Στάχτη δεν πιάνει η γωνιά μου… - Part Ι

Γενικώς δεν τα πάω καλά με τα new year’s resolutions. Φέτος όμως, με το που πάτησα το πόδι μου στην Αγγλία μετά τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές στην Αθήνα, σκέφτηκα ασυναίσθητα: «ουφ, τον Αύγουστο πάλι, λοιπόν…»

Ώπα;! Γιατί τον Αύγουστο; Και τι θα κάνω μέχρι τότε; Η απάντηση ήρθε κατευθείαν από την γαλίφικη φωνούλα που ξέρει πως δεν έχει νόημα να μαλώνει την κουφιοκέφαλη συγκάτοικό της: «καλά, το ξέχασες πως μας είχες υποσχεθεί ταξίδια;»

Κι όμως, το είχα ξεχάσει. Όλες οι άδειες μου πέρσι έφευγαν στην Ελλάδα, όσο κι αν αισθανόμουν πως το δικό μου σπίτι είναι στην Αγγλία. Ταξίδια στην ίδια τη χώρα, μετράνε αν είναι απλώς για weekend σε φίλους και γνωστές πόλεις; Μετράνε τα επαγγελματικά-αστραπή; Από τα βάθη της ομίχλης με χαιρετούσαν οι ονειρεμένοι μου προορισμοί, πλακωμένοι κάτω από τα στρώματα αυτολύπησης και βαρεμάρας μηνών.

Ανασκουμπώνομαι, λοιπόν. Ανασύρω τα όνειρα και τα χαϊδεύω, να συνέλθουν από την μούχλα. Και μετά, α-μπε-μπα-μπλομ: πού να πάω πρώτα;



Στρασβούργο. Long overdue, από τότε που σπούδαζε εκεί η «δίδυμή μου» Γαλλιδούλα, η Aurélie, που γνώρισα στα 15 μου σε μια εκπαιδευτική εβδομάδα στη LaRochelle και έχω χάσει χρόνια [δυστυχώς]. Η οποία είχε οργώσει την Ελλάδα με την παρέα μου όσο εγώ δεν αξιωνόμουν να την επισκεφθώ. Τώρα όμως το επέλεξε η εξαδέλφη μου για το D.E.A. [Master’s] της, και δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάω να την δω, αν δηλαδή αποφασίσει να μην τρέξει ένα Σαββατοκύριακο στο Λονδίνο. Πώς λέμε Παγκράτι-Κολιάτσου, ένα τέτοιο το έχει καταντήσει, και να σκεφτεί κανείς πως δεν έχει φτάσει ακόμη το TGV στο Στρασβούργο.

Καταφέρνουμε να συμφωνήσουμε σε ημερομηνίες και κλείνω εισιτήρια από Λονδίνο για τις 17 Μαρτίου [το Λονδίνο πάλι είναι κάτι σαν transit για εμένα]. Της πετάω και την ιδέα να πάμε καμιά εκδρομή στα περίχωρα, και επομένως να νοικιάσουμε αυτοκίνητο – ούτε που της είχε περάσει από το μυαλό.

Μετά από μια τρελή νύχτα στο σπίτι του κολλητού [κλασική overnight option], επιβιβάζομαι στο μικροσκοπικό αεροπλανάκι 48 θέσεων της AirFrance, όπου έχω ολόκληρη σειρά δικιά μου. Η μοναδική αεροσυνοδός είναι ευγενέστατη και η μια ώρα και κάτι περνά σαν νερό, με χάζι, Équipe – το Grand Prix στη Μαλαισία προσφέρεται για risqué στοιχήματα, ωραία! - και Le Monde – πάλι μαλακίες κάνει ο Σαρκοζί με τις ταραχές στα γαλλικά πανεπιστήμια. Στο λιλιπούτειο αεροδρόμιο του Στρασβούργου, οι δέκα βαλίτσες περιμένουν ήδη τους οκτώ επιβάτες, και σε δέκα λεπτά η navette με μεταφέρει στη στάση του τραμ όπου με υποδέχεται η ξαδέρφη με χαμόγελα και αγκαλιές.



Το απόγευμα περνά ήσυχα, με ανταλλαγή νέων, σερφάρισμα για ενοικίαση αυτοκινήτου και πιθανών προορισμών, και σχέδια για το βράδυ. Καταλήγουμε να βρεθούμε με φίλους της σε ένα καινούριο μπαράκι που η Νικόλ χαρακτηρίζει «εκπληκτικό» κι εγώ «τέλειο» - απίστευτο ντεκόρ, μοντέρνοι βελούδινοι καναπέδες και δερμάτινα αναπαυτικά σκαμπό, σκερτσόζος dj, υπέροχα cocktails [άμα σας αρέσουν τα γλυκά ποτά βρείτε να δοκιμάσετε caramel mojito] και τις πιο υπέροχες τουαλέτες που έχω δει με αληθινά μυρωδάτα λευκά χειρόμακτρα της μίας χρήσεως. Δυστυχώς δεν το βρήκα πουθενά στο internet αλλά είπαμε, είναι καινούριο - θα το πετύχω, πού θα πάει;

- συνεχίζεται... -