I 've got mail?

Καϋμο το ‘χω. Να λαβω ενα μεηλ. Και δεν εννοω τα μεηλς με τις αστειες φωτογραφιες ή τα ανεκδοτα που εχουν δεκαδες παραληπτες. Εννοω ένα μεηλ προσωπικο, με 2-3 αραδες ή μια κουβεντα εστω, τυπου «καλημερα, τι κανεις», «σε διαβασα» ή απλως «σε διαβαζω»

Ρωτουσα και ρωτω τους αλλους bloggers, «παιδια, τι γινεται;; σας γραφουν; επικοινωνειτε με bloggers ή σχολιαστες; τι μεηλ σας στελνουν;;» Αλλοι μου απαντουσαν ότι δεχονταν δεκαδες, αλλοι μου ελεγαν ότι παιρνουν υβριστικα μεηλς, αλλοι κατι λιγα, αλλοι το αφηναν να αιωρειται γενικα κι αοριστα (να δειτε που οι τελευταιοι θα ειχαν αναπτυξει καποια «ερωτικη» αλληλογραφια και το κρατουσαν επτασφραγιστο μυστικο, όχι που θα το αφηνα ασχολιαστο η Βοργια)

Με εξαιρεση 2-3 bloggers φιλους που μου εχουν κατά καιρους γραψει κ’ συνεχιζουμε να επικοινωνουμε και δια ζωσης, μια δημοσιογραφο από εφημεριδα που εκανε ερευνα για τα blogs, τρεις-τεσσερεις που διαφημιζαν τα blogs τους, δυο μεηλ-καταγγελιες κι ένα μεηλ με συνταγες του Αθηναιου (ιχχχ, τωρα συνειδητοποιησα ότι ξεχασα να τον ευχαριστησω), η ηλεκτρονικη μου αλληλογραφια εξακολουθει να καταρρεει μονο από τον ογκο των δεκαδων spam-emails που δεχομαι καθημερινα.

Η αληθεια βεβαια είναι ότι ουτε κι εγω στελνω συχνα μεηλς, προτιμω ν’ αφηνω σχολια στους bloggers όταν καποιο κειμενο τους μου κεντριζει τη προσοχη ή θελω απλως να τους πειραξω. Από την άλλη, νοιωθω και καπως αμηχανα, οκ να τους γραψω, αλλα μηπως τους ενοχλω; Μηπως γινω φορτικη; Μηπως, μηπως, μηπως;; (αυτά δεν τα λεω για να παρετε ετοιμες δικαιολογιες για να μη μου γραφετε, νταξει;;;)

Όμως, αυτό που τελικα θελω να πω, είναι ότι χαιρομαι πολυ όταν βλεπω την ενδειξη «Inbox 1, 2, 3... αδιαβαστα μηνυματα". Είναι οι μικρες αυτές εκπληξεις που παντα μου φτιαχνουν το κεφι. Κι ας είναι μια φωτογραφια. ‘Η ένα τραγουδι. Ή μια φραση απλη. Χωρις να είναι απαραιτητα κολακευτικη, αυτό κι αν μου δημιουργει αμηχανια. Κι όλα αυτά γιατι ειμαι αθεραπευτα fun της γραπτης επικοινωνιας (και μη τολμησει κανεις να υπαινιχθει ότι ειμαι της εποχης του φτερου κ΄του μελανοδοχειου γιατι μαυρο φιδι που τον εφαγε). Το τηλεφωνο, ουτε που να το σηκωσω, μου προκαλει αλλεργια, μονο σε απολυτη αναγκη το χρησιμοποιω.
Ετσι μουρμουραω διαρκως στους φιλους μου, ειδικα σε οσους μενουν στο εξωτερικο, γραψτε μου τα νεα σας, γραψτε μου πως περνατε, γραψτε μου, γραψτε μου…αλλα οι περισσοτεροι μαλλον με γραφουν και προτιμουν το τηλεφωνο ή το MSN. Θα φωναζα «καταραμενη τεχνολογια», αλλα περιλαμβανεται και το email, οποτε δε βγαζω αχνα.

Y.Γ. Αυτό το κειμενο το εγραφα χθες το βραδυ με προοπτικη να το ανεβασω καποτε, στο απωτερο μελλον. Σημερα το απογευμα περασα από συνηθεια να τσεκαρω τα μεηλς μου, η γνωστη ερημια. Μην εχοντας τι άλλο να κανω, αποφασισα να σβησω τουλαχιστον τα spams γιατι ειχαν μαζευτει πολλα. Συνηθως τα διαγραφω χωρις να τα κοιταξω ομως αυτή τη φορα, τους εριξα μια ματια. Κι αναμεσα τους διεκρινα ένα μεηλ που δεν εμοιαζε με διαφημιστικο. Το ανοιξα και διαπιστωσα ότι ειχε σταλει πριν 10 μερες από μια αγνωστη φιλη που τυχαια ειχε διαβασει το blog μου και μου εγραφε τις εντυπωσεις της.

Μετα από τετοια συμπτωση, δε μπορω παρα να της αφιερωσω το κειμενο αυτό.