Η Ιστορια Μιας Καρφιτσας

Η ιστορια ξεκινησε ενα βραδυ Τριτης πριν δυο μηνες περιπου. Ετυχε να βλεπω με τη κορη μου το σηριαλ "Υπεροχα Πλασματα", γελουσαμε με τις ατακες της πρωταγωνιστριας που τα ειχε φτιαξει με νεοτερο της delivery boy ("μα ποτε επιτελους θα βρω εναν αντρα να θυμαται το ΜΙΝΙΟΝ;") και καποια στιγμη στο διαφημιστικο διαλειμμα πηγαινω στη κουζινα. Δεν περνανε λιγα λεπτα κι ακουω τη κορη μου να μου λεει οτι αρχισε το σηριαλ, δεν δινω σημασια, οποτε σε λιγο τη βλεπω να ερχεται τρεχοντας:
- "Εχασες" μου λεει "επρεπε ΕΣΥ να δεις αυτη τη σκηνη!"
- "Ποια σκηνη;"
- "Ο νεαρος για να συμφιλιωθει με την πρωταγωνιστρια της εκανε δωρο μια καρφιτσα με τη Mary Poppins! Ηταν πανεμορφη, εσενα θα σου αρεσε πολυ!"
- "Εεεε οοοοοχιιιιιι!"

Ορμαω στο σαλονι, αλλα δεν προλαβα να δω τιποτα, ειχε τελειωσει η σκηνη. Η κορη μου, ξεροντας οτι η Mary Poppins ηταν η αγαπημενη μου ταινια, προσπαθησε να με παρηγορησει, αλλα εγω πλεον ειχα ξεσηκωθει. ΘΕΛΩ ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΡΦΙΤΣΑ ΤΗΣ MARY POPPINS!! KAI TH ΘΕΛΩ ΤΩΡΑ!!



Παιρνω αμεσως τον Σ. τηλεφωνο, "ωραιοι φιλοι ειστε, τοσα χρονια, ουτε μια καρφιτσα δεν μου εχετε χαρισει, αφου ξερετε τι αδυναμια εχω σ' αυτη τη ταινια, μπλα, μπλα, μπλα..." "Καλα τι επαθες ξαφνικα" με ρωτα απορημενος, του εξηγω τη σκηνη στο σηριαλ "καλα να παθετε με τις βλακειες που βλεπετε" μου απαντα αταραχος.

Δεν πτοουμαι ομως, βρισκω τον Δ. στο MSN κι αρχιζω παλι το ιδιο τροπαρι, μονο που αυτη τη φορα απαιτω να ψαξει να μου βρει που πουλιεται αυτη η καρφιτσα. "Δε μου λες" μου απαντα "αποκτησαμε τωρα νεα εμμονη μετα τα παγακια;" "ΝΑΙ, ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΑΜΕΣΩΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΚΑΡΦΙΤΣΑ! ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ!" Δεν προλαβα να αποσωσω τη φραση μου και μου κατεβασε δεκαδες links με τις καρφιτσες που ζητουσα. Για αρκετη ωρα ψαχναμε ποιο σχεδιο μου αρεσε και τελικα βρισκω μια στο e-bay. Ελα ομως που ουτε εγω ουτε ο Δ. ειχαμε πιστωτικη καρτα, οποτε επρεπε να βρω εναν τροπο να την παραγγειλω.

Απευθυνομαι στον Ι. που ξερω οτι ψαχνει στο e-bay, "θα σου πω κατι" του λεω "αλλα μεταξυ μας, θελω να μου παραγγειλεις αυτο εδω απο το e-bay, χωρις να το σχολιασεις" και του δινω το αντιστοιχο link. Ο Ι. με τη γνωστη αταραξια του, το βλεπει, δε σχολιαζει απολυτως τιποτα και μου απαντα "Οκ, αλλα πρωτον, νομιζω οτι εχω ξεχασει τον κωδικο μου και δευτερον δεν ξερω αν το στελνουν Ελλαδα". Επιμενω να προσπαθησει να θυμηθει, οσο δυσκολο κι ακουγεται αυτο για εναν Ιχθυ και μου υποσχεται να ψαξει για τη παραγγελια.

Περνουν οι μερες, εμενα τα ματια μου εχουν παρει ηδη το σχημα της ομπρελας της Mary Poppins, αλλα καρφιτσα δεν βλεπω. Και ξαφνικα, μου ερχεται η φαεινη ιδεα! Μα πως δε το σκεφτηκα εξαρχης;; Αυτος που θα κατανοουσε απολυτα τον διακαη ποθο μου για τη καρφιτσα και θα μπορουσε να μου τη φερει αμεσως δεν ηταν αλλος απο τον iBlog, που σπουδαζε στην Αγγλια κι επιπλεον ειχε προσφατα δει το musical σε θεατρο του Λονδινου κι ειχε κατενθουσιαστει.

Το ιδιο βραδυ, τον περιμενα στο MSN "σε θελω για μυστικη αποστολη" του λεω, "στη διαθεση σας Λουκρητια, τι εχουμε;" Του εξηγω περιληπτικα τι θελω, χωρις ομως να του αναφερω το λογο, υποσχομενη οτι θα του πω περισσοτερες λεπτομερειες μολις ελθει Ελλαδα με την καρφιτσα στο χερι (αν ειχατε διαβασει την κριτικη που εκανε στο blog του για το σηριαλ "Υπεροχα Πλασματα" θα καταλαβαινατε γιατι απεφυγα να του εξηγησω, δεν αντεχα νεα ξεφωνητα, ειδικα απ αυτον). Εννοειται πως ο iblog ενθουσιαστηκε με την αποστολη που του ανεθεσα και μου υποσχεθηκε οτι θα την εχω συντομα.

Ελα ομως που σπαει ο διαολος το ποδαρι του και την επομενη μερα, εκει που ετρωγε στο δωματιο μιας φιλης του, θελησε να δει κατι απο Ελλαδα και η φιλη του το μονο που ειχε προχειρο εκεινη την ωρα ηταν ενα επεισοδιο των "Υπεροχων Πλασματων" και ναι....μαντεψτε ποιο...! Κοντεψε να πνιγει ο iblog οταν ειδε την επιμαχη σκηνη και την επομενη μερα με περιελαβε "Ωστε γι αυτοοοοοο μου θελατε τη καρφιτσαααααααα, σας καταλαβααααα, μα δε ντρεπεστε να βλεπετε αυτο το σηριαλλλλλλ;;;"

Αντε τωρα να του εξηγησω οτι το εχω δει ολες κι ολες 2 φορες, μια και σπανια πια βλεπω τηλεοραση κι αυτο οταν εχει προβλημα η Adsl μου... Τον αφησα να ωρυεται για κανενα τεταρτο (εκανα την αναγκη φιλοτιμο) και στο τελος του ειπα με γλυκο και μελισταλλακτο υφος "Οκ, σκασε και φερτη!"
Συμφωνησαμε μαλιστα, μιας και ο ιδιος δεν ηθελε λεφτα, να τον κερασω το αγαπημενο του γλυκο στο πρωην Zonar's.

H πολυποθητη μερα επιτελους εφτασε, ο iblog λογω Καθολικου Πασχα, κατεφθασε περιχαρης στην Ελλαδα και μου παρεδωσε το αντικειμενο του ποθου μου τραγουδωντας το "Α Spoonful of Sugar" και οπως βλεπετε φιγουραρει ηδη στο πετο μου, στη παρακατω φωτογραφια:



Και εξισου περιχαρης, καταβροχθισε μετα απο λιγες μερες το αγαπημενο του γλυκο "πουγγι"- αφου το απαθανατισε πρωτα- σε ειδικη τιμητικη βραδια στο Ζonar's, κατω απο τις παροτρυνσεις των παρευρισκομενων "φατο επιτελους να μη το βλεπουμε γιατι κανουμε και νηστεια!" Αν ο μετρ του εστιατοριου διαβασει αυτο το ποστ, θα του λυθουν οι αποριες γιατι τοσα φλας σ΄αυτο το τραπεζι εκεινο το βραδυ...



Περιττο να αναφερω οτι κανεις μεχρι τωρα δεν πιστευε οτι μιλουσα σοβαρα οταν ελεγα οτι θελω τη καρφιτσα, ομως ας θυμηθουμε το πασιγνωστο "οταν κατι θελεις πολυ, ολοι οι φιλοι σου -κι οχι το συμπαν- συνωμοτουν να το αποκτησεις". Ελπιζω συντομα να αποκτησω κι αλλες καρφιτσες της Mary Poppins, αλλα θελω να μου ελθουν χωρις να το περιμενω.... ;-)



Υ.Γ. Just a spoonful of sugar helps the medicine go down,the medicine go down...

Vanitas vanitatum omnia vanitas.

Vanitas. Evert Collier. Λάδι σε καμβά.

Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης.
Εκκλησιαστής 1:2.

Το θέμα του νέου template του Οίκου Βοργίων είναι εμπνευ-
σμένο από τις συμβολικές νεκρές φύσεις του 16ου και 17ου αιώνα, που είναι γνωστές με το όνομα Vanitas μιας και ανα-
φέρονται στην προσωρινότητα της ζωής, τη ματαιότητα
της ευχαρίστησης και τη σιγουριά του θανάτου.

Mε κατεύθυνση από αριστερά προς τα δεξιά βλέπετε:

Ένα δηλητηριώδες μήλο από το μποστάνι της Idάκι.

Την τεφροδόχο όπου ο hpstg φυλάει τις στάχτες των μακαριστών εχθρών του Οίκου.

Ένα από τα πλατινένια δαχτυλίδια της Σεπτής.

Το μπρούντζινο κηροπήγιο που βούτηξα προχθές από σουΐτα γνωστού ξενοδοχείου.

Τη Μέδουσα που πέτρωσε όταν αντίκρισε τη Λουκρητία γυμνή.

Ένα αέτωμα που πήραμε για ενθύμιο από την εξωτική Ελευσίνα, επειδή ταίριαζε με το υπόλοιπο décor του Οίκου.

Το επενδυμένο με φύλλο χρυσού λογότυπο του Οίκου Βοργίων, χαραγμένο πάνω στο προαναφερθέν αέτωμα.

Τον Νανάκο στην πραγματική του μορφή.

Τον περίφημο φτερωτό λέοντα, προστάτη του Οίκου μας από το κακό μάτι των εχθρών μας.

Τα βελούδινα υφάσματα και οι χρυσές φούντες είναι οικογε-
νειακά μας κειμήλια από τα τέλη του 19ου αιώνα.

7 Art Sins

Ήρθε η ώρα της δικής μου συμμετοχής στα αμαρτωλά παιχνίδια που διαδραματίζονται αυτές τις μέρες στα διάφορα blogs, αλλά με μια μικρή παρασπονδία. Η λίστα με τις "Επτά Θανάσιμες Αμαρτίες" που θα μοιραστώ μαζί σας αναφέρεται σε έργα τέχνης και εκκεντρικά αντικείμενα που κατά την ταπεινή μου γνώμη τις αντιπροσωπεύουν.

I. Luxuria [λαγνεία]

Αντικείμενο. Πρόγευμα σε Γούνα [Object . Le Déjeuner en fourrure] της Meret Oppenheim, 1936.

Παίρνοντας ένα φλυτζάνι, ένα πιατάκι και ένα κουταλάκι του καφέ και καλύπτοντας τα με γούνα, η Oppenheim δημιούργησε ένα αντιφατικό αντικείμενο τρομακτικής σεξουαλικής δύναμης. Σκεφτείτε μόνο την πράξη που υποννοεί. Η καλλιτέχνις φέρνει τα χείλη της σε μια τριχωτή και γεμάτη υγρά κοιλότητα.

Ίσως η πιο έντονη και απότομη εικόνα του Λεσβιακού έρωτα στην Ιστορία της Τέχνης, όπως έχει γράψει πολύ εύστοχα ο Άγγλος κριτικός Τέχνης Robert Hughes στο βιβλίο του
The Shock Of The New.

II. Ira [Οργή]

Πίνακας 1946 [Painting 1946]. Francis Bacon. Λάδι και παστέλ.

Ίσως το κορυφαίο έργο του Francis Bacon κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Μια βαθύτατα πολιτικοποιημένη εικόνα, που όπως έχει πει ο ίδιος δημιουργήθηκε σχεδόν τυχαία, αμέσως μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Πρόκειται για ένα έμμεσα καταδικαστικό έργο για κάποιο ανώνυμο πολιτικό πρόσωπο. Μισοκρυμμένη κάτω από μια ομπρέλα και φορώντας σκούρο κουστούμι η κεντρική μορφή του έργου είναι ενδεδυμένη με την τυπική "στολή εργασίας" των Βρετανών πολιτικών της περιόδου, κάτι που τονίζεται από την κίτρινη μπουτονιέρα στο πέτο. Όμως η σταχτοπράσινη όψη του προσώπου σε συνδυασμό με τα δόντια που ξεπροβάλλουν απειλητικά από το στόμα, υποννοούν μια βαθιά κτηνωδία πίσω από το "καθώς πρέπει" εξωτερικό περίβλημα.
Η αίσθηση της απειλής σε αυτή την εικόνα επαυξάνεται ανυπόφορα με το κουφάρι της αγελάδας που σαπίζει αιωρούμενο και τα εκτυφλωτικά χρώματα στο φόντο.

III. Gula [Λαιμαργία]

Τηλέφωνο Αστακός [Teléphone - Homard]. Salvador Dalí.

Στο βιβλίο του A Secret Life ο Salvador Dalí απαιτούσε να μάθει γιατί όταν παράγγελνε ψητό αστακό σε ένα εστιατόριο δεν του έφερναν ποτέ ένα τηλέφωνο. Έτσι λοιπόν έπειτα από παραγγελία του Άγγλου αριστοκράτη και μαίκηνα της Τέχνης Edward James (1907-1984), δημιούργησε ένα από τα πιο γνωστά Σουρρεαλιστικά αντικείμενα του περασμένου αιώνα.

Μια τηλεφωνική συσκευή με ένα γύψινο αστακό να κουρνιάζει πάνω στο ακουστικό. Τα γεννητικά όργανα του αστακού βρίσκονται στην πλευρά του ακουστικού από την οποία γίνεται μια τηλεφωνική συνομιλία, έτσι ώστε το στόμα του ομιλητή να είναι πληρως ευθυγραμμισμένο με αυτά.

Γνωστό και ως το Αφροδισιακό Τηλέφωνο ο Dalí θέλησε με αυτό το έργο να εκφράσει την εμμονή του για τη σχέση του φαγητού με το σεξ.

Αξίζει να αναφέρω ότι ο αστακός συνήθως βράζεται ζωντανός για να μην χάσει την τρυφεράδα του, όμως τον τελευταίο καιρό γίνεται συζήτηση σχετικά με την ηθική αυτής της πρακτικής, καθώς υπάρχει η υποψία ότι οι αστακοί νιώθουν τον πόνο.

IV. Superbia [Αλαζονεία]

O Δον Κιχώτης Βιβλιοδετημένος Mε Τρίχωμα Σκύλου. Le Corbusier.

Το πιο πάνω αντικείμενο δεν είναι έργο τέχνης κι αυτό γιατί δεν δημιουργηθήκε ως τέτοιο. Πρόκειται ίσως για το πιο εκκεντρικό αντικείμενο που έχω συναντήσει ποτέ.

Είμαι σίγουρος ότι όλοι σας γνωρίζετε τον Πάπα της Αρχιτεκτονικής του Μοντερνισμού Le Corbusier. Αν πάλι το όνομα δεν σας λέει κάτι, δεν έχετε παρά να πάτε μια βόλτα σε οποιαδήποτε πυκνοκατοικημένη γειτονιά της Αθήνας για να πάρετε μια γεύση του έργου του. Η αστική ανάπτυξη αυτής της πόλης κατά τις δεκαετίες του '50, '60 και '70 έχει στηριχθεί έμμεσα στις αρχές που πρέσβευε ο Le Corbusier ή αλλιώς το Κοράκι (για να μεταφράσω το ψευδώνυμο του).

Ο αρχιτέκτονας που όρισε την αισθητική του Μοντερνισμού, σύμφωνα με το βιβλίο Le Corbusier. Architect of Books βιβλιοδέτησε ένα από τα αγαπημένα του βιβλία τον Δον Κιχώτη του Cervantes με το τρίχωμα του αγαπημένου του σκύλου που είχε το όνομα "Pinceau" και σημαίνει πινέλο-βούρτσα.

Όμως αυτή η μακάβρια εκκεντρικότητα ξεπερνάει τα όρια του συμβατικού φετιχισμού αυτών που λατρεύουν τα καλά βιβλία. Πρόκειται ίσως για το πιο κραγαυλέο παράδειγμα της αλαζονείας κάποιου, που δεν διστάζει να σκυλεύσει το τομάρι του πλεον νεκρού κατοικίδιου ζώου του, προκειμένου να μην το αποχωριστεί.

V. Acedia [Οκνηρία]

Η Αναπνοή του Καλλιτέχνη [Fiato d' artista]. Piero Manzoni. 1960.

Dum spiro spero [Όσο αναπνέω ελπίζω] έλεγαν οι Λατίνοι. Με αυτό το έργο ο Piero Manzoni απαθανάτισε τη θεμελιώδη πράξη της αναπνοής ως ένα αυτούσιο έργο τέχνης. Μόνο που η Αναπνοή του έχει εξατμιστεί εδώ και χρόνια, αφήνοντας πίσω της ένα αξιοθρήνητο ξεφουσκωμένο μπαλόνι...

Το 1959 ο καλλιτέχνης ξεκίνησε μια σειρά 45 "αναπνευστικών γλυπτών", το καθένα είχε τη μορφή ενός μπαλονιού διαμέτρου μέχρι 32 ίντσες τα οποία φούσκωσε ο ίδιος και τα ονόμασε
Η Αναπνοή του Καλλιτέχνη. Ούτε λίγο ούτε πολύ προχώρησε σε μαζική παραγωγή και πώληση ενός προϊόντος του ανθρώπινου σώματος, παρουσιασμένο χωρίς αλλαγές και πιστοποιημένο ως αυθεντικό.

Κάτι που ένα χρόνο αργότερα θα τον έκανε παγκόσμια γνωστό με το έργο του Τα Σκατά του Καλλιτέχνη, όπου και συνέλεξε σε 90 κονσέρβες τα ίδια του τα σκατά (η καθεμία περιείχε 30 γραμμάρια) και τα πούλησε σύμφωνα με την τιμή που θα είχε το βάρος τους αν αυτά ήταν από χρυσό.

Όμως ο λόγος που επέλεξα την Αναπνοή και όχι τα Σκατά του Καλλιτέχνη ως αντιπροσωπευτικό έργο της διεστραμμένης οκνηρίας του, βρίσκεται στο γεγονός ότι η αναπνοή δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια σε αντίθεση με την αφόδευση, που αρκετές φορές είναι δύσκολη σαν γέννα!

VI. Invidia [Ζήλεια]

L.H.O.O.Q. Marcel Duchamp. 1919.

"Άν βρισκόμουν κοντά σου, δεν θα είχες ούτε πρόσωπο, μα ούτε και σώμα, γιατί θα σε έτρωγα ολόκληρη". Αυτό έγραψε η Maria Malibran, μια από τις θρυλικές ερμηνεύτριες του bel canto του 19ου αιώνα, στο είδωλο και ανταγωνίστρια της τη soprano Giuditta Pasta.

Το 1919 πάλι, ο Marcel Duchamp πήρε μια φτηνή καρτ-ποστάλ της Mona Lisa του Leonardo Da Vinci και μ' ένα μολύβι σχεδίασε ένα μούσι και έγραψε τον αινιγματικό τίτλο L.H.O.O.Q. που όταν προφέρεται στα γαλλικά σημαίνει "Έχει Φωτιά Στον Κώλο Της". Ίσως το πιο διασκεδαστικό και αυθάδικο ready made του Duchamp, που με αυτό τον τρόπο γελοιοποιεί την "αναμφισβήτητη αξία" των αριστουργημάτων της κλασικής ζωγραφικής παράδοσης.

VII. Avaritia [Απληστία]

Παπούτσια Με Γούνα Μαϊμούς. Elsa Schiaparelli. 1938. Sued γόβες και γούνα μαϊμούς.

"Μόνο οι ρηχοί άνθρωποι δεν κάνουν κρίσεις βασισμένοι στην εμφάνιση" είπε κάποτε αφοριστικά ο Oscar Wilde. Όσο αιρετικό κι αν ακούγεται αυτό, υπάρχει πράγματι μια ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα στη τέχνη και τη μόδα. Τα καλά ρούχα και το στυλ "μετράνε" ιδιαίτερα στους καλλιτεχνικούς κύκλους, ανεξάρτητα από τις δημόσιες δηλώσεις των διαφόρων καλλιτεχνών, που επιθυμούν να κρύβονται κάτω τη φενάκη της σεμνοτυφίας και της "πολιτικής ορθότητας".

"Δεν ντράπηκα ποτέ να εμφανιστώ δημοσίως με την πιο φανταστική και προσωπική φορεσιά" έγραψε στην αυτοβιογραφία της Shocking Life η Elsa Schiaparelli, η θρυλική σχεδιάστρια μόδας που υπήρξε το αντίπαλο δέος της Coco Chanel και έκανε περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο σχεδιαστή για να γίνει αποδεκτή η υψηλή ραπτική ως Τέχνη.

Τα Παπούτσια Με Γούνα Μαϊμούς είναι ένα από τα πλεον εκλεπτυσμένα και ευρηματικά σουρρεαλιστικά αντικείμενα του 20ου αιώνα. Εξαιρετικά άχρηστα, μοναδικά υπερβολικά και εντελώς μη πολιτικά ορθά!

Ιστορία μου, αμαρτία μου

H Raffinata μας κάλεσε στο δρόμο του Θεού αλλά όσο κι αν έψαξα στο ιδιόκτητο καζάνι μας, δεν βρήκα χάρτη. Νομίζω ότι θα μείνουμε εδώ που είναι και ζεστά, γιατί δεν βλέπω πώς ο Παράδεισος γλυτώνει τις θύελλες εκεί ψηλά...

Ως επίσημη εκπρόσωπος του Οίκου στα περί Λαγνείας, είπα να κάνω τον κόπο μιας και όλα τα παρακάτω την πιάνουν από το μαλλί.

Μαλακία: Κάτσε, μισό. Νομίζω την ξέρω με άλλο όνομα. Αυτοεξερεύνηση μήπως; Δηλαδή εννοούν ότι θα έπρεπε να μάθω το κορμί μου και τι μου αρέσει μέσα από τον εγωισμό των εκάστοτε εραστών που ήξερα πως επιλέγω με φτωχότατα κριτήρια; Δεν σφάξανε! Άσε που μου άρεσε πολύ όταν ο πρώτος επιλαχών δυσκολεύτηκε να πιστέψει πως η «τίγρις» ήταν παρθένα μέχρι την αδιάσειστη απόδειξη....

Αρσενοκοιτία: Μέσα στην άγνοια είμαι τόσα χρόνια!! Νόμιζα ότι η ομοφυλοφιλία είναι το αμάρτημα κατά τους βαρβάτους παπάδες μας. Σίγουρα δεν την απέφυγα για το λόγο αυτό, απλά θέμα γούστου. 100% αμαρτωλή so far.

Αιμομιξία: Το Βόργιο σόι και η διεφθαρμένη φύση του πρέπει να διαφυλαχθεί πάση θυσία, αλλά αντίθετα με τους Φαραώ, κάτι σκαμπάζουμε από γενετική. Νομίζω πως η εισροή νέου υλικού είναι εμφανής, και μπορώ να πω χρυσόβουλα επικυρωμένη!

Μοιχεία: Αυτό δεν είναι αμάρτημα, είναι βλακεία. Εδώ δεν τον θέλει η γυναίκα του – γιατί αν τον ήθελε δεν θα έπαιζε το μάτι του - και θα του κάτσω εγώ; Αντίστοιχα, προτιμώ να χωρίσω παρά να του τα φορέσω, για να γλυτώσουν και τα καλώδια της ΔΕΗ. Αρκετές διακοπές έχετε....

Πορνεία: Δεν καταλαβαίνω πού βρίσκεται η αμαρτία. Διαθέτω το κορμί μου με αντάλλαγμα τη σύντομη ηδονή και τη μακροπρόθεσμη ευεξία, η κοπελιά στο δρόμο με αντάλλαγμα το ψωμί της ή/και την κόκα της, ο παπάς στο εξομολογητήριο με αντάλλαγμα την αιώνια ευγνωμοσύνη για την εκπαίδευση των νεαρών Χριστιανών. Κανείς δεν είναι αλτρουιστής στον κόσμο αυτό.

Άντε, να κάνω και πάσα... Στο Νανάκο, το Yo!reeka, το Μπαμπάκη και την Κωλόγρια (γιατί θα βρίσει και θα γουστάρω χεχε).

Μετά τον αφρό...

...έρχεται το χτένισμα! Μόνο που η καινούργια καούκα του Loucretia's μου βγήκε λίγο τζίβα και θα πάρει χρόνο μέχρι να στρώσει η μιζανπλί! Αλλά που θα μου πάει... θα στρώσει... δεν θα στρώσει... :-PPP

Παραγγελιά!

Όταν το αναγνωστικό κοινό ζητά να δεί τη Λουκρητία να παίρνει το αφρόλουτρο της παρέα με γνωστό και μη εξαιρετέο μάναντζερ του εγχώριου κα(υ)λλιτεχνικού σταρ σύστεμ, δεν γίνεται χαλάσω τέτοιο χατήρι!

Ειδικά όταν πρόκειται για τον Seastavros τον πιο πιστό και φανατικό αναγνώστη του Loucretia's.

Κάτι τέτοιες στιγμές συγκινούμαι κυρίες και κύριοι, γιατί η ηθική και τα διδάγματα του Οίκου Β-Οργίων έχουν μεγάλη απήχηση και αλλάζουν τον τρόπο σκέψης των αναγνωστών μας!

Αυτά είναι!

Εύγε Seastavros!

Αυτό θα πει ΑΦΡΟΣ!

Στη Λουκρητία με αγάπη!

Λοιπόν αγαπητή μας Duchessa, μιας και παραπονέθηκες ότι δεν σου έχουμε κάνει ούτε μια μουσική αφιέρωση της προκοπής, πάρε να 'χεις όχι ένα... αλλά δύο τραγουδάκια... της εποχής σου! :-P

Για όσους δεν γνωρίζουν τον αοιδό του άνωθεν βίντεο, πρόκειται για τον "Σινάτρα της Ανατολής" τον μοναδικό Τζίμη Μακούλη, τον πρώτο Έλληνα τραγουδιστή που έκανε την εμφανισή του στο θεσμό τη Eurovision, συμμετέχοντας ως εκπρόσωπος της Αυστρίας το 1961 με το τραγούδι Sehnsucht (Επιθυμία).

Εντελώς εγκυκλοπαιδικά, να αναφέρω ότι αν και ο Μακούλης ήταν δημοφιλής στην Ελλάδα, οι μεγαλύτερες επιτυχίες του ήταν στη Γερμανία στα τέλη της δεκαετίας του '50 και στις αρχές του '60. Το 1966 δοκίμασε την τύχη του στην Αμερική, συνεργάστηκε με τον Duke Ellington, τραγούδησε στο
The Ed Sullivan Show της αμερικάνικης τηλεόρασης και έκανε εμφανίσεις στο Λας Βέγκας, ενώ με το τραγούδι Happy Heart είχε και κάποια επιτυχία στο αμερικάνικο ραδιόφωνο. Τη δεκαετία του '90 ο Τζίμης Μακούλης έδωσε σειρά συναυλιών στη Γερμανία και εμφανίστηκε σε διάφορα τηλεοπτικά shows. Έφυγε τον Οκτώβριο που μας πέρασε, στην Αθήνα σε ηλικία 72 ετών, έπειτα από εγχείρηση ανοικτής καρδίας.

Κλείνοντας και για να σε αποτελειώσω dearest, ορίστε και το remake του τραγουδιού Un Banc, Un Arbre, Une Rue της Severin για το Μονακό που νίκησε στο διαγωνισμό της Eurovision του 1971 στην Ελληνική εκδοχή του από τον Τζίμη Μακούλη με τον τίτλο Μια Καρδιά Χτυπά!

Όλα είναι αφρός.