Loucretia's

Πέμπτη, Απριλίου 27, 2006

CATCH BULL AT FOUR



Σημερα εχω γενεθλια.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ:

• Tα καταναγκαστικα δωρα: «ουφ-ας-της-παρουμε-κατι-να-ξεμπερδευουμε-θα-μας-φαει
-με-τη-γκρινια-της-η-καργια»
• Τα ανεμπνευστα δωρα ( βιβλια του Γιαλομ, μαντηλια, κολωνιες, βιοι αγιων, λουλουδια από τον Πακιστανο στα φαναρια)
• Τα σχολια κατω των 20 λεξεων
• Τα σχολια που δεν περιεχουν τη λεξη ΘΕΑ
• Οι δηθεν αθωες ερωτησεις του στυλ «τα ποσα κλεινεις ειπαμε;»
• Τα κακοβουλα σχολια περι αντικαταστασης των κεριων της τουρτας με μανουαλια της Μητροπολης
• Οι ξεπετες ευχες μεσω sms “xronia polla”, “oti epithymeis”
• Τα τραγουδια-αφιερωσεις από δισκους των 78 στροφων
• Τα spam email με τη διευθυνση του Φουστανου και τα νεα προϊοντα bottox
• Τα τηλεφωνα-απολογιες «αχ ηθελα να σου ευχηθω αλλα δεν προλαβα»
• Οι ερωτικες εξομολογησεις (ας κανουμε κι ένα διαλειμμα, βρε αδερφε)
• Οι βιντεο-φοβικες συζητησεις
• Οι βιντεο-υπερθεματικες συζητησεις
• Τα ευχετηρια τηλεγραφηματα από την Αρχη Προστασιας Προσωπικων Δεδομενων

Αν απορειτε γιατι γλενταω τα γενεθλια μου, υπενθυμιζω ότι η μερα που γεννιομαστε είναι μοναδικη για ολους μας, μας ανηκει εξ’ ολοκληρου και δεν θελω κλαψες και μιζεριες για τον χρονο που περναει, χαιρομαι το δωρο της ζωης κι ειμαι πανευτυχης που μπορω ακομα να χαμογελω ;-)
(ακομα και με καινουργια οδοντοστοιχια που λεει ο Art Attack, αχαχαχαχα)

Κι επειδη ειμαι παιδι (δε θελω σχολια) του Απριλη, που προερχεται από την Λατινική λέξη Aprilis/Aprilius-aperio, ire (=ανοίγω), με αλλα λογια, ανοιγει η καρδια σας όταν με βλεπετε (ειπες κατι, ακατανομαστε;) γι αυτό κι εσεις, «επωνυμοι» κι «ανωνυμοι» ανοιξτε τα πληκτρολογια σας να μου ευχηθειτε!!!

Υ.Γ.1 παρακαλουνται οι Nylon.gr να φωτογραφισουν και να βιντεοσκοπησουν το παρτυ των γενεθλιων μου και ν΄ αναρτησουν τα σχετικα ντοκουμεντα στο ιντερνετ μετα από 30 χρονια (τοτε θα εχουν τελειωσει οι σχετικες συζητησεις ) :-ΡΡΡ

Y.Γ.2 τις ευχαριστιες μας στον iblog για τη κινεζοκαρτα που μας εφτιαξε.

Υ.Γ.3 το διαγγελμα που σας υποσχεθηκα, βρισκεται στο σχολιο 107, αξιζει ομως να διαβασετε τα προηγουμενα 106 σχολια, ειναι ολα τα λεφτα!!!

Τρίτη, Απριλίου 25, 2006

Οι Κοτες, το Βιντεο και η Ωριμοτητα του ελληνικου blogging

Αφορμη γι αυτό το ποστ ηταν ένα σχολιο μου στην προχθεσινη ανακοινωση του Art Attack για το βιντεο που ειχαν τραβηξει οι Nylon.gr από το παρτυ των bloggers το οποιο σκοπευαν ν΄ανεβασουν στην ιστοσελιδα τους την Τριτη.
Ο Art Attack με το δικο του χιουμορ, σχολιαζε οσους απεικονιζονταν στο βιντεο αυτό κι εκανε αναλογες παρατηρησεις.
Στο αντιστοιχο υφος του απαντησαμε διαφοροι bloggers με σχολια κατω από το κειμενο του.

Παραθετω το δικο μου σχολιο αυτουσιο:
«Δε μου λες Αρτ, το βιντεο φτιαχτηκε για να βρεις εσυ νυφη; ε;ε; :-ΡΡΡΡΡ
Καλα σου λεει ο Frank, γιατι δεν ηρθες κι εσυ να σε καμαρωσουμε, παρα μιλας εκ του ασφαλους; :-ΡΡΡ
Οσο για το βιντεο του Νικου (γεια σου Νικο, χαρηκα για τη γνωριμια) θα πρεπει πρωτα να ερωτηθουμε πριν ανεβει.
Καλο Πασχα!
# posted by Loucretia : 9:05 PM»


Κι απαντα ο Νικος από το Nylon.gr στο δικο μου σχολιο:

«από ένα e-mail που έλαβα, και απο ένα ποστ που βλέπω παραπάνω, διαπιστώνω μια υπερβολική ευαισθησία σε θέματα προσωπικών δεδομένων και του ποιός θα εμφανιστεί στο video του nylon.
Για μένα είναι μεγάλο πρόβλημα για τα ελληνικά blogs που δεν βρίσκεται ούτε ένας (εκτός από τον Ν. Δήμου και λίγους ακόμη που είναι ήδη γνωστοί) να θέλει να γράψει επώνυμα. Και αν δεν ξεπεραστεί αυτό, το ελληνικό blogging δεν πρόκειται να ωριμάσει. Δεν θέλω να το αναλύσω περαιτέρω...
Οι επιθυμίες είναι σεβαστές, και συνεπώς δεν σκοπεύω να παραβιάσω το δικαίωμα του καθενός να εμφανίζεται όπου κρίνει αυτός ή αυτή σκόπιμο. Το video δεν θα παίξει...
Χρόνια πολλά
# posted by Nikos : 9:59 PM


Γιατι παραθετω τα σχολια:

1) γιατι ο Art Attack κατεβασε το κειμενο αυτό μαζι με τα σχολια και δεν υπαρχει άλλος τροπος να γινω κατανοητη περι τινος θεματος μιλαω. Επιπλεον η μια και μοναδικη μου παρατηρηση, που ποσταρισα δημοσια
«θα πρεπει πρωτα να ερωτηθουμε πριν ανεβει» δεν περιειχε ουτε αρνηση, ουτε συναινεση, ουτε κατηγοριες ουτε χαρακτηρισμους, απλως επεσημανε κατι το απολυτα στοιχειωδες. Ουτε email διαμαρτυριας εστειλα, ουτε με τον ιδιο επικοινωνησα, ουτε σχολιασα κατι επιπλεον.

2) Γιατι ο Νικος μιλαει για
«υπερβολικη ευαισθησια σε θεματα προσωπικων δεδομενων». Οκ, αυτή είναι η αποψη του κι εξισου σεβαστη, όπως κι εμενα είναι αναφαιρετο δικαιωμα μου (κι όχι απλως επιθυμια μου) να διατηρω την ανωνυμια μου και να την αιρω οπου κι οποτε το θελω εγω, χωρις ν’ απολογουμαι ή να αιτιολογω αυτή την επιλογη. Το γεγονος ότι παραβρεθηκα στο παρτυ των bloggers (από τους οποιους το 80% εχει επιλεξει να γραφει ανωνυμα) δεν σημαινει αυτοματα ότι μπορουν ν΄ αναρτηθουν φωτογραφιες ή βιντεο που με αφορουν, χωρις την εγκριση μου, πραγμα που ζητησα κι από οσους μας φωτογραφιζαν. Εδώ κειμενα που γραφω στο μπλογκ κι εχουν αναφορες στην Id, το ετερο μελος των Βοργιων, δεν τα ανεβαζω αν δεν την ενημερωσω από πριν κι αν δεν συμφωνησει κι η ιδια.

3) Γιατι χρεωνει την ανωριμοτητα του ελληνικου blogging στην ανωνυμια των γραφιαδων του και φερνει σε αντιδιαστολη, τον Νικο Δημου, ανθρωπο των media εδώ και δεκαετιες, που τολμα να γραφει επωνυμα (λες και τοσα χρονια εγραφε ανωνυμα)

Είναι μια αποψη κι αυτή, καθολα σεβαστη, όμως εμενα μου δημιουργησε μερικες αποριες:
Τι θα πει “ελληνικο blogging” και δη ανωριμο;

Μηπως είναι καποια ιδεολογια ή καποιο κινημα, αντιστοιχο με τα πολιτικα, συνδικαλιστικα, φοιτητικα και κοινωνικα κινηματα, που εχει θεσει στοχους και σκοπους οι οποιοι δεν επιτυγχανονται επειδη εμεις γραφουμε ανωνυμα;; Μη τρελαθουμε κιολας.
Και πως οριζουμε την ανωριμοτητα ή την ωριμοτητα του blogging σε σχεση με την επωνυμια;

Το να ανεβασω μια φωτογραφια μου και να πω ειμαι η Ταδε Ταδοπουλου, διαβαστε πως καλλιεργω τα ραπανακια στο κηπο μου, σημαινει ωριμανση του blogging;

Με συγχωρειτε, αλλα εγω μονο ελληνες bloggers ξερω, η φραση «ελληνικο blogging” δεν μου λεει τιποτα, τουλαχιστον σε αυτή τη φαση.

Από την άλλη, ενώ ο Νικος κλεινει το σχολιο του λεγοντας ότι οι επιθυμιες είναι σεβαστες, ερχεται σημερα με κειμενο-λιβελλο στο μπλογκ του και γραφει με απαξιωτικο υφος (μεχρι και «κοτες» τους αποκαλει) για οσους εξεφρασαν την αντιρρηση τους για το βιντεο. Να σημειωσω εδώ ότι δεν τραβαω ιδιαιτερο ζορι με το βιντεο, ουτε θελω να στερησω από κανεναν τις στιγμες που περασαμε από το παρτυ, αρκει να μας ειχαν ενημερωσει από πριν.
Κι αν το βιντεο ειχε ανεβει, χωρις το επιθετικο κειμενο και τους εμπαθεις χαρακτηρισμους που το συνοδευαν, δεν θα εδινα καμια συνεχεια και θα το απολαμβανα οσο και οι υπολοιποι.

Ο ιδιος όμως, δεν σταματα μονο εδώ, αλλα προβαινει και σε μια απαραδεκτη κατ΄ εμε ενεργεια, φωτογραφιζει μια μπλογκερ και βγαζει δημοσιως τις οποιες αντιρρησεις της και λογους που του εμπιστευτηκε σε προσωπικη τους προφανως, επικοινωνια, χλευαζοντας την. Λυπαμαι, αλλα αν μεχρι τωρα διασκεδαζα με την ολη ιστορια, αυτό με εκανε να εξοργιστω. Διοτι οφειλε να σεβαστει ακομα κι αν διαφωνουσε καθετα με την ιδια, την ιδιωτικοτητα της συνομιλιας τους. Αν είναι ετσι, ν΄αρχισουμε τοτε να δημοσιευουμε κι εμεις οσα μεηλς εχουμε ανταλλαξει μεταξυ μας οι bloggers, αφου οποιαδηποτε επικληση των στοιχειωδων προσωπικων δεδομενων αναγεται σε υστερικη αντιδραση κι υπερμετρη εγωπαθεια.

Εδώ να υπενθυμισω την πρακτικη και του Zouri και του Alombar42 που ανεβασαν φωτο στα μπλογκς τους, σεβομενοι και την επιθυμια οσων δεν ηθελαν ν’ απεικονιστουν, χωρις να τους στειλουν στο διαολο όπως εκανε σημερα σε ποστ της μια καθολα «ευγενεστατη» και «μελιρρυτος» blogger.

Και κλεινοντας, θελω ν’ αναφερθω στο γνωστο απαξιωτικο επιχειρημα οσων σχολιασαν το κειμενο για το βιντεο «αμα θελατε να παραμεινετε ανωνυμοι, ας μην ερχοσασταν στο παρτυ»
Δεν μπορω παρα να υποκλιθω σ΄αυτό το αποστομωτικο επιχειρημα. Το να προσερχεται κανεις στο παρτυ των bloggers που η συντριπτικη τους πλειοψηφια γραφει ΑΝΩΝΥΜΑ για να γνωριστει και να διασκεδασει μαζι τους δηλωνει σαφεστατα ότι δεν θελει να παραμεινει ανωνυμος.

Το ότι επιλεγω να καταργησω την ανωνυμια μου ως blogger μεσα σε 200 εξισου bloggers, δεν σημαινει κιολας ότι εκχωρω το δικαιωμα στον καθενα να χειριστει και ν’ αναρτησει προσωπικες μου φωτογραφιες ή υλικο στο ιντερνετ (από τη στιγμη κιολας που το γνωριζω) χωρις να ενημερωθω από πριν και να συναινεσω σ΄αυτό. Κι αν αυτό εσεις το αποκαλειτε «υπερβολικη ευαισθησια» ή «υστερια», εγω το αποκαλω στοιχειωδη δεοντολογια.

Με τις υγειες μας και στο επομενο μαλλιοτραβηγμα.

Παρασκευή, Απριλίου 21, 2006

High on pixie dust


Από τη μία, σας ζηλεύω...

Που βρεθήκατε, γνωριστήκατε, διαλύσατε μύθους και πλάσατε καινούριους, μιλήσατε [κατά το δυνατόν], χορέψατε σαν παρλιακά, περάσατε όμορφα, λυσσάξατε να ποστάρετε και να σχολιάζετε [προς μεγάλη μου χαρά διότι βγήκαν τα άπλυτα χεχεχε] και οργανώνετε ήδη το επόμενο πάρτι [κι ένα στο τελευταίο δεκαήμερο του Αυγούστου, παραγγελιά από μένα, ντάξ;]


Από την άλλη... δεν σας ζηλεύω καθόλου!!... Δεν έσκασα, δεν χτύπησα πόδι κάτω που δεν θα ήμουν κι εγώ στο πάρτυ, είπα σε όλους πως θα 'μαι πνεύματι και να πιουν ένα μαρτίνι για μένα και το ξέχασα μέχρι χτες που έσκασαν τα ρεπορτάζ - και άπλωσε ο Λαμπρούκος τραχανά τη ζήλεια του :-PP

Επειδή κάθε μου μέρα αρχίζει με ένα νυσταγμένο αλλά τεράστιο χαμόγελο, κατοπτρισμένο (επ)ακριβώς...

Επειδή ξέρω πως βοήθησα το πιο ακριβό μου πρόσωπο να ξεπεράσει πρόσφατη περιπέτεια υγείας, τηρώντας την υπόσχεσή μου να την πάω ταξίδι στα μέρη που θα την συγκινήσουν περισσότερο - και εξελίχθηκε στο πιο πρωτόγνωρο, ατμοσφαιρικό, τρελό, και συναισθηματικά εξουθενωτικό [με την βέλτιστη έννοια] ταξίδι της ζωής μου... Ελπίζω και μια από τις καλύτερες εμπειρίες της δικής της.
Επειδή αισθάνομαι χορτάτη από καλοπέραση και ομορφιά, "κακομαθημένη" όσο δεν πάει άλλο, απορημένη που δεν έχει έρθει ακόμη η συντέλεια του κόσμου [τον έχω ακόμη αυτόν το φόβο γιατρέ μου], και συνεχίζω, σχεδιάζω, ονειρεύομαι, πραγματοποιώ, ταξιδεύω... αλλά όχι πια στο πρώτο ενικό.

Γι' αυτό και δεν ανησυχώ - θα σας βρω, σε κάποια επόμενη στροφή ;)


Disclaimer: Δεν ευθυνόμεθα για την τυχόν στροφή αναγνωστών προς τα voodoo και άλλες μορφές μαύρης μαγείας. Προειδοποιούμε όμως πως οποιοδήποτε κύμα αρνητικής ενέργειας θα αυτοκαταστραφεί εντός κλασμάτων δευτερολέπτου άμα τη εισόδω στο πολικά αντίστροφο πεδίο "Id", επομένως, άδικος κόπος :-ppp

Πέμπτη, Απριλίου 20, 2006

ΞΥΠΝΗΣΑΤΕΕΕΕΕΕ;;;



Την καλημερα μου στα παλιοπαιδα τ’ ατιθασα, σε οσα προλαβα να γνωρισω (καλα ειστε τρομεροι ολοι σας (*) αλλα δεν μπορεσα ν’ ακουσω και να μ΄ακουσουν (χαιρω πολύ, Λουκρητια, α, χαιρομαι που σε γνωριζω Λεσπριτια, ΛΟΥΚΡΗΤΙΑ ειπα, τι;;; Μαρκησια;;;;), ευχαριστω για τα χαμογελα και τις αγκαλιες σας (με συγκινησατε βρωμοπαιδα, θα μου φυγει η μασκαρα και την εχω χρυσοπληρωσει), την καλημερα μου και σε οσα παιδια δεν προλαβα να γνωρισω (αααγκρρρ), την καλημερα μου στον Ηλια που επαιξε (αφου τον παρακαλεσα ευγενικα, με το Καλασνικωφ στο κροταφο) το κομματι του Τζιμη Μακουλη (….) και την καλημερα μου στις απιθανες φατσουλες των Arxedia Media, ειστε απαιχτο team βρε!!

Τα υπολοιπα θα τα διαβασετε σιγουρα από τους αλλους μπλογκερς, εχω κοιμηθει μονο δυο ωρες, αναζητω την blogoπαρεα μου που τους αφησα 5 το πρωι στου Ψυρρη να ψαχνουν για γαλαταδικο κι εκτοτε αγνοειται η τυχη τους, παω να βαψω αυγα (Αλεξανδρε, σου περισσευει κανενα χρωμα;;) και να μαζεψω δυναμεις για το επομενο παρτυ!!!!!!!!!!!

Ακομα κοιμαστε;;;;;; :-ΡΡΡ

(*) όχι εσυ ακατανομαστε, κατσε κατω!!

Σάββατο, Απριλίου 15, 2006

Σκυλοι και κρεβατια ατακτως ερριμμενα...



Σαββατο 6.30 το πρωι, ξυπνω με φριχτο πονοκεφαλο. Καταραμενοι βιορρυθμοι, ολη τη βδομαδα πασχιζω να ξυπνησω νωρις αλλα ποτε δε τα καταφερνω, στη δουλεια φτανω διαρκως αργοπορημενη και σερναμενη. Σημερα που θελω να κοιμηθω λιγο παραπανω, το ματι μου ανοιξε από τα χαραματα και δε κλεινει με τιποτε!

Ο καφες μοιαζει να είναι προσωρινη λυση, αναβω τσιγαρο, στο μυαλο μου γυρνουν εικονες της βδομαδας που περασε, όλα ανακατωμενα, σαν τις σακκουλες σκουπιδιων που κατακλυζουν τους δρομους, σα τη βροχη που αλλαζει βαρδιες με τον ηλιο, σαν τις στασεις του μετρο, ουπς, να θυμηθω να κατεβω!

Ανοιγοκλεινουν οι σκεψεις μου σα τα δωματια του ξενοδοχειου, εκθεση Visions 2006, το νυφικο απο σερβιετες, οι αντρες της παρεας οπισθοχωρουν με αηδια, γελαω (ρε, δεν είναι χρησιμοποιημενες, ελατε πισω), το κρεβατι με τα πρόσφορα (να παρω ένα, πεινασα, αστο κατω, μας γραφουν οι καμερες), οι τοιχοι με τα συνθηματα των επισκεπτων, οι κινεζικες πορσελανες με τις πεοληκτικες αποληξεις (ποσο πιο κομψα να το πω), το δωματιο με τις κοκκινες κουρτινες και το στυλο του στριπτιζ (μου χαριζεις αυτό το χορο;), το βιντεο που προβαλλεται στο ταβανι (ευκαιρια ν’ αραξουμε στο κρεβατι να το δουμε), το καλυτερο κομματι της εκθεσης είναι τα κρεββατια του ξενοδοχειου, τεραστια, σε προκαλουν, ειμαι κουρασμενη, θελω να ξαπλωσω, σε αλλο δωματιο χιλιαδες χαρτακια με τη λεξη «λαβ» (τα παταμε).

Μεσημερι στο Κολωνακι, τρωμε (δυο μαρουλοφυλλα κι ένα αναψυκτικο 20 ευρω, παμε καλα;;) η φιλεναδα πικραμενη, σχεσεις επι ξυλου κρεμαμενες (γιατι δεν χωριζεις; φοβαμαι) καταφθανει περιχαρης ο Σ. με το National Geographic (εχει το Ευαγγελιο του Ιουδα!), πανω στην ωρα κι εσυ, για Ιουδες λεγαμε, φιλεναδα βαλε τη ζωη σου επι των τυπων των ηλων, δε θελω να μεινω μονη, και τωρα μονη σου εισαι, κοριτσια παμε θεατρο, βαριομαστε, τηλεφωνο ο Μ, παμε στην εκθεση, ποτο στο μπαρ του επανω οροφου (τι θα πει εναλλακτικο μπαρ, να μη σφουγγαριζεις ποτε το πατωμα και να κολλανε τα παπουτσια σου; σφηκες θα πιασουμε), τι θα φορεσεις στο παρτυ; μπουργκα.
Kατεβαινουμε στο ισογειο, σκυλια παντου, σε πινακες, σε σκιτσα, σε φωτο, σε βιντεο, σε πηλο, ένα τεραστιο φωτιστικο στη μεση από δίπλες (φυσικα κι είναι αληθινες, τι νομισες), τα φωτα χαμηλωνουν, περφορμανς από Γαλλιδα καλλιτεχνη, στα χερια της δεμενα δυο γουρουνοποδαρα (ιχχχχ αληθινα είναι!!) κατασπαρασσει ένα πιατο με δίπλες (ότι απεμεινε από το φωτιστικο), τρεχει πανω κατω σε ένα τεραστιο ξυλινο τραπεζι, τα γονατα της ματωνουν, φευγει ερποντας, το κλαμα της ακουγεται εξω, κοιταζομαστε (οκ, με επεισε, ξεκιναω διαιτα από αυριο), χτυπαω νυσταλεα τη καρτα, η μουντρουχα συναδελφος με κοιτα με καχυποψια, ξεκολλα γλυκεια μου, δε θα κουβαλησω εγω τα δικα σου απωθημενα, θες σοκολατα; Ο Ν. μου φερνει καφε, χεσε τη μαλακω, ανοιγω το monitor, καυγαδες, μη φοβασαι τη φωτια, 937 τα μπλογκς, δε προκαμω μανα μου να σας διαβασω, τηλεφωνο η ξαδερφη, εχει ηλιο κι εισαι μεσα; φυγαμε, που θα πας για Πασχα, ποιο Πασχα; τρεχει παλι το γαμημενο το θερμοσιφωνο, ξεχασα να πληρωσω τα κοινοχρηστα, δυναμωνει η μουσικη, δακρυζει, μη κλαις ρε γμτ, μη χαραμιζεις δακρια για καποιον που δεν αξιζει, χαμογελα, μαγειριτσα θα φτιαξει η μανα μου, τελεια, εμενα παντα μου κοβει το αυγολεμονο, αναπαντητη κληση, εχει φασαρια, δεν σ’ ακουω, μαλλον δεν θα σ΄ακουσω ποτε, γυρναω σπιτι, η Id πηρε τηλεφωνο μου λεει η κορη μου, Idακι που στο καλο εισαι;

Ο Π. μου δειχνει τη φωτο του στο msn, πως σου φαινομαι, σα τον Πετρελη μοιαζεις, εισαι τρελλη; μα για καλο στο ειπα, εισαι λάμια μου απαντα, δεν εχω καλυτερο κοπλιμεντο, νυσταζω, ξεφυλλιζω το Ευαγγελιο του Ιουδα, δε καταλαβα ποτε πως εφτασε στο φως, από το πιθαρι στην Ελβετια, ασαφης διαδρομη, ο vague tourist φτιαχνει playlist, πρεπει να παρω τον υδραυλικο, οι bloggers κανουν παρτυ, τι είναι bloggers με ρωτα η ξαδερφη, αληθεια τι είναι; Ξερω γω, κατι πλασματα που κουρνιαζουν στο ιντερνετ, αγαπιουνται, τσακωνονται, καταγγελουν, γελανε, κι όλα αυτά χωρις κανεις να ξερει τη φατσα του αλλου, ιντερνομαζωματα-ιντερνοσκορπισματα, πες μου Μ. πως σου φανηκα τη πρωτη φορα που με ειδες; Ξερω, με αντιπαθησες γιατι δεν ημουν αυτό που φανταζοσουν, ναι αλλα μετα σε συμπαθησα τρελα, μη φτιαχνεις εικονες, απεχουν παρασαγγας, θελω το παραμυθι, λυπαμαι, στο τελος ο λυκος την εφαγε τη κοκκινοσκουφιτσα, θα παραγγειλουμε κι άλλη μπυρα ή θα φυγουμε;

Παρασκευή, Απριλίου 07, 2006

Στάχτη δεν πιάνει η γωνιά μου... - Last Part


Κυριακή πρωί – καλά, όχι και τόσο. Ήλιος, ζέστη, καφές, κρουασάν και σχέδια. Η Νικόλ προτείνει να πάμε Γερμανία ακριβώς τη στιγμή που χτυπάει το τηλέφωνο και η φίλη της η Άνκα μας καλεί να πάμε στο κάστρο του Χίτλερ. Το ποιο; Ανάθεμα κι αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, διότι ναι μεν ο Χίτλερ είχε καβάτζα μερικές δεκάδες κάστρα στη Γερμανία για τους αξιωματούχους Ες Ες, αλλά ο ίδιος γεννήθηκε σε ανθυποπολίχνη της Αυστρίας! Μα ναι, λέει η Άνκα, είναι κοντά στο Μπάντεν-Μπάντεν, μισή ώρα από το Στρασβούργο, πάνω στο βουνό. Αυτό ταιριάζει με τα σχέδια της Νικόλ για Μέλανα Δρυμό οπότε ξεκινάμε να τους βρούμε μεσημέρι, και ας πάμε ψάχνοντας.


Η Άνκα, η Αντρέα, ο Μίχνερ κι ο Βλαντ [κι άντε να τους εξηγήσεις ότι ακούγονται σαν βγαλμένοι από τραγούδι του Σαββόπουλου] προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι καλύτερο να οδηγήσουν τα αγόρια, διότι αποκλείεται να χαθούν με το GPS [εννοείται πως όχι, οι άντρες είναι γενετικά προγραμματισμένοι να ακολουθούν διαταγές εκφωνημένες με γυναικεία χροιά :-P]. Τελικά συμβιβάζονται με το να καταδικάσουν το Μίχνερ στο τουτού-"διαβολάκι", και ξεκινάμε για Γερμανία. Δηλαδή φτάνουμε μόλις περάσουμε το Ρήνο – 2 χιλιόμετρα και αλλάξαμε χώρα! Μπαίνουμε και στην τέλεια – διάβαζε δίχως όριο ταχύτητας – Αutobahn, κι από δω παν κι οι άλλοι. Διότι καλά μου παιδιά, νόμιζα πως το ξέρατε, οι Γερμανοί αλλάζουν πολλά χρώματα όταν ακούν Χίτλερ – και εν συνεχεία σφίγγουν τα δόντια για να μη σε βρίσουν. Μετά από διάφορες τραγελαφικές συνεννοήσεις σε διάσπαρτα σαλέ, αποφαινόμαστε πως το κοντινότερο εννοιολογικά σημείο που θα μπορούσε να ήταν αυτό που ψάχνουμε είναι το Bühlerhöhe Schlosshotel, δηλαδή το ξενοδοχείο στο κάστρο του Bühl.


Μέχρι να φτάσουμε εκεί όμως, το ρίχνουμε στον οικοτουρισμό. Κατεβαίνουμε σε ένα σημείο για να θαυμάσουμε έναν καταρράκτη ο οποίος είναι, συνεπέστατα, παγωμένος – διότι είμαστε μέσα στη Βαυαρία, στο Μέλανα Δρυμό, πάνω στο βουνό, κι έχει τουλάχιστον δύο μέτρα χιόνι. Κρυσταλλάκια ο καταρράκτης, χιονοπόλεμο εμείς – εμ τι νόμιζες;


Συζητάμε και αναφωνούμε περπατώντας βαθύτερα στο δάσος, και βέβαια βγάζουμε φωτογραφίες με το τσουβάλι. Τα πανύψηλα έλατα γίνονται όλο και πιο πυκνά, ο ήλιος δεν φαίνεται καν όταν πια αποφασίζουμε να γυρίσουμε, ξέπνοοι από τα γέλια. Ξαναβγαίνουμε στον απογευματινό ήλιο, περνάμε από περισσότερα σαλέ, και φτάνουμε στο Bühlerhöhe Spa Resort Schlosshotel.


Σιωπή, στόμα ανοιχτό, και μάτια πιάτα. Αν είδες σε virtual ό,τι είδαμε σε live, καταλαβαίνεις τι εννοώ.


- Τι λέτε να πιούμε καφέ εδώ στη βεράντα, πάνω από τις κορφές των ελάτων;
- Τους κοιτάς όπως μας κοιτούν; [οι ψηλομύτες πελάτες των σουιτών των €1200, όχι οι του ξενοδοχείου – ευγενέστατοι]
- Εσύ κοιτάς το μενού; [καφές φίλτρου - €10, ομελέτα με τυρί - €40]
- Ε, λογικές οι τιμές του!
- Καλά... εγώ πάω να δω το spa.
[...]
- Θέλω κι εγώ μια πισίνα 25x25 με βεράντα στο Schwarzwald...
- Άι μαρή, ήξερες και γερμανικά στο χωριό σου;
- Ε, μοιάζουν με τα ρουμάνικα [?!!!]
- Καλέ! Mη βγάζεις φωτογραφίες αυτόν με το πουλί έξω, θα μας τραβήξει καμιά μήνυση!
- Να να σου μιλάει!
- Καταρχήν φοράει μαγιό [μικροσκοπικό έστω], και απλά μου είπε να κλείσω την πόρτα της βεράντας γιατί μπάζει.
- Το babelfish έφαγες κι εσύ;


Μ’ αυτά και με κείνα, πεινάσαμε, και παρόλες τις πληροφορίες που πήραμε, δεν μάθαμε αν είχε καν σχέση με τον Χίτλερ το κάστρο. Τους χαιρετάμε σε διάφορες γλώσσες [ο manager είναι Πορτογάλος και πιάνω συζήτηση στα Ισπανικά, το οποίο μου φαίνεται τρομερά αστείο και δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω μετά] και κατεβαίνουμε προς Bühl.
Σταματάμε σε εκπληκτικό σαλέ/γερμανική pub για φαγητό.


Το babelfish δεν βοηθά και πολύ όταν το μενού είναι όλο στα γερμανικά βέβαια, και στραβολαιμιάζεις να το διαβάσεις επίσης. Με τα πολλά καταφέρνουμε να βρούμε σερβιτόρα που μιλά αγγλικά – και κλασικά παραγγέλνουμε όλοι σνίτσελ, εκτός από την Αντρέα που προτιμά προσούτο Πάρμας και το Μίχνερ που οργώνει ένα γερμανικό σάντουιτς-τέρας. Μπύρες, καφέδες, και κατά λάθος δύο σφηνάκια με κάτι που μοιάζει εκπληκτικά με ρακή και είναι Βαυαρικό δυναμωτικό για το χιονιά [σε Wasser τελειώνει αλλά το πρώτο δεν το θυμάμαι, πάντως σημαίνει δυνατό νερό]. Επικρατεί συζήτηση υψηλού επιπέδου για τα δικαιώματα της γυναίκας στο κέρατο, τις αρχές και την έκπτωση του φεμινισμού, καθώς και συγκριτική ανάλυση του θεσμού της οικογενείας μεταξύ Ρουμανίας, Γαλλίας, Ελλάδας και Αγγλίας. Σε κάποια φάση η συζήτηση εκτυλίσσεται στα ρουμάνικα και με μπόλικη θέρμη, αλλά οι λέξεις είναι όλες ελληνικές οπότε συνεννοούμαστε άψογα!


Η κατάβαση είναι εξίσου συναρπαστική, διότι εμένα μου θυμίζει δρόμο σε ελληνικό νησί, ο Μίχνερ θυμάται την πατρίδα του και τα χιόνια, και η Νικόλ έχει γλαρώσει αλλά πετάγεται πότε πότε αναπάντεχα. Στην Autobahn βαριέμαι να κολλάω πίσω από νταλίκες που πάνε με 80 και προσπερνώ τον Βλαντ, αλλά και το Picando δεν τραβάει πολλά [αργκ]. Φτάνουμε στο Στρασβούργο κατάκοποι και χαμογελαστοί, η Νικόλ κανονίζει ήδη την επόμενη εκδρομή μαζί τους, και κοιμόμαστε νωρίς διότι αύριο πρέπει να δω επιτέλους και το Στρασβούργο – και όχι μόνο τα Ευρωπαϊκά κτήρια που είδαμε μόλις.


Η Δευτέρα ξημερώνει και πάλι ηλιόλουστη και ζεστή, δρόμο παίρνουμε και δρόμο αφήνουμε να παρατήσουμε και το διαβολάκι, η Gallerie Lafayette εκμαυλίστρα αλλά η μαγεία της πόλης υπερτερεί. Περιδιαβάζουμε τα σοκάκια γύρω από το ποτάμι για να βγούμε στην Petite France με τα χρωματιστά σπίτια, περνάμε τη γέφυρα/φυλακές/πανοραμική και χαζεύουμε τους πύργους, τα bateau mouche [με ονόματα όπως La Belle Strasbourgeoise] και τους καθεδρικούς, βγάζουμε φωτογραφίες αβέρτα, και αναφωνούμε σε μικρές απίστευτες λεπτομέρειες όπως η ιδέα της ηλιοθεραπείας στην μικροσκοπική ιδιωτική προβλήτα.


Είναι όμως απόγευμα ήδη, και πρέπει να αποχαιρετήσω το Στρασβούργο και να [μου] υποσχεθώ πως θα ξανάρθω. Η εξαδέλφη με αποχαιρετά με ακόμη πλατύτερο χαμόγελο – της άρεσαν οι εκδρομές, και με έχει ικανή να ξανάρθω μόνο και μόνο επειδή είναι κεντρικό σημείο για εξορμήσεις στην Ευρώπη.


Επιβιβαζόμαστε στο τραμ, την αποχαιρετώ στη navette, μπαίνω στο μίνι αεροπλάνο υπό το βλέμμα της ίδιας αεροσυνοδού, και πριν το καλοκαταλάβω είμαι ήδη στην προσγείωση, στο Gatwick Express, στο τρένο για Manchester.
Πέρασα υπέροχα – αλλά μου αρέσει που δεν λυπάμαι που τέλειωσε, γιατί γυρνάω στην πόλη που είναι σπίτι μου, και υπάρχει πολύς κι αγαπημένος κόσμος να ρωτήσει πώς πέρασα, να τους δείξω φωτογραφίες, να διηγηθώ ευτράπελα και να κανονίσουμε μαζί νέες εξορμήσεις.


Πάνω απ’ όλα όμως, με περιμένει μια αγκαλιά που μου έλειψε απίστευτα τις τέσσερεις αυτές μέρες – και που σκοπεύω να μην απαρνηθώ στιγμή στα, ήδη στα σκαριά, επόμενα ταξίδια ;) Αναμείνατε στον υπολογιστή σας...

Τετάρτη, Απριλίου 05, 2006

Στάχτη δεν πιάνει η γωνιά μου... - Part II

Το Σάββατο ξημερώνει ηλιόλουστο, κι εμείς παίρνουμε τους δρόμους να παραλάβουμε το αυτοκίνητο και να φύγουμε, λέμε, προς Λουξεμβούργο. Μας πέφτει το υπ’αριθμόν 666 AVA 60 Kia Picando [ουουου σιξ σιξ σιξ] αλλά πρέπει να βρούμε και χάρτη... οπότε πίσω στο διαμέρισμα-μινιόν για να τυπώσουμε από το [ακριβέστατο] ViaMichelin.com τη διαδρομή.


Η Νικόλ εξαφανίζεται να ρωτήσει τη γειτόνισσα για προτεινόμενα σημεία ενδιαφέροντος, και ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι: η συμπαθέστατη γιαγιά δισχιλίων ετών που μόλις ανέβαινε μαζί μας στο ασανσέρ μού κραδαίνει ένα τεράστιο στυλό εξηγώντας ότι πιστεύει πως αντικατέστησα με αυτό τα κλειδιά του σπιτιού της, και προβαίνει σε αναποδογύρισμα του ψάθινου ζεμπιλιού της για να μού το αποδείξει. Στο μεταξύ ταρακουνά και την τσάντα της από την οποία ακούγεται ήχος μεταλλικών αντικειμένων που χτυπούν μεταξύ τους, και προσπαθώ να την καλμάρω και να της πω να ψάξει εκεί – δεν χρειάζεται όμως διότι την ανοίγει μόνη της να δω ότι «να δες! Λείπουν!» και τα κλειδιά κάνουν κούκου από την εσωτερική τσεπούλα! Οι απολογίες κρατούν περίπου 20 λεπτά, στα οποία μαθαίνουμε πως είναι κουφή, ότι ο γιος της λέει πως είναι γκαγκά και αυτή είναι πολύ ξεροκέφαλη για να το παραδεχτεί, και πως δεν θέλει να μπει σε γηροκομείο αλλά αν έχω προσβληθεί με την ανυπόστατη κατηγορία της θα μπορούσα να το κανονίσω. Αποσβολώνομαι αλλά με τα πολλά καταφέρνουμε να την παρηγορήσουμε και να την βάλουμε στο ασανσέρ και πάλι.


Η Νικόλ στο μεταξύ, έχει εναλλακτική πρόταση εκ γειτονίσσης: να πάμε στη Βασιλεία αντί Λουξεμβούργου, συνοδεία χαρτών και τουριστικών οδηγών. Και δεν πάμε; Μιάμιση ώρα μόλις, ό,τι πρέπει για καφέ. Η διαδρομή σκέτη βουκολική απόλαυση και πολλά γέλια για την κατάσταση της γαλλικής autoroute, μέχρι τα τελωνεία της Ελβετίας όπου είχαμε τα διαβατήρια έτοιμα αλλά μας κολλάει ο ελεγκτής να προμηθευτούμε το ετήσιο «πάσο» για την Bahnhof [τούτο είν' το ελβετικό οδικό δίκτυο].

Id: Το χρειαζόμαστε για να πάμε μέχρι τη Βασιλεία χριστιανέ μου;
Ε: Δεν είναι υποχρεωτικό, αλλά μπορείτε να το πάρετε για να πάτε παραπέρα.
Id: Μα δεν θέλουμε!
Ε: Τι, μόνο στη Βασιλεία θα πάτε; Έχει κι άλλες πόλεις η Ελβετία!
Id: Κάνε πέρα, μη σε πατήσω!
Νι: Έλα ρε, γλυκούλης ήταν!
Id: Ωραία, σκάστου 27,8 ευρώ εσύ.


Μίνι μάθημα γεωγραφίας: η Βασιλεία είναι πάνω στο Ρήνο, ο οποίος τη χωρίζει στη Μικρή [εμπορικό κομμάτι] και τη Μεγάλη [παλιά πόλη]. Επίσης, ως Ελβετική πόλη, συμβαίνει να συναλλάσσονται οι άνθρωποι με ελβετικά φράγκα, το οποίο εμείς έχουμε λησμονήσει ολοσχερώς μέχρι τώρα, και ψάχνουμε σαν τρελές να βρούμε ΑΤΜ γιατί χωρίς χρήματα για παρκόμετρο δεν μπορούμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο πουθενά. Στη σωτηρία μας έρχεται εργένης Ελβετός με τα τρισχαριτωμένα σκυλάκια του, τον οποίο ρωτάμε για το πάρκινγκ και μας προτείνει όχι μόνο να παρκάρουμε δωρεάν στην θέση του που προορίζεται για κατοίκους της περιοχής και να μας δανείσει την μπλε του κάρτα, αλλά να μας την αλλάζει και κάθε μια ώρα μέχρι την ελεύθερη στάθμευση το βράδυ. Τους ξέρατε εσείς για φιλόξενους; Εγώ όχι. Ε, μάλλον είναι.


Στην πρώτη γύρα μας στη μικρή Βασιλεία όπου κάναμε μισή ώρα να βγάλουμε φράγκα διότι – φυσικά - δεν είχαμε ιδέα περί της ισοτιμίας, πέφτουμε κατευθείαν πάνω σε Έλληνες και μάλιστα δύο μόνιμους κατοίκους εδώ και 35βάλε χρόνια. Μας στέλνουν στη μεγάλη Βασιλεία να χαζέψουμε κτήρια, να φάμε στο χέρι [εκπληκτική μπαγκέτα με σαλάμι και ένα περίεργο ελαφρύ ντρέσινγκ, Αθήναιε] στην πλατεία του σκαλισμένου στο ξύλο Δημαρχείου, και να επισκεφτούμε τα καφέ στη Freigasse όπου συχνάζουν «νέα παιδιά σαν κι εσάς».


Παίζουμε τους δύο χάνους του Basel, αλλά φυσικά αδυνατώ να αντισταθώ στην αγορά αναμνηστικών ρούχων [παλιό χούι] και χτυπάω μια καταπληκτική φούστα Roberto Cavalli, και αφού έχω σύρει τη Νικόλ παντού και παραλίγο ξεχάσει την δανεική ψηφιακή φωτογραφική στο κατάστημα με τα τέλεια και πάμφθηνα δερμάτινα, καταλήγουμε σε ένα μικροσκοπικό ιταλικό καφέ για να πέσουμε πάνω σε Ελληνίδα σερβιτόρα [από τον Κάλαμο, παρακαλώ]. Ακολουθεί τεράστια βόλτα/κύκλος [διότι εννοείται πως χαθήκαμε] και χαλάρωση με αναστεναγμούς δίπλα στο φωτισμένο ποτάμι – «δεν ερχόμαστε να μείνουμε εδώ ρε συ;» «Ωραία είναι να πίνουμε μπύρες στην όχθη...». Φεύγοντας, μας δελεάζει μια πρόταση για διανυκτέρευση στη Γενεύη από φίλο της αδελφής μου, αλλά τελικά είναι πιο μακριά από το Στρασβούργο και έχουμε άλλα σχέδια για αύριο.


Επιστροφή στο Στρασβούργο και τα πόδια τίθενται ανακουφιστικά ψηλά, όσο κι αν τρελαίνομαι να οδηγώ νύχτα.

- Δεν βλέπουμε και κανένα Παραπέντε να πιάσουμε μεσάνυχτα;
- Λέει...!

Δευτέρα, Απριλίου 03, 2006

Στάχτη δεν πιάνει η γωνιά μου… - Part Ι


Γενικώς δεν τα πάω καλά με τα new year’s resolutions. Φέτος όμως, με το που πάτησα το πόδι μου στην Αγγλία μετά τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές στην Αθήνα, σκέφτηκα ασυναίσθητα: «ουφ, τον Αύγουστο πάλι, λοιπόν…»

Ώπα;! Γιατί τον Αύγουστο; Και τι θα κάνω μέχρι τότε; Η απάντηση ήρθε κατευθείαν από την γαλίφικη φωνούλα που ξέρει πως δεν έχει νόημα να μαλώνει την κουφιοκέφαλη συγκάτοικό της: «καλά, το ξέχασες πως μας είχες υποσχεθεί ταξίδια;»

Κι όμως, το είχα ξεχάσει. Όλες οι άδειες μου πέρσι έφευγαν στην Ελλάδα, όσο κι αν αισθανόμουν πως το δικό μου σπίτι είναι στην Αγγλία. Ταξίδια στην ίδια τη χώρα, μετράνε αν είναι απλώς για weekend σε φίλους και γνωστές πόλεις; Μετράνε τα επαγγελματικά-αστραπή; Από τα βάθη της ομίχλης με χαιρετούσαν οι ονειρεμένοι μου προορισμοί, πλακωμένοι κάτω από τα στρώματα αυτολύπησης και βαρεμάρας μηνών.

Ανασκουμπώνομαι, λοιπόν. Ανασύρω τα όνειρα και τα χαϊδεύω, να συνέλθουν από την μούχλα. Και μετά, α-μπε-μπα-μπλομ: πού να πάω πρώτα;



Στρασβούργο. Long overdue, από τότε που σπούδαζε εκεί η «δίδυμή μου» Γαλλιδούλα, η Aurélie, που γνώρισα στα 15 μου σε μια εκπαιδευτική εβδομάδα στη LaRochelle και έχω χάσει χρόνια [δυστυχώς]. Η οποία είχε οργώσει την Ελλάδα με την παρέα μου όσο εγώ δεν αξιωνόμουν να την επισκεφθώ. Τώρα όμως το επέλεξε η εξαδέλφη μου για το D.E.A. [Master’s] της, και δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάω να την δω, αν δηλαδή αποφασίσει να μην τρέξει ένα Σαββατοκύριακο στο Λονδίνο. Πώς λέμε Παγκράτι-Κολιάτσου, ένα τέτοιο το έχει καταντήσει, και να σκεφτεί κανείς πως δεν έχει φτάσει ακόμη το TGV στο Στρασβούργο.

Καταφέρνουμε να συμφωνήσουμε σε ημερομηνίες και κλείνω εισιτήρια από Λονδίνο για τις 17 Μαρτίου [το Λονδίνο πάλι είναι κάτι σαν transit για εμένα]. Της πετάω και την ιδέα να πάμε καμιά εκδρομή στα περίχωρα, και επομένως να νοικιάσουμε αυτοκίνητο – ούτε που της είχε περάσει από το μυαλό.

Μετά από μια τρελή νύχτα στο σπίτι του κολλητού [κλασική overnight option], επιβιβάζομαι στο μικροσκοπικό αεροπλανάκι 48 θέσεων της AirFrance, όπου έχω ολόκληρη σειρά δικιά μου. Η μοναδική αεροσυνοδός είναι ευγενέστατη και η μια ώρα και κάτι περνά σαν νερό, με χάζι, Équipe – το Grand Prix στη Μαλαισία προσφέρεται για risqué στοιχήματα, ωραία! - και Le Monde – πάλι μαλακίες κάνει ο Σαρκοζί με τις ταραχές στα γαλλικά πανεπιστήμια. Στο λιλιπούτειο αεροδρόμιο του Στρασβούργου, οι δέκα βαλίτσες περιμένουν ήδη τους οκτώ επιβάτες, και σε δέκα λεπτά η navette με μεταφέρει στη στάση του τραμ όπου με υποδέχεται η ξαδέρφη με χαμόγελα και αγκαλιές.



Το απόγευμα περνά ήσυχα, με ανταλλαγή νέων, σερφάρισμα για ενοικίαση αυτοκινήτου και πιθανών προορισμών, και σχέδια για το βράδυ. Καταλήγουμε να βρεθούμε με φίλους της σε ένα καινούριο μπαράκι που η Νικόλ χαρακτηρίζει «εκπληκτικό» κι εγώ «τέλειο» - απίστευτο ντεκόρ, μοντέρνοι βελούδινοι καναπέδες και δερμάτινα αναπαυτικά σκαμπό, σκερτσόζος dj, υπέροχα cocktails [άμα σας αρέσουν τα γλυκά ποτά βρείτε να δοκιμάσετε caramel mojito] και τις πιο υπέροχες τουαλέτες που έχω δει με αληθινά μυρωδάτα λευκά χειρόμακτρα της μίας χρήσεως. Δυστυχώς δεν το βρήκα πουθενά στο internet αλλά είπαμε, είναι καινούριο - θα το πετύχω, πού θα πάει;




Σάββατο, Απριλίου 01, 2006

Σ' ΕΧΩ ΕΡΩΤΕΥΤΕΙ...



Ξημερώνει η μέρα,
φασαρία φωνές
μουσική στον αέρα,
τα κορμιά μηχανές
Στην καρδιά μου μια τρύπα,
μια πληγή ανοιχτή
χθες το βράδυ στο είπα,

Σ' έχω ερωτευθεί
Σ' έχω ερωτευθεί
Σ' έχω ερωτευθεί

Μεσημέρι θλιμμένο,
το μυαλό αδειανό
πες μου τι περιμένω
και δεν τηλεφωνώ
Δεν μπορείς να μιλήσεις,
κάπου θα 'χεις κρυφτεί
μην ζητάς εξηγήσεις,


Σ' έχω ερωτευτεί
Σ' έχω ερωτευτεί
Σ' έχω ερωτευτεί
είσαι ό,τι έχω σκεφτεί,
ότι έχω ονειρευτεί,
Σ' έχω ερωτευτεί

Το απόγευμα σβήνει,
και η νύχτα θα 'ρθει
όποιος ξέρει να δίνει,
μόνο αυτός θα σωθεί
Μπερδεμένες οι σκέψεις,
η ανάσα καυτή,
μην ζητάς εξηγήσεις,

Σ' έχω ερωτευτεί


Και για να μη παει ο νου σας στο κακο... αντε καλο μηνα και καλη Πρωταπριλια!!! :-ΡΡΡ