Στάχτη δεν πιάνει η γωνιά μου... - Last Part

Κυριακή πρωί – καλά, όχι και τόσο. Ήλιος, ζέστη, καφές, κρουασάν και σχέδια. Η Νικόλ προτείνει να πάμε Γερμανία ακριβώς τη στιγμή που χτυπάει το τηλέφωνο και η φίλη της η Άνκα μας καλεί να πάμε στο κάστρο του Χίτλερ. Το ποιο; Ανάθεμα κι αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, διότι ναι μεν ο Χίτλερ είχε καβάτζα μερικές δεκάδες κάστρα στη Γερμανία για τους αξιωματούχους Ες Ες, αλλά ο ίδιος γεννήθηκε σε ανθυποπολίχνη της Αυστρίας! Μα ναι, λέει η Άνκα, είναι κοντά στο Μπάντεν-Μπάντεν, μισή ώρα από το Στρασβούργο, πάνω στο βουνό. Αυτό ταιριάζει με τα σχέδια της Νικόλ για Μέλανα Δρυμό οπότε ξεκινάμε να τους βρούμε μεσημέρι, και ας πάμε ψάχνοντας.


Η Άνκα, η Αντρέα, ο Μίχνερ κι ο Βλαντ [κι άντε να τους εξηγήσεις ότι ακούγονται σαν βγαλμένοι από τραγούδι του Σαββόπουλου] προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι καλύτερο να οδηγήσουν τα αγόρια, διότι αποκλείεται να χαθούν με το GPS [εννοείται πως όχι, οι άντρες είναι γενετικά προγραμματισμένοι να ακολουθούν διαταγές εκφωνημένες με γυναικεία χροιά :-P]. Τελικά συμβιβάζονται με το να καταδικάσουν το Μίχνερ στο τουτού-"διαβολάκι", και ξεκινάμε για Γερμανία. Δηλαδή φτάνουμε μόλις περάσουμε το Ρήνο – 2 χιλιόμετρα και αλλάξαμε χώρα! Μπαίνουμε και στην τέλεια – διάβαζε δίχως όριο ταχύτητας – Αutobahn, κι από δω παν κι οι άλλοι. Διότι καλά μου παιδιά, νόμιζα πως το ξέρατε, οι Γερμανοί αλλάζουν πολλά χρώματα όταν ακούν Χίτλερ – και εν συνεχεία σφίγγουν τα δόντια για να μη σε βρίσουν. Μετά από διάφορες τραγελαφικές συνεννοήσεις σε διάσπαρτα σαλέ, αποφαινόμαστε πως το κοντινότερο εννοιολογικά σημείο που θα μπορούσε να ήταν αυτό που ψάχνουμε είναι το Bühlerhöhe Schlosshotel, δηλαδή το ξενοδοχείο στο κάστρο του Bühl.


Μέχρι να φτάσουμε εκεί όμως, το ρίχνουμε στον οικοτουρισμό. Κατεβαίνουμε σε ένα σημείο για να θαυμάσουμε έναν καταρράκτη ο οποίος είναι, συνεπέστατα, παγωμένος – διότι είμαστε μέσα στη Βαυαρία, στο Μέλανα Δρυμό, πάνω στο βουνό, κι έχει τουλάχιστον δύο μέτρα χιόνι. Κρυσταλλάκια ο καταρράκτης, χιονοπόλεμο εμείς – εμ τι νόμιζες;


Συζητάμε και αναφωνούμε περπατώντας βαθύτερα στο δάσος, και βέβαια βγάζουμε φωτογραφίες με το τσουβάλι. Τα πανύψηλα έλατα γίνονται όλο και πιο πυκνά, ο ήλιος δεν φαίνεται καν όταν πια αποφασίζουμε να γυρίσουμε, ξέπνοοι από τα γέλια. Ξαναβγαίνουμε στον απογευματινό ήλιο, περνάμε από περισσότερα σαλέ, και φτάνουμε στο Bühlerhöhe Spa Resort Schlosshotel.


Σιωπή, στόμα ανοιχτό, και μάτια πιάτα. Αν είδες σε virtual ό,τι είδαμε σε live, καταλαβαίνεις τι εννοώ.


- Τι λέτε να πιούμε καφέ εδώ στη βεράντα, πάνω από τις κορφές των ελάτων;
- Τους κοιτάς όπως μας κοιτούν; [οι ψηλομύτες πελάτες των σουιτών των €1200, όχι οι του ξενοδοχείου – ευγενέστατοι]
- Εσύ κοιτάς το μενού; [καφές φίλτρου - €10, ομελέτα με τυρί - €40]

- Ε, λογικές οι τιμές του!
- Καλά... εγώ πάω να δω το spa.

[...]
- Θέλω κι εγώ μια πισίνα 25x25 με βεράντα στο Schwarzwald...
- Άι μαρή, ήξερες και γερμανικά στο χωριό σου;
- Ε, μοιάζουν με τα ρουμάνικα [?!!!]
- Καλέ! Mη βγάζεις φωτογραφίες αυτόν με το πουλί έξω, θα μας τραβήξει καμιά μήνυση!
- Να να σου μιλάει!
- Καταρχήν φοράει μαγιό [μικροσκοπικό έστω], και απλά μου είπε να κλείσω την πόρτα της βεράντας γιατί μπάζει.
- Το babelfish έφαγες κι εσύ;


Μ’ αυτά και με κείνα, πεινάσαμε, και παρόλες τις πληροφορίες που πήραμε, δεν μάθαμε αν είχε καν σχέση με τον Χίτλερ το κάστρο. Τους χαιρετάμε σε διάφορες γλώσσες [ο manager είναι Πορτογάλος και πιάνω συζήτηση στα Ισπανικά, το οποίο μου φαίνεται τρομερά αστείο και δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω μετά] και κατεβαίνουμε προς Bühl.

Σταματάμε σε εκπληκτικό σαλέ/γερμανική pub για φαγητό.


Το babelfish δεν βοηθά και πολύ όταν το μενού είναι όλο στα γερμανικά βέβαια, και στραβολαιμιάζεις να το διαβάσεις επίσης. Με τα πολλά καταφέρνουμε να βρούμε σερβιτόρα που μιλά αγγλικά – και κλασικά παραγγέλνουμε όλοι σνίτσελ, εκτός από την Αντρέα που προτιμά προσούτο Πάρμας και το Μίχνερ που οργώνει ένα γερμανικό σάντουιτς-τέρας. Μπύρες, καφέδες, και κατά λάθος δύο σφηνάκια με κάτι που μοιάζει εκπληκτικά με ρακή και είναι Βαυαρικό δυναμωτικό για το χιονιά [σε Wasser τελειώνει αλλά το πρώτο δεν το θυμάμαι, πάντως σημαίνει δυνατό νερό]. Επικρατεί συζήτηση υψηλού επιπέδου για τα δικαιώματα της γυναίκας στο κέρατο, τις αρχές και την έκπτωση του φεμινισμού, καθώς και συγκριτική ανάλυση του θεσμού της οικογενείας μεταξύ Ρουμανίας, Γαλλίας, Ελλάδας και Αγγλίας. Σε κάποια φάση η συζήτηση εκτυλίσσεται στα ρουμάνικα και με μπόλικη θέρμη, αλλά οι λέξεις είναι όλες ελληνικές οπότε συνεννοούμαστε άψογα!


Η κατάβαση είναι εξίσου συναρπαστική, διότι εμένα μου θυμίζει δρόμο σε ελληνικό νησί, ο Μίχνερ θυμάται την πατρίδα του και τα χιόνια, και η Νικόλ έχει γλαρώσει αλλά πετάγεται πότε πότε αναπάντεχα. Στην Autobahn βαριέμαι να κολλάω πίσω από νταλίκες που πάνε με 80 και προσπερνώ τον Βλαντ, αλλά και το Picando δεν τραβάει πολλά [αργκ]. Φτάνουμε στο Στρασβούργο κατάκοποι και χαμογελαστοί, η Νικόλ κανονίζει ήδη την επόμενη εκδρομή μαζί τους, και κοιμόμαστε νωρίς διότι αύριο πρέπει να δω επιτέλους και το Στρασβούργο – και όχι μόνο τα Ευρωπαϊκά κτήρια που είδαμε μόλις.


Η Δευτέρα ξημερώνει και πάλι ηλιόλουστη και ζεστή, δρόμο παίρνουμε και δρόμο αφήνουμε να παρατήσουμε και το διαβολάκι, η Gallerie Lafayette εκμαυλίστρα αλλά η μαγεία της πόλης υπερτερεί. Περιδιαβάζουμε τα σοκάκια γύρω από το ποτάμι για να βγούμε στην Petite France με τα χρωματιστά σπίτια, περνάμε τη γέφυρα/φυλακές/πανοραμική και χαζεύουμε τους πύργους, τα bateau mouche [με ονόματα όπως La Belle Strasbourgeoise] και τους καθεδρικούς, βγάζουμε φωτογραφίες αβέρτα, και αναφωνούμε σε μικρές απίστευτες λεπτομέρειες όπως η ιδέα της ηλιοθεραπείας στην μικροσκοπική ιδιωτική προβλήτα.


Είναι όμως απόγευμα ήδη, και πρέπει να αποχαιρετήσω το Στρασβούργο και να [μου] υποσχεθώ πως θα ξανάρθω. Η εξαδέλφη με αποχαιρετά με ακόμη πλατύτερο χαμόγελο – της άρεσαν οι εκδρομές, και με έχει ικανή να ξανάρθω μόνο και μόνο επειδή είναι κεντρικό σημείο για εξορμήσεις στην Ευρώπη.


Επιβιβαζόμαστε στο τραμ, την αποχαιρετώ στη navette, μπαίνω στο μίνι αεροπλάνο υπό το βλέμμα της ίδιας αεροσυνοδού, και πριν το καλοκαταλάβω είμαι ήδη στην προσγείωση, στο Gatwick Express, στο τρένο για Manchester.

Πέρασα υπέροχα – αλλά μου αρέσει που δεν λυπάμαι που τέλειωσε, γιατί γυρνάω στην πόλη που είναι σπίτι μου, και υπάρχει πολύς κι αγαπημένος κόσμος να ρωτήσει πώς πέρασα, να τους δείξω φωτογραφίες, να διηγηθώ ευτράπελα και να κανονίσουμε μαζί νέες εξορμήσεις.


Πάνω απ’ όλα όμως, με περιμένει μια αγκαλιά που μου έλειψε απίστευτα τις τέσσερεις αυτές μέρες – και που σκοπεύω να μην απαρνηθώ στιγμή στα, ήδη στα σκαριά, επόμενα ταξίδια ;) Αναμείνατε στον υπολογιστή σας...