Το κραγιον που πληγωναμε

Με τα καλλυντικα ιδιαιτερο κολλημα δεν ειχα ποτε.
Θες ότι μεγαλωσα σαν αγοροκοριτσο, αναμεσα σε δυο αδερφους, θες το αριστερο (my ass) παρελθον μου, θες οι σταλινομουρλοβαρεμενοι που εκανα παρεα, εγω με ολο αυτό το θηλυκο οπλοστασιο που κάθε γυναικα που φροντιζει τον εαυτο της, αραδιαζει στα ραφακια του μπανιου της, δεν ειχα καμια σχεση. Που να ταιριαξει αλλωστε το lipstick με το αμπεχωνο και το μανικιουρ με τα αρβυλα που φορουσα; Ασε που ετσι και τολμουσες να βαλεις υποψια σκιας στα ματια σε κοιτουσαν με υφος «τωρα-εσυ-ή-εισαι-μια-πουλημενη-αστη ή ετοιμαζεσαι-να-κανεις-πιατσα»

Αποτελεσμα ηταν οι περισσοτερες από μας τις οργανωμενες σε κομματα, να μοιαζουμε με υβριδια μπαμπουίνου λιγο μετα αφου ειχε τελειωσει πανω μας τα πειραματα του ο Δαρβινος. Φρυδι καγκελοπεριφραξη, μαλλι Αστερω η φεγγαρολουσμενη κ΄ μουστακι Θεκλας. Για χαλαουα, ουτε συζητηση, που να τη μαθουμε κιολας, στα περιοδικα των κομματικων νεολαιων, στα αρθρα του ΑΝΤΙ και του Πολιτη ή στις μπροσουρες με τα τσιτατα που ξεχυλιζαν από τα ταγαρια μας; Ναι, ολα αυτα συνεβαιναν την εποχη μετα τη μεταπολιτευση.
Παλι καλα που από τα 13 μου ειχα ανακαλυψει το ξυραφι κ’ τουλαχιστον δεν εφερνα σε Γερμανιδα τουριστρια, κινητη διαφημιση φλοκατης.

Κι ειχες και τους «συντροφους» να σου λενε από πανω «εσυ εισαι νεα κοπελα, εχεις φυσικη ομορφια, δεν χρειαζεσαι βαψιματα κι άλλες αηδιες» «αυτά είναι αποπροσανατολιστικα, εδώ εχουμε αγωνα», ναι ρε φιλε, οκ, αμα εισαι 18 χρονων σιγουρα δε χρειαζεται να φτιασιδωνεσαι σαν τον κομπερ στο Καμπαρε, αλλα θα παθαινε τιποτα «ο αγωνας» αν εγω αραιωνα λιγο τα φρυδια μου για να μη θυμιζω τον Σουγκλακο;

Για να μη πω για τις επεμβασεις και τις κριτικες που γινονταν στον ενδυματολογικο τομεα, ό,τι κομπλεξ κι απωθημενο ειχε ο κάθε «καθοδηγητης» με το γυναικειο φυλο, το εβγαζε πανω μας, καλυμμενο με αριστερη φρασεολογια (και μπολικη παπαρολογια). Αυτοι οι δηθεν αριστεροι, ηταν ότι οι πιο φανατικοι μισογυνηδες που ειχα συναντησει.
Ενταξει, δε λεω, όταν εβγαινες νυχτα για αφισσοκολληση να βαλεις τη 12ποντη γοβα γιατι ετσι και σ’ επαιρναν στο κυνηγι οι μπατσοι, αντε να τρεξεις με τον τακο, αλλα γιατι η παραμικρη αποκλιση στο βαθος του ντεκολτε μας και στο υψος της φουστας μας, ταυτιζοταν με ιδεολογικη αποκλιση; (το πολύ πολύ να παρεξεκλινε το ματι του διπλανου μας «συντροφου», που καλο θα του εκανε, κακο δεν θα του εκανε, οπως και σε μας αλλωστε :-Ρ).
Αλλα το χειροτερο απ όλα ηταν οι επεμβασεις στις σχεσεις και τους ερωτικους συντροφους μας, μεγαλο κεφαλαιο με πολύ γελιο που θα το αναλυσω άλλη φορα.

Μπορει ν’ ακουγονται γραφικα όλα αυτά, αλλα τοτε ουτε καν ως υποψια μας περνουσε από το μυαλο ότι μπορει να φαινομαστε γραφικοι στους αλλους (ετσι κι αλλιως για μας τους επιδοξους επαναστατες ολοι οι «αλλοι» ηταν μικροαστοι, βολεμενοι, πουλημενοι κι ότι άλλο βαζει ο νους σας)

Αυτές οι ακροτητες και οι εμμονες ξεπεραστηκαν με τα χρονια, αλλαξαν οι εποχες, μεγαλωσαμε κιολας. Δεν μετανοιωσα για οσες εμπειριες εζησα. Τον κοσμο δεν καταφερα να τον αλλαξω, όπως πιστευα τοτε, καταφερα μονο ν΄αλλαξω τον εαυτο μου.
Αποδεχτηκα το ποσο υπεροχο είναι να εισαι γυναικα, να νοιωθεις γυναικα και κυριως να μην εχεις ενοχες γι αυτό. Ενοχες που μου φορτωνε και κυριως αφηνα να μου φορτωνει το περιβαλλον που ζουσα. Ευτυχως απαλλαχτηκα γρηγορα από τον κομματικο ρατσισμο και τωρα διασκεδαζω οσο τα θυμαμαι.

Για αρκετο καιρο όμως, οποτε ο δρομος μου με εφερνε σε καταστημα καλλυντικων, παθαινα συγχιση από τα χιλιαδες προϊοντα με τις αγνωστες λεξεις, κονσιλερ, σερουμ, ενυδατωση, απολεπιση (εγω μονο τα ψαρια ηξερα ότι ειχαν λεπια). Με εβλεπαν και τελειως ανιδεη οι καπατσες πωλητριες και με φορτωναν με διαφορα αχρηστα μπουκαλακια – αχρηστα γιατι μονιμως ξεχναγα να τα χρησιμοποιησω κι οποτε, σε κρισεις φιλαρεσκειας, τα θυμομουν, διαπιστωνα ότι ειχαν ληξει κατι αιωνες πριν.

Τωρα πια αγοραζω καλλυντικα πιο πολύ σαν παιχνιδι. Σαν ένα παιχνιδι που οφειλει κάθε γυναικα να παιξει με τον εαυτο της, για να νοιωθει αρεστη κι επιθυμητη πανω απ όλα στην ιδια. Δεν παραμυθιαζομαι από τις υποσχεσεις και τα δηθεν θαυματα της κοσμετολογιας, ουτε παρασυρομαι σε ανεξελεγκτες αγορες. Παιζω με τα πολυχρωμα μπουκαλακια, τις κομψες συσκευασιες τους, τα ελκυστικα τους αρωματα, δοκιμαζω το περιεχομενο τους, όπως θα επαιζε ένα παιδι με τα Lego του.

Και κάθε φορα που βγαινω, φοραω το κραγιον μου, χαμογελαω και κλεινω πονηρα το ματι στον καθρεφτη. Φορος τιμης στο 6χρονο κοριτσακι που φορουσε τις γοβες και τα ρουχα της μαμας του κι εκανε προβα Γυναικας.