Μια καθημερινη μερα.....

Ήμουν πολυ κουρασμενη το βραδυ της Πεμπτης. Οταν ο γιος μου ζητησε να τον βοηθησω στο σιδερωμα των ρουχων του -ειχε ενα σημαντικο meeting την επομενη στη δουλεια- του ειπα "Αφησε τα, θα τα φτιαξω το πρωι πριν φυγω, τωρα αδυνατω να κανω οτιδηποτε"
Ουτε μπανιο δεν ειχα κουραγιο να κανω γι αυτο έβαλα το ξυπνητηρι να χτυπησει μια ωρα νωριτερα απο τη συνηθισμενη και επεσα να κοιμηθω ησυχη οτι θα τα προλαβαινα ολα.


ΣΚΗΝΗ 1η
Παρασκευη πρωι.
-"Μαμα, κοιμασαι;" η σιγανη φωνη της κορης μου και το αγγιγμα της με εκαναν να τιναχτω και να κοιταξω πανικοβλητη το ρολοϊ. Η ωρα ηταν ηδη 8,30 και προφανως το ξυπνητηρι ειχε προ πολλου ξυπνησει ολη τη γειτονια εκτος απο μενα.

Τρεχω αλαφιασμενη στο μπανιο, ανοιγω τη βρυση, το νερο παγος. Χρονο δεν ειχα για ζεσταμα οποτε πλενομαι αρον-αρον. Ευτυχως που δεν ειναι Δεκεμβριος να μεινω επιτοπου. Δεν ειχα προλαβει να τελειωσω και ξαφνικα πεφτει μαυρο σκοταδι.

ΠΡΑΞΗ 2η
Διακοπη ρευματος.
Με μονο οδηγο το φωτακι ασφαλειας, βγαινω τουρτουριζοντας "ΠΑΛΙ ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΔΕΗ;;;;;"
Ερχεται πανικοβλητος ο γιος:
-"Οχι, κανει εργα η ΔΕΗ εξω στο δρομο και μας αφησαν ειδοποιηση χθες. Και στο ειπα να μου σιδερωσεις τα ρουχα, κατι θυμομουν και επεμενα"
-"ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΡΕΥΜΑ"
-"ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΦΟΡΕΣΩ ΣΤΟ MEETING, ΜΟΥ ΛΕΣ;;"
-"ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΕΓΩ, ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΠΑΡΑΜΑΣΧΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΧΤΥΠΑΩ ΠΟΡΤΕΣ ΓΥΡΩ ΓΥΡΩ ΝΑ ΒΡΩ ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΓΕΝΝΗΤΡΙΑΑΑΑ;;;"

Μετα απο αυτον τον ηρεμο και πολιτισμενο διαλογο ετρεξα να ντυθω, πετωντας ταυτοχρονα στη τσαντα μου κινητο, κλειδια, γυαλια, πορτοφολι,τσιγαρα,χαρτομαντηλα και ολα αυτα τα μικρα καθημερινα αντικειμενα που χρειαζεσαι ενα στρατιωτικο σακκο να τα κουβαλησεις. Αποφασιζω να παω με το αυτοκινητο στη δουλεια -αν και σπανιως το παιρνω πια- μηπως κερδισω λιγο χρονο.

ΣΚΗΝΗ 3η
Ειχε ψιλοβροχο και σχετικο κρυο αλλα μιας και θα ημουν στο αυτοκινητο,ντυθηκα ελαφρα. Μαζι μου ηρθε και η κορη μου, ηθελε για να την αφησω στο δημαρχειο να πληρωσει καποια τελη. Ξεκιναμε και στο δρομο με ρωτα:
-"μηπως θυμασαι τι ποσον ακριβως ειναι τα τελη;"
-"κοιταξε τα χαρτια που μας εστειλαν να δεις"
-"τα χαρτια....;"
-"Δεν εχεις τα χαρτια μαζι σου να δεις;"
-"Ωχ, τα ξεχασα!"

Πισω παλι στο σπιτι αφου κολλησαμε για ενα τεταρτο στο χαλασμενο εδω και μερες φαναρι της γειτονιας.
Παιρνουμε τα χαρτια, ξεκιναμε παλι και βγαινουμε στη λεωφορο οπου πεφτουμε στη γνωστη, αιωνια, αγαπημενη κινηση της 1ης-2ας ταχυτητας.
Ψαχνω αναπτηρα να αναψω τσιγαρο για να καταλαγιασω τα νευρα μου, αλλα φευ. Με το ενα χερι στο τιμονι και το αλλο στην τσαντα της Mary Poppins να σκαλιζω μανιωδως. Τιποτα. (σημ. ο αναπτηρας του αμαξιου χαλασμενος κ' η κορη φανατικη αντικαπνιστρια). Δεν πειραζει σκεφτομαι, σε οποιο περιπτερο βρω μπροστα μου, θα παρω εναν. Παραδοξως οσα περιπτερα συναντουσα στη διαδρομη ηταν ολα κλειστα. Περιεργο, γιατι η ωρα ειχε παει 9 το πρωι και δεν μπορει να ειχαν αποκοιμηθει ολοι οι περιπτεραδες!

Φτανουμε επιτελους στο Δημαρχειο, αφηνω τη κορη και συνεχιζω για το κεντρο της Αθηνας. Η κινηση ηταν μεγαλη λογω της ωρας, υπομονη, αλλα γιατι δεν βρισκω ανοικτο περιπτερο;; Ωωωχχχ, τωρα θυμηθηκα οτι εχουν τριημερη απεργια, κατι ειχα ακουσει στις ειδησεις. Οκ, δεν πειραζει, παρηγορω τον εαυτο μου, ευκαιρια να κανεις λιγοτερα τσιγαρα (η θετικη σκεψη της ημερας, που να ηξερα οτι θα ηταν η πρωτη και η τελευταια)


ΣΚΗΝΗ 4η
Διαπιστωνω οτι η κινηση οσο παει και χειροτερευει. Τα φαναρια αναβουν πρασινο και τα νευρα των οδηγων χτυπανε κοκκινο αφου τιποτα δεν προχωρα. Παιρνω στο κινητο μια συναδελφο να της πω οτι θα καθυστερησω αρκετα, δεν προλαβαινω να μιλησω κι αρχιζει να ωρυεται. Ειναι κι αυτη εγκλωβισμενη στη κινηση γιατι λογω της επισκεψης Ερντογαν (ναι, ναι, του γνωστου μας φιλου Πρωθυπουργου της Τουρκιας) εχουν κλεισει το κεντρο και οι τροχονομοι στελνουν αλλου τους οδηγους (που αλλου ρε παιδια; στα Τουρκοβουνια;)

Συνειδητοποιω οτι η μονη λυση για να φτασω στη δουλεια, ειναι να σταματησω στη πιο κοντινη σταση και να παρω το metro. Που να το παρκαρω ομως που σε ολους τους δρομους,τους παραδρομους και τα στενα ηταν στιβαγμενα χιλιαδες αυτοκινητα;;

Κι εκει που αναρωτιομουν, χτυπαει το κινητο μου, ακουω τη κορη μου φορτισμενη, υπαρχει ενα κωλυμα στη πληρωμη των τελων και μου ζητα να επιστρεψω να διευθετησουμε το θεμα. Δεν υπαρχει περιπτωση, της απαντω, εδω που ειμαι μονο αμα πεταξει ο απο μηχανης θεος μπορει να με φερει πισω. Τηλεφωνω στον δικηγορο μου, τηλεφωνω στη κορη, ξανατηλεφωνω στο δικηγορο, ξανατηλεφωνω στη κορη κι ολο αυτη την ωρα να ψαχνω για λιγα κενα τετραγωνικα πεζοδρομιου να χωσω το αμαξι (και να μην εχω και τον καταραμενο αναπτηρα να καπνισω)


ΣΚΗΝΗ 5η
Ωσπου βρισκω θεση (κατι μιλια μακρια απο το metro), ανοιγω τη πορτα να βγω και.... αμαν! τη ξανακλεινω παραυτα. Ειχε πιασει τετοιο ψοφοκρυο και βροχη κι οπως ημουν ελαφρια ντυμενη, αρχισαν τα δοντια μου να χορευουν καντριλιες.

Ε, δε παει αλλο, τα νευρα μου κουρελια, παιρνω την αποφαση να γυρισω σπιτι να αφησω το αυτοκινητο, να παρω ενα μπουφαν και να παω στο metro με το λεωφορειο. Η ωρα ειχε πια περασει, δεν ειχε νοημα να αρπαξω και κρυολογημα απο πανω. Μου αρκουσε η ταλαιπωρια των προηγουμενων ημερων στα νοσοκομεια και τους γιατρους.

Η επιστροφη στο σπιτι φανταζε ευκολη, αφου ολο το μποτιλιαρισμα γινοταν προς το κεντρο ενω εγω οδηγουσα στην αντιθετη κατευθυνση. Γνωριζοντας δε και καλα τη περιοχη, θα εκοβα απο στενα και θα εφθανα γρηγορα.

ΝΑΙ, ΘΑ ΗΘΕΛΑ.


ΣΚΗΝΗ 6η
Γιατι ειχα ξεχασει οτι βρισκομαστε στην προεκλογικη περιοδο των δημοτικων εκλογων. Επειδη καθημερινα μετακινουμαι υπογειως με το metro, δεν ειχα παρει χαμπαρι τι γινοταν πανω απο τα κεφαλια μας. Ολοι οι δημαρχοι ολων των δημων, συνεπεις με τις προεκλογικες εξαγγελιες τους, ειχαν ξεχυθει να υλοποιησουν καθε εργο που ειχαν υποσχεθει στη τετραετια τους μεσα στις δυο τελευταιες εβδομαδες πριν τις εκλογες. Τι σημαινει αυτο;

Οτι δεν υπηρχε στενο, δρομακι, πλατειουλα και πεζοδρομιο που να μην εχει σκαφτει. Παντου εργα, μπουλντοζες, εργατες, επιστατες, αναχωματα, λακουβες, απαγορευτικα, ο χορος του καταραμενου αμμοχαλικου, ουτε στη βομβαρδισμενη Βαγδατη να βρισκομουν!

Εφτασα σπιτι, μετα απο απειρες ζογκλερικες μανουβρες σε δρομους που εχασκαν ανοιχτοι, προσπερνωντας οριακα ταμπελες "προσοχη εργα" και πασαλακια με τη γνωστη κοκκινη ταινια. Καλα, με τοσες κοκκινες απαγορευτικες ταινιες να μας ζωνουν απο παντου, θα νομιζε κανεις οτι το προηγουμενο βραδυ ειχαν γινει τα απειρα φονικα σ' αυτη τη πολη.

Το ταλιμπανοσκυλο οταν με ειδε να γυριζω, ξεσηκωσε τη γειτονια απο τα γαυγισματα νομιζοντας οτι θα μεινω να παιξουμε. Το αφησα εμβροντητο να με κοιτα οταν εφυγα τρεχοντας να προλαβω το λεωφορειο.

Ναι, καταφερα να παω στο γραφειο. Ας μη πω τι ωρα εφτασα. Ουτε τι ωρα εφυγα. Γιατι εκει με περιμενε αλλο τρελοκομειο, ετσι για να μη χανουμε τη φορμα μας στη προπονηση των νευρων μας.

Παρασκευη ελεγε το ημερολογιο. Οχι 13. Αλλα και να ηταν, τι παραπανω θα ειχε;