Για σενα τα λεω καφρε!

Αμα το επιανα στα χερια μου το χθεσινο καθικι, δεν θα εβγαινε ζωντανο. Ζητω συγγνωμη για τα «γαλλικα» μου αλλα ειπα να μη χρησιμοποιησω άλλη γλωσσα γιατι θα κοκκινιζαν μεχρι και τα links μου.

Κατεβαινω χθες βραδυ την Μεσογειων, ντυμενη, στολισμενη για να παω σε γιορτη φιλου. Οδηγω συγκρατημενα λογω καταιγιδας και περιορισμενης ορατοτητας και καπνιζω αμεριμνη εχοντας το παραθυρο μισανοιχτο.

Ξαφνικα περναει διπλα μου το προαναφερθεν καθικι, σπινιαροντας μεσα στα νερα (είναι γνωστο ότι η Μεσογειων σε κάθε βροχη μετατρεπεται σε λιμνη Πλαστηρα) και σηκωνει κυμα 3 μετρων το οποιο προσγειωνεται πανω στο παρπριζ μου αποκοβοντας με από τον εξω κοσμο. Το υπολοιπο κυμα περασε μεσα από το παραθυρο μετατρεποντας με σε συμπρωταγωνιστρια του Τζην Κελυ στο "Singing in the rain”

Δεν ουρλιαξα για το μαλλι που μου το εκανε σα γαρνιτουρα από νεροβραστα σπαραγγια.
Δεν ουρλιαξα για το ωραιο μου λινο σακκακι που εγινε σα τσουβαλι, μονο η Rey Kawakubo των Comme des Garçons θα το εκτιμουσε πλεον.

Ουρλιαξα γιατι προς στιγμην εχασα τον ελεγχο του αυτοκινητου και παρολιγο να πεσω σε κανεναν προπορευομενο ατυχη οδηγο. Ευτυχως που δεν ετρεχα πολυ κι επανεφερα αρον αρον το αμαξι.

Μες τα νευρα, παταω γκαζι για να τον προλαβω, με σκοπο να μας ακουσει ολη η υπερνομαρχια Αθηνων. Την ωρα που τον πλησιαζα, βλεπω εντρομη το ιδιο σκηνικο να επαναλαμβανεται. Το εν λογω καθικι –που δεν ειχε κοψει καν ταχυτητα- ξανασηκωνει το ιδιο κυμα από νερα το οποιο αυτή τη φορα περιλουζει έναν φουκαρα που ειχε την ατυχια να οδηγει μηχανη. Ο μηχανοβιος χανει την ισορροπια του κι αρχιζει να κανει οχταρια στην ασφαλτο. Εχει παγωσει το αιμα μου κι ειμαι ετοιμη να ουρλιαξω ότι παει, θα σωριαστει κατω!! Ευτυχως τη τελευταια στιγμη συγκρατει τη μηχανη και υψωνει το χερι του τραβωντας του μια μεγαλοπρεπη μουτζα την οποια συνοδευε με αναλογες βρισιες.

Παταω ξανα γκαζι, εξαλλη πια, για να φτασω τον εγκληματια με το ΙΧ αλλα με πιανει το φαναρι. Ο ιδιος ειχε ηδη χαθει στο βαθος της λεωφορου οδηγωντας με την ιδια αναλγησια και ψαχνοντας για το επομενο θυμα του.

Ειμαι σιγουρη ότι στους περισσοτερους εχει συμβει το ιδιο, ειτε είναι πεζοι ειτε οδηγοι. Οποτε θα καταλαβετε γιατι τον καταραστηκα να του καει το αμαξι και να μη ξαναπιασει ποτε τιμονι στα χερια του. Και να ξερετε οτι ειμαι και Σαββατογεννημενη.
Αει σιχτιρ πια με τους καφρους!