Sweet Nineties!

Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ μαζευόμασταν στο σπίτι της Β. Καθόμασταν βλέποντας MTV και ξεφυλλίζοντας το 01, μέχρι να βαρεθούμε εντελώς και να αποφασίσουμε ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να βγούμε έξω!

Και φυσικά η ώρα αυτή δεν ήταν ποτέ πριν από τις 2 το πρωΐ!

Το Άτομο που μετά έγινε Soda, το Babes in Toyland πίσω από το Χίλτον, τα Sunrise στο Άλσος, το Χ στη Λένορμαν, το Factory στην Εμμ. Μπενάκη πρώτα και μετά στην Πειραιώς ήταν κάποιοι από τους προορισμούς μας αν και συνήθως πηγαίναμε σε περισσότερα του ενός μέσα σ’ ένα βράδυ!

Χορεύαμε μέχρι τα χαράματα και πολλές φορές και μετά από αυτά σε κάποιο after ακούγοντας house, techno, drum n’ base και progressive.

Αν εξαιρέσουμε την Αυτοκίνηση (που δεν πιάνεται!), δεν είχαμε γνωρίμιες με πορτιέρηδες και λοιπούς εργαζόμενους της νύχτας για να μπαίνουμε αμέσως στα κλαμπ! Στηνόμασταν κι εμείς στην ουρά όπως όλος ο κόσμος.

Έξω από το πάλαι ποτέ Άλσος περιμένοντας το νεύμα εκείνης της απίστευτης πορτιέρισας με τις αφέλειες και τις εικοσάποντες πλατφόρμες για να δούμε τους Liquid, ή για να περάσουμε από τις συμπληγάδες που άκουγαν στο όνομα αδέλφια Χατζηστεφάνου και τότε είχαν τη φήμη της πιο σκληρής «πόρτας» των Αθηνών για να μπούμε στο Χ!

Πάντως όπως και να έχει «πόρτα» δεν φάγαμε ποτέ, ούτε ακόμα και από αυτόν τον ανεκδίηγητο χοντρό με τη βεντάλια στο Factory που μια φορά μας είχε κάνει να περιμένουμε 40 ολόκληρα λεπτά!

Απ’ όσα κλαμπ έχω πάει αυτό που θυμάμαι ως το πιο προχωρημένο ήταν σίγουρα το Χ στη Λένορμαν. Λειτούργησε μόνο για ένα χειμώνα (νομίζω το ’95) και ήταν απίστευτος χώρος! Ένα τροποιημένο κλειστό γήπεδο μπάσκετ με κάτι θεόρατες σιδεριές και μια πολύ ψηλή εξέδρα όπου χόρευαν διάφορα go-go boys και girls. Η μουσική ήταν άψογη! Βέβαια μην με ρωτήσετε τι ακούγαμε γιατί θα σας γελάσω! Αυτού του είδους τις πληροφορίες μου της έδινε πάντοτε η Β. που έχει μια τεράστια συλλογή με βινύλια και cd από την τότε μουσική σκηνή.

Το πιο fun μέρος του Χ όμως δεν ήταν το dancefloor! Αλλά οι τεράστιοι καναπέδες (νομίζω ήταν ντυμένοι με animal print ζέβρας) που βρίσκονταν ακριβώς έξω από τις τουαλέτες!

Ακόμα θυμάμαι τα τρελά γέλια που ρίχναμε καθισμένοι εκεί, βλέποντας την καθαρίστρια, να προσπαθεί να πείσει κάποιους από τους θαμώνες να μπαίνουν ένας ένας στις τουαλέτες και όχι δυό δυό και να κλειδώνονται μέσα με τις ώρες!! «Μα τι κάνετε εκεί μέσα τόση ώρα αγόρια πράγματα; Ανοίξτε θα φέρω την αστυνομία!» φώναζε η γριά! Και άλλα τέτοια σουρεαλιστικά!

Απ’ όλες όμως τις εξόδους μου τότε, εκείνη που θυμάμαι χαζογελώντας ακόμα και τώρα ήταν μια φορά τις απόκριες στο Babes in Toyland.

Το Babes ήταν ένα μικρο υπόγειο πίσω από το Χίλτον, πολύ κοντά στα Goody’s, τώρα έχει γίνει στρηπτιζάδικο, αλλά τότε το είχε μια καταπληκτική ομάδα (νομίζω ήταν η Magna) και είχε την πιο κεφάτη ατμοσφαιρα!

Εκείνο το βράδυ όταν φτάσαμε έξω από το μαγαζι υπήρχε μια ουρά τουλάχιστον τριάντα ατόμων και έβρεχε καταρρακτωδώς! Έπρεπε να βρούμε ένα τρόπο να τους προσπεράσουμε όλους και να μπούμε μέσα κατ’ ευθείαν! Όπως και έγινε!

Βέβαια αναγκαστήκαμε να βάλουμε σε εφαρμογή τα μεγάλα μέσα!

Η Π. είχε απίστευτο σώμα τότε, ακόμα πρέπει να έχει αν και έχω να την δω χρόνια.

Ένα απλό ξεκούμπωμα της γκαμπαρντίνας της και η στρατηγική τοποθέτηση του αριστερού της ποδιού ελαφρά μπροστά, τη στιγμή που ρωτούσε τον πορτιέρη αν μπορούμε να περάσουμε μέσα ήταν αρκετά, για να αφήσουμε εμβρόντητους τους υπόλοιπους που περίμεναν στην ουρά να βρέχονται!

Τώρα που το ξανασκέφτομαι θα έπρεπε μετά από εκείνη τη βραδιά να είχα ζητήσει από την Π. το καυτό σορτσάκι που φόραγε για ενθύμιο! Γιατί πως να το κάνουμε αγαπητοί αναγνώστες αν δεν έδειχνε κάποια από την παρέα λίγο μπούτι ο πορτιέρης θα μας άφηνε να γίνουμε όλοι μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο!

Πάντως ειδικά εκείνο το βράδυ θυμάμαι τη Β. με δερμάτινα και ένα σκούφο που είχε φερμουάρ μπροστά, εμένα μ’ ένα μαύρο κουστούμι με παντελόνι καμπάνα από τα 70s και τη Π. με το καταπληκτικό σορτσάκι που σας ανέφερα να χορεύουμε "like there’s no tomorrow" σε house ρυθμούς και να παίζουμε χαρτοπόλεμο με αγνώστους!

Όλο το μαγαζί είχε γίνει μια παρέα!

Μάλιστα κάποια στιγμή έλουσα κατά λάθος με χαρτοπόλεμο μια κοπέλα που είχε ίσως τα πιο απίστευτα μακριά μαλλιά που έχω δεί ποτέ! Εννοείται ότι ζήτησα συγγνώμη αλλά εκείνη απλώς χαμογέλασε και καταλήξαμε να χορεύουμε μαζί!

Όμως πριν προλάβω ο ηλίθιος να μάθω το ονομά της κοπέλας με το απίστευτο μαλλί, η Β. ήθελε να πάει στην τουαλέτα και μου ζήτησε να τη συνοδεύσω, πράγμα στο οποίο δεν είπα όχι αν και ίσως θα έπρεπε.

Στις τουαλέτες φυσικά και επικρατούσε το αδιαχώρητο και κάποια, που αποδείχτηκε ότι ήταν τραβεστί, πάτησε τη φίλη μου χωρίς να ζητήσει συγγνώμη. Η Β. σε κάτι τέτοια δεν καταλαβαίνει τίποτα, και φυσικά της είπε «Πρόσεχε! Με ξενύχιασες!». Η τραβεστί γύρισε προς το μέρος της ενοχλημένη και με το περιφρονητικό ύφος μιας κυρίας που απευθύνεται στην Φιλιππινέζα της την ρώτησε “Καλέ, γιατί έχει φερμουάρ ο σκούφος σου, για να παίρνει το μυαλουδάκι σου αέρα;” Η Β. φανερά τσαντισμένη απάντησε «Για να χύνεται το μυαλό μου απ’έξω! Γιατί σε αντίθεση με σένα εγώ έχω κάργια!»

Όπως καταλαβαίνετε έπειτα από αυτό φυγάδευσα την Β. κακήν κακώς από τις τουαλέτες, πήραμε την Π. που είχε ξεμείνει στο dancefloor και φύγαμε γιατί νομίζω ότι δεν θα είχαμε καλά ξεμπερδέματα με την αγριεμένη τραβεστί και τις φίλες της!

Ακόμα και σήμερα γελάμε με την Β. για εκείνη την αναμέτρηση που είχε στις τουαλέτες του Babes και πόσο φτηνά τη γλίτωσε!

Όμοιες με τις βραδιές στα clubs της Αθήνα του ’93- ‘96 δεν ξανάζησα ποτέ, ούτε ακόμα και στα παράνομα rave parties κάτω από τις σιδηροδρομικές γέφυρες του Λονδίνου αργότερα αλλά ούτε και όταν ξαναγύρισα εδώ...

Αλλά πάντα θα τις θυμάμαι με μια γλυκιά νοσταλγία...

(Αν πατήσετε στη φωτογραφία θα ακούσετε ένα τραγουδάκι από τα παλιά. Αφιερωμένο σε όσους και όσες ήταν τότε εκεί!)

Υ.Γ. Αυτό το έγραψα με αφορμή ένα post του Αμβρόσιου.

Για σενα τα λεω καφρε!

Αμα το επιανα στα χερια μου το χθεσινο καθικι, δεν θα εβγαινε ζωντανο. Ζητω συγγνωμη για τα «γαλλικα» μου αλλα ειπα να μη χρησιμοποιησω άλλη γλωσσα γιατι θα κοκκινιζαν μεχρι και τα links μου.

Κατεβαινω χθες βραδυ την Μεσογειων, ντυμενη, στολισμενη για να παω σε γιορτη φιλου. Οδηγω συγκρατημενα λογω καταιγιδας και περιορισμενης ορατοτητας και καπνιζω αμεριμνη εχοντας το παραθυρο μισανοιχτο.

Ξαφνικα περναει διπλα μου το προαναφερθεν καθικι, σπινιαροντας μεσα στα νερα (είναι γνωστο ότι η Μεσογειων σε κάθε βροχη μετατρεπεται σε λιμνη Πλαστηρα) και σηκωνει κυμα 3 μετρων το οποιο προσγειωνεται πανω στο παρπριζ μου αποκοβοντας με από τον εξω κοσμο. Το υπολοιπο κυμα περασε μεσα από το παραθυρο μετατρεποντας με σε συμπρωταγωνιστρια του Τζην Κελυ στο "Singing in the rain”

Δεν ουρλιαξα για το μαλλι που μου το εκανε σα γαρνιτουρα από νεροβραστα σπαραγγια.
Δεν ουρλιαξα για το ωραιο μου λινο σακκακι που εγινε σα τσουβαλι, μονο η Rey Kawakubo των Comme des Garçons θα το εκτιμουσε πλεον.

Ουρλιαξα γιατι προς στιγμην εχασα τον ελεγχο του αυτοκινητου και παρολιγο να πεσω σε κανεναν προπορευομενο ατυχη οδηγο. Ευτυχως που δεν ετρεχα πολυ κι επανεφερα αρον αρον το αμαξι.

Μες τα νευρα, παταω γκαζι για να τον προλαβω, με σκοπο να μας ακουσει ολη η υπερνομαρχια Αθηνων. Την ωρα που τον πλησιαζα, βλεπω εντρομη το ιδιο σκηνικο να επαναλαμβανεται. Το εν λογω καθικι –που δεν ειχε κοψει καν ταχυτητα- ξανασηκωνει το ιδιο κυμα από νερα το οποιο αυτή τη φορα περιλουζει έναν φουκαρα που ειχε την ατυχια να οδηγει μηχανη. Ο μηχανοβιος χανει την ισορροπια του κι αρχιζει να κανει οχταρια στην ασφαλτο. Εχει παγωσει το αιμα μου κι ειμαι ετοιμη να ουρλιαξω ότι παει, θα σωριαστει κατω!! Ευτυχως τη τελευταια στιγμη συγκρατει τη μηχανη και υψωνει το χερι του τραβωντας του μια μεγαλοπρεπη μουτζα την οποια συνοδευε με αναλογες βρισιες.

Παταω ξανα γκαζι, εξαλλη πια, για να φτασω τον εγκληματια με το ΙΧ αλλα με πιανει το φαναρι. Ο ιδιος ειχε ηδη χαθει στο βαθος της λεωφορου οδηγωντας με την ιδια αναλγησια και ψαχνοντας για το επομενο θυμα του.

Ειμαι σιγουρη ότι στους περισσοτερους εχει συμβει το ιδιο, ειτε είναι πεζοι ειτε οδηγοι. Οποτε θα καταλαβετε γιατι τον καταραστηκα να του καει το αμαξι και να μη ξαναπιασει ποτε τιμονι στα χερια του. Και να ξερετε οτι ειμαι και Σαββατογεννημενη.
Αει σιχτιρ πια με τους καφρους!

T-shirts for Bloggers!

Μιας και βαριεμαι οικτρα να γραψω οτιδηποτε, αποφασισα ν' αξιοποιησω ενα (ακομη) χιουμοριστικο μεηλ που μου εστειλε η Id και ν' αφιερωσω μερικα μπλουζακια που νομιζω οτι θα ταιριαζαν στους παρακατω bloggers:


1)του Αθήναιου


2)του Pascal


3)του E-Lawyer


4) του Κοκοβιου


5)του Prozaki


6)του McManus



7) του Bruce


8) του i-Blog



9)του Νανακου


10) του Verbal-Movies For The Masses




11)του Nonsense Madrigals





12)του cheaplog-Movies For The Masses



Καλοφορετα!! :-ΡΡ


Υ.Γ. Να και το δικο μου μπλουζακι μιας κι εσεις το ζητησατε (ναι, οπως καταλαβατε, το διαλεξαν τα παιδια μου)

I 've got mail!!! Η επομενη μερα

Παντα ειχα την υποψια ότι οι αναγνωστες αυτου του blog διεθεταν γενναια αποθεματα χιουμορ (για ν’αντεχουν τα κειμενα μου) κι υπομονης (για να τα τελειωνουν).
Η υποψια αυτή εγινε βεβαιοτητα μετα την ανταποκριση που ειχε το τελευταιο ποστ μου περι μεηλ οπου παροτρυνα φιλους κι αναγνωστες να μου γραφουν. Και φυσικα μου εγραψαν.

Ελαβα μεηλ με τραγουδια, με φωτο, με ποιηματα, με ενδιαφερουσες επισημανσεις για το μπλογκ μου, μεηλ από το εξωτερικο (!), μεηλ που απλως ελεγαν μια καλημερα, μεηλ εθελοντισμου (ξερεις εσυ).
ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΛΑΒΑ ΜΕΗΛ ΜΕ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΑΜΟΥ, αν αυτό καιγεστε να μαθετε :-ΡΡΡ

Όλα ειχαν κοινο παρανομαστη το χιουμορ και τη καλη διαθεση. Τελικα δεν ηταν δυσκολο να εκφραστει η «σιωπηρη πλειοψηφια». Το μονο που χρειαζοταν ηταν να το ζητησω. Όπως κι εκανα. Δε ξερω τι εικονα εδωσα προς τα εξω και πως εξελαβε ο καθενας τα οσα εγραψα.

Αν κρινω παντως από το ξεκαρδιστικο μεηλ που μου εστειλε ο Νανάκος, μαλλον εδωσα την εικονα της γιαγιουλας που τυλιγμενη στο τσεμπερι της καθεται διπλα στο τζακι κι ανακατευει τις σταχτες περιμενοντας γραμμα από τη ξενητεια, ξερω, εικονα από ταινιες του ’60 αλλα αυτή μου ερχεται προχειρη ή ακομα την εικονα της γκρινιαρας όπως πολύ ευστοχα σχολιασε στο ποστ μου η Αδερφή, αμφοτερους θα σας σφαξω μολις βρω χρονο αχαχαχαχαχαχα! Και σειρα μετα εχει η Id, που παρολα οσα εγραψα, εξακολουθει να μου στελνει χιουμορο-spamικα μεηλς!!!

Αλλα σημασια δεν εχει η εικονα μας, σημασια εχει να τολμαμε να ζηταμε (όπως πολύ σωστα παρατηρησε κι η ξαδερφη). Κι όταν ζηταμε, παντα κατι παιρνουμε, στη περιπτωση μου πολύ ευχαριστο και με το στοιχειο της εκπληξης, ειλικρινα το καταδιασκεδασα!

Αυτό το ποστ εγινε για να ευχαριστησω και δημοσιως οσους φιλους και φιλες ανταποκριθηκαν ειτε με σχολια ειτε με μεηλ και κλεινω παραθετοντας ενα ποιημα που μου εστειλε ο φιλος με το διολου τυχαιο nick Virgilius:

Lucrezia, Lucrezia, έφυγα απ΄ τη Venezia
κι έφτασα ώς τη La Spezia ψάχνοντας να σε βρω
Μα εσύ είχες πάει στη Grecia κι εγώ σε καρτερώ.

Αχ όμορφη Lucrezia, στολίδι των Βοργία
εγώ για το χατήρι σου θα κάνω απεργία
θα κατεβώ στο Σύνταγμα με κόκκινα πανό
κι εσένα θα ζητώ.

Lucrezia της μπλογκόσφαιρας υπέρλαμπρο αστέρι
που όλοι σε διαβάζουνε χειμώνα-καλοκαίρι
στείλε μου ένα μήνυμα, έστω με τον Castrato
τον παχουλό σου γάτο
Lucrezia σ΄αγαπώ.

(ετσι για να βλογαμε τα γενεια μας και να εμπνεονται κι οι υπολοιποι :-ΡΡ)

Λαζάνια κανείς;

I 've got mail?

Καϋμο το ‘χω. Να λαβω ενα μεηλ. Και δεν εννοω τα μεηλς με τις αστειες φωτογραφιες ή τα ανεκδοτα που εχουν δεκαδες παραληπτες. Εννοω ένα μεηλ προσωπικο, με 2-3 αραδες ή μια κουβεντα εστω, τυπου «καλημερα, τι κανεις», «σε διαβασα» ή απλως «σε διαβαζω»

Ρωτουσα και ρωτω τους αλλους bloggers, «παιδια, τι γινεται;; σας γραφουν; επικοινωνειτε με bloggers ή σχολιαστες; τι μεηλ σας στελνουν;;» Αλλοι μου απαντουσαν ότι δεχονταν δεκαδες, αλλοι μου ελεγαν ότι παιρνουν υβριστικα μεηλς, αλλοι κατι λιγα, αλλοι το αφηναν να αιωρειται γενικα κι αοριστα (να δειτε που οι τελευταιοι θα ειχαν αναπτυξει καποια «ερωτικη» αλληλογραφια και το κρατουσαν επτασφραγιστο μυστικο, όχι που θα το αφηνα ασχολιαστο η Βοργια)

Με εξαιρεση 2-3 bloggers φιλους που μου εχουν κατά καιρους γραψει κ’ συνεχιζουμε να επικοινωνουμε και δια ζωσης, μια δημοσιογραφο από εφημεριδα που εκανε ερευνα για τα blogs, τρεις-τεσσερεις που διαφημιζαν τα blogs τους, δυο μεηλ-καταγγελιες κι ένα μεηλ με συνταγες του Αθηναιου (ιχχχ, τωρα συνειδητοποιησα ότι ξεχασα να τον ευχαριστησω), η ηλεκτρονικη μου αλληλογραφια εξακολουθει να καταρρεει μονο από τον ογκο των δεκαδων spam-emails που δεχομαι καθημερινα.

Η αληθεια βεβαια είναι ότι ουτε κι εγω στελνω συχνα μεηλς, προτιμω ν’ αφηνω σχολια στους bloggers όταν καποιο κειμενο τους μου κεντριζει τη προσοχη ή θελω απλως να τους πειραξω. Από την άλλη, νοιωθω και καπως αμηχανα, οκ να τους γραψω, αλλα μηπως τους ενοχλω; Μηπως γινω φορτικη; Μηπως, μηπως, μηπως;; (αυτά δεν τα λεω για να παρετε ετοιμες δικαιολογιες για να μη μου γραφετε, νταξει;;;)

Όμως, αυτό που τελικα θελω να πω, είναι ότι χαιρομαι πολυ όταν βλεπω την ενδειξη «Inbox 1, 2, 3... αδιαβαστα μηνυματα". Είναι οι μικρες αυτές εκπληξεις που παντα μου φτιαχνουν το κεφι. Κι ας είναι μια φωτογραφια. ‘Η ένα τραγουδι. Ή μια φραση απλη. Χωρις να είναι απαραιτητα κολακευτικη, αυτό κι αν μου δημιουργει αμηχανια. Κι όλα αυτά γιατι ειμαι αθεραπευτα fun της γραπτης επικοινωνιας (και μη τολμησει κανεις να υπαινιχθει ότι ειμαι της εποχης του φτερου κ΄του μελανοδοχειου γιατι μαυρο φιδι που τον εφαγε). Το τηλεφωνο, ουτε που να το σηκωσω, μου προκαλει αλλεργια, μονο σε απολυτη αναγκη το χρησιμοποιω.
Ετσι μουρμουραω διαρκως στους φιλους μου, ειδικα σε οσους μενουν στο εξωτερικο, γραψτε μου τα νεα σας, γραψτε μου πως περνατε, γραψτε μου, γραψτε μου…αλλα οι περισσοτεροι μαλλον με γραφουν και προτιμουν το τηλεφωνο ή το MSN. Θα φωναζα «καταραμενη τεχνολογια», αλλα περιλαμβανεται και το email, οποτε δε βγαζω αχνα.

Y.Γ. Αυτό το κειμενο το εγραφα χθες το βραδυ με προοπτικη να το ανεβασω καποτε, στο απωτερο μελλον. Σημερα το απογευμα περασα από συνηθεια να τσεκαρω τα μεηλς μου, η γνωστη ερημια. Μην εχοντας τι άλλο να κανω, αποφασισα να σβησω τουλαχιστον τα spams γιατι ειχαν μαζευτει πολλα. Συνηθως τα διαγραφω χωρις να τα κοιταξω ομως αυτή τη φορα, τους εριξα μια ματια. Κι αναμεσα τους διεκρινα ένα μεηλ που δεν εμοιαζε με διαφημιστικο. Το ανοιξα και διαπιστωσα ότι ειχε σταλει πριν 10 μερες από μια αγνωστη φιλη που τυχαια ειχε διαβασει το blog μου και μου εγραφε τις εντυπωσεις της.

Μετα από τετοια συμπτωση, δε μπορω παρα να της αφιερωσω το κειμενο αυτό.

Goodbye, iblog!

Το μικρο μας τσογλανι εφυγε. Ανοιξε τα φτερα του και παει να συναντησει το ονειρο του. Άλλο ένα μελος της παρεας –μετα την Id μας- που για τα επομενα χρονια θα γευεται την ανεκδιηγητη βρετανικη κουζινα και θα αλαφιαζει στους δρομους από τα κορναρισματα των αναποδων οδηγων.

Γνωστοι οπαδοι της σημειολογιας, τον αποχαιρετισαμε στο λομπυ της Μεγαλης Βρετανιας κατω από τους ηχους του Μοτσαρτ και των αδιακοπων φλας της ψηφιακης του. Ηθελε βλεπετε να εχει τις μουρες μας μαζι του να του θυμιζουν τη τελευταια του μερα στην Ελλαδα. Κατι βιτσια που εχει ο κοσμος…

Αφου αναλωθηκαμε σε αγωνιωδεις προβληματισμους για το μελλον και τη καριερα του ταλαντουχου μας φιλου («ρε σεις, αυτοι οι φοινικες στο αιθριο είναι αληθινοι;» «τι φακελλακια ζαχαρης να βουτηξω, ασπρης ή καφε;» «που θα παιξουμε trivial τη Πεμπτη;» «τα ασπρα ή τα μαυρα Nike μου πανε;» «τι φετα πουλανε στην Αγγλια;») δωσαμε το φιλι του αποχαιρετισμου εξω από την εισοδο του ξενοδοχειου γεματοι συγκινηση («αντε ρε τελειωνετε να παμε για ποικιλιες στην Ανδριανου» «εγω θελω σουβλακια» «εσυ να σκασεις») με ευχες κ’ συμβουλες για τη νεα του πορεια («μακαρι να βρεις ιντερνετ στην εστια» «ειθε να εχεις το MSN ανοιχτο» «αλλιμονο σου αν δεν ενημερωνεις το iblog»)

Την ωρα που εδυε ο ηλιος, ο μικρος εφευγε τρεχοντας να πακεταρει τις βαλιτσες του (μα όλα τελευταια στιγμη αυτό το παιδι!) με το χαμογελο να φτανει μεχρι τις αεροσολες του και σκεφτομουν ότι δεν υπαρχει ωραιοτερη εικονα από το να βλεπεις τους φιλους σου να τρεχουν εκει που η ψυχη και η καρδια τους καλει.

Μικρε μας, πετα οσο πιο ψηλα μπορεις, ακομα κι εκει που δε φτανεις.

Κι εδω η αφιερωση του Αλεξανδρου.

30 something!

Τα τελευταία χρόνια δεν γιορτάζω τα γενέθλια μου.

Όχι γιατί με ενοχλεί το ότι ακόμα μια χρονιά πέρασε, ούτε γιατί τα γενεθλιά μου είναι την ίδια μέρα με την επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, ούτε γιατί δεν είμαι πια δεκαεπτά χρονών!

Ο λόγος είναι άλλος! Δεν ξέρω ποτέ τι θέλω να κάνω, πως να το κάνω, αλλά κυρίως για ποιό λόγο να το κάνω!

Φέτος όμως μιας και τα πρώτα -άντα ήρθαν και έπεσαν σαν κεραμίδα στο κεφάλι μου με όλα όσα συνεπάγονται, είπα να αφήσω τις βλακείες κατά μέρος και να κάνω κάτι διαφορετικό!

Αποφάσισα να διοργανώσω πάρτυ γενεθλίων με την κανονική έννοια (δηλαδή καπελάκια, καραμούζες, μπαλόνια κτλ.) στο γραφείο μου.

Καλεσμένοι μερικοί παλιοί καλοί φίλοι, η αδερφή μου και κάποιοι καινούργιοι bloggers φίλοι μου με τους οποίους "αλητεύω" το τελευταίο διάστημα κατ' εξακολούθηση!

Κι όταν γράφω "αλητεύω" μην πάει ο νούς σας στο κακό! Απλά ξημερωνόμαστε παίζοντας trivial pursuit ή συζητώντας για τα πιο απίθανα πράγματα στα πιο απίθανα μέρη!

Βέβαια στο πάρτυ δεν κάναμε τίποτα από τα παραπάνω μιας και η μουσική ήταν στη διαπασών! Χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ήπιαμε και γελάσαμε μέχρι τα ξημερώματα!

Αν και έχω υποσχεθεί στην Τρισμέγιστη Administrator τούτης της σελίδας να μην δημοσιεύσω φωτογραφίες, δεν μπορώ να μην αναφέρω τα highlights της βραδιάς!

Έπρεπε να είσασταν εκεί να δείτε!

Τη Λουκρητία να χορεύει το "Dancing Queen" των ABBA πλαισιωμένη από τον γράφοντα, γνωστό δικηγόρο και ολόκληρη την ομάδα iblog (!)

Την αιθέρια ξανθιά ύπαρξη που πάτησε το στέρνο γνωστού δικηγόρου, με την κατακόκκινη δωδεκάποντη γόβα της!

Γνωστή δημοσιογράφο που τα βράδια οδηγεί τραγουδώντας με μικρόφωνο, να κάνει ντουέτο το "Δώδεκα" της Βίσση με τον γράφοντα!

Αλλά κυρίως έπρεπε να δείτε τον Κοκοβιό να κυνηγάει τη Λουκρητία με τη Μήδεια (σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά) ανά χείρας! Στο τσακ τη γλυτώσαμε την Duchessa μας από τα χεράκια του!

Και άλλα πολλά!

Ευχαριστώ πολύ όλες και όλους που ήρθατε, αλλά και αυτούς που δεν ήρθατε!

Περάσα τέλεια! Τόσο τέλεια που ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΠΑΡΤΥ ΤΩΡΑ!

Υ.Γ. Το μπλουζάκι που φοράω στη φωτογραφία είναι το δώρο της Λουκρητίας!

Το κραγιον που πληγωναμε

Με τα καλλυντικα ιδιαιτερο κολλημα δεν ειχα ποτε.
Θες ότι μεγαλωσα σαν αγοροκοριτσο, αναμεσα σε δυο αδερφους, θες το αριστερο (my ass) παρελθον μου, θες οι σταλινομουρλοβαρεμενοι που εκανα παρεα, εγω με ολο αυτό το θηλυκο οπλοστασιο που κάθε γυναικα που φροντιζει τον εαυτο της, αραδιαζει στα ραφακια του μπανιου της, δεν ειχα καμια σχεση. Που να ταιριαξει αλλωστε το lipstick με το αμπεχωνο και το μανικιουρ με τα αρβυλα που φορουσα; Ασε που ετσι και τολμουσες να βαλεις υποψια σκιας στα ματια σε κοιτουσαν με υφος «τωρα-εσυ-ή-εισαι-μια-πουλημενη-αστη ή ετοιμαζεσαι-να-κανεις-πιατσα»

Αποτελεσμα ηταν οι περισσοτερες από μας τις οργανωμενες σε κομματα, να μοιαζουμε με υβριδια μπαμπουίνου λιγο μετα αφου ειχε τελειωσει πανω μας τα πειραματα του ο Δαρβινος. Φρυδι καγκελοπεριφραξη, μαλλι Αστερω η φεγγαρολουσμενη κ΄ μουστακι Θεκλας. Για χαλαουα, ουτε συζητηση, που να τη μαθουμε κιολας, στα περιοδικα των κομματικων νεολαιων, στα αρθρα του ΑΝΤΙ και του Πολιτη ή στις μπροσουρες με τα τσιτατα που ξεχυλιζαν από τα ταγαρια μας; Ναι, ολα αυτα συνεβαιναν την εποχη μετα τη μεταπολιτευση.
Παλι καλα που από τα 13 μου ειχα ανακαλυψει το ξυραφι κ’ τουλαχιστον δεν εφερνα σε Γερμανιδα τουριστρια, κινητη διαφημιση φλοκατης.

Κι ειχες και τους «συντροφους» να σου λενε από πανω «εσυ εισαι νεα κοπελα, εχεις φυσικη ομορφια, δεν χρειαζεσαι βαψιματα κι άλλες αηδιες» «αυτά είναι αποπροσανατολιστικα, εδώ εχουμε αγωνα», ναι ρε φιλε, οκ, αμα εισαι 18 χρονων σιγουρα δε χρειαζεται να φτιασιδωνεσαι σαν τον κομπερ στο Καμπαρε, αλλα θα παθαινε τιποτα «ο αγωνας» αν εγω αραιωνα λιγο τα φρυδια μου για να μη θυμιζω τον Σουγκλακο;

Για να μη πω για τις επεμβασεις και τις κριτικες που γινονταν στον ενδυματολογικο τομεα, ό,τι κομπλεξ κι απωθημενο ειχε ο κάθε «καθοδηγητης» με το γυναικειο φυλο, το εβγαζε πανω μας, καλυμμενο με αριστερη φρασεολογια (και μπολικη παπαρολογια). Αυτοι οι δηθεν αριστεροι, ηταν ότι οι πιο φανατικοι μισογυνηδες που ειχα συναντησει.
Ενταξει, δε λεω, όταν εβγαινες νυχτα για αφισσοκολληση να βαλεις τη 12ποντη γοβα γιατι ετσι και σ’ επαιρναν στο κυνηγι οι μπατσοι, αντε να τρεξεις με τον τακο, αλλα γιατι η παραμικρη αποκλιση στο βαθος του ντεκολτε μας και στο υψος της φουστας μας, ταυτιζοταν με ιδεολογικη αποκλιση; (το πολύ πολύ να παρεξεκλινε το ματι του διπλανου μας «συντροφου», που καλο θα του εκανε, κακο δεν θα του εκανε, οπως και σε μας αλλωστε :-Ρ).
Αλλα το χειροτερο απ όλα ηταν οι επεμβασεις στις σχεσεις και τους ερωτικους συντροφους μας, μεγαλο κεφαλαιο με πολύ γελιο που θα το αναλυσω άλλη φορα.

Μπορει ν’ ακουγονται γραφικα όλα αυτά, αλλα τοτε ουτε καν ως υποψια μας περνουσε από το μυαλο ότι μπορει να φαινομαστε γραφικοι στους αλλους (ετσι κι αλλιως για μας τους επιδοξους επαναστατες ολοι οι «αλλοι» ηταν μικροαστοι, βολεμενοι, πουλημενοι κι ότι άλλο βαζει ο νους σας)

Αυτές οι ακροτητες και οι εμμονες ξεπεραστηκαν με τα χρονια, αλλαξαν οι εποχες, μεγαλωσαμε κιολας. Δεν μετανοιωσα για οσες εμπειριες εζησα. Τον κοσμο δεν καταφερα να τον αλλαξω, όπως πιστευα τοτε, καταφερα μονο ν΄αλλαξω τον εαυτο μου.
Αποδεχτηκα το ποσο υπεροχο είναι να εισαι γυναικα, να νοιωθεις γυναικα και κυριως να μην εχεις ενοχες γι αυτό. Ενοχες που μου φορτωνε και κυριως αφηνα να μου φορτωνει το περιβαλλον που ζουσα. Ευτυχως απαλλαχτηκα γρηγορα από τον κομματικο ρατσισμο και τωρα διασκεδαζω οσο τα θυμαμαι.

Για αρκετο καιρο όμως, οποτε ο δρομος μου με εφερνε σε καταστημα καλλυντικων, παθαινα συγχιση από τα χιλιαδες προϊοντα με τις αγνωστες λεξεις, κονσιλερ, σερουμ, ενυδατωση, απολεπιση (εγω μονο τα ψαρια ηξερα ότι ειχαν λεπια). Με εβλεπαν και τελειως ανιδεη οι καπατσες πωλητριες και με φορτωναν με διαφορα αχρηστα μπουκαλακια – αχρηστα γιατι μονιμως ξεχναγα να τα χρησιμοποιησω κι οποτε, σε κρισεις φιλαρεσκειας, τα θυμομουν, διαπιστωνα ότι ειχαν ληξει κατι αιωνες πριν.

Τωρα πια αγοραζω καλλυντικα πιο πολύ σαν παιχνιδι. Σαν ένα παιχνιδι που οφειλει κάθε γυναικα να παιξει με τον εαυτο της, για να νοιωθει αρεστη κι επιθυμητη πανω απ όλα στην ιδια. Δεν παραμυθιαζομαι από τις υποσχεσεις και τα δηθεν θαυματα της κοσμετολογιας, ουτε παρασυρομαι σε ανεξελεγκτες αγορες. Παιζω με τα πολυχρωμα μπουκαλακια, τις κομψες συσκευασιες τους, τα ελκυστικα τους αρωματα, δοκιμαζω το περιεχομενο τους, όπως θα επαιζε ένα παιδι με τα Lego του.

Και κάθε φορα που βγαινω, φοραω το κραγιον μου, χαμογελαω και κλεινω πονηρα το ματι στον καθρεφτη. Φορος τιμης στο 6χρονο κοριτσακι που φορουσε τις γοβες και τα ρουχα της μαμας του κι εκανε προβα Γυναικας.