Η ζωή που ήθελα...

Τρελαίνομαι για τα σαββατοκύριακα που τα έχουν όλα.

Πολύωρους καφέδες με φίλους που δεν έχουμε να βρεθούμε καιρό αλλά παρόλα αυτά πολλά να πούμε. Μπαρότσαρκα με καρδιακό φίλο που με σεργιανάει στα στέκια του (δεν θα πω ποια είναι, να μη σοκάρω τη Louc). Ξέφρενο χορό μέχρι τις πρωινές ώρες και κλεφτά καυτά τηλεφωνήματα με το τρέχον φλερτ που είναι μίλια μακρυά (δυστυχώς). Επιστροφή λιώμα αλλά αυπνίες. Εξαιρετικά πρόωρο πρωινό ξύπνημα Κυριακάτικα, αλλά πρωινό στο κρεβάτι και χαλάρωση. Απογευματινά ψώνια, δώρο από την Εφορία. Καφές, σινεμά - να πάτε να δείτε το Charlie and the Chocolate Factory, το τρίδυμο Tim Burton - Philippe Rousselot - Danny Elfman δίνει ρέστα. Βραδινό ποτό για την ανάλυση της ταινίας και την ιστορία της ζωής μας, τόμος 23ος. Περίπατος στην έρημη πόλη, καλά οι Άγγλοι χάνουν τα Κυριακάτικα βράδυα βλακωδώς, αλλά εμείς κερδίζουμε. Επιστροφή για να βρω αληθινά email και μάλιστα σεντόνια από ανθρώπους που είναι απόλαυση να αλληλογραφώ (ναι, εσένα λέω, "μικρέ").

Μ'αρέσει όταν η ζωή που ήθελα, είναι η ζωή μου τώρα.

Ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους που δεν με άφησαν να το βάλω κάτω λίγους μήνες νωρίτερα...