Love is in the office, τελικά

(Το κειμενο που ακολουθει, μας το εστειλε φιλη του blog με το nick "κατεστραμμενη" (καλα, οχι και τοσο κατεστραμμενη, αφηστε τη να λεει) κι αφιερωνεται σε ολες τις ερωτευμενες ψυχες με ωραριο 9-5)

Σας έχει τύχει να σας αρέσει κάποιος από τη δουλειά σας;

Μα τι λέω τώρα...

Να είναι εκείνο το τυπάκι που ίσως να μην πρόσεχες ποτέ στο δρόμο, μόνο που όταν σου σκάει το ντροπαλοπρόστυχο χαμογελάκι του, αισθάνεσαι να λιώνεις. Να κάθεται σε σημείο που μπορείς να τον δεις μόνο αν τεντώσεις λαιμό – αλλά κι εκείνος το ίδιο, και όταν τεντώνεται να ξέρεις ότι πάει να σου μιλήσει. Να σε πετυχαίνει όταν περπατάς αλαφιασμένη και εκνευρισμένη προς το γραφείο γιατί πάλι άργησες, και να σου φτιάχνει τη μέρα μόνο και μόνο επειδή φωνάζει το όνομά σου και γυρνάς ξέροντας ότι σου χαμογελάει ήδη. Να πρέπει να κάνεις πασαρέλα όποτε πας να φτιάξεις καφέ, ή να κατέβεις για τσιγάρο, και να ξέρεις ότι πιθανότατα θα σε ακολουθήσει – αν δεν χτυπήσει πάλι το καταραμένο τηλέφωνο. Και να έχει πάρει μπρος η τύχη σου ώστε να συμμετάσχετε μαζί σε όλες τις εκπαιδευτικές συνεδρίες μακρυά από το γραφείο, όπου «τυχαία» περνάτε όλη τη μέρα σαν σιαμαίοι κολλημένοι στον αγκώνα. Να μην έχεις καταφέρει να βγεις μαζί του (ενώ μπεκροπίνεις με τους υπόλοιπους συναδέλφους δις εβδομαδιαίως), αλλά να μοιράζεστε τσιγάρα, καφέδες, διαλείμματα φαγητού, και να περπατάτε μέχρι τη στάση του τραμ κάθε όποτε το πετύχετε να φύγετε την ίδια ώρα - δεν κανονίζονται αυτά - κάνοντας την απόσταση των δέκα λεπτών 25λεπτο.

Ένα απόγευμα λοιπόν αποφασίζεις να πάρεις την τύχη στα χέρια σου...στέλνεις δειλά ένα email για να ρωτήσεις τι ώρα θα φύγει (λες και δεν ξέρεις), και φυσικά τα μάτια κολλημένα στην οθόνη και η φάτσα απαθής μέχρι (αν;) να σου απαντήσει. Αλλά στο επόμενο λεπτό το πολυπόθητο φακελάκι εμφανίζεται, αρχίζεις να βρίζεις νοητά, προληπτικά για την περίπτωση που είναι πάλι κάποιος απαιτητικός ανώτερος, αλλά όχι – χάνει την ευκαιρία να δείξει πόσο casual μπορεί να είναι; Σε ρωτάει τι ώρα φεύγεις εσύ (γιατί είναι πασιφανές πως σκοπεύεις να χτυπήσεις υπερωρία απόψε). Απαντάς μετά από κανά δίλεπτο, προτρέποντάς τον «να βάλει μια φωνή όταν φεύγει», και συνεχίζεις να δουλεύεις πυρετωδώς, χωρίς να κοιτάς το ρολόι που έχει κολλήσει στο τόσο παρά πέντε – κουνήσου διάολε! Με την άκρη του ματιού τον βλέπεις ξάφνου να έρχεται φουριόζος, κοκκινίζεις ελαφρώς, αλλά συνεχίζεις να είσαι απασχολημένη, ούτε καν τον κοιτάς ευθέως όσο σου λέει πως θα πάει μια τουαλέτα και θα σε περιμένει έξω από τα ασανσέρ του ορόφου (σοφή κίνηση όπως αποδεικνύεται). Τελειώνεις, ξεφυσάς, κλειδώνεις υπολογιστές, βουτάς τσάντα και ετοιμάζεσαι για την έξοδο του Μεσολογγίου – που πας καλή μου; «Φεύγεις; Καλό βράδυ, καλά να περάσεις» ακούς τη φωνή του μεγάλου αφεντικού πίσω σου. Καλέ μόνη σου ήσουν την τελευταία μία ώρα στην γωνιά της ομάδας, πού ξεφύτρωσε αυτός;!! Γυρνάς αργά, και δεν είναι μόνος – και ο manager δίπλα, τα καθίκια μιλούσαν ψιθυριστά και δεν τους άκουσες, με ένα πλατύ χαμόγελο αμφότεροι, τελικά δεν είσαι ασέξουαλ ρομπότ, να και η απόδειξη. Ψελλίζεις κάτι για καλό βράδυ και ότι δεν τους είδες και συγνώμη, και εύχεσαι να σβήσουν αυτό το χαμόγελο από τη φάτσα τους πριν αρχίσεις να ουρλιάζεις.

Υπογράφεις, ανοίγεις την πόρτα του ορόφου, έτοιμη να χαμογελάσεις – στο κενό. Μα πού είναι; Καλά, ας πας κι εσύ για ένα express φρεσκάρισμα, δεν βλάπτει. Ξαναβγαίνεις, déjà vu αυτή η μοκετωμένη ερημιά. Αποφασίζεις να κατέβεις στην υποδοχή, από εκεί θα περάσει κι έχει και κλιματισμό, θα πεις και καμιά μαλακία με το θυρωρό για προθέρμανση, και θα εμφανιστεί (μα καλά για χέσιμο πήγε;). Ο θυρωρός μιλάει στο κινητό, τα δευτερόλεπτα χτυπάνε εκκωφαντικά στο art deco ρολόι τοίχου, κι εσύ ιδρώνεις παρά την πολική θερμοκρασία. Απελπίζεσαι και αρχίζεις να συνθέτεις νοερά μια πολύ ουδέτερη περιγραφή του εν λόγω, να ρωτήσεις αν πήρε των ομματιών του τελικά, όταν ο θυρωρός αγχωμένος αναφωνεί «Θεέ μου! Μήπως περιμένετε έναν νεαρό; Περίπου τόσο ψηλό, με σκούρο πουκάμισο;». Μένεις άφωνη. Βρε μπας κι έχει κληρονομικό χάρισμα; Κατανεύεις και κλείνεις το στόμα, περιμένοντας το επόμενο αστροπελέκι. «Ωχ καλή μου, χίλια συγνώμη, μόλις πριν λίγο πέρασε και ρώτησε αν έφυγε μια κοπέλα σαν κι εσένα, με σκούρα μαλλιά, και επειδή είχε περάσει μία του είπα πως έφυγες και μάλιστα βιαστική – χίλια, χίλια συγνώμη, αλλά μπορεί να τον προλάβεις, να, δεν έχει ένα πεντάλεπτο. (με υφάκι) Έδειξε να απογοητεύτηκε, άντε, πήγαινε!». Σκέφτεσαι πως αν σταματήσει να μιλά, ίσως να μπορέσεις και να φύγεις.

Δεν ξέρεις αν θες να φωνάξεις ή να γελάσεις. Βγαίνεις στο πάρκινγκ και κοιτάς ολόγυρα, να πίσω από την κολώνα δεν είναι ο Hugh Grant; Χαζορομαντική κομεντί έχει καταντήσει η ζωή σου, αλλά δεν προλαβαίνεις να γελάσεις με την πάρτη σου, πρέπει να τρέξεις, προσεύχεσαι να έπαθε βλάβη το τραμ για να τον προλάβεις στη στάση. Τελικά φτάνεις αναψοκοκκινισμένη, κατεβαίνεις, σταματάς στις σκάλες να κρυφοκοιτάξεις από το τζαμάκι στη απέναντι πλατφόρμα. Αυτή η τύχη σου τελικά έχει όντως ξυπνήσει τελευταία, διότι εκεί είναι, ακουμπισμένος στην κολώνα και με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Χαμογελάς, ξανασοβαρεύεις, κάνεις αέρα μπας και χάσεις λίγο χρώμα και κατεβαίνεις τρέχοντας τα δύο σκαλιά ευχόμενη να μην σαβουριαστείς μόλις σε δει, πατάς φρένο στη μέση και γυρνάς δήθεν να κοιτάξεις μήπως έρχεται το τραμ. Στο μεταξύ έχει έρθει απέναντί σου, με το γνωστό χαμόγελο, και σου φωνάζει «νόμιζα πως είχες φύγει», απαντάς, «όχι, μια άλλη έφυγε, μας μπέρδεψε ο θυρωρός», «α, με περίμενες δηλαδή; Ρώτησα και τον πάνω θυρωρό», δεν ακούς τα υπόλοιπα ακριβώς, είσαι απασχολημένη να τον κοιτάζεις. Τα χαμόγελα ταξιδεύουν πάνω από τις γραμμές, γελάτε, χειρονομείτε, αχ τι ανακούφιση, μια παρεξήγηση ήταν, «μα καλά είναι αστεία η περίπτωσή μας τελικά». Συνεχίζετε τη φωναχτή συζήτηση που έχει ένα σεβαστό ακροατήριο το οποίο αγνοείτε μέχρι να βήξει κάποιος διακριτικά, ουπς, αχ, «ήρθε το δικό μου, θα τα πούμε αύριο πάλι», μπαίνει, πάει στο παράθυρο, σου γνέφει, έφυγε. Κατευθύνεσαι στο τέρμα ανάμεσα από χαμογελαστούς συνταξιδιώτες (μα αυτή είναι φτυστή η Meg Ryan), και φοράς το mp3 player για να μην βάλεις τα γέλια μόνη σου. Αν και ήδη σε έχουν πάρει χαμπάρι. Κρύβονται αυτά;

Την επόμενη μέρα, περπατώντας προς τη στάση και σχολιάζοντας την σκανδαλωδώς αέρινη και καραπορτοκαλιά παντελονόφουστά σου, σού ανάβει τσιγάρο και σου λέει «να, αν φορούσες αυτό χτες, αποκλείεται να σε είχε μπερδέψει ο θυρωρός»....