Goodbye, iblog!

Το μικρο μας τσογλανι εφυγε. Ανοιξε τα φτερα του και παει να συναντησει το ονειρο του. Άλλο ένα μελος της παρεας –μετα την Id μας- που για τα επομενα χρονια θα γευεται την ανεκδιηγητη βρετανικη κουζινα και θα αλαφιαζει στους δρομους από τα κορναρισματα των αναποδων οδηγων.

Γνωστοι οπαδοι της σημειολογιας, τον αποχαιρετισαμε στο λομπυ της Μεγαλης Βρετανιας κατω από τους ηχους του Μοτσαρτ και των αδιακοπων φλας της ψηφιακης του. Ηθελε βλεπετε να εχει τις μουρες μας μαζι του να του θυμιζουν τη τελευταια του μερα στην Ελλαδα. Κατι βιτσια που εχει ο κοσμος…

Αφου αναλωθηκαμε σε αγωνιωδεις προβληματισμους για το μελλον και τη καριερα του ταλαντουχου μας φιλου («ρε σεις, αυτοι οι φοινικες στο αιθριο είναι αληθινοι;» «τι φακελλακια ζαχαρης να βουτηξω, ασπρης ή καφε;» «που θα παιξουμε trivial τη Πεμπτη;» «τα ασπρα ή τα μαυρα Nike μου πανε;» «τι φετα πουλανε στην Αγγλια;») δωσαμε το φιλι του αποχαιρετισμου εξω από την εισοδο του ξενοδοχειου γεματοι συγκινηση («αντε ρε τελειωνετε να παμε για ποικιλιες στην Ανδριανου» «εγω θελω σουβλακια» «εσυ να σκασεις») με ευχες κ’ συμβουλες για τη νεα του πορεια («μακαρι να βρεις ιντερνετ στην εστια» «ειθε να εχεις το MSN ανοιχτο» «αλλιμονο σου αν δεν ενημερωνεις το iblog»)

Την ωρα που εδυε ο ηλιος, ο μικρος εφευγε τρεχοντας να πακεταρει τις βαλιτσες του (μα όλα τελευταια στιγμη αυτό το παιδι!) με το χαμογελο να φτανει μεχρι τις αεροσολες του και σκεφτομουν ότι δεν υπαρχει ωραιοτερη εικονα από το να βλεπεις τους φιλους σου να τρεχουν εκει που η ψυχη και η καρδια τους καλει.

Μικρε μας, πετα οσο πιο ψηλα μπορεις, ακομα κι εκει που δε φτανεις.

Κι εδω η αφιερωση του Αλεξανδρου.