Το Απαγορευμενο Δωματιο

Το πιο μεγαλο και το πιο σκοτεινο δωματιο του σπιτιου μας.
Αυτό που ανοιγε 4-5 φορες το χρονο, «δι' εορτας κι επετειους»
Η σαλα ή σαλοτραπεζαρια.
Με επιπλωση βαρεια απο πολυθρονες και καναπεδες που σκεπαζονταν παντα με καλυμματα –«για να μη σκονιζονται»-κι ένα ογκωδες τραπεζι που κατεληγε σε ποδια με σχημα λιονταριου.
Με σερβαν που φυλασσοταν το «καλο» σερβιτσιο της μητερας.
Με φωτισμο από πολυελαιο (που ποτε δε καταφερα να μετρησω ποσα κρυσταλλακια ειχε) και καδρα-κεντηματα με σκαλιστες κορνιζες στους τοιχους.

Φυσικα κάθε προσβαση στο δωματιο αυτό ηταν δια ροπαλου απαγορευμενη.
Ανοιγε και ζωντανευε μονο στις γιορτες (ζωντανευε τροπος του λεγειν γιατι ολο κατι υπεργηρους θειους και γεροντοκορες θειες θυμαμαι -αμφοτερους με μουστακι- να ερχονται επισκεψη)
Μισουσα αυτές τις επισκεψεις γιατι η μανα μου με εβαζε να τους σερβιρω γλυκο, απαραιτητα μεσα στον ασημενιο δισκο με το κεντητο πετσετακι συνοδεια κρυσταλλινων ποτηριων με παγωμενο νερο.
Ο εφιαλτης μου ηταν να προλαβω να διασχισω τον ατελειωτο διαδρομο οπου μου εστηναν καρτερι τα διαολια αδερφια μου για να με αναγκασουν να χασω την ισορροπια μου και να αναποδογυρισω το δισκο.
Κι αφου ακουγα τα γνωστα, «πω πω πως μεγαλωσες, ολοκληρη κοπελα εγινες, τι βαθμους πηρες στο σχολειο» κλπ απεχθη σχολια, αποσυρομουν γιατι επρεπε «οι μεγαλοι να μιλησουν»
(ναι, τοτε ηταν αυστηρος ο διαχωρισμος μεγαλων-μικρων, κατι που νοσταλγω όταν πηγαινω σε σπιτια φιλων μου και προσπαθουμε να πουμε καμια κουβεντα σαν ανθρωποι αναμεσα σε ουρλιαχτα, τσιριδες κι απαιτησεις εκεινης της στιγμης των χαριτωμενων βλασταριων τους)

Το Απαγορευμενο Δωματιο όμως εκρυβε κι ένα μεγαλο απωθημενο μας.
Το περιφημο «Βαζακι με Γλυκο»
Συνηθως περιειχε βυσσινο, περγαμοντο ή μελιτζανακι.
Και παντα χειροποιητα.
Φυλασσοταν με περισση φροντιδα διπλα στο κουτι με τα –προϊστορικα- σοκολατακια κι η μητερα μου τους αλλαζε κατά καιρους θεσεις, για ν’ αποφυγει τις επιδρομες των «μικρων της εξευρευνητων» («μα ναρθει κανας ανθρωπος και να μην εχω τιποτα να τον κερασω;»)
Όταν ελειπαν οι γονεις μας, οργανωναμε ολοκληρη εκστρατεια για να τ’ ανακαλυψουμε. Ο μικρος φυλαγε τσιλιες κι οι υπολοιποι ψαχναμε στα συρταρια και τα ντουλαπια του σερβαν. Ελα όμως που η μητερα μου ειχε ματι κι ελεγχε κάθε φορα τη σταθμη του γλυκου στο βαζακι. Κι όταν ανακαλυπτε ότι ειχε κατεβει, γινοταν χαμος.
«Ρεζιλι θα με κανετε παλιοπαιδα, τιποτα δε μπορω πια να φυλαξω»
Φυσικα ο ενας τα εριχνε στον αλλον (αυτό το καλο ειχαν οι πολυμελεις οικογενειες) και το βαζαμε στα ποδια πριν προσγειωθει κανενα σκουποξυλο στο κεφαλι μας.

Από τοτε που πεθανε η μητερα μου, δεν ξαναδοκιμασα γλυκο του κουταλιου. Κανενα δεν ειχε τη νοστιμια της παιδικης μας αμαρτωλης υπεξαιρεσης.
Κι η σαλα ενωθηκε με πασο με την κουζινα καταργωντας κάθε αβατο. Τα παλια επιπλα ταξιδεψαν στο σπιτι στο χωριο. Μονο το σερβαν εμεινε σε μια ακρη για να μας θυμιζει τις μικρες μας αταξιες.

Σαν Μαυσωλειο της παιδικης μας ηλικιας.