Οι Ιπτάμενοι Αρουραίοι (μια φοιτητική ιστορία αγάπης)

"Πρέπει να καταπίνουμε έναν βάτραχο κάθε πρωί, για να είμαστε σίγουροι ότι δε θα συναντήσουμε τίποτα πιο αηδιαστικό κατά τη διάρκεια της ημερήσιας συναναστροφής μας με τους ανθρώπους". (Νικολά Σαμφόρ, Γάλλος μισάνθρωπος, 1741-1794)

Όταν ο Μενέλαος (φοιτητής Διαιτολογίας) άκουσε την παραπάνω φράση στις παραδόσεις του μαθήματος "Βατραχοφαγία: Έννοια και Εφαρμογές", εντυπωσιάστηκε τόσο, που άρχισε να ανακτά το -προ πολλού απωλεσμένο- ενδιαφέρον του για τη Σχολή και να σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο να μην την ανατινάξει. Μάλιστα, για να νιώσει στο πετσί του (για την ακρίβεια: στον φάρυγγά του) το πνεύμα του Γάλλου σοφού, άρχισε να καταπίνει καθημερινά ντουζίνες βατράχων. Επιλογή εξαιρετικής αφέλειας μάλλον, γιατί ο Μενέλαος στην πραγματικότητα λάτρευε τα βατράχια όσο ελάχιστες λιχουδιές στον κόσμο, γι΄ αυτό και έστρεψε το ενδιαφέρον (και τις σιαγόνες του) σε κάτι που πραγματικά τον αηδίαζε: τους αρουραίους. Επιλογή που αυτή τη φορά αποδείχτηκε άριστη γιατί, εκτός των άλλων, οι αρουραίοι ήταν κατά πολύ οικονομικότεροι - έως δωρεάν.

Βέβαια, αυτή η διαιτητική αγωγή είχε σαν αποτέλεσμα να μειωθεί δραστικά ο αριθμός των αρουραίων της πόλης (ο Μενέλαος κατασπάραζε κάθε πρωί γύρω στους είκοσι) και ύστερα από μερικούς μήνες δεν είχε μείνει αρουραίος ούτε για... δήγμα. Όπως ήταν φυσικό, ο Μενέλαος βυθίστηκε σε κατάθλιψη και άρχισε να ερωτοτροπεί με την ιδέα της αυτοκτονίας, αλλά αυτή (όπως και τα περισσότερα θηλυκά άλλωστε) δεν του ΄κατσε.

Την άλλη μέρα ο Μενέλαος πήγε στο κέντρο ψυχολογικής υποστήριξης του πανεπιστημίου. Όχι για ψυχολογική υποστήριξη, αλλά επειδή υποψιαζόταν ότι στο μέρος αυτό κατοικούσαν ακόμη μερικοί αρουραίοι. Και όντως, συνάντησε έναν τροφαντό αρουραίο τον οποίο ετοιμάστηκε να καταβροχθίσει. Αλλά φευ, τη στιγμή που θα τον κατασπάραζε βγήκε από τον θάλαμο του ηλεκτροσόκ η Κλάρα -μια ευειδέστατη φοιτήτρια Ιχθυοκαλλιεργειών.

Η Κλάρα έκανε ηλεκτροσόκ για να απαλλαγεί από την παθολογική εμμονή που έτρεφε για τις τσίχλες (συνέπεια του τραύματος που της δημιουργήθηκε όταν δεν εισήχθηκε στην Ανώτατη Σχολή Μαστιχοκαλλιέργειας). Η Κλάρα μασούλαγε όλη μέρα τσίχλες. Τσίχλες όλων των ειδών: ροζ, πράσινες, εμπριμέ, με γεύση κεράσι, με γεύση καρότο, με γεύση σπληνάντερο. Και όχι μόνο τις μασούλαγε, αλλά και τις φύλαγε σε ειδικά φέρετρα, γιατί κατά τη γνώμη της όλες οι τσίχλες είχαν δικαίωμα σε έναν αξιοπρεπή θάνατο. Μάλιστα, περισυνέλεγε και τις τσίχλες των πεζοδρομίων, με αποτέλεσμα οι μόνες τσίχλες που έβλεπες πια στην πόλη να είναι τα ομώνυμα πουλιά.

"Θέλεις τον μισό μου αρουραίο;", της απευθύνθηκε ο Μενέλαος.

"Όχι ευχαριστώ, έφαγα δύο το πρωί".

Αυτό ήταν. Ο Μενέλαος ερωτεύτηκε σφόδρα την Κλάρα - παρόλο που του είχε υπεξαιρέσει δύο ολόκληρους αρουραίους. Αλλά και η Κλάρα ερωτεύτηκε σφόδρα τον Μενέλαο - πάντα εκτιμούσε τους άντρες με καλό γούστο στο φαγητό. Τι κρίμα που οι εραστές σκοτώθηκαν την ίδια μέρα, και μάλιστα στο πρώτο τους φιλί... (ο Μενέλαος πνίγηκε από μια τεράστια τσίχλα που κατοικοέδρευε στο στόμα της Κλάρας και η Κλάρα πνίγηκε από ένα τεράστιο κόκκαλο αρουραίου που είχε ξεμείνει στο στόμα του Μενέλαου).

Λίγο καιρό μετά, οι αρουραίοι άρχισαν να ξανακατακλύζουν την πόλη. Αλλά και οι τσίχλες άρχισαν να ξαναγεμίζουν τα πεζοδρόμια. Έτσι, οι αρουραίοι βρήκαν την ευκαιρία να μασουλάνε όσες τσίχλες ήθελαν, κάνοντας μάλιστα –οι πιο βιρτουόζοι απ΄ αυτούς- και ολοστρόγγυλες τσιχλόφουσκες. Και ως γνωστόν, όταν η τσιχλόφουσκα γίνεται από αρουραίο, μπορεί να λειτουργήσει θαυμάσια και ως αερόστατο.

Μην ανησυχήσετε λοιπόν αν δείτε κάποτε κάποιον αρουραίο να πετάει πάνω από την πόλη μας. Θα είναι ένα ανακουφιστικό σημάδι ότι αυτή η πόλη δεν έχει σταματήσει να ερωτεύεται!

Σ.τ.Β: Το παραπάνω κείμενο είναι ευγενική προσφορά του φίλου μας, ΡοζιΣαντάλ. Μοναδικός επιβιώσας μιας δίδυμης κύησης - σε μια κρίση πείνας καταβρόχθισε την αδελφή του πριν δει το φως της ημέρας - ζει απομονωμένος σ΄ένα εκτός σχεδίου εξοχικό στη Λούτσα, γράφοντας και συνθέτοντας, φορώντας τα ρούχα της αγέννητης αδελφής του και κρατώντας το όνομά της. Ανήκει στους "καταραμένους" της λογοτεχνίας -τον καταράστηκε η γειτόνισσά του γιατί τάιζε με Friskies τα περιστέρια και της κουτσούλαγαν το μπαλκόνι - και πολύ σύντομα θ' ακούσουμε περισσότερα γι' αυτόν. Είτε στο Μέγαρο Μουσικής είτε στα πρωτοσέλιδα ως serial killer των πιάνων.

Η εικονογράφηση είναι επίσης μια ευγενική προσφορά του φίλου μας του Dork. Εξίσου ανερχόμενο ταλέντο στον κόσμο της τέχνης. Θ΄ακούσετε πολλά και γι' αυτόν, αν επιβιώσει από τα χέρια του κομμωτή του - τού καταστρέφει διαρκώς τις κουπ με τόνους ζελέ. Και καλά. Εμείς είμαστε Βοργίες. Ο γράφων είναι εκτός του κόσμου ετούτου. Ο graphic artist με τι δικαίωμα αποδίδει την ιστορία τόσο εύστοχα; Dork, παίρνεις μηδέν στο βαλεντινισμό - και γιαυτό σ' αγαπάμε βρε!)