Η πιο απιθανη αιτια κυκλοφοριακου χαους

Ενταξει, αυτο δεν υπαρχει. Εχουν δει κι αν εχουν δει τα ματια μου συμφορηση σε δρομους και λεωφορους για διαφορους λογους (οπως εγραψα και στο προηγουμενο ποστ) αλλα σαν το σημερινο δεν εχω ματαδει.

Επιστρεφω απο δουλεια νωρις το απογευμα και λογω λιακαδας εχω τη φαεινη ιδεα να παω βολτα το ταλιμπανοσκυλο στους αγρους να ξελυσσαξει.
Ετοιμαζω τη τροφη του και τα νερα, παιρνω κινητο,τσιγαρα, κλειδια και το λουρι με το ταλιμπανοσκυλο στην ακρη. Το πορτοφολι επειδη δεν χωρουσε στις τσεπες μου, ειχα την ανυπερβλητη φαεινη εμπνευση να το αφησω σπιτι, αλλωστε θα επεστρεφα σχετικα γρηγορα...(νομιζα)
Φευγουμε σφαιρα με το αυτοκινητο για να προλαβουμε τον ηλιο και εκει στο υψος της Παιανιας πεφτω σε αναπαντεχη κινηση, λεω το φαναρι θα ειναι, ας περιμενω. Σιγα σιγα κυλουσαν τα αυτοκινητα ωσπου βλεπω μπροστα μου, στην ανοδο της λεωφορου Λαυριου την εξης απιστευτη εικονα:

Οικογενεια τσιγγανων, μανα, πατερας και γιος, γυρω στα 16-20. Ο γιος πεσμενος στα τεσσερα, με επιδεσμους στα γονατα, να μπουσουλαει στη μεση της λουριδας. Οι γονεις ακροβολισμενοι, η μανα απο αριστερα να τον ενθαρρυνει, ο πατερας απο δεξια να συντονιζει την πορεια. Πισω τους ακριβως ακολουθουσε ενα περιπολικο, 4-5 μηχανακια της ομαδας ΔΙΑΣ και εκατονταδες απεγνωσμενοι οδηγοι οι οποιοι ειχαν υποχρεωθει να οδηγουν στους αντιστοιχους χρονους του "μπουσουλωντος" υιου. Προφανως η οικογενεια ειχε καποιο ταμα να εκπληρωσει σημερα, ανημερα του Αγιου Δημητριου. Και θεωρωντας τη Λεωφορο Λαυριου κατι αντιστοιχο του δρομολογιου προς την εκκλησια της Παναγιας της Τηνου, βγηκαν να το εκπληρωσουν. Προς τα που πηγαιναν και σε ποια εκκλησια ποιας περιοχης, μονο ο Αγιος Δημητριος το ηξερε.

Ματαια το πληρωμα το περιπολικου προσπαθουσε να πεισει τον πατερα να μετακινησει στην ακρη τον ταμενο υιο για να ανοιξει ο δρομος. Χιλιαδες κορναρισματα ακουγονταν απο παντου, φωνες και κακο, τα αυτοκινητα σε ρυθμο κουτσης χελωνας, η ουρα "των αναγκαστικων πιστων" ειχε φτασει χιλιομετρα σε μηκος, ουτε λιτανεια να γινοταν.

Μακαρισα τον εαυτο μου που ημουν στο αντιθετο ρευμα και δεν ημουν στη θεση αυτων των οδηγων. Και συγχρονως λυπηθηκα που δεν ειχα μηχανη να τραβηξω το απιστευτο σκηνικο.
Εφυγα γρηγορα απο το υψος της πομπης και εφτασα στους αγρους.
Παιξαμε για αρκετη ωρα με το ταλιμπανοσκυλο, και μολις επεσε ο ηλιος το φορτωσα γρηγορα γρηγορα στο αμαξι για να μη μας πιασει το μαυρο σκοταδι στις ερημιες.

Παιρνουμε τον δρομο της επιστροφης και βγαινουμε παλι στη λεωφορο Λαυριου. Και μενουμε εκει. Μπροστα μας ατελειωτη ουρα με αυτοκινητα. "Αμαν" σκεφτομαι "ο ταμενος, κοιτα να δεις που ακομα θα μπουσουλαει..." με πιανει μια φρικη γιατι ειχα δει το σκηνικο απο πριν και τωρα βρισκομουν πισω απο την ιδια πομπη!!!!

Σκεφτομαι τροπους να ξεφυγω, ηδη οι μπροστινοι οδηγοι εστριβαν επιτοπου και γυριζαν πισω, αλλοι εφευγαν τα απο πλαϊνα στενα, αλλοι ριψοκινδυνοι εβγαιναν στην απεναντι λουριδα, ενας χαμος. Θυμαμαι οτι καπου εκει κοντα ειχε μια εισοδο για την Αττικη οδο. Κανω να στριψω και ξαφνικα συνειδητοποιω οτι δεν εχω πορτοφολι μαζι μου να πληρωσω τα διοδια! Ψαχνω στις θηκες του αυτοκινητου που συνηθως αφηνω ψιλα για τα τζαμια και τα λουλουδια των φαναριων, τιποτα, μονο κατι υπολειμματα απο ξεχασμενα κουλουρακια...

Με φανταζομαι να σταματαω στο κουβουκλιο των διοδιων και να εξηγω στον υπαλληλο το τρελο σκηνικο το οποιο προφανως δεν εξηγειται με τιποτα. Ουτε ταυτοτητα ειχα να αφησω για ενεχυρο, μονο το ταλιμπανοσκυλο ειχα, αλλα δεν νομιζω να το δεχοταν...

Ουτε την περιοχη ηξερα ωστε να στριψω απο στενα και να βγω πιο γρηγορα, ουτε και διακινδυνευα να αρχισω να ρωταω γιατι με τις παροιμοιωδεις ικανοτητες προσανατολισμου που εχω, το πιο σιγουρο ηταν να καταληξω στην Καλαμπακα. Αποδεχομενη στωϊκα τη μοιρα μου, μενω πισω απο την ουρα των αυτοκινητων. Το ταλιμπανοσκυλο να αλυχταει συνεχεια και να κοπανιεται στα παραθυρα, να γαυγιζει καθε μηχανακι και περαστικο και οι γυρω οδηγοι να με κοιτουν με συμπονοια.

Μεσα σε μιση ωρα ειχαμε καταφερει να διανυσουμε 100 μετρα (αντε μετα να κοψεις το τσιγαρο). Καποια στιγμη ξεμπλοκαρε η κινηση κι αρχισαμε να φευγουμε. Εψαχνα μηπως δω πουθενα την οικογενεια με τον ταμενο γιο, αλλα δεν τους πετυχα πουθενα. Για καλη μας τυχη θα ειχαν φτασει στον προορισμο τους.

Δοξα ναχει ο Αγιος Δημητριος!

Υ.Γ.σεβομαι τη πιστη των ανθρωπων και τα ταματα που κανουν, οπως σεβομαι και τα αιτηματα των απεργων οταν κλεινουν τους δρομους για διαμαρτυρια. Σκεφτομαι ομως και τους ανθρωπους που αντιμετωπιζουν προβληματα υγειας και θα επρεπε την ιδια ωρα να πανε στο νοσοκομειο ή τον ανεργο που θα ετρεχε να προλαβει μια συνεντευξη για δουλεια. Ας βρεθει μια λυση ωστε στα αιτηματα μας και στα ταματα μας να εχουμε συμμαχους τους γυρω μας κι οχι να τους στρεφουμε εναντιον μας. Προς το παρον, αυτο που μου μενει να κανω ειναι να διακωμωδω την δικη μου ταλαιπωρια :-)