ισα ισα να βαλω εναν τιτλο

Μίλα.
Εχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
αρχίζει η θάλασσα.
Πες κάτι.
Πες «κύμα», που δεν στέκεται.
Πες «βάρκα», που βουλιάζει
αν την παραφορτώσεις με προθέσεις

Μίλα.
Πες «αστέρι», που σβήνει.
Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.
Πες «πέτρα»,
που είναι άσπαστη λέξη.
Ετσι, ίσα ίσα,
να βάλω έναν τίτλο
σ᾿ αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.

(Κική Δημουλά)