Στο Μεγαρο με τον Παιδαρο (μερος 2ο και τελευταιο)

Ημερα 2η:

Το Σαββατο ξεκινησε με πολύ βροχη.
Η τελεια δικαιολογια για ν’ αναβαλω την απογευματινη μουσικη μας μεθεξη. Ο Σ. όμως ηταν ανενδοτος «απαπαπα, ουτε να το συζητας, εμαθα ότι το μπαρ του Μεγαρου εχει καταπληκτικα μπριος»

Εφτασα καθυστερημενη-ως συνηθως-οι αλλοι ηδη με περιμεναν στην εισοδο και μπηκαμε τρεχοντας στην αιθουσα κραδαινοντας τα δελτια εισοδου στην εντρομη ταξιθετρια που προσπαθουσε με απεγνωσμενα νοηματα να μας πεισει να κανουμε ησυχια.
Η αληθεια είναι ότι το θεαμα που παρουσιαζαμε δεν ηταν ιδιαιτερα εναρμονισμενο με το περιβαλλον. Μουσκεμα από τη βροχη, αφηναμε μικρα ρυακια καθως προχωρουσαμε στο παρκε, ενώ οι θεορατοι ξανθοι βοστρυχοι του ΡοζιΣανταλ που ειχαν κατσαρωσει απειλητικα από το νερο, προκαλουσαν πανικο τους φιλησυχους μουσικοφιλους.

Τακτοποιηθηκαμε ασθμαινοντας κι αφεθηκαμε στη μαγεια της μουσικης (εγω χαζευα το ταβανι προσθετοντας τους λογαριασμους που ειχα να πληρωσω αυτό το μηνα, ο Σ. μελετουσε την αντζεντα του με τα ραντεβου της εβδομαδας κι ο Ροζι ακινητος, καρφωνε με το παγωμενο γαλαζιο βλεμμα του την ορχηστρα, παρακολουθωντας κάθε κινηση των οργανων, απορω πως δεν πετρωσαν οι ανθρωποι)
Κάθε φορα που τελειωνε ένα διαγωνιζομενο εργο, στρεφομαστε ολο αγωνια στον Ροζι, περιμενοντας τη κριση του. Αυτος, εγερνε το κεφαλι του με υφος συνδυασμου Giacinto Scelsi και Brian Ferneyhough κι αποφαινοταν: -«Ασε μας»
Στο διαλειμμα ξεχυθηκαμε στο μπαρ και σηκωσαμε ολα τα πολυποθητα μπριος μαζι με καφεδες κι εκλερακια τα οποια εξαφανισαμε εν ριπη ακκορντου.

Το β΄μερος κυλησε πιο χαλαρα. Εξοικειωμενοι πλεον με τα ακουσματα (και λογω της πολυχρονης εμπειριας μας ως θεατες του FameStory) στο τελος καθε κομματιου, γυριζαμε με απλανες υφος ο ενας στον αλλον και ξεστομιζαμε φρασεις με στομφο, όπως:
-«Ανεκδιηγητο»
-«Αναποφασιστο»
-«Αδιαφορο»
-"Το εσωσε το φλαουτο στο δευτερο μερος"
-«Εσενα το μπριος σου, τι περιειχε;»

Να σημειωσω εδώ ότι οι συμμετεχοντες νεοι συνθετες επρεπε να μελοποιησουν ένα ποιημα ειτε του Καβαφη, ειτε της Σαπφους συμφωνα με τους ορους του διαγωνισμου.
(περιττο να πω ότι οι περισσοτεροι προτιμησαν τις «Φωνες» του Καβαφη, σε σημειο που βγαινοντας πια από το Μεγαρο αισθανομουν σαν την Ζαν Ντ΄Αρκ λιγο πριν της ριξουν το στουπι με το νεφτι πανω στα καυσοξυλα)

-Σε μια μουσικη συνθεση, τα μελη της ορχηστρας ετριβαν κολλες Α4 μεταξυ τους για να δημιουργησουν πρωτοτυπους ηχους (ετσι τουλαχιστον μου εξηγησαν όταν ολο απορια ρωτησα γιατι δεν αναβουν τα καλοριφερ κι αφηνουν τους μουσικους να καταφευγουν σ΄αυτή τη μεθοδο για να ζεσταθουν)
-Σε μια άλλη, ο διευθυντης της ορχηστρας ειχε σταματησει να διευθυνει και παρεμενε ακινητος πανω από το αναλογιο, για 5 περιπου λεπτα. (αυτό στη μουσικη γλωσσα ονομαζοταν «παυση», εγω παλι νομιζα ότι ο μαεστρος ειχε χασει τις παρτιτουρες και περιμενε να του φερουν νεες)
-Σε μια τριτη μουσικη συνθεση, η ηθοποιος απηγγειλε ένα ποιημα της Σαπφους, βγαζοντας αναρθρους φθογγους (κι όπως εξηγησε, ολο ενθουσιασμο η επιτροπη του διαγωνισμου, αυτο λεγοταν αποδομηση του κειμενου…..εμπρος;)

Το τελος της 2ης μερας μας βρηκε –κατά τη προσφιλη μας συνηθεια-σε γνωστο ρεστωραν να τσακωνομαστε για το αν οι «παυσεις» στη μουσικη είναι ενεργες κι όχι νεκρος χρονος (εγω παλι, προτιμησα ν΄αποδομησω το φιλετο μου χωρις καμια παυση και ν΄αποπλανησω τον μελαχροινο του διπλανου τραπεζιου).

Ο ΡοζιΣανταλ ωρυοταν πανω από τη βαφλα του, ότι «αυτοί οι βιολονίστες, για να μη πω για τους βιολιστες, ακόμη δεν έχουν κατανοήσει τη διαφορά ανάμεσα στο col legno tratto και το col legno battuto" (ουτε εμεις, ουτε εμεις), ο Σ. μας ανεπτυσσε την εισηγηση του στο συνεδριο για τα προσωπικα δεδομενα με την ιδια ταχυτητα που εξαφανιζε τη μους σοκολα (με το ζορι προλαβαμε μια κουταλια) κι ο Γ.-αρτι αφιχθεις από το θεατρο- μας παροτρυνε μ’ ενθουσιασμο να δουμε Γκολντονι (εγω ακουγα τρομπονι) παραγγελνοντας το 22ο μπουκαλι μεταλλικου νερου. Ακουγοντας ολη αυτή τη συνειρμικη συζητηση, ο μελαχροινος απο διπλα, τραπηκε εις ατακτον φυγη πανω που ετοιμαζοταν να μου στειλει το κινητο του. Δεν ειναι ν΄απορει κανεις…



Ημερα 3η:

Την Κυριακη, ηταν η τελευταια μερα του διαγωνισμου των Νεων Ελληνων Συνθετων και θα απονεμονταν τα βραβεια. Ως εκ τουτου, δεν γινοταν να χασω την τελετη(ουτε και τα μπριος φυσικα) μετα από οσα ειχα ακουσει κι ειχα περασει. Αλλωστε με ετρωγε η περιεργεια να δω αν οι προβλεψεις του Ροζι για τα βραβεια ηταν σωστες. Στο δε κινητο μου, εφταναν μηνυματα συμπαραστασης από παντου: «καλα, πως αντεχεις 3 μερες τωρα;»

Φροντισα βεβαια να προσελθω στο 2ο μερος της βραδιας, ενώ πισω μου ακολουθουσε μια γηραια κυρια με ζωγραφισμενα φρυδια (συμμαθητρια του Κοκοβιου προφανως) που φορουσε καρω παντελονι κατω από τη φουστα της και ζαλιζε τις ταξιθετριες με τις περιπετειες των γατιων της. Δε μπορω να πω, ειμαστε το απολυτο μουσικο κοινο.

Οι εντιμοτατοι φιλοι μου, ειχαν ηδη στρωθει στις πρωτες σειρες, σε θεση μαχης. Με ενημερωσαν ταχιστα για τα κομματια που ειχαν ηδη παιχτει και μπηκαμε κατευθειαν σε ουσιαστικοτερα θεματα («εκλεισες τραπεζι στο μπαρ;» «αποψε θα φαω μια σαλατα μονο» «εγω θα αρκεστω σ΄ένα ποτο»).
Οι ψιθυροι ενοχλησαν τη κυρια με την κορακι καουκα που καθοταν μπροστα μας, η οποια, χωρις να γυρισει το κεφαλι της, κουνησε απαξιωτικα και με δυσαρεσκεια το χερι της, απαιτωντας να σταματησουμε. Μετα δυσκολιας συγκρατησα τον Ροζι να μην τη καταβροχθισει («τοσα βραχιολια που φοραει αγαπη μου, θα σου πεσουν βαρια στο στομαχι»)

Την ωρα που παιζοταν το προτελευταιο κομματι της βραδιας, ακουγα τον Ροζι να μουρμουριζει «φρου-λα-το, φρου-λα-το», «α, τον καυμενο» ψιθυρισα στον Σ. «θα διψασε τοση ωρα εδώ μεσα και ζηταει φρουλαϊτ»
«Για τον αταλαντο τρομπονιστα μιλαω» βρυχηθηκε ο Ροζι «αναρωτιεμαι με ποσα μποφωρ εκτελει το frulatto!!!»
Επειδη το βλεμμα μου περιειχε μια δοση από το αχανες των στεπων της Μογγολιας, ο Σ. εσπευσε να μου εξηγησει «frulatto παιδι μου, εννοει τη τεχνικη φυσηματος των πνευστων»
Αποκαμωμενη, εγειρα πισω στο καθισμα μου, μετρωντας για χιλιοστη φορα τα πλακακια της ξυλινης επενδυσης της αιθουσας.

Κι ηρθε η πολυποθητη ωρα, η ωρα των βραβειων. Η επιτροπη, πηρε θεση στη σκηνη κι ο Προεδρος της επιτροπης, Γεωργιανος συνθετης κι επισημος προσκεκλημενος, με κομψο τροπο τονισε ότι η διαφωνια είναι δημοκρατια (με αλλα λογια, τσουρομαδηθηκαμε αλλα καπου καταληξαμε). Στη συνεχεια, αφου τοποθετηθηκαν ένα-ένα τα μελη της επιτροπης για τα εργα που παιχτηκαν κι επισημαναν την αναγκη της πρωτοτυπιας (σφαξε με αγα μου να γινω αβανγκαρντ) ο Προεδρος σε αψογα Γεωργιανα, ανακοινωσε τους τρεις νικητες (τους οποιους με απολυτη ακριβεια ειχε προβλεψει κι ο Ροζι).
Ολως παραδοξως, τα δυο από τα τρια εργα των νικητων, τα ειχα ξεχωρισει κι εγω (το γεγονος ότι οι νεαροι συνθετες τους, ηταν και κουκλοι, ηταν εντελως συμπτωματικο)

Η βραδια, ξερετε που κατεληξε, να μη τα ξαναλεμε.

Στη παρεα μας προστεθηκε ο γνωστος blogger με το πορτοκαλι Φιλιπ Σταρκ ρολόι («ρωτηστε με τι ωρα είναι») ολος περιεργεια να μαθει για τ΄αποτελεσματα του διαγωνισμου και να διαπιστωσει την επιδραση του πανω μας (ναι, ειμαστε ακομα ζωντανοι!)
Η γνωστη δημοσιογραφος, μας εστειλε μηνυμα ότι κατοπιν καλυψης του Gothic Festival και της υποχρεωτικης παρακολουθησης καταναλωσης ωμου κρεατος και συκωτιων επι σκηνης, αδυνατουσε λογω στομαχικων δυσλειτουργιων να παρευρεθει στη παρεα μας. Η αναφορα αυτή ουδολως επηρεασε τα δικα μας στομαχια.
Αργα το βραδι, αποχαιρετισαμε τον ΡοζιΣανταλ, ανανεωσαμε το ραντεβου για τον επομενο διαγωνισμο (αμα με δειτε, σφυρατε μου) και φυγαμε τρεχοντας να προλαβουμε τους προτεινομενους του FameStory.