Θαπρεπε, θαπρεπε, να ΄σουν εδώ...

"Θαπρεπε, Θαπρεπε, νασουν εδώ που σε χρειαζομαι….
Γιατι βλεπω τις αδειες καρεκλες και σκιαζομαι, σκιαζομαι…."

Μονολογουσε ο Αλιπαστος Αλιαγας στα βραβεια Αριων που χειροκροτηθηκαν από το κοινο με τοση θερμη οσο οι εξαγγελιες Αλογοσκουφη. Ναι, ναι, τα αδεια καθισματα ειμασταν εμεις που λειπαμε, εμ τι, μονο η Αντζελα θα τα σνομπαρει;

Αργα το βραδι της Τριτης κι αφου επιδοθηκα στο γνωστο παιδομαζωμα («θα περασεις να με παρεις;», «φερε μου τσιγαρα» «πως ειπαμε το δρομο;») βρεθηκα σε δημοσιογραφικη γιαφκα των βορειων προαστειων, γνωστη για τα ανατρεπτικα παρτυ και τις βραδιες ανεξαρτητου σινεμα που διοργανωνει («παλι τη Κορη μου τη Σοσιαλιστρια θα δουμε;;;»).
Ησαν ολοι εκει, μεγαλος απων ο ΡοζιΣανταλ, που ακομα θρηνει την αποχωρηση της ανηψιας της Μοσχολιου από το FameStory2 κι εκτοτε αρνειται να δει οποιαδηποτε μουσικη εκδηλωση. Επιμελως του αποκρυψαμε ότι τα βραβεια Αριων λαμβαναν χωρα στο Μεγαρο γιατι ηταν ικανος να εξαμολυσει στρατιες αρουραιων ζωσμενων με δυναμιτες αναμεσα στους θεατες.

Το θηριοτροφειο ειχε μαζευτει από νωρις, το μαρτυρουσε το βουνο από τα αδεια τενεκεδακια μπυρας στα ποδια του Βαγγ. Οι υπολοιποι επιδιδονταν στην καταποση ενός αηδους μπορντοκοκκινου φρουλοειδους σκευασματος («Ουστ» το λεγανε, «Οξωαποδω» δε θυμαμαι) που τους μεταμορφωνε σε βαμπιρελλες. Κι αφου, ξεχεσα για 487η φορα τον Παν. που με καθυστερησε , πεταξα στο κεφαλι του Verb. το πακετο τσιγαρα που με αναγκασε να ψαχνω ολη τη περιοχη της μειζονος πρωτευουσης για να το βρω, εστειλα το 229ο μηνυμα στον Σ. που αγνοειτο η τυχη του από τα βραβεια ΠοπΚορν, εγκατασταθηκα στην πιο αναπαυτικη πολυθρονα του σπιτιου, εκπαραθυρωνοντας τον ατυχο προηγουμενο ιδιοκτητη της.

Το γλεντι ειχε αναψει για τα καλα.
Η οικοδεσποινα με κοκκινες μπαλαρινες, παλτο ριγμενο στους ωμους (ηθελε να μας πει κατι για τη θερμανση;) και μικροφωνο ανα χειρας, τραγουδουσε με παθος ολες τις τελευταιες επιτυχιες. Τη συνοδευε εξισου παθιασμενα ο Verb (όταν δεν επινε το αηδες φραουλοσκευασμα και δεν χωνοταν στη γαβαθα με τα φουντουνια). Στη χορωδια τ-Αλεπορου προστεθηκε κι ο Moses, που επιδοθηκε σε χορευτικες φιγουρες αφηνοντας να φανει η δια χειρος Cavalli ζωνη του με ζωγραφισμενες μπεκατσες.
Ο δικηγορινος εφτασε φυσικα τελευταιος, προφασιζομενος ότι ειχε πολλες αγωγες να γραψει, αλλα τα χασμουρητα του και τα πρησμενα ματια του, προδιδαν ότι κοιμοταν μεχρι εκεινη την ωρα.

Από την άλλη, ο ιδιοκτητης του σπιτιου, κλεισμενος μεσα στο γραφειο του, εγραφε μανιωδως στο λαπτοπ του, αρθρο με τιτλο «Η Μαστιγα των Bloggers: Δεκα τροποι να τους εξοντωσετε ». Οι υπολοιποι παρευρισκομενοι, προσπαθωντας ν’ αποφυγουν τις αγριοφωναρες και τα γελια, ειχαν βρει καταφυγιο διπλα στο τζακι καιγοντας ομοιωματα μας.
Δυστυχως δεν ειχα μαγνητοφωνο για να καταγραψω τις ατακες που ακουστηκαν και θα εφθαναν να τροφοδοτησουν πολλα πολλα posts.

Να σημειωσω ότι αγαπημενο θεμα της βραδιας ηταν το σκηνικο των βραβειων, ο «γιγαντιος-ανοξειδωτος-τριφτης-της-Αlessi» που με τα κινουμενα φωτακια πανω του, παρεπεμπε σε συνεχες τριψιμο του τυριου. Κάθε φορα που εμφανιζοταν, ξεσηκωνε κυματα ενθουσιασμου στην ομηγυρη που αναπολουσε με ριγη συγκινησης τα μεσημερια και τις Νυχτες Παρμεζανας στην Pasteria.

Πρωταγωνιστες των βραβειων Αριων :
• Η λαχανι σκια και το χτενισμα «καποιος-να κλεισει-τον-ανεμιστηρα» της Τσαλιγοπουλου, που συνοδευαν το στολισμενο με κραμβολαχανα φορεμα της.
• Η λαχανι παλι σκια που ξεχασε να τη βγαλει όταν, ντυμενη στα μαυρα, τραγουδουσε in memoriam.
• Οι Βανεσες Μεη, που επαιζαν βιολι ντυμενες χερουβειμ.
• Η ιδια μαυρη «γραβατα-κορακι» που φοριοταν λοξα κι εναλλασσοταν από Σακη Ρουβα μεχρι Ζακ Στεφανου (μετα την επεστρεψαν στο γραφειο κηδειων απ΄οπου την ειχαν δανειστει)
• Το κοκκινο σεμεν από βελονακι που το εβγαλε από το τραπεζακι της τηλεορασης και το εριξε φευγοντας πανω της η Χαρουλα Αλεξιου (παλι καλα που στη φουρια της δεν φορεσε και τη κεραια)
• Το ασπρο σακκακι της Νανας Μουσχουρη (ειπαμε, οκ, λατρευεις τον Σακη, αλλα σταματα ν΄ αντιγραφεις τη ντουλαπα του)
• Η μοναξια της Δομνας Σαμιου (μονη της τραγουδουσε τα δημοτικα, μονη της εκανε κεφι, ουτε ενας δεν ηξερε τα τραγουδια για να τη συνοδευσει)
• Ο Γαργανουρακης …! (ο ποιος;;)
• Το γκαζονι κουρτινα-φορεμα, μιας εκ των Παπακαλιατειων ηθοποιων που προκαλεσε συχνοουρια στα σκυλακια-θεατες
• Το παγωμενο-τελειωνετε-να-φυγουμε- κοινο της αιθουσας (το bottox ειχε ακινητοποιησει ακομα και τα δαχτυλα τους που αρνιοντουσαν να χειροκροτησουν)
• Η Ελενα-στριτζωμενη-Ακριτα που θελησε να τα χωσει στους αποντες (μη στριγγιαζεις άλλο, θα ζαρωσει κι η καμερα)
• Ο κορμος-σοκολατα που κουβαλησα και μεχρι να γυρισω το βλεμμα μου, ειχε εξαφανιστει και το κουτι ακομα.

Τα υπολοιπα μπορειτε να τα διαβασετε στο blog ενος ακομη παρευρισκομενου, εδώ.

Κυριακατικες σκεψεις ενος "αρρωστου" μυαλου

Τουτη τη βδομαδα εμεινα μεσα, λογοι υγειας –όχι ιδιαιτερα σοβαροι, αλλα ουτε και αμελητεοι- με κρατησαν μακρια από τη δουλεια (όχι κι από το blog όμως)

Ευκαιρια να διαβασω στο monitor οσα δεν ειχα προλαβει, να ξελυσσαξω στα σχολια και να μαλλιοτραβηχτουμε με τον Κοκοβιο και στα υπολοιπα blogs (σορρυ Αλεξανδρε για τα οδοφραγματα που στησαμε αναμεσα στις υπεροχες εικονες σου).

Δεν θα εγραφα αυτό το ποστ, αλλα επρεπε να ευχαριστησω :

•το Idακι μου, που μεσα στην τρελα της δουλειας και των προετοιμασιων ενός ακομη ταξιδιου (αγκρρρ) βρηκε το χρονο να με παρει από Αγγλια για να μαθει πως ειμαι (ψυχοπονιαρικο παιδι τι να πεις, δεν αλλαζει με τιποτα)

•τον αιωνια εξαφανισμενο λογω ερωτος (θα του κανω outing άλλη φορα) αδμινακο μου hpstg, που τηλεφωνουσε διαρκως για τα νεα μου

•τα κωλοπαιδα τ΄ατιθασα που εστελναν μηνυματα ολες αυτές τις μερες για να βγουμε (υπομονη, ερχονται τη Τριτη τα βραβεια Αριων και θα σας ξεφωνησω δεοντως)

•το καλο μου -και σουπερ σεξυ Σκορπιο- φιλαρακι Υ, που καθοτι γιατρος, μου τα εσουρνε μεσω μεηλ (ευτυχως γιατι αν εμενε Ελλαδα, την ειχα βαψει)

•τους αγαπημενους μου bloggers (ονοματα δε λεμε) που ανταλλαξαμε μεηλς και αφησαν comments που μου εφτιαξαν τη διαθεση ;-)

•τη Raffinata για την καλη της μνημη ;-))

•το τρελοπαιδο τον A. που με εσυρε σημερα με το ζορι να πιουμε καφε στη λιακαδα (σμουατς)

Κι αυτή η εβδομαδα κλεινει με ένα πολύ ωραιο τραγουδι που ανεβασε ο Behemoth, τρεξτε να το ακουσετε πριν κατεβει, thanks Βεεμωθ!

Κι επειδη το πενταλεπτο της μεγαθυμιας μου, περασε, τερμα οι καλοσυνες, από Δευτερα πνεει ο γνωστος Λουκρητιος ανεμος (το νου σας Β-οργια!!)

"Καλύτερα να μη μιλήσουμε άλλο γι' αυτόν"

Εχω ηδη μιλησει αρκετα γι αυτόν. Καιρος να μιλησουν τα κειμενα του.
Ο τιτλος είναι η τελευταια φραση του πρωτου του ποστ. Σημαδιακη; Ναι, για το αντιθετο όμως.
Οσο για τo ονομα του blog του, ένα σας λεω μονο, θυμηθειτε τα προηγουμενα κειμενα για το Μεγαρο, εκει καπου αναμεσα είναι κι η απαντηση ;-)
Ολος δικος σας.
Τεμαχιστε τον αφοβα.

Στο Μεγαρο με τον Παιδαρο (μερος 2ο και τελευταιο)

Ημερα 2η:

Το Σαββατο ξεκινησε με πολύ βροχη.
Η τελεια δικαιολογια για ν’ αναβαλω την απογευματινη μουσικη μας μεθεξη. Ο Σ. όμως ηταν ανενδοτος «απαπαπα, ουτε να το συζητας, εμαθα ότι το μπαρ του Μεγαρου εχει καταπληκτικα μπριος»

Εφτασα καθυστερημενη-ως συνηθως-οι αλλοι ηδη με περιμεναν στην εισοδο και μπηκαμε τρεχοντας στην αιθουσα κραδαινοντας τα δελτια εισοδου στην εντρομη ταξιθετρια που προσπαθουσε με απεγνωσμενα νοηματα να μας πεισει να κανουμε ησυχια.
Η αληθεια είναι ότι το θεαμα που παρουσιαζαμε δεν ηταν ιδιαιτερα εναρμονισμενο με το περιβαλλον. Μουσκεμα από τη βροχη, αφηναμε μικρα ρυακια καθως προχωρουσαμε στο παρκε, ενώ οι θεορατοι ξανθοι βοστρυχοι του ΡοζιΣανταλ που ειχαν κατσαρωσει απειλητικα από το νερο, προκαλουσαν πανικο τους φιλησυχους μουσικοφιλους.

Τακτοποιηθηκαμε ασθμαινοντας κι αφεθηκαμε στη μαγεια της μουσικης (εγω χαζευα το ταβανι προσθετοντας τους λογαριασμους που ειχα να πληρωσω αυτό το μηνα, ο Σ. μελετουσε την αντζεντα του με τα ραντεβου της εβδομαδας κι ο Ροζι ακινητος, καρφωνε με το παγωμενο γαλαζιο βλεμμα του την ορχηστρα, παρακολουθωντας κάθε κινηση των οργανων, απορω πως δεν πετρωσαν οι ανθρωποι)
Κάθε φορα που τελειωνε ένα διαγωνιζομενο εργο, στρεφομαστε ολο αγωνια στον Ροζι, περιμενοντας τη κριση του. Αυτος, εγερνε το κεφαλι του με υφος συνδυασμου Giacinto Scelsi και Brian Ferneyhough κι αποφαινοταν: -«Ασε μας»
Στο διαλειμμα ξεχυθηκαμε στο μπαρ και σηκωσαμε ολα τα πολυποθητα μπριος μαζι με καφεδες κι εκλερακια τα οποια εξαφανισαμε εν ριπη ακκορντου.

Το β΄μερος κυλησε πιο χαλαρα. Εξοικειωμενοι πλεον με τα ακουσματα (και λογω της πολυχρονης εμπειριας μας ως θεατες του FameStory) στο τελος καθε κομματιου, γυριζαμε με απλανες υφος ο ενας στον αλλον και ξεστομιζαμε φρασεις με στομφο, όπως:
-«Ανεκδιηγητο»
-«Αναποφασιστο»
-«Αδιαφορο»
-"Το εσωσε το φλαουτο στο δευτερο μερος"
-«Εσενα το μπριος σου, τι περιειχε;»

Να σημειωσω εδώ ότι οι συμμετεχοντες νεοι συνθετες επρεπε να μελοποιησουν ένα ποιημα ειτε του Καβαφη, ειτε της Σαπφους συμφωνα με τους ορους του διαγωνισμου.
(περιττο να πω ότι οι περισσοτεροι προτιμησαν τις «Φωνες» του Καβαφη, σε σημειο που βγαινοντας πια από το Μεγαρο αισθανομουν σαν την Ζαν Ντ΄Αρκ λιγο πριν της ριξουν το στουπι με το νεφτι πανω στα καυσοξυλα)

-Σε μια μουσικη συνθεση, τα μελη της ορχηστρας ετριβαν κολλες Α4 μεταξυ τους για να δημιουργησουν πρωτοτυπους ηχους (ετσι τουλαχιστον μου εξηγησαν όταν ολο απορια ρωτησα γιατι δεν αναβουν τα καλοριφερ κι αφηνουν τους μουσικους να καταφευγουν σ΄αυτή τη μεθοδο για να ζεσταθουν)
-Σε μια άλλη, ο διευθυντης της ορχηστρας ειχε σταματησει να διευθυνει και παρεμενε ακινητος πανω από το αναλογιο, για 5 περιπου λεπτα. (αυτό στη μουσικη γλωσσα ονομαζοταν «παυση», εγω παλι νομιζα ότι ο μαεστρος ειχε χασει τις παρτιτουρες και περιμενε να του φερουν νεες)
-Σε μια τριτη μουσικη συνθεση, η ηθοποιος απηγγειλε ένα ποιημα της Σαπφους, βγαζοντας αναρθρους φθογγους (κι όπως εξηγησε, ολο ενθουσιασμο η επιτροπη του διαγωνισμου, αυτο λεγοταν αποδομηση του κειμενου…..εμπρος;)

Το τελος της 2ης μερας μας βρηκε –κατά τη προσφιλη μας συνηθεια-σε γνωστο ρεστωραν να τσακωνομαστε για το αν οι «παυσεις» στη μουσικη είναι ενεργες κι όχι νεκρος χρονος (εγω παλι, προτιμησα ν΄αποδομησω το φιλετο μου χωρις καμια παυση και ν΄αποπλανησω τον μελαχροινο του διπλανου τραπεζιου).

Ο ΡοζιΣανταλ ωρυοταν πανω από τη βαφλα του, ότι «αυτοί οι βιολονίστες, για να μη πω για τους βιολιστες, ακόμη δεν έχουν κατανοήσει τη διαφορά ανάμεσα στο col legno tratto και το col legno battuto" (ουτε εμεις, ουτε εμεις), ο Σ. μας ανεπτυσσε την εισηγηση του στο συνεδριο για τα προσωπικα δεδομενα με την ιδια ταχυτητα που εξαφανιζε τη μους σοκολα (με το ζορι προλαβαμε μια κουταλια) κι ο Γ.-αρτι αφιχθεις από το θεατρο- μας παροτρυνε μ’ ενθουσιασμο να δουμε Γκολντονι (εγω ακουγα τρομπονι) παραγγελνοντας το 22ο μπουκαλι μεταλλικου νερου. Ακουγοντας ολη αυτή τη συνειρμικη συζητηση, ο μελαχροινος απο διπλα, τραπηκε εις ατακτον φυγη πανω που ετοιμαζοταν να μου στειλει το κινητο του. Δεν ειναι ν΄απορει κανεις…



Ημερα 3η:

Την Κυριακη, ηταν η τελευταια μερα του διαγωνισμου των Νεων Ελληνων Συνθετων και θα απονεμονταν τα βραβεια. Ως εκ τουτου, δεν γινοταν να χασω την τελετη(ουτε και τα μπριος φυσικα) μετα από οσα ειχα ακουσει κι ειχα περασει. Αλλωστε με ετρωγε η περιεργεια να δω αν οι προβλεψεις του Ροζι για τα βραβεια ηταν σωστες. Στο δε κινητο μου, εφταναν μηνυματα συμπαραστασης από παντου: «καλα, πως αντεχεις 3 μερες τωρα;»

Φροντισα βεβαια να προσελθω στο 2ο μερος της βραδιας, ενώ πισω μου ακολουθουσε μια γηραια κυρια με ζωγραφισμενα φρυδια (συμμαθητρια του Κοκοβιου προφανως) που φορουσε καρω παντελονι κατω από τη φουστα της και ζαλιζε τις ταξιθετριες με τις περιπετειες των γατιων της. Δε μπορω να πω, ειμαστε το απολυτο μουσικο κοινο.

Οι εντιμοτατοι φιλοι μου, ειχαν ηδη στρωθει στις πρωτες σειρες, σε θεση μαχης. Με ενημερωσαν ταχιστα για τα κομματια που ειχαν ηδη παιχτει και μπηκαμε κατευθειαν σε ουσιαστικοτερα θεματα («εκλεισες τραπεζι στο μπαρ;» «αποψε θα φαω μια σαλατα μονο» «εγω θα αρκεστω σ΄ένα ποτο»).
Οι ψιθυροι ενοχλησαν τη κυρια με την κορακι καουκα που καθοταν μπροστα μας, η οποια, χωρις να γυρισει το κεφαλι της, κουνησε απαξιωτικα και με δυσαρεσκεια το χερι της, απαιτωντας να σταματησουμε. Μετα δυσκολιας συγκρατησα τον Ροζι να μην τη καταβροχθισει («τοσα βραχιολια που φοραει αγαπη μου, θα σου πεσουν βαρια στο στομαχι»)

Την ωρα που παιζοταν το προτελευταιο κομματι της βραδιας, ακουγα τον Ροζι να μουρμουριζει «φρου-λα-το, φρου-λα-το», «α, τον καυμενο» ψιθυρισα στον Σ. «θα διψασε τοση ωρα εδώ μεσα και ζηταει φρουλαϊτ»
«Για τον αταλαντο τρομπονιστα μιλαω» βρυχηθηκε ο Ροζι «αναρωτιεμαι με ποσα μποφωρ εκτελει το frulatto!!!»
Επειδη το βλεμμα μου περιειχε μια δοση από το αχανες των στεπων της Μογγολιας, ο Σ. εσπευσε να μου εξηγησει «frulatto παιδι μου, εννοει τη τεχνικη φυσηματος των πνευστων»
Αποκαμωμενη, εγειρα πισω στο καθισμα μου, μετρωντας για χιλιοστη φορα τα πλακακια της ξυλινης επενδυσης της αιθουσας.

Κι ηρθε η πολυποθητη ωρα, η ωρα των βραβειων. Η επιτροπη, πηρε θεση στη σκηνη κι ο Προεδρος της επιτροπης, Γεωργιανος συνθετης κι επισημος προσκεκλημενος, με κομψο τροπο τονισε ότι η διαφωνια είναι δημοκρατια (με αλλα λογια, τσουρομαδηθηκαμε αλλα καπου καταληξαμε). Στη συνεχεια, αφου τοποθετηθηκαν ένα-ένα τα μελη της επιτροπης για τα εργα που παιχτηκαν κι επισημαναν την αναγκη της πρωτοτυπιας (σφαξε με αγα μου να γινω αβανγκαρντ) ο Προεδρος σε αψογα Γεωργιανα, ανακοινωσε τους τρεις νικητες (τους οποιους με απολυτη ακριβεια ειχε προβλεψει κι ο Ροζι).
Ολως παραδοξως, τα δυο από τα τρια εργα των νικητων, τα ειχα ξεχωρισει κι εγω (το γεγονος ότι οι νεαροι συνθετες τους, ηταν και κουκλοι, ηταν εντελως συμπτωματικο)

Η βραδια, ξερετε που κατεληξε, να μη τα ξαναλεμε.

Στη παρεα μας προστεθηκε ο γνωστος blogger με το πορτοκαλι Φιλιπ Σταρκ ρολόι («ρωτηστε με τι ωρα είναι») ολος περιεργεια να μαθει για τ΄αποτελεσματα του διαγωνισμου και να διαπιστωσει την επιδραση του πανω μας (ναι, ειμαστε ακομα ζωντανοι!)
Η γνωστη δημοσιογραφος, μας εστειλε μηνυμα ότι κατοπιν καλυψης του Gothic Festival και της υποχρεωτικης παρακολουθησης καταναλωσης ωμου κρεατος και συκωτιων επι σκηνης, αδυνατουσε λογω στομαχικων δυσλειτουργιων να παρευρεθει στη παρεα μας. Η αναφορα αυτή ουδολως επηρεασε τα δικα μας στομαχια.
Αργα το βραδι, αποχαιρετισαμε τον ΡοζιΣανταλ, ανανεωσαμε το ραντεβου για τον επομενο διαγωνισμο (αμα με δειτε, σφυρατε μου) και φυγαμε τρεχοντας να προλαβουμε τους προτεινομενους του FameStory.

Στο Μεγαρο με τον Παιδαρο (μερος 1ο)

Μερα 1η.
Το μηνυμα ηταν συντομο και σαφες.
« Παρασκευη,7.30 στο Μεγαρο»

Οσοι γνωριζουν τον ΡοζιΣανταλ, τον γνωστο καταραμενο λογοτεχνη, καταλαβαινουν πως ο μονος λογος που θα τον εκανε ν’ αφησει το λαγουμι οπου ζει εντοιχισμενος εδώ κι αιωνες, ηταν μια παρασταση στο Μεγαρο.
Ουτε ατομικη βομβα δεν τον ξεκουνα από κει μεσα. Καποτε επιχειρησαμε με δυναμιτακια να τον βγαλουμε εξω, αλλα το μονο που καταφεραμε ηταν να σπασουμε τις φοντανιερες της γειτονισσας του (δωρο του γαμου της) αιτια που την εκανε να τον μισησει και να τον καταραστει ακομα περισσοτερο.
Ετσι, οσοι ελαβαν το μηνυμα του, ηξεραν ότι αν ηθελαν να τον συναντησουν, θα ηταν εκει και πουθενα αλλου. Αυτό για μας συνεπαγεται το ανηλεες λουσιμο των οποιων μουσικων επιλογων του, γεγοντος που τον αφηνει παγερα αδιαφορο. Οποτε μπρος στον κινδυνο να τον ξαναδουμε μετα από δεκαετιες, αποφασισαμε οι εντιμοτατοι φιλοι του να τον συναντησουμε στο φουαγιε του Μεγαρου, ευχομενοι από βαθους καρδιας να μη θελησει να τον συνοδευσουμε και μεσα στην Αιθουσα Δημητρη Μητροπανου (Μητροπουλου για τους αδαεις)

Ερριξα μερικα σοκολατακια Μοτσαρτ στις τσεπες μου για να μπω στο κλιμα της βραδιας (και για να τον καλοπιασω μπας και μας δωσει κανενα κειμενο ακομα για το blog) και κατηφορισα με βαρια-το ομολογω-καρδια για το ραντεβου, μονολογωντας, «θα περασει κι αυτό, θα περασει κι αυτό».
Αμ δε που περασε.
Όπως πληροφορηθηκα, αμα τη αφιξει μου, η εκδηλωση αφορουσε διαγωνισμο Νεων Ελληνων Συνθετων και θα διαρκουσε ολο το τριημερο.

Μπρος γκρεμος και πισω Θωδη.

Ευτυχως την ωρα που εφτασα ειχε ηδη τελειωσει –ολως συμπτωματικα, τ΄ορκιζομαι -η παρουσιαση της πρωτης μερας κι ετσι πανευτυχης χωθηκα στο αυτοκινητο του παρεα με τους υπολοιπους κι οδευσαμε για τα θρυλικα Αγραφα (όχι τα βουνα, τα σουβλακια) που είναι η απολυτη φυσικη συνεχεια μιας μουσικης βραδιας στο Μεγαρο.
Στο δρομο, μας υποχρεωσε ν’ ακουσουμε Κωνσταντινο Βητα «μα που το βρηκες το cd;” “το κερδισα σε διαγωνισμο στο Mad-tv” απαντησε αταραχος ενώ προσπαθουσε ταυτοχρονα να πατησει μια γριουλα που περνουσε τρεμοντας τη διαβαση.

Οσο διαρκουσε το υψηλης αισθητικης φαγοποτι μας, σχολιαζαμε τα εργα που παιχτηκαν «σιγα την αβανγκαρντια» μουρμουραγε ο ΡοζιΣανταλ, ενώ την ιδια στιγμη ο «δικηγορινος» προσπαθουσε με εκφραση αηδιας να ξεσφηνωσει το καπακι από το τρισαθλιο λιγδιασμενο μπουκαλι της μουσταρδας για να την περιχυσει στο κοντοσουβλι του.
«Μα γιατι, δεν σου αρεσε ο τροπος που εμπαιναν ένα-ένα τα οργανα στη σκηνη;» τον ρωτησε ο Β. σκουπιζοντας το τζατζικι από την ηδη λεκιασμενη με τυροκαφτερη γραβατα του.
«Αυτά τα εκανε ο Χάυντ πριν 200 χρονια» μουγκρισε ο ΡοζιΣανταλ ρουφωντας οσο λαδι ειχε απομεινει στην παλαι ποτε χωριατικη σαλατα.
Αποφασισαμε να συνεχισουμε τη μουσικη μας διαμαχη σε παρακειμενη κρεπερι μιας κι ο σερβιτορος του σουβλατζιδικου παρουσιαζε ηδη τα πρωτα συμπτωματα υπερκοπωσης από το συνεχεις παραγγελιες μας.
Στην παρεα μας προστεθηκαν γνωστοι και μη εξαιρετεοι δημοσιογραφοι και κριτικοι κινηματογραφου κι η κουβεντα πηρε φωτια γυρω από τα δρωμενα του Μεγαρου («αμα δεν βαλεις μπισκοτο στη κρεπα σοκολατα, είναι σαν να μην εχεις ακουσει ποτε τον Μπαχ» «λιγες σταγονες Μπεηλυς στην λευκη σοκολατα ισοδυναμουν με σονετα του Σαιξπηρ» «να προτιμησεις εμενταλ, σκετος Βαγκνερ»)

Η βραδια ελαβε τελος όταν η κρεπομηχανη του μαγαζιου επαθε βραχυκυκλωμα κι ο Σ. ωρυοταν ότι ξεχασαν να βαλουν μπανανα στη κρεπα του.
Το ραντεβου ανανεωθηκε για την άλλη μερα στις 7.30 κ΄ εγω ξενυχτησα διαβαζοντας τα απομνημονευματα του Ζαμπετα.

(συνεχιζεται)

"Την παιζω γιατι εχει καλυτερη αποδοση…."

Τωρα αν εσεις ακουγατε αυτή τη φραση, πειτε μου τι θα σκεφτοσαστε, όχι πειτε μου δηλαδη. Κι όμως τη ξεστομισε με απαθεια, γνωστος blogger στο σπιτι του οποιου βλεπαμε τα Οσκαρ, εννοωντας φυσικα τις επιλογες του στο στοιχημα.

Ως συνεπεις σινεφιλ ειπαμε να μαζευτουμε να παρακολουθησουμε τη τελετη (αφου οι υποχρεωσεις μας στο blog δεν μας επετρεπαν να παραστουμε αυτοπροσωπως στο Kodak Theatre, μια άλλη φορα Παναγιωτη) εχοντας παρει τις σχετικες προμηθειες. Εμβροντητος ο περιπτερας ειδε ν’ αδειαζει μεσα σ’ ένα πενταλεπτο ολο του το στοκ σε αναψυκτικα, γαριδοπατατοειδη, ξηρους καρπους και τσιγαρα, μονο τεμεναδες που δεν μας εκανε γι αυτή την απροσμενη επιδρομη.

Κατά τ΄αλλα η βραδια κυλησε ηρεμα, με τις γνωστες εμβριθεις παρατηρησεις για τις ερμηνειες των υποψηφιων (μα τι βλαχαρα αυτή η Witherspoon, φερε κανενα πατατακι, πως παχυνε ετσι ο Κηανου, λυσσα τα ποπκορν, εντελως πλαστικη η Νικολ, ποιος εφαγε τα γαριδακια, καλε από πού ψωνισε τουαλετα η Σελμα, από τη Λολα; δε πιστευω να τελειωσε η κοκακολα, μαξιλαρι είναι αυτό στον ωμο της Σερλιζ;)

Την ηρεμια της σινε-συναξης διεκοπτε ανα πενταλεπτο η κλασσικη κι απειρως εκνευριστικη ατακα του οικοδεσποτη « κι αυτό το επιασα, δε σας ταλεγα εγω;» με αποτελεσμα στο διωρο επανω να μας εχουν πιασει τα νευρα μας, τα λυσσακα μας κι ολες οι τασεις μας για βουντου. Καναμε την αναγκη φιλοτιμο όμως, γιατι υποσχεθηκε ότι θα μας κανει το τραπεζι με τα κερδη του από το στοιχημα (που δε το βλεπω δηλαδη γιατι μαλλον σκοπευει ν΄αγορασει το 12ο στη σειρα ρολόι του Φιλιπ Σταρκ, που να του καουν οι ανυπαρκτοι λεπτοδεικτες)

Κατά τα ξημερωματα, κι αφου ειχαμε πιει ένα κουβα από τον κατ’ ευφημισμον καφε με αρωμα καβουρντισμενου αμυγδαλου (ποια διεστραμμενη φαντασια τον επινοησε) για να συγκρατησουμε τη νυστα μας από τα πιο προβλεψιμα Οσκαρ της ιστοριας (ουτε μια εκπληξη βρε παιδι μου, ουτε μια ανατροπη, ουτε ένα τσιτσιδωμα, ουτε μια καταγγελια) πηραμε την αγουσα για τα κρεββατια μας και για το σαρακοστιανο (δε- λεει- να βρασει- με -τιποτα- το- χταποδι) τραπεζι.

Να μη ξεχασω να καταγγειλω:

1) Τα φρικτα κοχυλοειδη σκηνικα της τελετης («μα βρε παιδι μου πως κανεις ετσι, αναφορα στο παρελθον είναι» «εννοεις αναφορα στο παρελθον μας ως αμοιβαδες»)
2) Την ατελειωτη παρελαση από πληκτικες μαυρες τουαλετες στο Κοκκινο Χαλι (να ζησουμε να τον θυμομαστε)
3) Τον e-lawyer που μασουλαγε διαρκως πατατακια διπλα στ’ αυτι μου και δεν με αφησε να παρακολουθησω τη χαρισματικη αναμεταδοση του Ορεστη (το μονο που προλαβα ν΄ακουσω ηταν οι ιαχες του επειδη κερδισε το στοιχημα, ναι, τετοια αγαπη ολοι για την 7η τεχνη)

Παω να τηγανισω τον μπακαλιαρο.

Τα αντισταμινικα μου κι ενα μυστρι να φυγω

Εφτασε λεει η Ανοιξη.
Καλα εκανε, σαμπως και θα μας ρωταγε;

Και μαζι της εφερε τις γνωστες αλλεργιες. Και τη δικη μου επισης.
Όχι, δεν εχω αλλεργια με τη γυρη των λουλουδιων ουτε το γρασιδι με ενοχλει ουτε με πιανει ασθμα απο το δηλητηριο των υμενοπτερων (αλλους πιανει απο το δικο μου :-ΡΡ) Μπορει καποτε να εβγαζα καντηλες με τις καμπιες των πευκων αλλα ευτυχως ο "εργολαβοπολιτισμος μας" μας απαλλαξε απο κάθε ειδος χλωριδας τριγυρω μας. Ετσι ησυχασα από το θεαμα της ατελειωτης σερναμενης καμπιοειδους στρατιας που μου προκαλουσε αφορητα εξανθηματα και με οδηγουσε σε ένα τεραστιο κουταλι γεματο με ένα εξισου απεχθες με τις καμπιες σιροπι που με ποτιζαν για να συνελθω.

Η δικη μου αλλεργια είναι άλλη. Προερχεται από την ανοιξιατικη γυρη του ερωτα.
Αυτή που σκορπιζουν στην ατμοσφαιρα οσοι σημειωνουν στο ημερολογιο τους κάθε Μαρτη «να θυμηθω να ερωτευτω», φουσκοδεντριαζουν με το πρωτο πρασινο φυλλαρακι κι αναστεναζουν με το εμπα της αγαπημενης τους εποχης.

Ηδη από προχτες αρχισαν τα πρωτα κρουσματα στο γραφειο:
-«ααχχχ μυρισε…..βαααχχχχ…..η ανοιξη…..»
(πνιγω διακριτικα το πρωτο φταρνισμα)
-«δες πως λαμπει ο ηλιος….ααααχχ ο γαλαζιος ουρανος…»
(βγαζω-καθολου διακριτικα-το πακετο με τα χαρτομαντηλα)
-«θελω να πεταξω, θελω να ερωτευτωωωω»
(ε, δε τη γλυτωνω τη καταρροη...)
Συγχρονως, τα ματια τους γινονται πεταλουδιτσες που ανοιγοκλεινουν τα φτερα τους, το στομα τους μετατρεπεται σε πορφυρουν ροδον που σκορπιζει ροδοπεταλα σε σχημα καρδιας και τα ρουθουνια τους μεταμορφωνονται σε ερωτικες κυψελες που πασχιζουν να αιχμαλωτισουν τις περιρρεουσες φερομονες (τα αντισταμινικα μου γρηγοραααα)

Κι επειδη οι ορδες των ερωτευμενων θα πολλαπλασιαζονται οσο προχωρα η ανοιξη, ετοιμαζω οχυρωματικα εργα. Ζητειται μυστρι και οικοδομος (κατά προτιμηση από πρωην Ανατολικη Γερμανια που ξερουν από καλα τειχη). Κι αρχιτεκτονας που θα εκπονησει τα σχεδια (κατι απλο, σαν του Σινικου τειχους)