Στο Μεγαρο με τον Παιδαρο (μερος 1ο)

Μερα 1η.
Το μηνυμα ηταν συντομο και σαφες.
« Παρασκευη,7.30 στο Μεγαρο»

Οσοι γνωριζουν τον ΡοζιΣανταλ, τον γνωστο καταραμενο λογοτεχνη, καταλαβαινουν πως ο μονος λογος που θα τον εκανε ν’ αφησει το λαγουμι οπου ζει εντοιχισμενος εδώ κι αιωνες, ηταν μια παρασταση στο Μεγαρο.
Ουτε ατομικη βομβα δεν τον ξεκουνα από κει μεσα. Καποτε επιχειρησαμε με δυναμιτακια να τον βγαλουμε εξω, αλλα το μονο που καταφεραμε ηταν να σπασουμε τις φοντανιερες της γειτονισσας του (δωρο του γαμου της) αιτια που την εκανε να τον μισησει και να τον καταραστει ακομα περισσοτερο.
Ετσι, οσοι ελαβαν το μηνυμα του, ηξεραν ότι αν ηθελαν να τον συναντησουν, θα ηταν εκει και πουθενα αλλου. Αυτό για μας συνεπαγεται το ανηλεες λουσιμο των οποιων μουσικων επιλογων του, γεγοντος που τον αφηνει παγερα αδιαφορο. Οποτε μπρος στον κινδυνο να τον ξαναδουμε μετα από δεκαετιες, αποφασισαμε οι εντιμοτατοι φιλοι του να τον συναντησουμε στο φουαγιε του Μεγαρου, ευχομενοι από βαθους καρδιας να μη θελησει να τον συνοδευσουμε και μεσα στην Αιθουσα Δημητρη Μητροπανου (Μητροπουλου για τους αδαεις)

Ερριξα μερικα σοκολατακια Μοτσαρτ στις τσεπες μου για να μπω στο κλιμα της βραδιας (και για να τον καλοπιασω μπας και μας δωσει κανενα κειμενο ακομα για το blog) και κατηφορισα με βαρια-το ομολογω-καρδια για το ραντεβου, μονολογωντας, «θα περασει κι αυτό, θα περασει κι αυτό».
Αμ δε που περασε.
Όπως πληροφορηθηκα, αμα τη αφιξει μου, η εκδηλωση αφορουσε διαγωνισμο Νεων Ελληνων Συνθετων και θα διαρκουσε ολο το τριημερο.

Μπρος γκρεμος και πισω Θωδη.

Ευτυχως την ωρα που εφτασα ειχε ηδη τελειωσει –ολως συμπτωματικα, τ΄ορκιζομαι -η παρουσιαση της πρωτης μερας κι ετσι πανευτυχης χωθηκα στο αυτοκινητο του παρεα με τους υπολοιπους κι οδευσαμε για τα θρυλικα Αγραφα (όχι τα βουνα, τα σουβλακια) που είναι η απολυτη φυσικη συνεχεια μιας μουσικης βραδιας στο Μεγαρο.
Στο δρομο, μας υποχρεωσε ν’ ακουσουμε Κωνσταντινο Βητα «μα που το βρηκες το cd;” “το κερδισα σε διαγωνισμο στο Mad-tv” απαντησε αταραχος ενώ προσπαθουσε ταυτοχρονα να πατησει μια γριουλα που περνουσε τρεμοντας τη διαβαση.

Οσο διαρκουσε το υψηλης αισθητικης φαγοποτι μας, σχολιαζαμε τα εργα που παιχτηκαν «σιγα την αβανγκαρντια» μουρμουραγε ο ΡοζιΣανταλ, ενώ την ιδια στιγμη ο «δικηγορινος» προσπαθουσε με εκφραση αηδιας να ξεσφηνωσει το καπακι από το τρισαθλιο λιγδιασμενο μπουκαλι της μουσταρδας για να την περιχυσει στο κοντοσουβλι του.
«Μα γιατι, δεν σου αρεσε ο τροπος που εμπαιναν ένα-ένα τα οργανα στη σκηνη;» τον ρωτησε ο Β. σκουπιζοντας το τζατζικι από την ηδη λεκιασμενη με τυροκαφτερη γραβατα του.
«Αυτά τα εκανε ο Χάυντ πριν 200 χρονια» μουγκρισε ο ΡοζιΣανταλ ρουφωντας οσο λαδι ειχε απομεινει στην παλαι ποτε χωριατικη σαλατα.
Αποφασισαμε να συνεχισουμε τη μουσικη μας διαμαχη σε παρακειμενη κρεπερι μιας κι ο σερβιτορος του σουβλατζιδικου παρουσιαζε ηδη τα πρωτα συμπτωματα υπερκοπωσης από το συνεχεις παραγγελιες μας.
Στην παρεα μας προστεθηκαν γνωστοι και μη εξαιρετεοι δημοσιογραφοι και κριτικοι κινηματογραφου κι η κουβεντα πηρε φωτια γυρω από τα δρωμενα του Μεγαρου («αμα δεν βαλεις μπισκοτο στη κρεπα σοκολατα, είναι σαν να μην εχεις ακουσει ποτε τον Μπαχ» «λιγες σταγονες Μπεηλυς στην λευκη σοκολατα ισοδυναμουν με σονετα του Σαιξπηρ» «να προτιμησεις εμενταλ, σκετος Βαγκνερ»)

Η βραδια ελαβε τελος όταν η κρεπομηχανη του μαγαζιου επαθε βραχυκυκλωμα κι ο Σ. ωρυοταν ότι ξεχασαν να βαλουν μπανανα στη κρεπα του.
Το ραντεβου ανανεωθηκε για την άλλη μερα στις 7.30 κ΄ εγω ξενυχτησα διαβαζοντας τα απομνημονευματα του Ζαμπετα.

(συνεχιζεται)