Ειμαστε μια ωραια ατμοσφαιρα...

Στειλτε μου ματοχαντρα, πολλα ματοχαντρα. Να τα κρεμασω στο λαιμο, στα αυτια, στα χερια, στα ποδια, και σε ολες τις πορτες και τα παραθυρα του σπιτιου.

Βιαστηκα να γραψω στο προηγουμενο ποστ μου οτι ημουν καλυτερα, που να ηξερα τι με περιμενε. Το τελευταιο διαστημα επικρατουσε ενας πανικος στο σπιτι απο διαφορα στραβα κ' αναποδα που μας συνεβαιναν. Θα ξεκινησω απο τα απλα, εσπασε το κρυσταλλο του φουρνου, εσπασε η οθονη του καινουργιου λαπτοπ, χαθηκε η ψηφιακη φωτογραφικη μηχανη για να φτασω στα σοβαροτερα που ειχαν απανωτες ιατρικες εξετασεις, επισκεψεις σε εφημερευοντα νοσοκομεια και στο τελος κι ενα χειρουργειο.

Ευτυχως τα ιατρικα θεματα εληξαν αισιως, δεν ηταν κατι σοβαρο, μονο που με το ατελειωτο πηγαινε-ελα, επανηλθε δριμυτερη η ισχυαλγια μου και μου επεβαλαν υποχρεωτικη ακινησια. Μεχρις εδω καλα, το θεμα ηταν τι θα γινοταν με τις δουλειες του σπιτιου μιας και η καθαριστρια ειχε αποχωρησει τον προηγουμενο μηνα και δεν ειχαμε προλαβει να βρουμε αλλη. Με τα τρεξιματα που ειχαμε, το σπιτι ειχε εγκαταληφθει και κοντευαμε να βγαλουμε δεινοσαυρους. Χωρια που το ταλιμπανοσκυλο ειχε απορρυθμιστει τελειως με αυτη τη κατασταση και η κλασσικη του αντιδραση ηταν να αφηνει κιτρινες λιμνουλες σε καθε γωνια του σπιτιου μπας και τον προσεξουμε.

Τελικα βρεθηκε μια καθαριστρια και ηρθε χτες για να αναλαβει δουλεια. Σηκωθηκα για να της δωσω τα υλικα και να της δειξω τους χωρους. Την ωρα που της εδινα οδηγιες, μπαινει ο γιος στη κουζινα, με βλεπει ορθια και γινεται μαινομενος ταυρος. Αρχιζει να φωναζει εξαλλος οτι πρεπει να μεινω στο κρεβατι, οτι απαγορευεται να κινουμαι, οτι δεν προσεχω καθολου και οτι γραφω τους γιατρους στα παλια μου τα παπουτσια. Ματαια προσπαθουσα να του εξηγησω οτι σηκωθηκα για λιγο, μονο για να εξηγησω τα απαραιτητα στην καθαριστρια, τιποτα αυτος, εξακολουθουσε να ωρυεται και στο τελος εφυγε βροντωντας τη πορτα πισω του.

Δεν περασε ενα λεπτο, ερχεται η καθαριστρια τρεμοντας κι ετοιμη να βαλει τα κλαμματα, "εγω κυρια να φυγω αφου γιος σας ντεν με θελει" βρε καλη μου, βρε χρυση μου να της λεω, σε μενα φωναζε, με σενα δεν εχει τιποτα, "οχι, οχι, ντεν με θελει, αφου εφυγε και ντεν μου ειπε ουτε καλημερα" κατσε βρε χριστιανη μου, της λεω, ειχε τα νευρα του με εμενα, μη δινεις σημασια, τιποτα αυτη "εγω ντεν ερχομαι να καθαρισω αμα ειναι ο γιος σας εδω". Τρομαξα να τη μεταπεισω, ωρα ηταν να εφευγε και να εμενε το σπιτι σκετο βαπορι.
Επρεπε ομως να λυσω κι αλλο ενα θεμα. Το θεμα του ταλιμπανοσκυλου. Η καθαριστρια ειχε παθολογικη φοβια με τα σκυλια και φυσικα το ταλιμπανοσκυλο ηταν η ιδανικη περιπτωση για να ξεπερασει τις αναστολες της. Καθε φορα που ανοιγε ενα παραθυρο να το καθαρισει, τσουπ εμφανιζοταν το θηριο και της γαυγιζε. Το εβαζε στα ποδια εντρομη αυτη, τρομαζα εγω να τη γυρισω πισω. "Κυρια θα πηδηξει απο το παραθυρο και θα μου ορμησει" βρε δεν πηδαει απο το παραθυρο να της λεω εγω, μονο σε κοιταει, αδυνατον να πειστει.
Τελικα μεχρι να τη κατευνασω, εφτασε το μεσημερι και με το ζορι ειχαν γινει οι μισες δουλειες. Φυσικα η ακινησια που μου ειχε συστησει ο γιατρος, ειχε παει περιπατο, αφου αναγκαστηκα να ασχοληθω κι εγω με το σπιτι γιατι προκοπη δεν εβλεπα. Κι αμφιβαλλω σοβαρα αν η καθαριστρια εμφανιστει την επομενη εβδομαδα, παρολο που με διαβεβαιωσε για το αντιθετο.

Ηταν ωρα πια να ξαπλωσω γιατι η κατασταση μου ειχε επιδεινωθει, αλλα δεν προλαβα. Χτυπαει το κουδουνι κι εμφανιζεται ο τεχνικος -τον οποιο ειχα ξεχασει-για να εγκαταστησει το τζαμι του φουρνου που ειχε σπασει. Ταυτοχρονα το ταλιμπανοσκυλο ειχε προλαβει και ειχε μπει στη κουζινα γαυγιζοντας μιας και ειδε ξενον ανθρωπο. Μπαινει και ο τεχνικος στη κουζινα, βλεπει το σκυλι κι αρχιζει να κανει ακροβατικα με το τζαμι στο χερι προσπαθωντας να το αποφυγει. Ωρα ειναι να σπασει κι αυτο το τζαμι, σκεφτομαι και φρικαρω στην ιδεα. "Εχετε προβλημα με τα σκυλια;" τον ρωταω. "ναι, ναι" μου λεει "παρτε τον απο δω, θα με γεμισει αρρωστιες" (πεσαμε σε σουπερ φιλοζωο)"ειναι εμβολιασμενος, μην ανησυχειτε" "οχι, οχι, θα με κολλησει διαφορα, αλλεργιες κλπ"
Να βγαλω το ταλιμπανοσκυλο εξω, μια κουβεντα ειναι, τρελλαμενο αυτο με τον αγνωστο, τον τριγυριζε, τον μυριζε, τον γαυγιζε κι εγω με το ποδι μου σε κακη κατασταση να μην μπορω να τον πιασω. Τελικα θυσιασα μια μπριζολα για να τον κλειδωσω εξω απο τη κουζινα. Για ποτε εβαλε το τζαμι ο τεχνικος, για ποτε μου υπεγραψε τα χαρτια της επισκευης, για ποτε ανοιξε τη πορτα κι εφυγε αρον-αρον, ουτε που το καταλαβα! Ουτε καν προλαβα να τον ρωτησω σχετικα!

Με αυτα και αλλα πολλα που δεν εχω πλεον κουραγιο να τα απαριθμησω, περασε η εβδομαδα. Το θετικο ειναι οτι το ταλιμπανοσκυλο σταματησε τις "υγρες" διαμαρτυριες του στις γωνιες του σπιτιου μιας και μας βλεπει πια ολους στο σπιτι. Το αρνητικο ειναι οτι δεν ειχα μια βιντεοκαμερα να τραβηξω πλανα απο τα ευτραπελα σκηνικα που ανεφερα, σιγουρα θα επαιρνα το πρωτο βραβειο στα αστεια home-video!