"Την παιζω γιατι εχει καλυτερη αποδοση…."

Τωρα αν εσεις ακουγατε αυτή τη φραση, πειτε μου τι θα σκεφτοσαστε, όχι πειτε μου δηλαδη. Κι όμως τη ξεστομισε με απαθεια, γνωστος blogger στο σπιτι του οποιου βλεπαμε τα Οσκαρ, εννοωντας φυσικα τις επιλογες του στο στοιχημα.

Ως συνεπεις σινεφιλ ειπαμε να μαζευτουμε να παρακολουθησουμε τη τελετη (αφου οι υποχρεωσεις μας στο blog δεν μας επετρεπαν να παραστουμε αυτοπροσωπως στο Kodak Theatre, μια άλλη φορα Παναγιωτη) εχοντας παρει τις σχετικες προμηθειες. Εμβροντητος ο περιπτερας ειδε ν’ αδειαζει μεσα σ’ ένα πενταλεπτο ολο του το στοκ σε αναψυκτικα, γαριδοπατατοειδη, ξηρους καρπους και τσιγαρα, μονο τεμεναδες που δεν μας εκανε γι αυτή την απροσμενη επιδρομη.

Κατά τ΄αλλα η βραδια κυλησε ηρεμα, με τις γνωστες εμβριθεις παρατηρησεις για τις ερμηνειες των υποψηφιων (μα τι βλαχαρα αυτή η Witherspoon, φερε κανενα πατατακι, πως παχυνε ετσι ο Κηανου, λυσσα τα ποπκορν, εντελως πλαστικη η Νικολ, ποιος εφαγε τα γαριδακια, καλε από πού ψωνισε τουαλετα η Σελμα, από τη Λολα; δε πιστευω να τελειωσε η κοκακολα, μαξιλαρι είναι αυτό στον ωμο της Σερλιζ;)

Την ηρεμια της σινε-συναξης διεκοπτε ανα πενταλεπτο η κλασσικη κι απειρως εκνευριστικη ατακα του οικοδεσποτη « κι αυτό το επιασα, δε σας ταλεγα εγω;» με αποτελεσμα στο διωρο επανω να μας εχουν πιασει τα νευρα μας, τα λυσσακα μας κι ολες οι τασεις μας για βουντου. Καναμε την αναγκη φιλοτιμο όμως, γιατι υποσχεθηκε ότι θα μας κανει το τραπεζι με τα κερδη του από το στοιχημα (που δε το βλεπω δηλαδη γιατι μαλλον σκοπευει ν΄αγορασει το 12ο στη σειρα ρολόι του Φιλιπ Σταρκ, που να του καουν οι ανυπαρκτοι λεπτοδεικτες)

Κατά τα ξημερωματα, κι αφου ειχαμε πιει ένα κουβα από τον κατ’ ευφημισμον καφε με αρωμα καβουρντισμενου αμυγδαλου (ποια διεστραμμενη φαντασια τον επινοησε) για να συγκρατησουμε τη νυστα μας από τα πιο προβλεψιμα Οσκαρ της ιστοριας (ουτε μια εκπληξη βρε παιδι μου, ουτε μια ανατροπη, ουτε ένα τσιτσιδωμα, ουτε μια καταγγελια) πηραμε την αγουσα για τα κρεββατια μας και για το σαρακοστιανο (δε- λεει- να βρασει- με -τιποτα- το- χταποδι) τραπεζι.

Να μη ξεχασω να καταγγειλω:

1) Τα φρικτα κοχυλοειδη σκηνικα της τελετης («μα βρε παιδι μου πως κανεις ετσι, αναφορα στο παρελθον είναι» «εννοεις αναφορα στο παρελθον μας ως αμοιβαδες»)
2) Την ατελειωτη παρελαση από πληκτικες μαυρες τουαλετες στο Κοκκινο Χαλι (να ζησουμε να τον θυμομαστε)
3) Τον e-lawyer που μασουλαγε διαρκως πατατακια διπλα στ’ αυτι μου και δεν με αφησε να παρακολουθησω τη χαρισματικη αναμεταδοση του Ορεστη (το μονο που προλαβα ν΄ακουσω ηταν οι ιαχες του επειδη κερδισε το στοιχημα, ναι, τετοια αγαπη ολοι για την 7η τεχνη)

Παω να τηγανισω τον μπακαλιαρο.