Loucretia's

Τετάρτη, Αυγούστου 31, 2005

Η χώρα διατίθεται για εκδηλώσεις



Δώρο το dvd.


Είσαι πολυεθνική επιχείρηση και θες φτηνή αλλά και παγκόσμια διαφήμιση για το προϊόν σου; Οργάνωσε ένα διεθνές γεγονός και φέρε το σε μας. Προθυμοποιούμαστε να το χρηματοδοτήσουμε δια της φορολογίας, να το στηρίξουμε δια του προσωπικού εθελοντισμού μας και να το θεωρήσουμε και μεγάλη εθνική μας υπόθεση!

Είσαι εταιρία που έχεις επενδύσει σε καλλιτέχνη-μασκότ που τελικά δεν αποδεικνύεται και τόσο διεθνής όσο σου υποσχέθηκαν; Εδώ, εμείς θα τον υιοθετήσουμε, θα σου τον στείλουμε σε όποιο happening θέλεις με δικά μας έξοδα και θα παραληρούμε όλη μέρα κι όλη νύχτα για χάρη του, όσο εσύ θα μας δείχνεις τα διαφημιστικά σου σποτάκια. Ενθαρρυντικές δηλώσεις υπουργών: προαιρετικές.

Είσαι παγκόσμια ή πανευρωπαϊκή οργάνωση για εκδηλώσεις βιτρίνας και δεν βρίσκεις πια χώρα να φιλοξενήσει τα σώοου σου; Μην στεναχωριέσαι, φέρτα σε μας, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να αναλάβουμε όλο το οικονομικό και αισθητικό κόστος, ίσα-ίσα θα το διηγούμαστε και στα εγγόνια μας, που είναι πολύ πιθανόν να πληρώνουν ακόμα τα καπρίτσια μας.

Είσαι διασημότητα στα αζήτητα του Χόλυγουντ ή και στα πέριξ; Είμαστε ο παράδεισός σου: σε μας θα νιώσεις σαν να βρίσκεσαι στο απόγειο της δόξας και θα σε χρυσώσουμε, ευχαριστώντας σε που μας φιλοδωρείς με λίγη από την ανάμνηση της λάμψης σου.

Είσαι ψώνιο τεχνικός που θέλεις να βρεις χρηματοδότη για την κατασκευή των μεγαλόπνοων έργων σου; Εμείς θα σε κάνουμε θεό και θα σου δώσουμε ό, τι θέλεις. Είμαστε μαικήνες της τέχνης και προστάτες της προόδου. Το έργο σου θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στο βιβλίο του Κιτς. Πειράζει που μας αρέσει το ωραίο;


Είσαι χώρα που κατά λάθος κέρδισες σε διεθνή διαγωνισμό και τώρα πρέπει να τον διοργανώσεις, αλλά σιγά μην έχεις λεφτά και υποδομές; Εδώ, σε μας να τον φέρεις! Θα τον κάνουμε κουκλίτσα και δεν έχουμε πρόβλημα που δεν ήμασταν εμείς οι νικητές αλλά μας ανατέθηκε λόγω… πλούτου και εμπειρίας σε τέτοια. Τι να κάνουμε, βλέπεις το know how είναι κεφάλαιο.

Χρηματοδοτήσεις, υποστηρίξεις, δημόσιες σχέσεις και κυρίως δανεισμοί εκατομμυρίων ενθουσιασμένων κομπάρσων με μηδενικό κόστος. Χορηγοί όλου του κόσμου ενωθείτε, βρέθηκε χώρα που διατίθεται για εκδηλώσεις. Μη σας τρομάζει το προβληματάκι με τη Γραφειοκρατία, την κουφή γριά που κάθεται πάνω από μια γραφομηχανή στη γωνία και φέρνει όλο αντιρρήσεις: με μια σοκολατίτσα την έχετε ξεπετάξει. Είπαμε: κουφή είναι, όχι φαφούτα.

Ελάτε σε μας, αναλαμβάνουμε τα πάντα χωρίς να μας νοιάζουν τα έξοδα. Είμαστε κιμπάρηδες δεν τα μετράμε τα λεφτά μας. Αρκεί να μην ξεχάσετε να βάλετε τη φωτογραφία μας στο «σαλόνι» και να γράψετε σωστά το όνομά μας στη λεζάντα. Θα σας είμαστε ευγνώμονες.


Το κείμενο είναι ευγενική προσφορά του φίλου Vlad και μετά την πρόσφατη επίσκεψή μου στην Ελλάδα ανακάλυψα πως δεν ήταν επίκαιρο μόνο επί Ολυμπιακών. Μα καθόλου...

Κυριακή, Αυγούστου 28, 2005

Τωρα Θα Σε Ρουφιανεψω, Να Μαθεις...

Περιδιαβαινοντας στη μπλογκοσφαιρα τις τελευταιες μερες, διαβασα διαφορα κι επαθα ένα υπαρξιακο η γυναικα.

-«Δε μου λες Λουκρητια» λεω στον εαυτο μου,
«τι σκατα Λουκρητια εισαι συ; Κριμα τους ενδοξους προγονους σου, το ονειδος των Βοργιων εχεις καταντησει. Αντι να βυσσοδομεις, να ραδιουργεις, να ρουφιανευεις, να συκοφαντεις, ν’ αναμοχλευεις παθη, να στηνεις ιντριγκες, να καταγγελεις δεξια-αριστερα, να χλευαζεις, ν’ απειλεις, εσυ καθεσαι και γραφεις για κρεπες και σοκολατες, blog είναι αυτό ή ζαχαροπλαστειο; Τι εχεις παθει πια, ουτε ο Καστρατο να ησουν!»

Οποτε σκεφτηκα σοβαρα ν’ ανανηψω, ν’ αφησω το δηλητηριο των προγονων μου να κυλησει ελευθερα στο αιμα μου και στο πληκτρολογιο μου και να κανω αρχη με την Κουρούνα (οχι που θα μου γλυτωνε)

Οραματιστηκα λοιπον να την τσουρομαδησω, να βγαλω ένα-ένα τα πιπουλα της, να τα κανω πενες για να γραφω τα αριστουργηματα μου τα οποια φυσικα θα ειναι κατά πολύ ανωτερα από τα δικα της. Μετα θα της κανω βουντου, να παθει writer’s block και να μου αφησει ελευθερο το δρομο για τη δοξα.

Ελα όμως που οι 3 και μοναδικοι αναγνωστες μου (συμπεριλαμβανομενης και της Id) είναι ορκισμενοι οπαδοι της και κινδυνευω αμεσα να τους χασω αν προβω σε τετοιο εγχειρημα. Οποτε αφηνω στην ακρη το σχεδιο αυτό.

Στη συνεχεια σκεφτηκα να χαστουκισω δημοσιως τον Πιτσιρικο. Θα του δωσω ραντεβου μερα μεσημερι στο Συνταγμα, θα εχω καλεσει τις καμερες του Αλτερ και του Σταρ, και την ωρα που ανυποπτος και γελαστος θα με πλησιαζει, πααααααααφ, θα του αστραψω μια ξαναστροφη, ναχει να με θυμαται.

Και να τα εκτακτα δελτια ειδησεων, να οι ζωντανες συνδεσεις από το νοσοκομειο (γιατι θα του ειχε φυγει και το σαγονι), να οι ατελειωτες συζητησεις στα πανελ των ΤατιανοΛαμπιρηδων,
«τι κρυβεται πισω από το οργισμενο χαστουκι»,
«είναι η Id νοθο παιδι του Πιτσιρικου και της Λουκρητιας;» να οι απευθειας συνεντευξεις με τον παππου του Πιτσιρικου από το χωριο
« ο εγγονος μας είναι χρυσο παιδι, αυτή η στριγγλα του εχει ρουφηξει το αιμα» θα ανακηρυσσομουν αυτοματα η Εθνικη Κακιστρω.

Ελα όμως που παραμονευει ο macmanus στη γωνια (ειμαστε και γειτονες ρε γμτ) και θ’ αρχιζε να μου πετα εκεινα τα πραγματα του διαολου, τα extremetracking, πως στο κορακα τα λενε, κι αντε μετα να τη βγαλεις καθαρη.

Οποτε κατεληξα να ρουφιανεψω την αδμινα μου, την Id, για να ερθω στα ισα μου. Αλλωστε τι τους εχουμε τους φιλους και τους συνεταιρους αμα δε μπορουμε να τους ξεκατινιασουμε με την ησυχια μας;;;

Αποφασισα χωρις κανενα δισταγμο και ηθικο φραγμο, να βγαλω όλα της τα απλυτα στη φορα. Για το συγγραφικο ταλεντο της φυσικα δε θα πω τιποτα, όχι, σε τετοιες μικροτητες δε θα υποπεσω.

Ενα θα σας πω μονο, τι χωραφακια λενε οι αλλοι ότι πουλανε για να βγαλουν τα βιβλια τους, εδώ ο πατερας της Id, ο Τελευταιος Αρχοντας της Αφρικης, τρια αδαμαντορυχεια και δωδεκα φυτειες καφε πουλησε για να τη κανει συγγραφεα, αλλα τιποτα αυτή. Αμ το άλλο;;;

Πως νομιζετε ότι απεκτησε Εθνικο Παρκο η Κενυα; Του πατερα της ηταν όλα αυτά τα χιλιαδες εκταρια γης κι αναγκαστηκε ο ανθρωπος να τα πουλησει κοψοχρονια στην κυβερνηση της χωρας για να εκδοσει η κορη του τις ποιητικες της συλλογες. Αλλα φευ, παλι στα αζητητα εμεινε.

Ειδε κι αποειδε ο χριστιανος, αφου εμεινε αφραγκος, τα μαζεψε, επεστρεψε στην Ελλαδα κι ηρθε κι επεσε στα ποδια μου:

-«Παρτη κυρα-Λουκρητια μου στο blog σου, εσυ που εισαι ανωτερος ανθρωπος , μπας και βρει κανενα καλο παιδι-εκδοτη, ν’ αποκατασταθει, γιατι χαίρι δεν εχει η κορη μου»

Εκανα κι εγω την αναγκη φιλοτιμο, (ειπαμε, ειμαι ανωτερος ανθρωπος, μου εταξε κι η μανα της ένα τελευταιο χωραφακι που ειχαν στα Παλουκια για να τη προικισουν) και την διορισα αδμινα στο blog, να πλενει, να σφουγγαριζει, να κερνα κανενα περαστικο επισκεπτη, να μπαινοβγαινει με 10 διαφορετικες συνδεσεις για να μου ανεβαζει την επισκεψιμοτητα, να γραφει εγκωμιαστικα σχολια ως ανωνυμη σε κάθε αρθρο μου και να δημοσιευει που και που κανενα κειμενο της (ας οψεται που δε θελω να χαλαω το μανικιουρ μου στο πληκτρολογιο, τοσα ευρω σκαω κάθε φορα στο Νυχι-Νυχι, αλλοιως θα σας ελεγα εγω αν θα εγραφε, αλλα τεσπα, ειπαμε, ανωτερος ανθρωπος ειμαι).

Κι ερχεται που λετε η δεσποινις από την Ιγγλετερα, κανει τις διακοπες της στην Ελλαδα (μου ηθελε και Μηλο, αντε μη το ανοιξω τωρα), επιστρεφει στο Μαντσεστερ κι αρχιζει τα παλαβα της:

«166 μεηλ με περιμεναν» τι λες μαρη, 15 μερες ελειψες, δλδ 10 μεηλ την ημερα σου εστελναν, σιγα μην ειχαν την εννοια σου Αυγουστιατικα, ελα δω να σου δειξω τα δικα μου 200 μεηλ (από spam) που εχω κάθε μερα, αμ τι μας περασες;;;

Αφηστε δε εκεινο το
«γυρισα στη δουλεια κι ειμαι σε τρελα κεφια», τι μας λες καλε, ποιος φυσιολογικος ανθρωπος γυρνα μετα από διακοπες στη δουλεια του κι είναι τριαλλαρι-τριαλλαρο;;;;;;; Μηπως σε περιμενε το αφεντικο με την αυξηση στο χερι, καινουργιο γωνιακο γραφειο με παραθυρο και 3 ξανθους γραμματεις στη δουλεψη σου;;;;;; Όχι, ουτε αυτό συμβαινει.

Την πιανω που λετε με το καλο (θελει κι η ρουφιανια τους τροπους της) και την αρχιζω στις ερωτησεις:

«Τι εγινε καμαρι μου, γιατι τοση τρελη χαρα, δε μας λες κι εμας να χαρουμε;;» (να ξεκατινιαστουμε ηθελα να πω, αλλα κρατηθηκα)
«Χιχιχιχιχιχι» η απαντηση.

Βρε καλη μου, βρε χρυση μου, τι της εταξα, τιποτα αυτή, μουγγα.
Ετσι μου εισαι λεω;;; τωρα θα δεις.

Διαβαζω παλι προσεκτικα το τελευταιο της κειμενο και ως εκ θαυματος, βρηκα την απαντηση, την οποια φυσικα δε θα σας τη πω γιατι ειπαμε, ειμαι ανωτερος ανθρωπος, μη ξεχνιομαστε. Θα σας αφησω να τη μαντεψετε κι αν δεν βγαλετε ακρη, θα αναγκασω την ιδια να ομολογησει, βαζοντας μπρος τα μεγαλα μεσα.

Εχω εγω logs δικα της, ουυυυ, εκει να δειτε, από τοτε που το MSΝ ηταν ακομα στην 3.1 εκδοση του. Χιλιαδες logs που αποκαλυπτουν το φαυλο παρελθον της, φωτιζουν το αμαρτωλο παρον της και προδικαζουν το ανιερο μελλον της.

Επισης εχω και φωτογραφιες από τις ανομες δραστηριοτητες της. Και για να δειτε ότι δεν αστειευομαι, σας παραθετω μερικες για να καταλαβετε με τι αταλαντο και ακολαστο πλασμα συνεταιριζομαι. Τωρα ολη η αληθεια θα λαμψει στη blogοσφαιρα, ιδου κυριες και κυριοι:


Η Id φλερταροντας ασυστολα:

Η Id μπεκρουλιαζει στα μπαρ:

Η Id κυνηγαει τεκνά:


Η Id διαγει εκλυτο βιο:


Αααχχχ, τα 'πα κι ευχαριστηθηκα!!

Παρασκευή, Αυγούστου 26, 2005

Η Πρωτη Μου Αγαπη ...



...κι η παραδοσιακη...

(σε σχεδιο του dork)

Τετάρτη, Αυγούστου 24, 2005

Αναχωρήσεις... σκέτο


Άφησα τη Λουκρητία να οργιάζει στο blog ανάδμινη και ανερυθρίαστη, και έχει πάρει σβάρνα όλα τα τρέντι μαγαζιά και τις κρεπερί!

Ας είναι όμως, τι να κάνει η άμοιρη που την παράτησα για χάρη της ομορφιάς γνωστής Κυκλαδίτικης ζευγαρονήσου, και μιλάμε για όλη την ομορφιά, όπως λέμε σχεδόν έρημες παραλίες, μαγευτικές διαδρομές, φαγητό καλό και άφθονο (και σημαντικά φθηνό!), και ψηλά, μελαχροινά, αδέσμευτα (?!), sixpack νησιωτάκια.

Μετά, κάτι οι εκδρομές της τελευταίας στιγμής να δούμε φίλους παλιούς και αγαπημένους (ναι εκδρομή θεωρείται και το Μοναστηράκι αγαπητέ), κάτι τα μπάνια σε ποικιλία πισινών, κάτι οι βόλτες στην Παλιά Εθνική Κορίνθου-Πατρών με μουρλό οδηγό έτσι για να γουστάρουμε ανισόπεδες στροφές... πέρασαν οι 15 μερούλες στον παράδεισο. Επιστροφή αύριο βράδυ στο "δροσερό" Μάντσεστερ. Αλλά μέχρι αύριο θα έχουν συμβεί τόσα πολλά!

Για να γλυτώσω την γκρίνια λόγω αγραψίας μόλις επιστρέψω, καταφθάνει φίλος για μια εβδομάδα την επαύριο, το σ/κ είναι τριήμερο επειδή οι τράπεζες γιορτάζουν τη Δευτέρα, και το επόμενο λέμε με το έτερο κοκκινομάλλικο Σκωτοχτυπημένο να κάνουμε μια επίσκεψη στο μαγικό χωριό.

Θέλει κανείς να με πάει αεροδρόμιο; Δέχομαι προσφορές :p

Κυριακή, Αυγούστου 21, 2005

Η οδός της απωλείας…


(Απο επιστολη-διαμαρτυρια που μας εστειλε ο Vlad)

Έτσι αποκάλεσε μια φίλη μου, με αηδία, την αγαπημένη μας λεωφόρο. Εκεί όπου καταφεύγουμε για να ανεβάσουμε λίγο το ηθικό μας, μετά τη βραδινή μας έξοδο.
Μας ακολουθεί κουνώντας πάντα επιτιμητικά το κεφάλι, προφανώς επειδή πρέπει να πληρώσουμε «με το κομμάτι», ενώ αν ήμασταν σοβαροί οικογενειάρχες θα το είχαμε στο σπίτι. Τι να κάνουμε, μας αρέσει το ωραίο. Και κυρίως, το μελαχροινό.

Αγάπα το φίλο σου, με τα ελαττώματά του. Εμείς δεν την κατηγορήσαμε ποτέ για την εμμονή της στις καμπύλες. Και κυρίως, τώρα, το καλοκαίρι, που έχουμε όλο τον άπλετο χρόνο να βυθιζόμαστε στο βούρκο ολοζούπιτοι. Ενώ οι άλλοι τρέχουν σε νησάκια που όλη όλη το πολύ να έχουν μια κρεπερί.
Είμαστε κρεποφάγοι. Τι να κάνουμε;

Σάββατο, Αυγούστου 20, 2005

Παραπονιαρικο.....Νο 4



Το σημερινο παραπονο ειναι ολο δικο μου, εχω φρικτο πονοκεφαλο, μαλλον μου επεσε βαρια η Πανσεληνος χθες, για να μη πω και δυσπεπτη..

Εσεις, την βγαλατε καθαρη;;

Παρασκευή, Αυγούστου 19, 2005

Παραπονιαρικο.....Νο 3



(η σκηνη απο καταστημα που πουλαει ρουχα casual γνωστης και πανακριβης φιρμας)

Ο πελατης γυρω στα 35.

Εχει μπει στο μαγαζι με βλεμμα "ειμαι αποφασισμενος να τα σηκωσω ολα" (η χαρα του πωλητη δηλαδη)

Εκεινη την ωρα δεν εχει κοσμο κι ετσι ο υπαλληλος του αφιερωνει πολυ χρονο βοηθωντας τον να διαλεξει ρουχα. Ανταλλασσουν αστεια και γελια και μεσα σ' αυτο το κλιμα ευφοριας καταληγει να διαλεξει μια βερμουδα, ενα πουκαμισο, δερματινη ζωνη και signe σαγιοναρες. Τα προβαρει και καμαρωνει σα μικρο παιδι απο τη χαρα του μπροστα στον καθρεφτη.
Την ωρα που ετοιμαζοταν να φορεσει κι ενα καπελο για να συμπληρωσει την καλοκαιρινη του αμφιεση ακουγεται μια στριγκη φωνη:

-"Αντρεα (υποθετικο ονομα), τι κανεις εκει;;;;"
(η συζυγος,εμφανιζεται στην εισοδο του μαγαζιου, με μαυρο γυαλι-μασκα και διαθεση killer)

-"Ααα, ψωνιζω ρουχα αγαπη μου, για δες, πως σου φαινομαι;"

-"Θ' αστειευεσαι βεβαια!!"

-"Μα..."

-"Εισαι εντελως γελοιος!!"

-"Μα..."

-"Βγαλτα τωρα αμεσως!!"

-"Μα..."

-"ΤΩΡΑ ΕΙΠΑ !!"

O "Αντρεας", χωρις αλλη κουβεντα, αλλαζει βιαστικα κι ακουλουθει στην εξοδο τη συμβια του με κατεβασμενο κεφαλι.

(-"Κοντεψα να παθω εγκεφαλικο οταν τον ειδα να τα βγαζει, εχασα ενα σεβαστο ποσο απο το λογαριασμο που θα εκανε, δε μπορουσα ομως ουτε αχνα να βγαλω κι εκεινη "η-αγαπη-του" ουτε καν συμμεριστηκε τη χαρα του για τα καινουργια ρουχα, τα οποια ηταν κι ωραιοτατα, δεν του αφησε ουτε περιθωριο να διαλεξει κατι αλλο, τον προσβαλε κι απο πανω, αλλα κι αυτος, τετοια υποταγη ρε παιδακι μου, απιστευτο, τι παθαινουμε εμεις οι αντρες, μου λες;;;")

(-"Παντρεψου και θα μαθεις...")

Παραπονιαρικο.....Νο 2


(Η σκηνη απο καταστημα που πουλουσε ειδη σπορ σε πολυσυχναστη παραλια νησιου)

-"Κυριε, κυριε, ποσο εχει αυτη η σανιδα;"
(ρωτησε ενας πιτσιρικας, γυρω στα δεκα, δειχνοντας μια σανιδα πολυχρωμη, τυπου surfing, για παιχνιδι στη θαλασσα)
-"25 ευρω"
-"Δεν εχω τοσα λεφτα.."
-"Θα σου την αφησω 20 ευρω"
-"Καλα, θα ρωτησω τον πατερα μου"

Ο πιτσιρικας επιστρεφει μετα απο 5 λεπτα.

-"Δεν μου δινει αλλα λεφτα"
-"Λυπαμαι φιλαρακι, δε μπορω να σου κανω αλλη εκπτωση, δεν ειναι δικο μου το μαγαζι"

Εκεινη τη στιγμη εισβαλουν στο καταστημα τρια παιδακια χοροπηδωντας:

-"Να, να, αυτη τη σανιδα θελουμε" ειπαν στη κυρια, γνωστης εφοπλιστικης οικογενειας, που ακολουθουσε, δειχνοντας τη σανιδα-αντικειμενο ποθου του πιτσιρικα.
-"Ποσο εχει αυτη η σανιδα;" ρωτησε η κυρια τον υπαλληλο.
-"25 ευρω"
-"Ποσα κομματια εχετε;"
-"Τρια-τεσσερα εδω στο μαγαζι κι αλλα τοσα περιπου στην αποθηκη"
-"Ωραια, θα τα παρουμε ΟΛΑ"

Ο δεκαχρονος πιτσιρικας παρακολουθουσε απο τη γωνια, αποσβολωμενος.

-"Τι σας οφειλω;"
-"Τοσα.."
Η κυρια εβγαλε μερικα κολλαριστα χαρτονομισματα.
-"Οριστε, και τα ρεστα δικα σας" (!!!)

(-"δεν αντεξα να δω το βλεμμα του...")
(-"και τι εκανες;")
(-"του χαρισα μια μπαλα....")

Πέμπτη, Αυγούστου 18, 2005

Παραπονιαρικο...


(Μεταμεσονυκτια κουβεντουλα στο msn)

Louc : -Πηγε 3 η ωρα, αντε να παμε για υπνο
Χ : -Ναι αλλα εγω τωρα πειναω, θελω κρεπα
Louc : -Αποκλειεται, κανεις διαιτα
Χ : -Ναι, αλλα….
Louc : -Και δεν κανει να τρως και τετοια ωρα
Χ : -Ναι, αλλα…
Louc : -Γιατι βαρυστομαχιαζεις
Χ : -Ναι, αλλα….
Louc : -Και δε χωνευεις ευκολα
Χ : -Ναι, αλλα….
Louc : -Και ταλαιπωρειται ο οργανισμος σου
Χ : -Ναι, αλλα….
Louc : -Και δε κοιμασαι μετα καλα
Χ : -Ναι, αλλα….
Louc : -Και την άλλη μερα πεινας πιο πολύ
Χ : -Ναι, αλλα….
Louc : -Και τρως ακομα περισσοτερο
Χ : -Ναι, αλλα….
Louc : -Και παει κατά διαολου η διαιτα σου
Χ : -Ναι, αλλα….
Louc : -Και μετα σε πιανουν ενοχες
Χ : -Ναι, αλλα….
Louc : -Και ξεσπας στο φαγητο για να τις πνιξεις
Χ : -Ναι, αλλα….
Louc : -ΝΑΙ, ΑΛΛΑ, ΤΙ;;;;;;
Χ : -Ναι, αλλα….εγω…εγω τωρα θελω…κρεπα.
Louc : -Οκ, φυγαμε, με φραουλα ή σοκολατα;

Τετάρτη, Αυγούστου 17, 2005

Φορμάικα για Μαόνι

Σχολιαζει ο Vlad:

"Αφού θέλεις να γίνεις Φώσκολος, αγόρι μου, γιατί δεν πας κατευθείαν να θητεύσεις στο Δάσκαλο, αλλά παρενοχλείς τα μικρόφωνα του δελτίου ειδήσεων;

Οργίασαν πάλι τα ύπουλα αδημοσιόγραφα που έλαβαν δολίως τις άδειες τους Iούνιο-Iούλιο, επειδή στα IEK τους έλεγαν «μάθημα 1o: τον Αύγουστο δεν έχει ειδήσεις» (οπότε σου λέει: θα κάααθεσαι). Αλλά, τι περιμένεις όταν διαβάζεις Ουμπέρτο Έκο για να δώσεις έκθεση στις πανελλήνιες και κόβεσαι κι από πάνω;
Οι ειδήσεις μωρά μου υπάρχουν μόνο τον Αύγουστο, για να αποδεικνύουν, όπως και σύσσωμος ο νόμος του Μέρφυ, ότι δεν έχετε ιδέα πώς να τις μεταφέρετε. Ειδικά όταν σας πιάνουν αραχτούς. Τα άλλα, τα προσχηματισμένα (Εκλογές, Eurovision) τα ξέρετε. Καλά, κι εκεί σκατά τα κάνετε.
Αλλά εδώ αποδεικνύεται όλο το μεγαλείο της ασχετοσύνης: «Πέθαναν εν ζωή», λέει ένας ιατροδικαστής. Είστε 100% σίγουροι ότι το είπε ακριβώς έτσι; Μήπως τους έστειλε η νεκροψία; «Απεβίωσε στο νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν από το καλοκαίρι», λέει ένα άλλο Πούλιτζερ. Πιο καλοκαίρι ακριβώς, το καλοκαίρι εκείνο; Εδώ έχουμε κάτι σε Αύγουστο, εκεί; Βαθύτατο Γενάρη, όπως στις μεσημεριανές επαναλήψεις;
Σε λίγο, άμα θέλουμε να μάθουμε καμιά είδηση της προκοπής θα πρέπει να πηγαίνουμε σε αριστοφανικές κωμωδίες στην Επίδαυρο και να ψαρεύουμε τις προσθήκες που έχουν κάνει οι μεταφραστές.
Αλλά, αυτά παθαίνουμε όταν οι stars είναι σε διακοπές και η «δουλειά» μένει στους ασκούμενους. Αλήθεια, οι κηδείες δημοσία δαπάνη ανατίθενται με διαγωνισμό; Εκεί να δεις «σκάνδαλα εργολάβων», Μάκη μου. Ποιος ξέρει τι φορμάικα πέφτει αντί για μαόνι.

-Βάλε ειδήσεις. Θέλω τη δόση μου.
-Μην το παρακάνεις, γιατί άμα πάθεις τίποτα θα πουν ότι πέθανες εν tv."

Κυριακή, Αυγούστου 14, 2005

Διχως λογια....

θα ξημερώσει ο Πόνος και θα δεις
το Φώς της Σταυρωμένης Κυριακής
θάναι το Σύννεφο άδειο
δίχως λόγια σταματημένα
τα ρολόγια θα ακούν τον χτύπο της βροχής


(του Αλκίνοου Ιωαννίδη)

Ας κανουμε και...



...καμια δουλεια, γιορτη εχουμε αυριο!!

Σάββατο, Αυγούστου 13, 2005

Αφιξεις-Αναχωρησεις


Επεστρεψε κι η ξενιτεμενη μας αδμινα Id, και την κανει οσονουπω για τα ελληνικα νησια (οχι για πολυ, μη τη κακομαθαινουμε κιολας)
Μα τι μανια κι αυτη βρε παιδι μου, οσοι ερχονται απο την Ιγγλετερα να τρεχουν κατευθειαν στις Κυκλαδες, απορω ειλικρινα... :-Ρ
Κι υστερα θα μας βομβαρδισει με τις εντυπωσεις της, οπως εκανε με τη Σκωτια (της οποιας ακομα χρωσταει το β΄μερος, ετσι για να μη ξεχνιομαστε) και θα μας κανει τα νευρα κροσσια!!!

Παντως κι εμεις εδω, δε προκειται να κατσουμε να σκασουμε. Μπορει τα φιλαρακια μας απο το cine.gr να την εκαναν κι αυτα για διακοπες, ομως πριν φυγουν, φροντισαν και για μας τους αμετακινητους "Αθηναιους". Διαβαστε τον Οδηγο Επιβιωσης του Ν.Δουκα και πραξτε αναλογως.

Ο θεος της πολης, μεθ' ημων!!!
(τσιγαρα προμηθευτηκατε;;;)

Παρασκευή, Αυγούστου 12, 2005

Το Απαγορευμενο Δωματιο

Το πιο μεγαλο και το πιο σκοτεινο δωματιο του σπιτιου μας.
Αυτό που ανοιγε 4-5 φορες το χρονο, «δι' εορτας κι επετειους»
Η σαλα ή σαλοτραπεζαρια.
Με επιπλωση βαρεια απο πολυθρονες και καναπεδες που σκεπαζονταν παντα με καλυμματα –«για να μη σκονιζονται»-κι ένα ογκωδες τραπεζι που κατεληγε σε ποδια με σχημα λιονταριου.
Με σερβαν που φυλασσοταν το «καλο» σερβιτσιο της μητερας.
Με φωτισμο από πολυελαιο (που ποτε δε καταφερα να μετρησω ποσα κρυσταλλακια ειχε) και καδρα-κεντηματα με σκαλιστες κορνιζες στους τοιχους.

Φυσικα κάθε προσβαση στο δωματιο αυτό ηταν δια ροπαλου απαγορευμενη.
Ανοιγε και ζωντανευε μονο στις γιορτες (ζωντανευε τροπος του λεγειν γιατι ολο κατι υπεργηρους θειους και γεροντοκορες θειες θυμαμαι -αμφοτερους με μουστακι- να ερχονται επισκεψη)
Μισουσα αυτές τις επισκεψεις γιατι η μανα μου με εβαζε να τους σερβιρω γλυκο, απαραιτητα μεσα στον ασημενιο δισκο με το κεντητο πετσετακι συνοδεια κρυσταλλινων ποτηριων με παγωμενο νερο.
Ο εφιαλτης μου ηταν να προλαβω να διασχισω τον ατελειωτο διαδρομο οπου μου εστηναν καρτερι τα διαολια αδερφια μου για να με αναγκασουν να χασω την ισορροπια μου και να αναποδογυρισω το δισκο.
Κι αφου ακουγα τα γνωστα, «πω πω πως μεγαλωσες, ολοκληρη κοπελα εγινες, τι βαθμους πηρες στο σχολειο» κλπ απεχθη σχολια, αποσυρομουν γιατι επρεπε «οι μεγαλοι να μιλησουν»
(ναι, τοτε ηταν αυστηρος ο διαχωρισμος μεγαλων-μικρων, κατι που νοσταλγω όταν πηγαινω σε σπιτια φιλων μου και προσπαθουμε να πουμε καμια κουβεντα σαν ανθρωποι αναμεσα σε ουρλιαχτα, τσιριδες κι απαιτησεις εκεινης της στιγμης των χαριτωμενων βλασταριων τους)

Το Απαγορευμενο Δωματιο όμως εκρυβε κι ένα μεγαλο απωθημενο μας.
Το περιφημο «Βαζακι με Γλυκο»
Συνηθως περιειχε βυσσινο, περγαμοντο ή μελιτζανακι.
Και παντα χειροποιητα.
Φυλασσοταν με περισση φροντιδα διπλα στο κουτι με τα –προϊστορικα- σοκολατακια κι η μητερα μου τους αλλαζε κατά καιρους θεσεις, για ν’ αποφυγει τις επιδρομες των «μικρων της εξευρευνητων» («μα ναρθει κανας ανθρωπος και να μην εχω τιποτα να τον κερασω;»)
Όταν ελειπαν οι γονεις μας, οργανωναμε ολοκληρη εκστρατεια για να τ’ ανακαλυψουμε. Ο μικρος φυλαγε τσιλιες κι οι υπολοιποι ψαχναμε στα συρταρια και τα ντουλαπια του σερβαν. Ελα όμως που η μητερα μου ειχε ματι κι ελεγχε κάθε φορα τη σταθμη του γλυκου στο βαζακι. Κι όταν ανακαλυπτε ότι ειχε κατεβει, γινοταν χαμος.
«Ρεζιλι θα με κανετε παλιοπαιδα, τιποτα δε μπορω πια να φυλαξω»
Φυσικα ο ενας τα εριχνε στον αλλον (αυτό το καλο ειχαν οι πολυμελεις οικογενειες) και το βαζαμε στα ποδια πριν προσγειωθει κανενα σκουποξυλο στο κεφαλι μας.

Από τοτε που πεθανε η μητερα μου, δεν ξαναδοκιμασα γλυκο του κουταλιου. Κανενα δεν ειχε τη νοστιμια της παιδικης μας αμαρτωλης υπεξαιρεσης.
Κι η σαλα ενωθηκε με πασο με την κουζινα καταργωντας κάθε αβατο. Τα παλια επιπλα ταξιδεψαν στο σπιτι στο χωριο. Μονο το σερβαν εμεινε σε μια ακρη για να μας θυμιζει τις μικρες μας αταξιες.

Σαν Μαυσωλειο της παιδικης μας ηλικιας.

Μπαρμπα-Μatrix


Μετα το «φτηνό» Ιντερνετ για τους φοιτητές, ο Vlad προτείνει επέκταση του μέτρου και στους συνταξιούχους και σχολιάζει:

"Δυνατότητες δωρεάν ή φτηνού Internet θα δοθούν εκτός από τους αναλφάβητους, τους κυοφορούμενους και τους σπουδαστές εκκλησιαστικών ακαδημιών, τώρα, ΚΑΙ στους συνταξιούχους. Κι έλεγαν οι φουκαράδες που να φάνε το ΛΑΦΚΑ τους (το πιο αντισυνταγματικό κομμάτι της ζωής τους), τώρα το Κράτος τους ανοίγει νέες προοπτικές. Διότι η σύνταξη δεν είναι μόνο γιαουρτάκι-παντόφλες-τηλεόραση. Μπορεί να γίνει και πληκτρολόγιο (αντικραδασμικό), οθόνη (με μεγεθυντικό γυαλί-παρμπρίζ), ακουστικά (χμ, με πολλαπλές συνδέσεις) και φυσικά σούπερ ταχύτητες. Και φυσικά, επηρεάζεται και η λαϊκή παράδοση:
- Ο γέρος θα πάει ή από χέσιμο ή από download.
- Άσπρα μαλλιά στην κεφαλή, καλά μαντάτα στο pc.
- Η γρια η κότα έχει το Linux .
- Κάλλιο cyber και στο χέρι, παρά real (με ρωσίδες) και η σύνταξη καρτέρι.
- Ο γέρος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε, ούτε το dvd του.
- Τώρα στα γεράματα, μάθε γέρο προγράμματα.
- Γλυκάθηκε η γρια στο μέλι και θέλει και e-mail-ι."

Vlad

Δευτέρα, Αυγούστου 08, 2005

ΕΣΕΙΣ ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΠΑΤΕ ΔΙΑΚΟΠΕΣ?


Εγω ξερω.

Για να εχω μια απαντηση στα ερωτηματα –αγχονη του διμηνου Ιουνιου-Ιουλιου «που ΘΑ ΠΑΣ διακοπες» και του τριμηνου Αυγουστου -Σεπτεμβριου-Οκτωβριου «που ΠΗΓΕΣ διακοπες;»

Σας ορκιζομαι οτι δεν το θελω.

Υπηρξαν καλοκαιρια που εκανα καταπληκτικες διακοπες (κι ως συνηθως απρογραμματιστες).
Υπηρξαν όμως και καλοκαιρια που δεν ειχα καμια διαθεση να αποχωριστω το κρεβατακι μου και να τρεχω στα λιμανια και στους λογγους, οποτε αραζα πανευτυχης κι απολαμβανα τη θαλασσα σε κοντινες παραλιες και σε ωρες που δεν εμφανιζοταν το σετ «παιδακια-κουβαδακια-πεθερες και κεφτεδακια».

Ελα ομως που γυρνωντας στη δουλεια, ειχα ν’αντιμετωπισω την ανακριση των συναδελφων: «και τωρα πες μας που πηγες, πως περασες, με ποιους ησουν, θελουμε ολες τις ανατριχιαστικες λεπτομερειες»
Κι οταν τους ελεγα οτι δεν πηγα πουθενα, επειδη πολυ απλα δεν γουσταρα, με κοιταζαν σαν να τους ειχα πει οτι «μολις γυρισα απο το νοσοκομειο, πηρα τα αποτελεσματα απο τις εξετασεις, εχω χολερα, πανουκλα, οστρακια, ανεμοβλογια, πυτιριδα και μονο τρεις μηνες ζωης». Μου εριχναν ένα υφος συμπονοιας, με χτυπουσαν στη πλατη, «ελα, δε πειραζει, νεα εισαι, θα ξαναφτιαξεις τις διακοπες σου» κι εφευγαν για να ξετιναξουν τον επομενο δυστυχη τεως παραθεριστη.

Οποτε κι εγω το πηρα αποφαση, εχω κανα δυο "νησια-καβα" που εχω παει και τα ξερω απεξω κι ανακατωτα και σε κάθε αναλογη ερωτηση τα πεταω με υφος μπλαζε δημιουργωντας γυρω μου κυματα ενθουσιασμου και κερδιζοντας την ησυχια μου για τον υπολοιπο χρονο.

Προχθες το βραδυ, ειχα ραντεβου με τους φιλους μου σε ένα κοντινο στο σπιτι μου μπαρακι. Ειπα να παω με τα ποδια, τι το' θελα, καλυτερα να επεφτα με αλεξιπτωτο. Κάθε εκατο μετρα σκονταφτα πανω σε γνωστο «τι κανεις, πως εισαι, πηγες διακοπες ή θα πας;» «δεν εχω φυγει ακομα, εσυ πηγες πουθενα;»

Δεν προλαβαινα ν’αποσωσω τη φραση μου και με βομβαρδιζαν με λεπτομερεις περιγραφες για το που πηγαν, πως περασαν, τι εφαγαν, που κολυμπησαν, ποσο αξεχαστα, μοναδικα, ανεπαναληπτα περασαν (δε θελω χρυσε μου και χρυση μου να μου αναλυσεις το γυρο του κοσμου σε 80 λεπτα, μπασταααα, ελεος, πες μονο το ρημαδομερος που πηγες και φτανει) και απνευστι συνεχιζαν με το β’ πλανο διακοπων «διοτι ειμαστε ακομη στον Αυγουστο κι ένα ταξιδακι το οφειλουμε ακομη στον εαυτο μας» κι άλλα τετοια ψυχοψακτικα της σελ. 69.
Εφτασα στο μπαρ λιγο πριν το ξημερωμα, πληρης γεωγραφικων γνωσεων που με εχρηζαν αυτοματα ανταποκριτρια στο National Geographic και μ’ ένα κινητο γεματο αναπαντητες κλησεις και sms ολο τρυφερη αγωνια «που στο διαολο εισαι, περιμενουμε σα μαλακες»

Ξερω βεβαια τις δικαιολογιες που λεμε στον εαυτο μας όταν παμε διακοπες:

1) Για να ξεκουραστω (βλ. ξεροσταλιασμα στο λιμανι μεχρι να σαλπαρει ο σκυλοπνιχτης, ανηλεες περπατημα για την παραλια, εγκαυματα, τσουχτρες, ατελειωτη αναμονη στη ταβερνα, αδιακοπο ξενυχτι στα κλαμπ)
2) Για να ζησω τον ερωτα μου (βλ. καυγαδες από τη πρωτη μερα της αφιξης, εγω αλλιως το φανταζομουν κλπ, για να μην απαριθμησω ποσοι γνωστοι μου χωρισαν μετα τις διακοπες, είναι μακρυς ο καταλογος και θα σας κουρασω)
3) Για να βρω καθαρες κι ησυχες παραλιες (ο Ρομβισωνας Κρουσος ενδεχομενως, εσυ όχι)
4) Για να γνωρισω νεα μερη (και πρεπει να τα γνωρισεις Αυγουστο που ο μισος πλανητης κανει την ιδια σκεψη;;)
5) Για ν’αλλαξω παραστασεις (και γυρναμε μ΄αλλαγμενα τα φωτα)
6) Για να εχω κατι να λεω τους υπολοιπους 9 μηνες του χρονου (διοτι ως γνωστον, το ετος στην Ελλαδα χωριζεται σε 2 μερη, Προ Διακοπων και Μετα Διακοπων)

Ο χρονος εχει 12 μηνες κι αρνουμαι να στριμωξω την εννοια «διακοπες και ξεκουραση» μεσα σ’ ένα μηνα, ποσο μαλλον όταν αυτος είναι ο Αυγουστος (μια φορα το χρονο βλεπω την Αθηνα αδεια, ε, δε το χανω με τιποτααααα).
Επειδη στον τομεα «αδεια» θεωρουμαι σχεδον απο τους «τυχερους» μιας και μπορω να την παρω σ’ολη τη διαρκεια του χρονου κι όχι υποχρεωτικα σε 1 μηνα μεσα (όπως ξερω ότι συμβαινει σε διαφορες δουλειες, ναι, δεν ειμαι ασχετη ουτε αναισθητη, κατανοω παντα αυτές τις περιπτωσεις κ’ γι αυτό τις εξαιρω από τα παραπανω), δεν αγχωνομαι για τον προορισμο ουτε για τις συνθηκες αλλα ουτε και για τον προγραμματισμο των διακοπων μου.
Εσεις αγαπημενοι μου φιλοι και γνωστοι, συγγενεις και γειτονες, συναδελφοι και αναδελφοι, εσεις με αγχωνετε!!

Γι αυτό θερμα σας παρακαλω, μη μου ξανακανετε ερωτησεις για διακοπες. Και κυριως μη με ζαλιζετε με τις περιγραφες σας, εκτος αν από διαστροφικη περιεργεια σας ρωτησω (που δεν θα σας ρωτησω).

Για Κυκλαδες, κανεις;;;;

Πέμπτη, Αυγούστου 04, 2005

Δηλητηριο στη πενα


-"Μου πηρε δεκαπεντε χρονια να καταλαβω πως δεν εχω ταλεντο, αλλα ηταν πλεον αργα για να σταματησω να γραφω. Ημουν ηδη διασημος"
(ο κριτικος του New Yorker Ρομπερτ Μπεντσλευ στον συνεργατη του Μπρενταν Γκιλ)

-" Μ' αρεσει πολυ να ειμαι συγγραφεας. Αυτο που απεχθανομαι ειναι το γραψιμο"
(ο Πιτερ ντε Βρις, στο ημερολογιο του)

-"Δεν μπορω να πω ποια ειναι τα καλυτερα εκατο βιβλια της αγγλικης λογοτεχνιας γιατι δυστυχως μεχρι στιγμης εχω γραψει μονο πεντε"
(ο Γουαιλντ, απαντωντας σε δημοσιογραφο των Times, ο οποιος διεξηγαγε σχετικη ερευνα)

-"Αληθεια, που βρισκω τον χρονο να μη διαβαζω τοσα πολλα βιβλια;"
(εγγραφη στο ημερολογιο του Καρλ Κραους)

-"Δεν διαβαζω ποτε ενα βιβλιο πριν γραψω κριτικη γι' αυτο, για να μην ειμαι προκατειλημμενος υπερ του"
(ο Σιντνεϋ Σμιθ στον μπατλερ του, οταν ο τελευταιος τον ρωτησε αν ειχε διαβασει την Πτωση της Ρωμαϊκης Αυτοκρατοριας του Γιββωνα)

-"Ποτε μη κρινεις ενα εξωφυλλο απο το βιβλιο του" (Ανωνυμου)

(Απο το βιβλιο του Χαρη Βλαβιανου, "Britannica", εκδοσεις Νεφελη)

Η Ελληνικη Οικογενεια Παει Σουπερ Μαρκετ


Ο σύγχρονος Παρθενώνας των Ελληνων είναι το Σουπερ Μαρκετ, ο ιερος τοπος εξορμησης και προσκυνηματος της Νεας Ελληνικης Οικογενειας (oπως λεμε Νεος Ελληνικος Κινηματογραφος)

Τι Ζαππειο, τι παιδικες χαρες, τι λουναπαρκ, τι παραλιες, ολα αυτα ξεχαστε τα, σημερα η ελληνικη οικογενεια εκδραμει και διασκεδαζει στην Ακροπολη της Καταναλωσης (αλλωστε στον αλλο το βραχο της Ακροπολης ανεβηκαμε μια φορα ως μαθητες, ε, φτανει)

Κάθε Σαββατο πρωι, συσσωμοι επιβιβαζονται στο αυτοκινητο και καταφθανουν περιχαρεις (πλην του πατερα)

Συνθεση:

1) Ο Συζυγος: μενει συνηθως μεσα στο αυτοκινητο, κατηφης, περιμενοντας με τις ωρες να τελειωσει η καταναλωτικη υστερια της συμβιας και των βλασταριων του και σιχτιριζοντας την ωρα και τη στιγμη που δεν εφυγε να καταταχτει στη Λεγεωνα των Ξενων.

2) Η Συζυγος: με ξανθο κοτσο, τσοκαρο με στρας και κολαν που 9 στις 10 περιπτωσεις ασφικτυα από «τα παχη μου, τα καλλη μου», εισβαλει παντα πρωτη στο Σουπερ Μαρκετ ανεμιζοντας τη λιστα με τα ψωνια ως τη νεα Magna Charta και δινοντας οδηγιες στα παιδια ("Γιαννακη, να κρατας τη γιαγια, Θανασακη, κοντα μου εσυ")

3) Τα Τέκνα: τουλαχιστον 2 με 3 (όχι ότι μειωθηκε η υπογεννητικοτητα των Ελληνων, απλα κάθε φορα κουβαλουν κι από ένα ανηψι ή φιλο των παιδιων για βολτα)

Το πιο μικρο, καταλαμβανει παντα τη θεση στο καροτσι με τα ψωνια κι οση ωρα διαρκει η περιηγηση, μασουλαει ότι τσιποειδες, γαριδοειδες και φουντουνοειδες υπαρχει στα ραφια (στα ενδιαμεσα, τσιριζει σα δαιμονισμενο μεχρι να του ανοιξουν νέο σακουλακι)

Tα μεγαλυτερα, λαμβανουν θεση μαχης στους διαδρομους του σουπερ μαρκετ κι αρχιζουν:

- να κανουν αγωνες δρομου με τα καροτσακια, τρακαροντας κι αναποδογυριζοντας το καλαθια των ατυχων πελατων που βρισκονται μπροστα τους.
- να παιζουν σκοποβολη, με στοχο τις πυραμιδες από τα ΝΟΥΝΟΥ και τα μπροκολα του μαναβικου.
- να οχυρωνονται πισω από τα ραφια και ν’ αναπαριστουν τον «Πολεμο των Αστρων» εκτοξευοντας κονσερβες με τοματοχυμο και πακετα με ρεβυθια στις ανυποπτες γριες.

Και φυσικα, όλα αυτά γινονται χωρις να σταματησουν στιγμη να ουρλιαζουν και ν΄αλαλαζουν, μετατρεποντας ετσι τον κάθε πελατη σε αθεραπευτο νοσταλγο του Ηρωδη.

4) Η Πεθερα: ακολουθει παντα τελευταια, κρατωντας σφιχτα στο χερι της το πορτοφολι με τη συνταξη του μακαριτη γιατι εχει βαλει στο ματι ένα ζευγαρι παντοφλες κι εκεινη η ανεπροκοπη η νυφη της δεν της παιρνει ποτε τιποτα. ("και στα΄λεγα Μακη μου, παρε τη κορη της Ευθαλιας με τα 3 διαμερισματα, αλλα που μυαλο εσυ")

Καποτε (μετα από 6-8 ωρες συνηθως) η εκδρομη-επιδρομη τελειωνει κι η οικογενεια αφου εχει αδειασει όλα τα ψυγεια με τις κατεψυγμενες πιτσες κι ολες τις προσφορες με τα απορρυπαντικα, φτανει στο ταμειο σπρωχνοντας το «καροτσι-λοφο του Στρεφη».

Οση ωρα περιμενουν στην ουρα, η νυφη με τη πεθερα συμμαχουν (για πρωτη και τελευταια φορα) και σχολιαζουν τα ψωνια της μπροστινης ("για δες τι πηρε αυτή, α, φασολοκια θα φανε σημερα, μμμ η κρεμα νυχτος τη μαρανε με τετοια μουρη, ποσο ναχει αυτό το πλαστικο σεμεδακι, να παρουμε κανενα για το εξοχικο μας").

Όταν ερχεται η ωρα να πληρωσουν, παιζεται η τελευταια πραξη του δραματος:

-Ο λογαριασμος, ως συνηθως, είναι ψηλοτερος του αναμενομενου ("τρεχα φερε λεφτα από τον πατερα σου")
-Το μωρο στο καροτσι πατα τη τελευταια του τσιριδα γιατι αντικρυσε τις καραμελες και τις τσιχλες που είναι σαδιστικα τοποθετημενες διπλα στη ταμειακη μηχανη.
-Τα μεγαλυτερα βλασταρια γκρεμιζουν το τελευταιο stand με τα μπισκοτα-προσφορα και γεμιζουν με λυωμενα παγωτα τον ιμαντα του ταμειου ("κατσε να παμε σπιτι και θα σας δειξω εγω")

Κι αφου εχουν αφησει πελατες και ταμιες στα προθυρα εγκεφαλικου, επιστρεφουν στο αμαξι και ξυπνουν τον πατερα την ωρα ακριβως που ονειρευοταν ότι ειχε επιβιβαστει στο αεροπλανο για Σεϋχελλες, εχοντας το εφαπαξ στη τσεπη και μια διμετρη ξανθια στο πλαϊ του.
Επερασαμε ομορφα, ομορφα, ομορφαααααα!!!

(Υ.Γ. κατα βαθος λατρευω αυτες τις σκηνες της ελληνικης οικογενειας, ειτε τις συναντω στο σουπερμαρκετ, ειτε στις παραλιες, ειτε στις ταβερνες, γιατι ειμαστε εμεις οι ιδιοι, κι οσο μεγαλωνω, μεγαλωνουν κι οι ανοχες μου, οι αντοχες μου κι οι αποδοχες μου-οχι οι υλικες- με τους ανθρωπους. Ελπιζω μονο να εχει σουπερμαρκετ στον Παραδεισο, γιατι θα μου λειψει αυτη η βαβουρα)

Δευτέρα, Αυγούστου 01, 2005

Η Πηνελοπη των Υδατων


...ειναι το νεο βιβλιο του Βασιλη Σωτηροπουλου, μια οδυσσεια στον κυβερνοχωρο.

Δεινος γνωστης και χρηστης του Ιντερνετ ο ιδιος, δεν θα μπορουσε να περιγραψει καλυτερα τις περιπετειες του Οδυσσεα-χακερ στα αφρισμενα Μbits του διαδικτυου.

Ο Βασιλης γεννηθηκε με μια πενα στο χερι (αργοτερα προστεθηκε κι ενα πληκτρολογιο)

Αφου εδωσε το πρωτο του αυτογραφο στον μαιευτηρα, εφυγε απο το νοσοκομειο εχοντας ηδη καταθεσει μια αγωγη για απαραδεκτη ηχορρυπανση στον θαλαμο των νεογνων.
Κι απο τοτε γραφει. Διαρκως. Αρθρα, βιβλια, κριτικες για το θεατρο και το σινεμα, διατριβες, αγωγες, γνωμοδοτησεις.

Κι εγω, απο τοτε που τον γνωρισα, διαβαζω. Διαρκως. Τα κειμενα του. Λογοτεχνικα και νομικα. Κι απεκτησα κι εναν εφιαλτη, τις στιβες βιβλιων που μου χαριζει μετα απο καθε εξορμηση του στα βιβλιοπωλεια, συνοδευομενες απο την θρυλικη πλεον ερωτηση: "τιιι, ακομα δε το διαβασες;;;;"

Φτασαμε να γινουμε το αχωριστο διδυμο της Γραφης και της Αναγνωσης (αναγνωσης με την ευρεια εννοια του ορου...) αλλα και της -μεταξυ μας- ανελεητης κριτικης.

Ερωτησεις που ακουμε ολα αυτα τα χρονια:
-Περιεργειας:
"Μα καλα, πως ειστε φιλοι εσεις οι δυο;"
"Εχουμε κοινα ευαισθητα προσωπικα δεδομενα"
-Αδιακρισιας:
"Ειστε ζευγαρι;"
"Ναι, στη σκηνη και στην οθονη"
-Δυσφοριας:
"Μα πως τον/την αντεχεις;"
"Μας προπονει ο Πυρρος Δημας"
-Αισθητικης:
"Μα τι του/της βρισκεις;"
"Αλλη ερωτηση"

Η αληθεια ειναι οτι ξεκινησα να γραψω για το βιβλιο του Βασιλη,την "Πηνελοπη των Υδατων", το τριτο κατα σειρα, μετα τον "Βελισαριο και Ισαβελλα" και τον "Τρίτο Φαουστ".
Και να σας περιγραψω το δικο του surfing μεχρι τις προθηκες των βιβλιοπωλειων.
Που περασε αναμεσα απο αιθουσες δικαστηριων, κινηματογραφικες αιθουσες, καναλια της Βενετιας και αμετρητα chatrooms και servers.
Αλλα με παρεσυρε η νοσταλγια κι ετσι σταματω εδω και σας αφηνω να απολαυσετε το ιδιο το βιβλιο.

Καλο διαβασμα και για την ακριβεια, καλο σερφαρισμα!!

(και με ρεγουλα τα σχολια, γιατι παρακολουθει...ειπαμε, ειναι δεινος surfer)

Η ζωή που ήθελα...


Τρελαίνομαι για τα σαββατοκύριακα που τα έχουν όλα.

Πολύωρους καφέδες με φίλους που δεν έχουμε να βρεθούμε καιρό αλλά παρόλα αυτά πολλά να πούμε. Μπαρότσαρκα με καρδιακό φίλο που με σεργιανάει στα στέκια του (δεν θα πω ποια είναι, να μη σοκάρω τη Louc). Ξέφρενο χορό μέχρι τις πρωινές ώρες και κλεφτά καυτά τηλεφωνήματα με το τρέχον φλερτ που είναι μίλια μακρυά (δυστυχώς). Επιστροφή λιώμα αλλά αυπνίες. Εξαιρετικά πρόωρο πρωινό ξύπνημα Κυριακάτικα, αλλά πρωινό στο κρεβάτι και χαλάρωση. Απογευματινά ψώνια, δώρο από την Εφορία. Καφές, σινεμά - να πάτε να δείτε το Charlie and the Chocolate Factory, το τρίδυμο Tim Burton - Philippe Rousselot - Danny Elfman δίνει ρέστα. Βραδινό ποτό για την ανάλυση της ταινίας και την ιστορία της ζωής μας, τόμος 23ος. Περίπατος στην έρημη πόλη, καλά οι Άγγλοι χάνουν τα Κυριακάτικα βράδυα βλακωδώς, αλλά εμείς κερδίζουμε. Επιστροφή για να βρω αληθινά email και μάλιστα σεντόνια από ανθρώπους που είναι απόλαυση να αλληλογραφώ (ναι, εσένα λέω, "μικρέ").

Μ'αρέσει όταν η ζωή που ήθελα, είναι η ζωή μου τώρα.

Ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους που δεν με άφησαν να το βάλω κάτω λίγους μήνες νωρίτερα...