Τα αντισταμινικα μου κι ενα μυστρι να φυγω

Εφτασε λεει η Ανοιξη.
Καλα εκανε, σαμπως και θα μας ρωταγε;

Και μαζι της εφερε τις γνωστες αλλεργιες. Και τη δικη μου επισης.
Όχι, δεν εχω αλλεργια με τη γυρη των λουλουδιων ουτε το γρασιδι με ενοχλει ουτε με πιανει ασθμα απο το δηλητηριο των υμενοπτερων (αλλους πιανει απο το δικο μου :-ΡΡ) Μπορει καποτε να εβγαζα καντηλες με τις καμπιες των πευκων αλλα ευτυχως ο "εργολαβοπολιτισμος μας" μας απαλλαξε απο κάθε ειδος χλωριδας τριγυρω μας. Ετσι ησυχασα από το θεαμα της ατελειωτης σερναμενης καμπιοειδους στρατιας που μου προκαλουσε αφορητα εξανθηματα και με οδηγουσε σε ένα τεραστιο κουταλι γεματο με ένα εξισου απεχθες με τις καμπιες σιροπι που με ποτιζαν για να συνελθω.

Η δικη μου αλλεργια είναι άλλη. Προερχεται από την ανοιξιατικη γυρη του ερωτα.
Αυτή που σκορπιζουν στην ατμοσφαιρα οσοι σημειωνουν στο ημερολογιο τους κάθε Μαρτη «να θυμηθω να ερωτευτω», φουσκοδεντριαζουν με το πρωτο πρασινο φυλλαρακι κι αναστεναζουν με το εμπα της αγαπημενης τους εποχης.

Ηδη από προχτες αρχισαν τα πρωτα κρουσματα στο γραφειο:
-«ααχχχ μυρισε…..βαααχχχχ…..η ανοιξη…..»
(πνιγω διακριτικα το πρωτο φταρνισμα)
-«δες πως λαμπει ο ηλιος….ααααχχ ο γαλαζιος ουρανος…»
(βγαζω-καθολου διακριτικα-το πακετο με τα χαρτομαντηλα)
-«θελω να πεταξω, θελω να ερωτευτωωωω»
(ε, δε τη γλυτωνω τη καταρροη...)
Συγχρονως, τα ματια τους γινονται πεταλουδιτσες που ανοιγοκλεινουν τα φτερα τους, το στομα τους μετατρεπεται σε πορφυρουν ροδον που σκορπιζει ροδοπεταλα σε σχημα καρδιας και τα ρουθουνια τους μεταμορφωνονται σε ερωτικες κυψελες που πασχιζουν να αιχμαλωτισουν τις περιρρεουσες φερομονες (τα αντισταμινικα μου γρηγοραααα)

Κι επειδη οι ορδες των ερωτευμενων θα πολλαπλασιαζονται οσο προχωρα η ανοιξη, ετοιμαζω οχυρωματικα εργα. Ζητειται μυστρι και οικοδομος (κατά προτιμηση από πρωην Ανατολικη Γερμανια που ξερουν από καλα τειχη). Κι αρχιτεκτονας που θα εκπονησει τα σχεδια (κατι απλο, σαν του Σινικου τειχους)