Loucretia's

Κυριακή, Ιουλίου 31, 2005

Καθε Λιμανι κι Αγωγη, Καθε Νησι και Προσφυγη


Μετα το εκατομμυριοστο, κατα σειρα, συστριγγλο που εγινε στο λιμανι του Πειραια, με τις καθυστερησεις, τις βλαβες, τις ακυρωσεις και ολες τις γνωστες και τοσο συχνα επαναλαμβανομενες, καλοκαιρινες κι οχι μονο, κακοδαιμονιες των ελληνικων ακτοπλοϊκων γραμμων, το αποφασισα.

Δε παω πουθενα χωρις τον δικηγορο μου!!!

Ηδη εχει φορτωσει στο λαπτοπ του, ολων των ειδων τις αγωγες και προσφυγες, για καθυστερηση αποπλου, για αθετηση συμφωνιας κλπ κλπ, (μονο το ονομα εχει αφησει κενο) κι ετσι πανοπλη και θωρακισμενη νομικα, θα εμφανιστω αλα-μπρατσετα μαζι του στο πολυτραγουδισμενο λιμανι του καϋμου και του "βαρεθηκα να σε βλεπω πλοιο μου, να φευγεις χωρις εμενα" σιχτιριου.

Οχι, αγαπη μου, δε μπορει να εχω εγω στα χερια μου ενα εισιτηριο με "ημερομηνια και προορισμο" (συντομο ανεκδοτο των ναυτιλιακων εταιρειων) για ενα νησι του Αιγαιου και να μη ξερω, ποια μερα, ποιο μηνα , ποιο ετος θα αποβιβαστω σ΄αυτο!!

Κι ειδικοτερα οταν το νησι αυτο ειναι στη μεση του πουθενα (πειραζει που θελω ησυχια;) και καθε προσπαθεια προσεγγισης του, ειναι απο μονη της ενα ακομα κεφαλαιο στις περιπετειες του Μαγγελανου.

Αφηστε που δε ξερω και τι με περιμενει εκει (αν ποτε φτασω) γιατι "αλλα μου λεει το site σου κι αλλα τα ματια τα δικα μου".

-"ποση αποσταση εχει το δωματιο απο τη θαλασσα;"
-"ε, 50 μετρα"

(προσθετω αλλα 500 μ. γιατι οι ντοπιοι εχουν δικη τους μοναδα μετρησης)

-"εχει δικη του τουαλετα;"
-"εχει και τουαλετα και ψυγειο"

(ελπιζω να μην εχουν κι αυτα 50 μ. αποσταση απο το δωματιο)

-"και ποσο στοιχιζει η βραδια;"
-"τοσο"

(φθηνη μου φανηκε η τιμη, λες να μην εχει ταβανι;)

-"aircondition εχει;"
-"χαχαχαχαχα"

(σε καλο μας, γελασαμε κι αποψε)

Οποτε αν δειτε μια κυρια μαυρισμενη (απο τα φουγαρα του σκυλοπνιχτη και τη βρωμα του καταστρωματος) κι εναν κυριο με λαπτοπ και γουνακι στον ωμο (ναι ο χρυσος μου, κανει προβες για Προεδρος του Ειδικου Δικαστηριου) να περιδιαβαινουν τα σοκκακια του νησιου, να ξερετε οτι θα ειμαστε εμεις, μη διστασετε να μας μιλησετε και να μας πειτε το πονο σας!

Θα χαρουμε να σας εχουμε πελατες!!
(δικηγορε, μη ξεχασεις τις καρτες σου)

Σάββατο, Ιουλίου 30, 2005

Trash Me



Εκπομπη απο το Magic TV (συγχωρειστε τις trash επιλογες μου,it's beyond my control)

Τιτλος εκπομπης, θα σας γελασω.

Η ξανθη παρουσιαστρια (παγκοσμιως αγνωστη) παιρνει συνεντευξη απο ξανθη αοιδο (επισης παγκοσμιως αγνωστη)
Κοιταζω αφηρημενα, χωρις ν' ακουω. Ωσπου ξαφνικα, πιανει τ' αυτι μου (εντελως τυχαια;) το θεμελιωδες υπαρξιακο ερωτημα:

-Παρουσιαστρια (με γελακι και ναζι του στυλ τι- ωραια- που- τα -λεμε -εμεις -οι-φιλεναδες): "Και τωρα πες μου, ποιο ειναι το πρωτο πραγμα που κοιταζεις σ' εναν αντρα;"

-Αοιδος (με σχετικη αμηχανια): "Εεε, το πρωτο πραγμα που κοιταζω σ'εναν αντρα;; (επαναληψη της ερωτησης μεχρι να σκεφτει) "Δηλαδη, εννοεις, εκ πρωτης επαφης;"

(μωρε κι εκ δευτερας κι εκ τριτης... στενη να'ναι κι οτι να'ναι...ομολογω οτι αυτη η αμεσοτητα με τσακισε, σαν να ελεγε, που να χανουμε χρονο τωρα ν΄ασχολουμαστε με οψεις και κατοψεις, ας παμε κατευθειαν στην "επαφη" να μιλησουμε για του "σπαθιου την τρομερη")

Παρασκευή, Ιουλίου 29, 2005

Καψε με αγα μου, ν' αγιασω


Εικονες απο τη χθεσινη καταστροφη στη Ραφηνα. Η καμερα εδειχνε το σπιτι που ειχε καει ολοσχερως. Τα πλανα μιλουσαν απο μονα τους. Παντου αποκαίδια, μονο οι τεσσερις τοιχοι ειχαν μεινει ορθιοι. Μπροστα, ο ιδιοκτητης σε απογνωση.
Κι ερχεται η ερωτηση-καταπελτης απο την "ρεπορτερ" για να τον αποτελειωσει:

"Ειστε ο ιδιοκτητης, ετσι; Για πειτε μας λοιπον, τι εχει μεινει;" (!!!!!!)

(Σαν τι να εχει μεινει μανδαμ;;; Μηπως μια τελευταια σταγονα υπομονης που τον συγκρατει να μη σου αρπαξει το μικροφωνο και στο προσγειωσει στο κεφαλι, μπας και αναζωπυρωθει κανενα εγκεφαλικο κυτταρο απο τις σταχτες του;)

Αχ, Σκωτία...


Για καλή μου τύχη, δουλεύω σε μια εταιρεία που έχει επιχειρήσεις (operations) σε όλo το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία, και για ακόμη καλύτερη, ο ρόλος μου περιλαμβάνει σχεδιασμό των επιχειρήσεων αυτών. Όταν λοιπόν μου είπαν ότι θα έπρεπε να συνοδεύσω έναν από τους ανθρώπους που επισκέπτονται τους πελάτες ανά περιοχή, η απάντησή μου ήταν: Σκωτία. Μπορώ; «Αμέ! Πότε θες; Να σου κλείσουμε ξενοδοχείο, εισιτήρια, δεν πας μια Παρασκευή να μείνεις και το σαββατοκύριακο;». Κάγκελο εγώ. Κοίταζα το μάνατζερ λες και είχε εφτά κεφάλια και το καθένα ανήκε σε άλλο φύλο. Αλλά δεν ρώτησα καν αν μου κάνει πλάκα, έκανα μεταβολή και άρχισα τα τηλέφωνα. Ας πρόσεχε!

Ένα μήνα μετά, μια τρελαμένη Πέμπτη... παράτησα σύξυλη την ομάδα μου να τα βγάλει πέρα μόνη της κατά το μεσημεράκι, βούτηξα το τραμ και επιβιβάστηκα στο τρένο των 15:53 για Γλασκώβη. Το σχέδιο ήταν να φτάσω, να με πάρει η Ρόζι, η υπεύθυνος της Σκωτίας, με το αυτοκίνητο στο χωριό της στα Ηighlands, όπου θα έμενα δύο βράδια, και το Σάββατο να κατέβω με τρένο στο Εδιμβούργο, όπου είχα αποφασίσει να το παίξω ξένοιαστο νιάτο και να καταλύσω σε Νεανικό Ξενώνα ελλείψει ικανοποιητικού ξενοδοχείου (δηλαδή κουκλίστικου αλλά εξευτελιστικά φτηνού). Συνδυασμός εκοτουρισμού και αρχαίας πόλης με γοτθικά κτήρια και κάστρο, ψοφάω και για τα δύο, και ήμουν περήφανη για την σύλληψη του όλου σκηνικού. Το μόνο που με ανησυχούσε ήταν οι υψηλές προσδοκίες μου, αλλά τις έβαλα στην πίσω γωνία στο ένα πόδι τιμωρία.



Άφιξη στη Γλασκώβη: 19:33. Ο χάνος κοίταζε με ανοιχτό το στόμα τον υπερμοντέρνο σταθμό ντυμένο στο παμπάλαιο σκούρο ξύλο με το αρχαίο παρεκκλήσι σφηνωμένο στη μέση. Παραλίγο να μη δω τη Ρόζι, που βούτηξε το σακ-βουαγιάζ και μου δήλωσε απερίστροφα ότι στην πατρίδα της μιλάει με καθαρά σκωτσέζικη προφορά πριν με κεράσει καφέ («μην κολλάς, στα έξοδα πάει») και μου συστήσει να κλείσω το στόμα μου επιτέλους. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, ανοίξαμε παράθυρα γιατί έσκαγε ο τζίτζικας (είχα φύγει με βροχή και κρύο από το Μάντσεστερ), και πιάσαμε την κοινωνική κριτική. Πριν προλάβουμε να σχολιάσουμε όλους τους κοινά γνωστούς συναδέλφους, είχαμε περάσει από λόφους, κοιλάδες, ποτάμια, υπέροχους δρόμους τύπου Νέας Εθνικής Αθηνών-Κορίνθου και κάτι φιδίσιους των τεσσάρων λωρίδων που το έπαιζαν επαρχιακοί, και να’μαστε στο Dunkeld (προφέρεται Ντανκέλντ). Πρώτη στάση, το Rohalion Cottage, το «σπιτάκι» της, πρώην κατοικία του φρουρού της πύλης του Rohalion Estate, να παραλάβουμε τον άντρα της, τον Ντένις. Ο οποίος τυγχάνει να είναι και πατέρας μιας φίλης μου από τη δουλειά, πάντα λέγαμε ότι υπάρχουν τάσεις «αιμομειξίας» σε αυτή την εταιρεία. Δύο λεπτά δρόμος μέχρι το κυρίως χωριό (πέντε με νορμάλ οδηγό, αλλά μας βγήκε ραλίστας ο πενηντάρης Ντένις), με άφησαν στο ξενοδοχείο και δήλωσαν ότι πάνε να αρχίσουν τα ποτά στην pub, την Taybank. Καθότι Tay το ποταμό, καταλαβαίνετε. Ναι καλέ αυτό με το γιοφύρι, εκεί δεξιά είναι το ξενοδοχείο – καλά μη στραβώνεστε, πάρτε κι ένα close-up.


Η εταιρεία μου φροντίζει για την ψυχική ανάταση των εργαζομένων της, ως εκ τούτου έσκασε κάτι παραπάνω για να έχω ρετιρέ στο Atholl Arms, διπλό κρεβάτι και θέα στο ποτάμι, με την προϋπόθεση ότι δεν θα φιλοξενήσω κάποιον στο δωμάτιο όμως (και τι μου το δίνετε το διπλό τότε; Αμαρτία!!). Καλά λέω, λες και θα βρισκόταν κανείς, ας πάμε να πιούμε να ξεχάσουμε τοιαύτην την ανυπαρξίαν λοιπόν, τσουπ και να μαι στην pub, αφού τράβηξα καμιά δεκαριά φωτογραφίες στην όχθη του Tay. Α, ναι, είχε και ζωντανή μουσική, τρίλιες με τη φλογέρα, απαλές νότες βιολιού, γλυκό παραπονιάρικο μαντολίνο, όλα σε σκωτσέζικους παραδοσιακούς ρυθμούς – όχι τραγούδια, ήταν μετριόφρονες οι καλλιτέχνες, καθώς επίσης και φάλτσοι, όπως έμαθα εκ των υστέρων από έγκυρη πηγή.


Αρχίσαμε λοιπόν τις μπύρες, άρχισε να μου συστήνει η Ρόζι κόσμο, πιάσαμε κάτι μυστήριες συζητήσεις περί πολιτισμού και άλλων δεινών με τον Ντένις, θεώρησαν αμφότεροι πως η μπύρα αν και σοβαρή, σκωτσέζικη, είναι πολύ ελαφριά για να χαλαρώσω, οπότε φώναξε τον μπάρμαν η Ρόζι να συστήσει κάτι πιο δυνατό. Στο μεταξύ ας μου συστήσει και τον μπάρμαν (της είχε ξεφύγει στην πρώτη γύρα), από δω ο Φιλ, αλλά εμείς τον φωνάζουμε Χάρι Πότερ. Ε δεν είχαν και άδικο: φτυστός. Με το γυαλάκι, το μαύρο ανακατεμένο μαλλάκι, το «καλά δεν έγινε και τίποτε» υφάκι, απεφάνθη πως γνώριζε το κατάλληλο σφηνάκι. Καλά που το ξενοδοχείο είναι δίπλα κι έχω κλειδί για την εξώπορτα σκεφτόμουν εγώ, το χουν σκοπό να με κουρουμπελιάσουν αυτοί, αθώο κορίτσι. Να μην τα πολυλογώ, έκανα παραπατώντας τα δέκα βήματα και τα εκατόν δεκαεφτά σκαλιά μέχρι το δωμάτιο, σωριάστηκα στο κρεβάτι, πήρα τον κολλητό μου να μοιραστώ την μέχρι τούδε εμπειρία και να γίνω λυρική «για την πανσέληνο πάνω από τον δασωμένο λόφο που καθρεφτίζεται στο ποτάμι που με νανουρίζει με το κελάρυσμά του», είχε κάνει καινούριο συκώτι ο κολλητός από τα γέλια, και κατέβασα τους διακόπτες.


Περιέργως, ξύπνησα μόνη μου και χωρίς πονοκέφαλο, ετοιμάστηκα σε τρελή διάθεση και κατέβηκα να πάρω πρωινό με τη Ρόζι πριν πάρουμε τους δρόμους για τις επισκέψεις στους πελάτες της ημέρας. Μην ξεχνιέστε, για δουλειά είχα πάει λέμε. Σκάσαμε στο παραδοσιακό σκωτσέζικο πρωινό με αυγά, μανιτάρια, ντομάτες και λουκάνικα, μακάρι να χα την διάθεση να μαγειρεύω έτσι για πρωί, φορτώσαμε το σακ βουαγιάζ στο αυτοκίνητο, και ξεκινήσαμε για το Περθ, το Νταμφέρμλιν, και τελικά το Εδιμβούργο μέσω της εναέριας γέφυρας.

Μετά από πέντε επισκέψεις, στη μία εκ των οποίων μας είπαν ευγενικότατα ότι χέστηκαν για τις καλές προθέσεις και την εξυπηρέτηση της εταιρείας μας, αλλά να μην το πάρουμε προσωπικά, αποφασίσαμε να γυρίσουμε από το κέντρο του Εδιμβούργου, για να πάρω μια ιδέα κι εγώ. Ο ενθουσιασμός για την πόλη επανέφερε την πρότερη κατάσταση χάνου, η οποία οφείλω να σας προειδοποιήσω πως μειώνει σημαντικά την ικανότητα κάποιου να διαβάζει σωστά το χάρτη. Εν ολίγοις, χαθήκαμε στο κέντρο της πόλης, βγήκαμε σε μια περιοχή με σπιταρόνες, και καταλήξαμε να κάνουμε το γύρο της πόλης από τον περιφερειακό για να ξαναβγούμε στην εναέρια γέφυρα, με αποτέλεσμα να κολλήσουμε μία ώρα στην κίνηση, να έχει πιάσει κατούρημα τη Ρόζι, και να έχουμε πεθάνει στα γέλια με τα σενάρια ανακούφισης της εν λόγω ανάγκης (μα ούτε ένας θάμνος στο λιβάδι;). Τελικά τα κατάφερε να φτάσουμε σε ένα σούπερ μάρκετ, μα καμία σχέση οι τουαλέτες τους ρε παιδιά, και να κατουρήσει σε ανοιχτή ακρόαση με το γραφείο από όπου μας είχαν πάρει να δουν πού βόσκουμε.

Επιστροφή στο Ντανκέλντ στις έξι, και αφού νυχτώνει στις δέκα και μισή, ας πάμε μια βόλτα στο δάσος με τις Λοχ δίπλα στο σπίτι της πριν ξανακαταλήξουμε στην pub, όπου και είχα δωμάτιο για το βράδυ, καθότι η οικονομική αιγίς της εταιρείας μάς τελείωσε. Ευτυχώς που συνέχιζε να πληρώνει φαγητό και ποτά, δηλαδή. Αν πάτε, να φάτε Steak and ale pie οπωσδήποτε!!


Μία Λοχ, δύο Λοχ, βαρκούλες με κουπί, το ψηλότερο έλατο της Μ. Βρετανίας, καναδέζικες χήνες, ελάφια στα πέριξ λιβάδια, λεύκες, καταρράχτες, κυνηγετικά περίπτερα, ξέχασα και το όνομά μου για δύο ώρες. Εγώ και η φύση, αφού με είχε αφήσει και το ζεύγος στην ησυχία μου, να τραβάω φωτογραφίες και να αναφωνώ ανά λεπτό. Αυτή δεν είμαι εγώ από πίσω, μη χαίρεστε.


Η «δίψα» μας ανάγκασε να γυρίσουμε, να ξεφορτωθούμε τις αρβύλες και να ορμήσουμε και πάλι στην pub. Ξανά μανά το σακ βουαγιάζ πάνω στις σκάλες – μα όχι, ο Χάρι...εεεε... ο Φιλ αποφάσισε να φανεί τζέντλεμαν, το βούτηξε σαν να ζύγιζε μισό κιλό και το ανέβασε στο δωμάτιό μου χαμογελώντας μισοκοροιδευτικά στις αδύναμες διαμαρτυρίες μου. Το δωμάτιο ονομαζόταν Bearded Willy, ο οποίος σύμφωνα με το πορτρέτο πάνω από το - μονό - κρεβάτι υπήρξε καλλιτέχνης, στιβαρός ανήρ (αν με εννοείτε), και ο τρελός του χωριού πριν καμιά διακοσαριά χρόνια. Χρησιμοποιούσε το τότε ξενοδοχείο αφειδώς για τις μπαγαποντιές του, εξ ου και ολόκληρο δωμάτιο αφιερωμένο στην αφεντιά του.


Δεν είχα χρόνο όμως για σκέψεις, κάτω και πάλι, και να σου τα Captain Morgan on the house, και η Ρόζι να μου αναφέρει ευπειθώς τις δηλώσεις του Φιλ σε κάθε διαδρομή προς το μπαρ, αλλά δεν ίδρωνε το αυτί μου – χτες με γνώρισε και θέλει να με συνοδέψει στο Εδιμβούργο για να υπεραμυνθεί της τιμής και της ασφάλειάς μου; Άσε με, βρε Ρόζι. Τον κοιτάς πως δεν με κοιτάει; Όχι, σε ρωτώ.

Εγώ ποιαν πάω να ξεγελάσω, βέβαια. Στο κλείσιμο, τον ρώτησα συνομωτικά αν επιτρέπεται το κάπνισμα στο δωμάτιο, μην με ακούσει η σκύλα σύζυγος του αφεντικού που είχε πάρει σοβαρά το «πρόσεχε το μαγαζί» όσο εκείνος έλειπε για ψάρεμα σολωμού στην Ισλανδία. Τη μια στιγμή η Ρόζι ήταν δίπλα μου, την επόμενη ο Φιλ προσφέρθηκε να μου ανεβάσει τασάκι «αν και απαγορεύεται αλλά δεν θα με πάρει χαμπάρι», την μεθεπόμενη το ζεύγος είχε εξαφανιστεί και άκουσα το γνωστό γελάκι της Ρόζι έξω και ένα πνιχτό «ναι, τασάκι το λέμε τώρα, πάμε και θα σου εξηγήσω στο δρόμο».

Συνεχίζεται...



Το κείμενο κατέβηκε και ξανανέβηκε ώστε να δείχνει σωστά στο Firefox, γιατί είμαστε και τελειομανείς. Προσέθεσα τα υπάρχοντα σχόλια, που μου άρεσαν πολύ. Ευχαριστώ!

Πέμπτη, Ιουλίου 28, 2005

I say a little pray(er) for you...




Ας ανεβει λιγο το κεφι μας γιατι μας βλεπω λιγο πεσμενους ...αφιερωμενο εξαιρετικα σε οσους χαμογελουν...ακομη...


The moment I wake up
Before I put on my makeup
I say a little pray for you
While combing my hair, now,
And wondering what dress to wear, now,
I say a little pray for you

Forever, and ever, you'll stay in my heart
and I will love you
Forever, and ever, we never will part
Oh, how I'll love you
Together, forever, that's how it must be
To live without you
Would only be heartbreak for me.

I run for the bus, dear,
While riding I think of us, dear,
I say a little pray for you.
At work I just take time
And all through my coffee break-time,
I say a little pray for you.

Forever, forever, you'll stay in my heart
and I will love you
Forever, forever we never will part
Oh, how I'll love you
Together, forever, that's how it must be
To live without you
Would only be heartbreak for me.

My darling believe me,
For me there is no one
But you.

Τετάρτη, Ιουλίου 27, 2005

Μην τη πιειτε, καλυφθειτε!



Συμφωνα με το δελτιο ειδησεων, τα ποτα που σερβιρονται στα μπαρ, οι γνωστες σε ολους μας "μπομπες", προκαλουν κωφωση, τυφλωση ακομα και θανατο (για μαλαρια, δεν ειπωθηκε τιποτα)

Ακουγοντας την ειδηση, θυμηθηκα μια παλια διαφημιση για ενα σαμπουαν με μπυρα με το χαρακτηριστικο σλογκαν "Μη το πιειτε, λουστειτε"

Κυλησε πολυς καιρος απο τοτε που μια αθωα καταποση σαμπουαν το πολυ-πολυ να στοιχιζε μια τριχοπτωση (αντε κι ενα 24ωρο εγκλεισμο στο W.C.)

Τωρα με τα ποτα "μπομπα-on-the-rocks" και μετα τους καμικαζι-τρομοκρατες, εχουμε ενα νεο ειδος, τους "barmen-τρομοκρατες" και τους "καμικαζι-πελατες".

Αμαρτωλες ατακες...



Dwight: I love you baby.

Gail: Always and never.


(Sin City)

Τρίτη, Ιουλίου 26, 2005

Ιστοριες απο link σε link

Μεγαλος ο χωρος της blogοσφαιρας, πολλα και θαυμαστα τα αρθρα της. Κατα καιρους εδινα στους φιλους μου links απο διαφορες ιστοριες που ανακαλυπτα, κυριως χιουμοριστικες, που σε αλλους αρεσαν, σε αλλους οχι.

Αυτη η ιστορια ομως, τους εχει κανει ολους να γελασουν, κι επειδη διαρκως επανερχονται και με ρωτουν "πως τον ειπες αυτον;" "που εχεις το λινκ του;" αποφασισα να τη βαλω στο blog αφ'ενος για να μ'αφησουν ησυχη, αφ'ετερου για να τη διαβασουν κι οι υπολοιποι και να την απολαυσουν εξισου.

Τελικα George, εισαι οντως ο ανθρωπος μας!

Δευτέρα, Ιουλίου 25, 2005

Εχω αδεια κι ειναι ολα ... αδεια....


...πορτοφολι, μυαλο και συναισθηματα !!!

(τα μονα γεματα, ειναι οι παραλιες που δεν προβλεπεται ν'αδειασουν πριν τις 31/12 και το γραμματοκιβωτιο μου που εχει ξεχυλισει απο λογαριασμους)

Κι εχω και την αδμινα, την Id, να μας τσακιζει τα νευρα με τις Σκωτιες και τα γεφυρακια της!!
Μωρε, που θα παει, δεν θα χειμωνιασει? Θα σας δειξω εγω!!

I'm stemen babby....

Mόλις μπήκα μετά από μαγευτικό τετραήμερο στη Σκωτία.... Δύο μέρες στο χωριό της φωτό, και άλλες δύο στο Εδιμβούργο. Και θέλω να πάω πίσωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω!!!!



Το πλήρες κείμενο ετοιμάζεται αλλά θα αργήσει μια μέρα, stay tuned ;)

ΥΓ. Στμ: stemen = ντίρλα, babby = μωρό (μου) στην τρέχουσα σκωτσέζικη slang. Μη λέτε ότι μιλάμε αλαμπουρνέζικα!!

Αγαπητοί αναγνώστες (εδώ γελάμε ναι), λόγω υπερβολικού φόρτου εργασίας και ικανής δόσης εκνευρισμού, δεν έχω μάτια παρά μόνο για το κρεβατάκι μου. Η πλήρης αναφορά στα της Σκωτίας αναβάλλεται λοιπόν...

Κυριακή, Ιουλίου 24, 2005

Ιδου και το αλλοδαπο αδελφο blog...

...και μη σας μπουν τιποτα ιδεες και μου ζητατε κι εμενα φωτο με ζαρτιερες, γιατι σας ενημερωνω οτι οι μονες διαθεσιμες που εχω ειναι απο τα βαφτισια μου (κι αυτες επειδη διεσωθησαν ως εκθεματα του Πολεμικου Μουσειου)

Παρασκευή, Ιουλίου 22, 2005

Αισθησεις....


(σημερα φιλοξενουμε το κειμενο ενος φιλου του blog μας που θελει να διατηρησει μεν την ανωνυμια του,αλλα να μοιραστει μαζι μας τις σκεψεις και τα αισθηματα που γεννουν οι βραδιες με κοκκινα φεγγαρια...αχ ερωτα...)

Ένας τομέας που πάντα είχε την αμέριστη προσοχή μου, ήταν αυτός των αισθήσεων και ένα μόνιμο ερώτημα, το πώς αισθάνονται οι άλλοι τα σκιρτήματα της ερωτικής διάθεσης (και, πιο συγκεκριμένα, οι γυναίκες).
Για τους άντρες είναι (;) πιο απλά τα πράγματα.

Πρώτα, υπάρχει η αίσθηση της γλύκας• στα νεφρά, την κοιλιά, τα γεννητικά όργανα. Ύστερα, το αίμα, γλυκό ποτάμι, σε διογκώνει χωρίς να σε φτάνει στα όρια, ενώ το στομάχι σου συσπάται και νιώθεις την ανάσα σου κλειστή και αγριεμένη. Το νιώθεις τότε, το Ζώο μέσα σου, να σε κάνει να πρέπει να πας ανάμεσα στα πόδια της να ξεδιψάσεις ενώ τα μελίγκια σου χτυπούν από την προσμονή• σε μεθά το άρωμά της, το στήθος της που διαγράφεται διακριτικά κάτω από το ελαφρύ της φόρεμα, το παιχνίδι που παίζουν τα πόδια της με το μυαλό σου...
Τα βλέπεις να κινούνται, να παρασέρνονται.. άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο, από τις ντελικάτες της κινήσεις, να διασταυρώνονται, το βλέμμα σου πέφτει στην τρυφερή σάρκα, η σκίαση στα πλάγια των μηρών της, η ευγενική καμπύλη της γάμπας, το εκλεπτυσμένο τελείωμα των δακτύλων της, η ηδονή της προσμονής, η παράδοση που ζητάς και δίνεις και παίζει μαζί σου σε κάθε της κίνηση...
Εσύ.
Προσπαθείς να κρατηθείς ψύχραιμος, να κρατήσεις τον εαυτό σου. Μη σκέφτεσαι. Μη σκέφτεσαι πώς θα την κάνεις δική σου, ένα με το κορμί σου, πώς θα τη νιώσεις να σε τυλίγει, ζεστή και φιλόξενη, να σε λιώνει στο ευτυχισμένο Τίποτα• ο γλυκός ποταμός, το ξέσπασμα και μετά... γαλήνη...
Τώρα είναι Όλα... Αργά...
Η πτώση στο μαλακό κρεβάτι, ο ιδρώτας στον υπέροχο λαιμό της, η ανάσα της που τη χρειάζεσαι πάλι μέσα σου, οι καμπύλες που τις ακούς να σε καλούν να τις ξαναγευτείς...
Εκείνη γυρνά, τα μάτια της σε κοιτούν και χάνεσαι πάλι στο λαμπερό τους κόσμο, να παιχνιδίζουν σαν διαμάντια τη νύχτα...
Προσπαθείς να σηκώσεις το χέρι σου να αγγίξεις το υπέροχο πρόσωπό της, θέλοντας να πιστέψεις ότι δεν είναι ένα όνειρο.
Ξαφνικά, σου χαμογελά.
Πλησιάζει απότομα.
Ο γλυκός πόνος στην καρδιά, δεν είναι ίδιος όπως πριν.
Τα πάντα τώρα είναι κόκκινα, όμορφα, σβήνουν μέσα στη γλύκα, και θέλεις να κρατήσεις για πάντα το τελευταίο υπέροχο χαμόγελό της...

Νυχτωσε χωρις ποπκορν (PART II)


Κι ως εκ θαυματος, οι εθελοντες βρεθηκαν!
Και μάλιστα εποχουμενοι!

Περασαν με τις κουρσαρες τους και μας πηραν με κατευθυνση τη θαλασσα μιας κι η επιθυμια μας ηταν να δουμε τη Πανσεληνο στο ρομαντικο περιβαλλον μιας παραλιας, παρεα με τον γλυκο παφλασμο των κυματων.
(το ότι στο ιδιο ακριβως σημειο, υπηρχε - εντελως τυχαια- ένα ουζερι, ηταν καθαρη συμπτωση)

Φυσικα οι συνοδοι μας, μας κρατουσαν ολη νυχτα το χερι (για να μη τρεμει το πηρουνι μας, όταν καρφωναμε τα καλαμαρακια και τα ντολμαδακια από τις ποικιλιες)

Φυσικα η συζητηση ολη τη νυχτα περιστραφηκε γυρω από τον Heidegger, τον Kierkegaard και τον Derrida (με κορυφαιο σημειο, τη διαφωνια για το αν τα Lidl ή τα Carrefour, εχουν την φθηνοτερη 12αδα ρολων υγειας)

Φυσικα, δε σταματησαμε ολη τη νυχτα να θαυμαζουμε το ολογιομο φεγγαρι του Ιουλιου («που πηγαν τα κεφτεδακια?» «τυροκροκετα ειν΄αυτό?» «παιδι, πιασε μια σοδα»)

Φυσικα περπατησαμε κατά μηκος της παραλιας (για να χωνεψουμε) την ωρα που η Πανσεληνος καθρεφτιζοταν στα νερα της θαλασσας («Δωδωνη» λεει η φωτεινη επιγραφη?» «μια μπαλα ή δυο, θες στο παγωτο σου?» «Μια μπαλα-του μπασκετ»)

Και φυσικα δωσαμε ραντεβου για την Πανσεληνο του Αυγουστου (ξερετε κανενα καλο ουζερι?)

Πέμπτη, Ιουλίου 21, 2005

Νυχτωσε χωρις ποπκορν



Η Αλινα μπηκε φουριοζα μεσα:

-Που θα δουμε τη πανσεληνο αποψε?
-Μη μου πεις οτι εχει πανσεληνο!
-Καλε που ζεις εσυ?
-Στο πυρετο της δοξας, που θες να ζω?
-Η μεγαλυτερη πανσεληνος της χρονιας!! Αν απλωσουμε λιγο τα κουλα μας, ακουμπαμε το φεγγαρι!!
-Ε, αφου ξερεις, δε φημιζομαι για τον ρομαντισμο μου...
-Αααααα θα σε βαλω να γραψεις 200 φορες "Πανσεληνος Ιουλιου"
-Και τι θα τη κανω μαρη τη πανσεληνο ανευ γκομενου? Φοντυ?
-Ε, θα βρουμε εναν εθελοντη φιλο να μας κραταει το χερι, θα φαμε και κανενα ποπκορν και θα παμε για υπνο μετα.
-Εννοεις εθελοντη απο τους Παραολυμπιακους του 2004...
-Καλα, θα το φαω εγω το ποπκορν.
-......................
-Ο Δ. ποτε ερχεται?
-Αποψε φτανει στην Αθηνα.
-Α, ωραια, τον νοικιαζω γι' αποψε να μου κρατα το χερι.
-Νομιζω ειναι πιασμενος...
-Το ποπκορν μου μεσα!! Τσακισου βαλε αγγελια γρηγορα, περνα η ωρα!!

ΖΗΤΕΙΤΑΙ: Αλαφροϊσκιωτος, προς ενοικιαση, αποψε, 21/7/05 και ωρες 12-4 μ.μ. για να κρατα το χερι κορασιδων, οσο ατενιζουν την Πανσεληνον. Απαραιτητο προσον να μην ιδρωνει το χερι του (και το αυτι του). Και φυσικα, μελαχροινος. Ποπκορν, αναψυκτικα, μεταφορικο μεσον, δωρεαν.

Ο τυχερος θα αμοιφθει με ολοσωμη φωτο της Αλινας, ντυμενη κουνελακι, απο το παρτυ αποφοιτησης του Αυτοδιαχειριζομενου Παιδικου Σταθμου "Η Εναλλακτικη Τσουληθρα"

Τετάρτη, Ιουλίου 20, 2005

O 'Eρωτας σταμάτησε (?) στο φωτοτυπικό....


Ο φιλος μου ο Τ. ειναι τελειοφοιτος φιλολογικου τμηματος Αθηνων.
Ειναι ψηλος, γεροδεμενος, με εντονα χαρακτηριστικα και δυο ματια καρβουνο.
Λογω των προσοντων του, ειναι και το μοναδικο αρσενικο των φιλολογικων σχολων της "Ευρυτερης Περιφερειας Πρωτευουσης" που ειναι ορατο απο το φεγγαρι.

Ομως ειναι εκλεκτικος.
Κι αφου για χρονια απωθουσε τα κυματα των "κοτσιδα-σιδερακι-γυαλι-σπυρακι" συμφοιτητριων του που τον πολιορκουσαν, κατεληξε να γινει Ρομβισωνας Κρουσος μεσα στο ιδιο του το δωματιο. Περνουσε ωρες ατελειωτες ακουγοντας μουσικη και ιστοριες με παθη, ερωτες και μιση απο τους τρελλαμενους φιλους του.
Ρομαντικος και σαρκαστικος, ευαισθητος και διορατικος, περιμενε παντα Εκεινη...

Ωσπου μια μερα..

-"Την ειδα...καθοταν 3 θεσεις πιο κατω απο μενα στο αμφιθεατρο. Την κοιταζα, με κοιταζε. Στο διαλειμμα Την πλησιασα και Την ρωτησα αν θελει φωτοτυπιες απο τις σημειωσεις μου. Μου χαμογελασε και με μια τσαχπινικη διαθεση, αρπαξε το στυλο μου και μου μουτζουρωσε το τετραδιο"
-"Στο μουτζουρωσε;"
-"Ε, ναι, μωρε, εγραψε το ονομα Της και το κινητο Της"
-"Α, τοσο καρβουνο"
-"Ξερεις, για να βρεθουμε να Της δωσω τις φωτοτυπιες"

Περασαν λιγες μερες-ο φιλος μου ο Τ. δεν ειναι ακριβως αυτο που λεμε "τακτικος στις παραδοσεις"- κι οταν κατεβηκε παλι στη σχολη, εμαθε οτι Εκεινη τον εψαχνε.

Τοτε αποφασισε να....

(αν νομιζετε οτι θα σας αφηγηθω τα υπολοιπα, ειστε γελασμενοι, μαντεψτε τη συνεχεια και θα επανελθω με καυτες λεπτομερειες.
Υ.Γ. η ιστορια ειναι αληθινη)

Η δικαίωση άργησε καμιά δεκαετία


Μετά από χρόνια εκνευριστικότατων αναφωνήσεων του τύπου "Μα είσαι ΤΟΣΟ γλυκιά όταν το παίζεις θυμωμένη" επιτέλους δικαιώθηκα:

- Ι love it when you become angry! You're so cute, in a totally frightening way.

Το καλύτερο ήταν πως δεν πρόλαβα καν να ρίξω φονικό βλέμμα στο cute.

Α, ναι, τάδε έφη το αφεντικό.

Δευτέρα, Ιουλίου 18, 2005

Leave your myth...



-«Ηρθε η ωρα για διακοπες»
-«Πως σου προεκυψε η διαπιστωση; Επειδη, εντελως συμπτωματικα, είναι μεσα Ιουλιου;»
-«Όχι, όχι, πηρα το μηνυμα από την τηλεοραση»
-«Α, θα εννοεις τα διαφημιστικα σποτακια του ΑβραμοΕΟΤ"
-«Όχι, όχι, άλλο μηνυμα εννοω»
-«Προφανως ειδες στο δελτιο καιρου ότι ερχεται νεος καυσωνας»
-«Ουτε, ουτε»
-«Μηπως εβγαλε βιβλιο ο Λιακοπουλος, «Οι Διακοπες Γαρ Εγγυς»;
-«Ασεβεις"
-«Ε, τοτε δε μπορει, θα εκανε διαγγελμα ο Χορταρεας»
-«Θα συνεχισεις για πολύ τα trash-συμπερασματα σου;»
-«Μα κοντευεις να με σκασεις, λεγε πια»
-«Είναι απλο, αρχισαν οι επαναληψεις του ΡΕΤΙΡΕ και του ΧΑΙ-ΡΟΚ, οσο ναναι, εχουν ένα κομψο τροπο να μας πουν να ξεκουμπιστουμε»
-«Αγιουτο χριστιανοι,το διαβατηριο μου!!"»
-«Leave your myth in tv, darling”

Σάββατο, Ιουλίου 16, 2005

Love is in the office, τελικά


(Το κειμενο που ακολουθει, μας το εστειλε φιλη του blog με το nick "κατεστραμμενη" (καλα, οχι και τοσο κατεστραμμενη, αφηστε τη να λεει) κι αφιερωνεται σε ολες τις ερωτευμενες ψυχες με ωραριο 9-5)

Σας έχει τύχει να σας αρέσει κάποιος από τη δουλειά σας;

Μα τι λέω τώρα...

Να είναι εκείνο το τυπάκι που ίσως να μην πρόσεχες ποτέ στο δρόμο, μόνο που όταν σου σκάει το ντροπαλοπρόστυχο χαμογελάκι του, αισθάνεσαι να λιώνεις. Να κάθεται σε σημείο που μπορείς να τον δεις μόνο αν τεντώσεις λαιμό – αλλά κι εκείνος το ίδιο, και όταν τεντώνεται να ξέρεις ότι πάει να σου μιλήσει. Να σε πετυχαίνει όταν περπατάς αλαφιασμένη και εκνευρισμένη προς το γραφείο γιατί πάλι άργησες, και να σου φτιάχνει τη μέρα μόνο και μόνο επειδή φωνάζει το όνομά σου και γυρνάς ξέροντας ότι σου χαμογελάει ήδη. Να πρέπει να κάνεις πασαρέλα όποτε πας να φτιάξεις καφέ, ή να κατέβεις για τσιγάρο, και να ξέρεις ότι πιθανότατα θα σε ακολουθήσει – αν δεν χτυπήσει πάλι το καταραμένο τηλέφωνο. Και να έχει πάρει μπρος η τύχη σου ώστε να συμμετάσχετε μαζί σε όλες τις εκπαιδευτικές συνεδρίες μακρυά από το γραφείο, όπου «τυχαία» περνάτε όλη τη μέρα σαν σιαμαίοι κολλημένοι στον αγκώνα. Να μην έχεις καταφέρει να βγεις μαζί του (ενώ μπεκροπίνεις με τους υπόλοιπους συναδέλφους δις εβδομαδιαίως), αλλά να μοιράζεστε τσιγάρα, καφέδες, διαλείμματα φαγητού, και να περπατάτε μέχρι τη στάση του τραμ κάθε όποτε το πετύχετε να φύγετε την ίδια ώρα - δεν κανονίζονται αυτά - κάνοντας την απόσταση των δέκα λεπτών 25λεπτο.

Ένα απόγευμα λοιπόν αποφασίζεις να πάρεις την τύχη στα χέρια σου...στέλνεις δειλά ένα email για να ρωτήσεις τι ώρα θα φύγει (λες και δεν ξέρεις), και φυσικά τα μάτια κολλημένα στην οθόνη και η φάτσα απαθής μέχρι (αν;) να σου απαντήσει. Αλλά στο επόμενο λεπτό το πολυπόθητο φακελάκι εμφανίζεται, αρχίζεις να βρίζεις νοητά, προληπτικά για την περίπτωση που είναι πάλι κάποιος απαιτητικός ανώτερος, αλλά όχι – χάνει την ευκαιρία να δείξει πόσο casual μπορεί να είναι; Σε ρωτάει τι ώρα φεύγεις εσύ (γιατί είναι πασιφανές πως σκοπεύεις να χτυπήσεις υπερωρία απόψε). Απαντάς μετά από κανά δίλεπτο, προτρέποντάς τον «να βάλει μια φωνή όταν φεύγει», και συνεχίζεις να δουλεύεις πυρετωδώς, χωρίς να κοιτάς το ρολόι που έχει κολλήσει στο τόσο παρά πέντε – κουνήσου διάολε! Με την άκρη του ματιού τον βλέπεις ξάφνου να έρχεται φουριόζος, κοκκινίζεις ελαφρώς, αλλά συνεχίζεις να είσαι απασχολημένη, ούτε καν τον κοιτάς ευθέως όσο σου λέει πως θα πάει μια τουαλέτα και θα σε περιμένει έξω από τα ασανσέρ του ορόφου (σοφή κίνηση όπως αποδεικνύεται). Τελειώνεις, ξεφυσάς, κλειδώνεις υπολογιστές, βουτάς τσάντα και ετοιμάζεσαι για την έξοδο του Μεσολογγίου – που πας καλή μου; «Φεύγεις; Καλό βράδυ, καλά να περάσεις» ακούς τη φωνή του μεγάλου αφεντικού πίσω σου. Καλέ μόνη σου ήσουν την τελευταία μία ώρα στην γωνιά της ομάδας, πού ξεφύτρωσε αυτός;!! Γυρνάς αργά, και δεν είναι μόνος – και ο manager δίπλα, τα καθίκια μιλούσαν ψιθυριστά και δεν τους άκουσες, με ένα πλατύ χαμόγελο αμφότεροι, τελικά δεν είσαι ασέξουαλ ρομπότ, να και η απόδειξη. Ψελλίζεις κάτι για καλό βράδυ και ότι δεν τους είδες και συγνώμη, και εύχεσαι να σβήσουν αυτό το χαμόγελο από τη φάτσα τους πριν αρχίσεις να ουρλιάζεις.

Υπογράφεις, ανοίγεις την πόρτα του ορόφου, έτοιμη να χαμογελάσεις – στο κενό. Μα πού είναι; Καλά, ας πας κι εσύ για ένα express φρεσκάρισμα, δεν βλάπτει. Ξαναβγαίνεις, déjà vu αυτή η μοκετωμένη ερημιά. Αποφασίζεις να κατέβεις στην υποδοχή, από εκεί θα περάσει κι έχει και κλιματισμό, θα πεις και καμιά μαλακία με το θυρωρό για προθέρμανση, και θα εμφανιστεί (μα καλά για χέσιμο πήγε;). Ο θυρωρός μιλάει στο κινητό, τα δευτερόλεπτα χτυπάνε εκκωφαντικά στο art deco ρολόι τοίχου, κι εσύ ιδρώνεις παρά την πολική θερμοκρασία. Απελπίζεσαι και αρχίζεις να συνθέτεις νοερά μια πολύ ουδέτερη περιγραφή του εν λόγω, να ρωτήσεις αν πήρε των ομματιών του τελικά, όταν ο θυρωρός αγχωμένος αναφωνεί «Θεέ μου! Μήπως περιμένετε έναν νεαρό; Περίπου τόσο ψηλό, με σκούρο πουκάμισο;». Μένεις άφωνη. Βρε μπας κι έχει κληρονομικό χάρισμα; Κατανεύεις και κλείνεις το στόμα, περιμένοντας το επόμενο αστροπελέκι. «Ωχ καλή μου, χίλια συγνώμη, μόλις πριν λίγο πέρασε και ρώτησε αν έφυγε μια κοπέλα σαν κι εσένα, με σκούρα μαλλιά, και επειδή είχε περάσει μία του είπα πως έφυγες και μάλιστα βιαστική – χίλια, χίλια συγνώμη, αλλά μπορεί να τον προλάβεις, να, δεν έχει ένα πεντάλεπτο. (με υφάκι) Έδειξε να απογοητεύτηκε, άντε, πήγαινε!». Σκέφτεσαι πως αν σταματήσει να μιλά, ίσως να μπορέσεις και να φύγεις.

Δεν ξέρεις αν θες να φωνάξεις ή να γελάσεις. Βγαίνεις στο πάρκινγκ και κοιτάς ολόγυρα, να πίσω από την κολώνα δεν είναι ο Hugh Grant; Χαζορομαντική κομεντί έχει καταντήσει η ζωή σου, αλλά δεν προλαβαίνεις να γελάσεις με την πάρτη σου, πρέπει να τρέξεις, προσεύχεσαι να έπαθε βλάβη το τραμ για να τον προλάβεις στη στάση. Τελικά φτάνεις αναψοκοκκινισμένη, κατεβαίνεις, σταματάς στις σκάλες να κρυφοκοιτάξεις από το τζαμάκι στη απέναντι πλατφόρμα. Αυτή η τύχη σου τελικά έχει όντως ξυπνήσει τελευταία, διότι εκεί είναι, ακουμπισμένος στην κολώνα και με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Χαμογελάς, ξανασοβαρεύεις, κάνεις αέρα μπας και χάσεις λίγο χρώμα και κατεβαίνεις τρέχοντας τα δύο σκαλιά ευχόμενη να μην σαβουριαστείς μόλις σε δει, πατάς φρένο στη μέση και γυρνάς δήθεν να κοιτάξεις μήπως έρχεται το τραμ. Στο μεταξύ έχει έρθει απέναντί σου, με το γνωστό χαμόγελο, και σου φωνάζει «νόμιζα πως είχες φύγει», απαντάς, «όχι, μια άλλη έφυγε, μας μπέρδεψε ο θυρωρός», «α, με περίμενες δηλαδή; Ρώτησα και τον πάνω θυρωρό», δεν ακούς τα υπόλοιπα ακριβώς, είσαι απασχολημένη να τον κοιτάζεις. Τα χαμόγελα ταξιδεύουν πάνω από τις γραμμές, γελάτε, χειρονομείτε, αχ τι ανακούφιση, μια παρεξήγηση ήταν, «μα καλά είναι αστεία η περίπτωσή μας τελικά». Συνεχίζετε τη φωναχτή συζήτηση που έχει ένα σεβαστό ακροατήριο το οποίο αγνοείτε μέχρι να βήξει κάποιος διακριτικά, ουπς, αχ, «ήρθε το δικό μου, θα τα πούμε αύριο πάλι», μπαίνει, πάει στο παράθυρο, σου γνέφει, έφυγε. Κατευθύνεσαι στο τέρμα ανάμεσα από χαμογελαστούς συνταξιδιώτες (μα αυτή είναι φτυστή η Meg Ryan), και φοράς το mp3 player για να μην βάλεις τα γέλια μόνη σου. Αν και ήδη σε έχουν πάρει χαμπάρι. Κρύβονται αυτά;

Την επόμενη μέρα, περπατώντας προς τη στάση και σχολιάζοντας την σκανδαλωδώς αέρινη και καραπορτοκαλιά παντελονόφουστά σου, σού ανάβει τσιγάρο και σου λέει «να, αν φορούσες αυτό χτες, αποκλείεται να σε είχε μπερδέψει ο θυρωρός»....

Ειμαι....

....γυναικα, λευκη, εργαζομενη, μητερα, χωρισμενη και μου αρεσουν (με το συμπαθειο) οι αντρες κι οι τηγανητες πατατες.... ποσα πλαστικα βραχιολακια πρεπει να φορεσω γι αυτες μου τις ιδιοτητες και σε ποσα -Pride πρεπει να παρελασω????

Πέμπτη, Ιουλίου 14, 2005

Σε ποτισα λιοσπορο, με ποτισες φαρμακι....

Απο χθες το πρωι, το pc μου ειναι off (παρακαλω συγκρατειστε τα ουρλιαχτα χαρας...δεν τελειωσα ακομα)

Κατι ο "φονικος καυσων", κατι οι στιγμιαιες διακοπες ρευματος (που προκαλουν μονιμα εγκεφαλικα), κατι τα logs που το υποχρεωνα ν΄αποθηκευει (εχμ..), μου το εφεραν σε κατασταση μουλαρωματος, κοινως αρνειται να παρει μπρος και θελει πλεον να το χρησιμοποιω ως τραπεζακι για φραπεδες και μαλιστα με κεντητο σεμεδακι πανω του!!

Οπως καταλαβαινεις "μελαχροινε κομπιουτερα" -ναι σ' εσενα μιλαω που ΑΚΟΜΑ ν΄απαντησεις στην αγγελια μου- θα αναγκαστω να προσφυγω και σε ξανθους, καστανους, κοκκινομαλληδες, γκριζομαλληδες (δεκτοι και οι εχοντες ανταυγειες παντος χρωματος) συναδελφους σου, προκειμενου ν' αναστησω τον υπολογιστη μου (αντε Αλινα, για σενα δουλευω παλι...)

Προς το παρον -και για να μην ανησυχουν οι "πολυπληθεις αναγνωστες" μου, (λεγε με Τακη) θα ποσταρω απο το pc της δουλειας μου (σ' ευχαριστω Ω, Εταιρεια!) κι ελπιζω συντομα να ειμαι κοντα σας σε ωρες MSN.

Φυλαξτε μου logssssssss

Δευτέρα, Ιουλίου 11, 2005

Ζητειται επειγοντως...

Προγραμματιστης (κατα προτιμηση μελαχροινος) για ν' αναλαβει χρεη administrator στο παρον blog καθοτι η ιδιοκτητρια του δεν σκοπευει να φαει τα νειατα της (sic) στην εκμαθηση κωδικων κι εντολων για την συντηρηση κι αναβαθμιση του.

Προϋπηρεσια σε blogs, υποχρεωτικη.
(Κοιλιακοι, προαιρετικοι).

Αφησατε βιογραφικο (φωτο απαραιτητη, χωρις επεμβαση photoshop) και θα επικοινωνησουμε μαζι σας.

Ευχαριστω.

Κυριακή, Ιουλίου 10, 2005

Οι κλοσαρ του Ιντερνετ


-Πειναω...
-Κι εγω...
-Δεν υπαρχει τιποτα, εφαγα ακομα και τους ντεκορασιον κουραμπιεδες.
-Εγω προσπαθω να ξεκολλησω από την καταψυξη ένα καλαμαρι, ενθυμιο της Σαρακοστης του 1996.
-Ευγε, εκει καταντησε ο πρωταγωνιστης της ταινιας «Το Φονικο Καλαμαρι»?
-Ναι, στην Τσινετσιτα, σκοτωνουν τα καλαμαρια όταν παραγουλιασουν.
-ΗΓΔΦΣΑΥΣΔΣΞΣΦΞΚΣΔΣΦΣΔΛΦΣΦ
-Μα τι γραφεις εκει? Επαθες παροξυσμο πεινας?
-Όχι , προσπαθω να βγαλω έναν λιοσπορο που κολλησε στο Shift.
-Αυτό δεν είναι πληκτρολογιο, η καβα της γειτονιας σου είναι.
-Α, μη μου θυμιζεις τα λιτρα κοκακολας που το εχω περιλουσει.
-Δε θα στο θυμισω εγω, αλλα το service.

-Ηπια κι ολες τις μπυρες.
-Ναι ξερω, αν πεθανεις θα σε βρουν από τα αδεια κουτακια που θα χτυπανε μεταξυ τους.
-Κι εσενα από το ”Δρομο του Λιοσπορου” που καταληγει στο πληκτρολογιο σου.
-Ε, ναι, ο «Δρομος του Μeταξιου» εxei κλεισει πια.
-Νομιζα ότι εκανες διαιτα.
-Εκανα, σημερα, 2-4 το μεσημερι. Τωρα ειμαι σε φαση συντηρησης.
-Τι προβλεπει η συντηρηση?
-Μπανανες...
-Σε τσαμπια ή σε φυτειες?

-Να θυμηθω να κανω σεξ αυριο, 10-12. Εσυ?
-Εγω εκανα προχθες, εκλεισα την ετησια υποχρεωση μου.
-Αναψες και κερι?
-Ναι, στο «μεγεθος» του.

-Επισης μου τελειωσαν τα τσιγαρα.
-Κι εμενα.
-Καπνισα ότι διαφημιστικο πακετο ειχα μαζεψει από τις καφετεριες.
-Ανακαλυψα πουρακια βανιλιας.
-Όταν βρεις πουρακια με γευση φρεντοτσινο, ειδοποιησε με.

-Θα πας να παρεις τσιγαρα?
-Δε θασαι καλα. Οποιον δε θες να συναντησεις, σε πετυχαινει 4-6 το πρωι εξω από το περιπτερο, ενώ φορας τη παντοφλα και τη καμπαρτινα πανω από τις πυζαμες.
-Καλα, καπνισε πευκοβελονες τοτε.


-Κρυωνω.
-Εγω φοραω γαντια. Αυτά της οδηγησης, με τα κομμενα δαχτυλα.
-Ναι, ο Σουμαχερ του Εnter.

(αφιερωμενο σε ολους τους φιλους που ξενυχτουν παρεα στις υπογειες στοες του MSN, περιμενοντας μια αλλη μερα)

Οι φιλοι μου χαραματα.....

γραφουν, διαγραφουν, σερφαρουν,τσακωνονται, μαγειρευουν, ακουν μουσικη κι ερωτευονται....α, και τελειωνουν και με την εξεταστικη τους....τους περιμενω για να ταξιδεψουμε στο Αιγαιο, βραχονησιδες σας ερχομαστε!

Καλημερα!