Η φυλη των Πρωην

Που πανε οι πρωην μας όταν μπαινουμε σε μια καινουργια σχεση;
Στο χρονοντουλαπο της ιστοριας;
Στις σταχτες του τζακιου;
Στις στοες του Βελγιου;

Αμ δε.
Μαζι μας τους παιρνουμε. Καβατζα και παρηγορια, αποκουμπι κι απειλη, μετρο συγκρισης κι απορριψης.
Στοιχειωνουν αναμεσα στη νεα σχεση, μπαινοβγαινουν με ελευθερας και κρεμονται σα Δαμοκλεια Σπαθη πανω από το κεφαλι του φρεσκου συντροφου.

Είναι το φαντασμα «Πιο».

Ο/Η πρωην μου, ηταν πιο συναισθηματικος, πιο αγενης, πιο γαλαντομος, πιο γοητευτικος, πιο ψηλος/κοντος/αδυνατος/χοντρος, πιο διασκεδαστικος/χιουμοριστας/ γλεντζες/κεφατος, πιο δημιουργικος/δραστηριος/επιθυμητος/απαθης, πιο μορφωμενος/γενναιοδωρος/ενδιαφερων/βλαχος/αξεστος.

Αναλογα με τη φαση που βρισκεται η νεα σχεση, χρησιμοποιειται και το φαντασμα «Πιο».

Όταν περναμε καλα κι ειμαστε φουλ ερωτευμενοι, οι πρωην μας είναι απλως μαλακες κι ανυπαρκτοι.
Όταν ερχονται τα συννεφακια κι οι καυγαδες, ανασυρονται από τη ναφθαλινη κι αποκτουν υπερφυσικα χαρισματα (που αναθεμα κι αν τα ειχαν όταν ειμαστε μαζι).

Κι ενώ εχουμε την αυταπατη ότι ειμαστε δυο σε μια σχεση, δημιουργειται ενας συνωστισμος και μια κυκλοφοριακη συμφορηση από πρωην που δεν εγιναν ποτε «τεως», μονο και μονο με μια απλη επικληση του ονοματος τους.
Όταν δε τα πραγματα χειροτερευουν,οι πρωην αποκτουν σαρκα κι οστα, εμφανιζονται σ’ ένα τυχαιο τηλεφωνημα, σε μια τυχαια συναντηση, σε ενα τυχαιο αναστεναγμο.

Γιατι συμβαινει αυτό; Νομιζω μια λεξη είναι η αιτια: «ανασφαλεια»
Η ανασφαλεια που μας οδηγει να προκαλεσουμε ζηλεια κι ανταγωνισμο στον νεο μας συντροφο για να μη τον χασουμε ή για να τον εκδικηθουμε. Και τις περισσοτερες φορες τον χανουμε γιατι δεν αντεχει τη συγκριση και τη παλη με φαντασματα και ξωτικα.

Λενε ότι πριν μπεις σε μια νεα σχεση, πρεπει να καθισεις λιγο καιρο στον "παγκο", να ξεπερασεις τον/την πρωην, ν΄απεξαρτηθεις, να βρεις τα λαθη που εχεις κανει για να μην τα επαναλαβεις.

Από την άλλη όμως το τραγουδι λεει ότι «ο Ερωτας με Ερωτα περναει». Περναει όμως ή κουκουλωνεται προσωρινα;

Δεν εχω απαντησεις, ουτε ξερω ποια είναι η καλυτερη λυση. Αυτό που πιστευω όμως είναι ότι πρεπει να κλεινουμε τις Κερκοπορτες που αφηνουν το παρελθον να εισχωρει στο παρον και να το στοιχειωνει.

Κι αν δεν μπορουμε ή δεν ειμαστε ετοιμοι ακομη να τις κλεισουμε, τουλαχιστον ας κλεισουμε το στομα μας και ας παψουμε να υπενθυμιζουμε στον/στην νυν την υπαρξη της φυλης των «Πρωην». Γιατι αργα ή γρηγορα, μας βλεπω να γινομαστε κι εμεις μελη της.

Σσσσστ......το blog κοιμαται.....

σσσσσστ.....μη...χτυπατε...το...κουδουνι....ριψατε...σημειωμα...

The Age of Aquarius

H μικρη μας ξενιτεμενη, η Id εχει σημερα γενεθλια. Ελεγα να της οργανωσω ένα παιδικο παρτυ (ναι, ναι, στα 20+ είναι, αν είναι δυνατον να υπαρχουν ακομα τετοιες ηλικιες δλδ) αλλα μιας και είναι μακρια στη χωρα των Μυλορδων και δε μπορει να συμμετεχει, σκεφτηκα να της αφησουμε εδώ τις ευχες μας.

Ας ξεκινησω με τις δικες μου:

1) Ευχομαι να επιστρεψεις καποια στιγμη στη μαμα-πατριδα με τα τροπαια σου (και μην αργεις γιατι θα σε βουτηξω από το τσουλουφι και θα σε φερω με το ζορι πισω)

2) Ευχομαι να προσεχεις εκει εξω και να ντυνεσαι καλα (αντε μην ανεβασω τη φωτο με το εξωπλατο-εγκεφαλικο που φορουσες τη Πρωτοχρονια και σε καταγγειλω στους δικους σου)

3) Ευχομαι να γεμισει το μπαλκονι σου με πολλους- πολλους αντρες (όχι όμως πιλοτους, για ν’ αποφυγουμε τα πεταγματα) ;-)

4) Ευχομαι να συμμαζευτεις καμια φορα στο blog και να γραφεις πιο συχνα, αντι να μου γυρνας στη μπλογκοσφαιρα και να συμπαραστεκεσαι στους blogo-φιλους σου (αμαν η ψυχοπονια σου, αμαν, φριττω η Βοργια!)

5) Ευχομαι αποψε να καει το Μαντσεστερ στο παρτυ σου για παρτη σου!!!(και να μαζευτουν ολοι οι μπρατσαραδες πυροσβεστες)

Μικρο μας Υδροχοακι, να εισαι γερη, δυνατη και να γελας πολύ!!

Υ.Γ. στη φωτο ειναι το δωρακι μας για τα γενεθλια σου, ενα ελικοφορο για να πετας παντου (αγνοησε τον τυπο δεξια, ειναι απλως ντεκορ, ασε που τον εχω ηδη καπαρωσει)

Οι Ιπτάμενοι Αρουραίοι (μια φοιτητική ιστορία αγάπης)

"Πρέπει να καταπίνουμε έναν βάτραχο κάθε πρωί, για να είμαστε σίγουροι ότι δε θα συναντήσουμε τίποτα πιο αηδιαστικό κατά τη διάρκεια της ημερήσιας συναναστροφής μας με τους ανθρώπους". (Νικολά Σαμφόρ, Γάλλος μισάνθρωπος, 1741-1794)

Όταν ο Μενέλαος (φοιτητής Διαιτολογίας) άκουσε την παραπάνω φράση στις παραδόσεις του μαθήματος "Βατραχοφαγία: Έννοια και Εφαρμογές", εντυπωσιάστηκε τόσο, που άρχισε να ανακτά το -προ πολλού απωλεσμένο- ενδιαφέρον του για τη Σχολή και να σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο να μην την ανατινάξει. Μάλιστα, για να νιώσει στο πετσί του (για την ακρίβεια: στον φάρυγγά του) το πνεύμα του Γάλλου σοφού, άρχισε να καταπίνει καθημερινά ντουζίνες βατράχων. Επιλογή εξαιρετικής αφέλειας μάλλον, γιατί ο Μενέλαος στην πραγματικότητα λάτρευε τα βατράχια όσο ελάχιστες λιχουδιές στον κόσμο, γι΄ αυτό και έστρεψε το ενδιαφέρον (και τις σιαγόνες του) σε κάτι που πραγματικά τον αηδίαζε: τους αρουραίους. Επιλογή που αυτή τη φορά αποδείχτηκε άριστη γιατί, εκτός των άλλων, οι αρουραίοι ήταν κατά πολύ οικονομικότεροι - έως δωρεάν.

Βέβαια, αυτή η διαιτητική αγωγή είχε σαν αποτέλεσμα να μειωθεί δραστικά ο αριθμός των αρουραίων της πόλης (ο Μενέλαος κατασπάραζε κάθε πρωί γύρω στους είκοσι) και ύστερα από μερικούς μήνες δεν είχε μείνει αρουραίος ούτε για... δήγμα. Όπως ήταν φυσικό, ο Μενέλαος βυθίστηκε σε κατάθλιψη και άρχισε να ερωτοτροπεί με την ιδέα της αυτοκτονίας, αλλά αυτή (όπως και τα περισσότερα θηλυκά άλλωστε) δεν του ΄κατσε.

Την άλλη μέρα ο Μενέλαος πήγε στο κέντρο ψυχολογικής υποστήριξης του πανεπιστημίου. Όχι για ψυχολογική υποστήριξη, αλλά επειδή υποψιαζόταν ότι στο μέρος αυτό κατοικούσαν ακόμη μερικοί αρουραίοι. Και όντως, συνάντησε έναν τροφαντό αρουραίο τον οποίο ετοιμάστηκε να καταβροχθίσει. Αλλά φευ, τη στιγμή που θα τον κατασπάραζε βγήκε από τον θάλαμο του ηλεκτροσόκ η Κλάρα -μια ευειδέστατη φοιτήτρια Ιχθυοκαλλιεργειών.

Η Κλάρα έκανε ηλεκτροσόκ για να απαλλαγεί από την παθολογική εμμονή που έτρεφε για τις τσίχλες (συνέπεια του τραύματος που της δημιουργήθηκε όταν δεν εισήχθηκε στην Ανώτατη Σχολή Μαστιχοκαλλιέργειας). Η Κλάρα μασούλαγε όλη μέρα τσίχλες. Τσίχλες όλων των ειδών: ροζ, πράσινες, εμπριμέ, με γεύση κεράσι, με γεύση καρότο, με γεύση σπληνάντερο. Και όχι μόνο τις μασούλαγε, αλλά και τις φύλαγε σε ειδικά φέρετρα, γιατί κατά τη γνώμη της όλες οι τσίχλες είχαν δικαίωμα σε έναν αξιοπρεπή θάνατο. Μάλιστα, περισυνέλεγε και τις τσίχλες των πεζοδρομίων, με αποτέλεσμα οι μόνες τσίχλες που έβλεπες πια στην πόλη να είναι τα ομώνυμα πουλιά.

"Θέλεις τον μισό μου αρουραίο;", της απευθύνθηκε ο Μενέλαος.

"Όχι ευχαριστώ, έφαγα δύο το πρωί".

Αυτό ήταν. Ο Μενέλαος ερωτεύτηκε σφόδρα την Κλάρα - παρόλο που του είχε υπεξαιρέσει δύο ολόκληρους αρουραίους. Αλλά και η Κλάρα ερωτεύτηκε σφόδρα τον Μενέλαο - πάντα εκτιμούσε τους άντρες με καλό γούστο στο φαγητό. Τι κρίμα που οι εραστές σκοτώθηκαν την ίδια μέρα, και μάλιστα στο πρώτο τους φιλί... (ο Μενέλαος πνίγηκε από μια τεράστια τσίχλα που κατοικοέδρευε στο στόμα της Κλάρας και η Κλάρα πνίγηκε από ένα τεράστιο κόκκαλο αρουραίου που είχε ξεμείνει στο στόμα του Μενέλαου).

Λίγο καιρό μετά, οι αρουραίοι άρχισαν να ξανακατακλύζουν την πόλη. Αλλά και οι τσίχλες άρχισαν να ξαναγεμίζουν τα πεζοδρόμια. Έτσι, οι αρουραίοι βρήκαν την ευκαιρία να μασουλάνε όσες τσίχλες ήθελαν, κάνοντας μάλιστα –οι πιο βιρτουόζοι απ΄ αυτούς- και ολοστρόγγυλες τσιχλόφουσκες. Και ως γνωστόν, όταν η τσιχλόφουσκα γίνεται από αρουραίο, μπορεί να λειτουργήσει θαυμάσια και ως αερόστατο.

Μην ανησυχήσετε λοιπόν αν δείτε κάποτε κάποιον αρουραίο να πετάει πάνω από την πόλη μας. Θα είναι ένα ανακουφιστικό σημάδι ότι αυτή η πόλη δεν έχει σταματήσει να ερωτεύεται!

Σ.τ.Β: Το παραπάνω κείμενο είναι ευγενική προσφορά του φίλου μας, ΡοζιΣαντάλ. Μοναδικός επιβιώσας μιας δίδυμης κύησης - σε μια κρίση πείνας καταβρόχθισε την αδελφή του πριν δει το φως της ημέρας - ζει απομονωμένος σ΄ένα εκτός σχεδίου εξοχικό στη Λούτσα, γράφοντας και συνθέτοντας, φορώντας τα ρούχα της αγέννητης αδελφής του και κρατώντας το όνομά της. Ανήκει στους "καταραμένους" της λογοτεχνίας -τον καταράστηκε η γειτόνισσά του γιατί τάιζε με Friskies τα περιστέρια και της κουτσούλαγαν το μπαλκόνι - και πολύ σύντομα θ' ακούσουμε περισσότερα γι' αυτόν. Είτε στο Μέγαρο Μουσικής είτε στα πρωτοσέλιδα ως serial killer των πιάνων.

Η εικονογράφηση είναι επίσης μια ευγενική προσφορά του φίλου μας του Dork. Εξίσου ανερχόμενο ταλέντο στον κόσμο της τέχνης. Θ΄ακούσετε πολλά και γι' αυτόν, αν επιβιώσει από τα χέρια του κομμωτή του - τού καταστρέφει διαρκώς τις κουπ με τόνους ζελέ. Και καλά. Εμείς είμαστε Βοργίες. Ο γράφων είναι εκτός του κόσμου ετούτου. Ο graphic artist με τι δικαίωμα αποδίδει την ιστορία τόσο εύστοχα; Dork, παίρνεις μηδέν στο βαλεντινισμό - και γιαυτό σ' αγαπάμε βρε!)

À la manière de Νανάκος

Ημερολόγια Χωρισμένων

Ιανουάριος 2001. Καθημερινά τετράωρα μαθήματα computers, απαραίτητο μάθημα για το πτυχίο αλλά τρομακτικά βαρετό καθώς προσπαθεί να με εξοικειώσει με ήδη υπάρχουσες βασικές γνώσεις Word, Excel και IE (ρίγος). Καταφύγιο, η καφετέρια παρέα με όλο το τσούρμο συμφοιτητών, ώρες κοπάνας με καφέδες και χαχανιστές συζητήσεις.



Γοητευτικός, σκοτεινός και υπέροχα μελαχρινός συμφοιτητής τραβά την προσοχή πολλών κορασίδων. Έχω ήδη αποφασίσει ότι παρόλο που μιλάμε καθημερινά, ενδιαφέρεται να αντιγράφει εργασίες και μόνο, αλλά συνεχίζω να τον παρακολουθώ να μιλάει κάθε μέρα και λίγο πιο πολύ. Γενικά δεν γελάει τόσο και είναι ώρες-ώρες μελαγχολικός. Έχει αποκαλύψει πως σπουδάζει computer science και ότι έχει λίγες ακόμη ώρες πτήσης μέχρι το δίπλωμα ερασιτεχνικού πιλότου, αλλά ανάθεμα κι αν ξέρω περισσότερα για το άτομό του.



Τα μαθήματα κοντεύουν να τελειώσουν όταν με ξαφνιάζει ζητώντας μου να βγούμε το επόμενο βράδυ. Συναντιόμαστε στο Θησείο και πηγαίνουμε για φαγητό σε ένα τρελά διακοσμημένο εστιατόριο.



Στη διάρκεια του δείπνου μιλάει, μιλάει πολύ. Για τη σχέση με τους δικούς του, για τις περιπέτειες με την ψυχική του υγεία, για τις σπουδές που διέκοψε στην Αγγλία εξαιτίας και των δύο.

- Θέλω να ξέρεις τι είδους άτομο είμαι πριν αποφασίσεις να μπλεχτείς μαζί μου.



Η γοητεία του υπερκαλύπτει τις αποκαλύψεις, και η βραδιά τελειώνει σε ένα παγκάκι κάπου ψηλά φάτσα στην Ακρόπολη και την πανσέληνο. Κάνει κρύο και ζεσταινόμαστε από την επαφή και τα ατέλειωτα φιλιά. Ξαφνιάζεται όταν παραδέχομαι ότι δεν περίμενα να υπάρχει έλξη - τόσον καιρό σκεφτόταν τα ίδια, αλλά από την ανάποδη.



Με ακολουθεί στην πόλη όπου σπουδάζει ο καλύτερος φίλος μου και με κλέβει για ένα διήμερο στο εξοχικό του εκεί κοντά. Περνάμε μαζί την χαζογιορτή των "ερωτευμένων", έγκλειστοι στο εξοχικό με τα κινητά κλειστά. Παρακολουθούμε σε ένα μεσημεριανό διάλειμμα έναν πρώην μου να τραγουδάει στην τηλεόραση και γελάμε μέχρι δακρύων. Στην Αθήνα, έρχεται στα γενέθλιά μου στο αγαπημένο μου club. Κανονίζει τις ώρες των μαθημάτων του για το καινούριο εξάμηνο ανάλογα με τις δικές μου. Ίδια διαλείμματα, μέχρι και ίδιες εξωσχολικές δραστηριότητες. Γνωρίζει τις παρέες μου. Μού γνωρίζει την δική του σε ένα ξέπνοο τριήμερο στην πόλη του Καρναβαλιού.



Μετά από πειράγματα εξομολογείται πως δεν θυμάται πολλά από τη σεξουαλική δραστηριότητά μας λόγω των ψυχοφαρμάκων.

- Θα τα κόψω γιατί ούτως ή άλλως αισθάνομαι καλύτερα από τότε που είμαστε μαζί.
- Μήπως να συμβουλευόσουν και τον ψυχίατρο; Λέω εγώ τώρα...
- Μα δεν θα με αφήσει, και δεν μπορώ να τα παίρνω άλλο. Με αρρωσταίνουν.
- ...



Στη συνέχεια, γίνομαι απορημένη συνεργός διαφόρων σχεδίων ανακατάταξης. Σε μια μέρα μέσα επαναδιακοσμεί το δωμάτιό του χωρίς να με αφήσει να κουνήσω δαχτυλάκι. Δεν αντιδρώ, δεν υποψιάζομαι. Έχω διατηρήσει τον εαυτό μου μια δισδιάστατη φιγούρα στους 2+ μήνες που είμαστε μαζί. Δεν έχει ρωτήσει τίποτε σχετικά με άλλες διαστάσεις. Οι άλλες διαστάσεις έχουν κλαπεί πολύ πρόσφατα και δεν θα είχε πρόσβαση ούτως ή άλλως.



Τον καλώ στο δικό μου σπίτι, οι δικοί μου λείπουν. Η αδελφή μου αποσύρεται διακριτικά, αλλά έχω ξεχάσει πως δεν μπορεί να... λειτουργήσει σε ανοίκειο περιβάλλον. Είμαι άνετη αλλά το παίρνει πατριωτικά. Βγαίνουμε για τσιγάρο στο μπαλκόνι και αποφασίζει να με εντυπωσιάσει με ακροβατικά. Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι πάει να κάνει, κρέμεται ήδη από την εξωτερική πλευρά του μπαλκονιού, όσο δυνατός κι αν είναι, δεν φτάνει να υπερνικήσει την βαρύτητα. Η αδελφή μου κι εγώ τον τραβάμε από τα μανίκια, τον εμψυχώνουμε, αλλά απελπίζεται, αποφασίζει να αφεθεί - το πλατύσκαλο ακριβώς από κάτω δεν φαίνεται και τόσο μακριά.

Πέφτει.



Αποφεύγει τις σκάλες με το πέλμα του και ξαπλώνεται φαρδύς πλατύς στο πλατύσκαλο.



Δύο κεφάλια τον κοιτούν από ψηλά, κοιτάζονται μεταξύ τους με τρόμο.
- Είναι ζωντανός;
- Δεν κουνιέται!!
- Ελάτε να με σηκώσετε ρε κορίτσιααααααα...
Αφού τσιρίζει έτσι, είναι σίγουρα ζωντανός. Ανάσα ανακούφισης. Πονάει ο αστράγαλός του, είναι καταγρατζουνισμένος, αλλά κατά τα άλλα προσπαθεί να χαμογελάσει. Ζητάει πάγο αλλά έχει ντροπιαστεί πολύ για να παραμείνει στη φροντίδα μας και φεύγει με τη μηχανή του μόλις αισθανθεί ότι μπορεί. Το βράδυ μαθαίνω πως είναι στο νοσοκομείο με θρυμματισμένο αστράγαλο.



Παραμένει εκεί για πάνω από ένα μήνα. Το δωμάτιό του είναι πάντα γεμάτο κόσμο. Οι κωμικές καταστάσεις δίνουν και παίρνουν, γελάει, πειράζει, τον αγαπάνε όλοι. Μέχρι που επιστρέφει στο σπίτι του, και ο δρόμος πίσω στην κατάθλιψη είναι κατηφόρα. Είμαι συνεχώς κοντά του, οι γονείς του με λατρεύουν, μου μιλάνε όσο δεν μπορούν να μιλήσουν στο γιό τους. Όταν αφαιρείται ο γύψος και επιστρέφει στα μαθήματα και στις εξόδους, καταφέρνει να απομακρύνει τους φίλους μου σε μια σειρά καβγάδων αλλά συνεχίζω να είμαι δίπλα του. Όσο κι αν φαντάζει πια ένα Αδώνειο άδειο κέλυφος.

Όταν έρχεται το τέλος, το συνοδεύει μόνο η ανακούφιση και των δύο μας. Δεν μπορεί να προσποιείται πια πως ενδιαφέρεται. Δεν μπορώ να προσποιούμαι πια πως ενδιαφέρομαι.



Ένα χρόνο αργότερα, έμαθα πως χάρη στις διασυνδέσεις των δικών του είναι πλέον πιλότος σε ελληνική αεροπορική εταιρεία. Στην τελευταία μου πτήση με την εταιρεία αυτή, τον είδα να βγαίνει από το πιλοτήριο όταν ήμουν στη έξοδο. Πανέμορφος όπως πάντα, ανεξιχνίαστος όπως πάντα. Μού χαμογέλασε ευγενικά. Δεν με θυμόταν. Τού χαμογέλασα ευγενικά. Δεν ξέρω αν θέλω να τον θυμάμαι.

Μη πατας τη Κοκκινη Γραμμη….

Σκηνη 1η: γυριζω μεσημερι με το μετρο, κατεβαινω στη σταση “Χαλανδρι» κι ακουω από το μεγαφωνο τις γνωστες οδηγιες που ηχουν ολη μερα: «παρακαλειστε να στεκεστε στη δεξια πλευρα της κυλιομενης σκαλας, να χρησιμοποιειτε τη χειρολαβη, μπλα, μπλα, μπλα…»
Σηκωνω τα ματια μου και βλεπω ανθρωπους, πειθηνια τοποθετημενους στη δεξια πλευρα της σκαλας ν’ανεβαινουν σιωπηλα. Μια ατελειωτη ουρα υποταγμενη στα δεξια. Σαν προβατα επι σφαγη, σκεφτομαι. Αυθορμητα παω και καθομαι από την αριστερη πλευρα της κυλιομενης (σιγα την επανασταση δλδ) και χεστηκα για τις ηχογραφημενες οδηγιες, κι αν εμποδιζω τη διελευση των βιαστικων επισης χεστηκα, το εχω δει και το εχω μετρησει, ξερεις ποσο κερδιζεις εσυ που βιαζεσαι κι ανεβαινεις τρεχοντας; 3 σκαλια, 3 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΣΚΑΛΙΑ ρε γμτ, 3 σκαλια με προσπερνας μονο, αξιζει τοσο τρεξιμο, σπρωξιμο και γκρινια;;
Και το μεγαφωνο συνεχιζει να δινει οδηγιες, απροσωπη μεταλλικη φωνη κατω από ένα γυαλινο ουρανο με σιδεριες….ριπες παγωμενου αερα με ζωνουν από παντου…που ειμαι ρε γμτ αναρωτιεμαι….που ειμαι…σαν στρατοπεδο συγκεντρωσης είναι εδώ μεσα….φωνες μας κατευθυνουν, φωνες μας νουθετουν, φωνες μας προειδοποιουν….κι εμεις σιωπηλοι, ανεβαινουμε, κατεβαινουμε, χτυπαμε εισιτηρια, περιμενουμε….περιμενουμε το επομενο μηνυμα από το μεγαφωνο….

Σκηνη 2η: απογευμα, χτυπα το τηλεφωνο στο σπιτι. Σκεφτομαι πριν το σηκωσω. Το εχω μελετησει στατιστικα το θεμα, όταν σε καλουν 6-8 το απογευμα, σπανιως είναι για καλο. Το 90% είναι για να σου υπενθυμισουν ληγμενους λογαριασμους και το 10% από ανθρωπους που εχεις κάθε λογο να τους αποφυγεις (θειαδες που εχουν ορεξη για κουβεντα κι επισκεψη, γνωστοι από το υπερπεραν που σε θυμηθηκαν κι εντελως συμπτωματικα σου ζητανε και μια εξυπηρετησουλα από τη δουλεια σου, φιλοι σε κριση υστεριας κλπ). Σε μια παρορμηση γενναιοτητας, σηκωνω το τηλεφωνο. Ακουω ηχογραφημενο μηνυμα του ΟΤΕ που εμμεσως πλην σαφως μου υποδεικνυει ότι «εχω προβλημα» με τον λογαριασμο μου (σε απλα ελληνικα, εχω καθυστερησει τη πληρωμη, μα τι διαολο, ουτε 10 μερες δε περασαν) κι επισης σε απλα ελληνικα αυτό σημαινει ότι εντος ολιγου θα κοπει η συνδεση. Κλεινω συγχισμενη το τηλεφωνο και μετα από λιγο σηκωνω το ακουστικο….το μηνυμα εξακολουθουσε να μεταδιδεται!! Φρικαρω εντελως, να θες να κανεις ένα τηλεφωνημα και η φωνη-ρομποτ να σου υπενθυμιζει διαρκως τις οφειλες σου!!

Σκηνη 3η: δεν περνανε λιγα λεπτα, κι ακουω τον χαρακτηριστικο ηχο του sms. Τρεχω ολο περιεργεια να δω ποιος με θυμηθηκε……ω ναι, η αγαπημενη μας εταιρεια, υπενθυμιση κι αυτή να τακτοποιησω τον λογαριασμο του κινητου που εληξε πριν 9 μερες……πεταω τη συσκευη ολο νευρα, τι στο καλο γινεται, από παντου με ζωνουν φωνες, μεγαφωνα, ηχογραφημενα μηνυματα, να δεις που σε λιγο θα προβαλει από καμια γωνια του ταβανιου ενας τεραστιος ηλεκτρονικος οφθαλμος που θα περιστρεφεται γυρω από κάθε κινηση μου και θαχει ένα θεορατο μεταλλικο στομα ν΄ανοιγοκλεινει κάθε λιγο και λιγακι, «κατσε στη δεξια πλευρα» «πληρωσες το τηλεφωνο;» «αυριο δε θαχεις ρευμα» «καθυστερησες τη δοση της καρτας» «μη καπνιζεις» «μη τρως» «μη πατας τη κοκκινη γραμμη»
Φοβαμαι ν΄ανοιξω τον υπολογιστη, ειμαι σιγουρη ότι θα τον εχουν ενεργοποιησει να μου στελνει popups με τις υποχρεωσεις και τις οφειλες μου, σε λιγο θα ανακαλυψουν ότι εχω blog και θα μου αφηνουν comments, o OTE, η ΔΕΗ, η τραπεζα, η εφορια, «πληρωσε, πληρωσε, πληρωσε»
Τα εχω ξαναπει και τα εχω ξαναγραψει αυτά με τους λογαριασμους, όμως αυτή τη φορα η απορια μου είναι:

Γιατι ακουω μονο φωνες και δε βλεπω ανθρωπους;

Εφιαλτικο μου μοιαζει αυτό το σκηνικο, ολο παραγγελματα, οδηγιες, υπενθυμισεις, όλα μεσα από απροσωπες φωνες, η τεχνολογια που σε κυνηγα, η τεχνολογια που σε εντοπιζει, η τεχνολογια που σε καθοδηγει, η τεχνολογια που σε υπνωτιζει. Σιγα την ανακαλυψη θα μου πεις. Λες και δε ξερουμε το Μεγαλο Ματι που είναι εκει ψηλα, εκει ψηλα (και δεν εννοω τον Υμηττο)

Ετσι όπως παμε θ’ αρχισω να νοσταλγω τον αστυφυλακα που εκανε κάθε τρεις και λιγο επισκεψεις στο σπιτι μας και τσιριζε η μανα μου «τι θες κι ανακατευεσαι με τα πολιτικα, κοριτσι πραμα», ειχε ένα προσωπο τουλαχιστον, ηταν εκει ζωντανος μπροστα σου, τον εβλεπες, τον αντιμετωπιζες, τωρα ποιον να βρισεις, το μεγαφωνο, τη καμερα, το sms, τον αυτοματο τηλεφωνητη;;;

-«Μη πατατε τη κοκκινη γραμμη»
-«Θα τη πατησω ρε»

Πως παμε απο εμμονες;; (τριτη κ' φαρμακερη)

Εχετε εμμονες; Εμμονες με την τελειοτητα, τη καθαριοτητα, τον/την πρωην σας, το σεξ, το φαγητο; Εμμονες με το παρελθον, τον διπλανο σας, με τα χρωματα, τα ψωνια, την ταξη; Πως σας προεκυψαν: Διαρκουν πολύ ή λιγο; ή για παντα; Τι είναι αυτά τα μεγαλα ή μικρα κολληματα που μας κανουν να επιμενουμε σταθερα κ΄αμετακλητα σε κατι, ειτε είναι ουσιωδες ειτε επουσιωδες;

Καλα, μη μου πειτε εμμονη με το blogging, γιατι απ’ αυτό εχουμε ολοι οσοι ειμαστε εδώ.
Τι είναι ομως αυτό που γεννα τις εμμονες; Τι είναι αυτό που τις διωχνει; (όταν τις διωχνει…) Μας κανουν ευτυχισμενους ή δυστυχισμενους; Αν καποιος δεν εχει τις δικες μας εμμονες, είναι αποδεκτος από μας; Ανεχεστε τις εμμονες των αλλων; Γελατε μ΄αυτές ή το βαζετε στα ποδια;

Γιατι τα ρωταω όλα αυτά; Γιατι τα τα τελευταια χρονια διαπιστωνω ολο και πιο συχνα ότι με κυριευουν διαφορες τασεις. Δεν θα τους εδινα σημασια, αλλα η επαναληψιμοτητα τους κ’ η διαρκεια τους με εβαλε σε υποψια ότι προκειται περι εμμονων. Ας πουμε για την τελευταια μου εμμονη, την πιο αστεια κι ανωδυνη.

Ξαφνικα μια μερα αρχιζω να μασαω μαστιχες Χιου. Αυτές τις μαστιχες που θυμομουν από τα παιδικα μου χρονια κι οποτε περιστασιακα τις ετρωγα μου ερχονταν μνημες από αυλες, κηπους και σχολικες ποδιες. (όχι, δεν ειμαι από τη Χιο). Ξεκινησα να παιρνω ένα κουτακι, την επομενη μερα πηρα κ’ δευτερο , την άλλη και τριτο κι αρχισα σιγα σιγα να εθιζομαι. Μεσα σ’ ελαχιστο διαστημα, εβλεπες σκορπισμενα παντου τα χαρακτηριστικα κιτρινοπρασινα κουτακια, στη τσαντα μου, στις τσεπες μου, στο αυτοκινητο, στο γραφειο, στον κομπιουτερ. Δεν ξεκινουσα τη μερα μου χωρις να μασησω μερικα από τ’ αγαπημενα μου κουφετακια. Λατρευα τη πρωτη δαγκωνια που γεμιζε το στομα μου αρωμα κ΄ ζαχαρη. Η τελειοτητα! Μετα τη πετουσα κι επαιρνα άλλη κι άλλη. Εφτανε το βραδι κι εγω ακομα μασουσα, μεχρι να παω για υπνο.
Όταν μου μιλουσαν οι συναδελφοι ή οι φιλοι, εγω εκει, τους απαντουσα παντα μασωντας κουφετακια μαστιχας. Σταυροκοπιοντουσαν οι ανθρωποι, αλλα δεν ελεγαν τιποτα.
Σαρωνα στη κυριολεξια τα ραφια του σουπερμαρκετ και των περιπτερων, προκειμενου να εχω παντα αποθεμα, να μη ξεμεινω. Εφτασα στο σημειο να προτιμω να ξεμεινω από τσιγαρα παρα από τις συγκεκριμενες μαστιχες. Ειχα γινει μια «μαστιχοΧιομανιακ». Λετε να με ειχε επηρεασει η διαφημιση "καλυτερα να μασας παρα να μιλας";

Κρατησε ένα χρονο κ’ κατι αυτή η εμμονη μου. Κι ένα πρωι, τερμα. Ετσι στα καλα καθουμενα. Ξυπνησα και δεν ηθελα πια να μασησω άλλες μαστιχες, ειχα παθει overdose. Πεταξα όλα τα κουτακια που ειχα, δεν ηθελα να τα ξαναδω μπροστα μου.
Τωρα αγοραζω τσιχλες διαφορες, μονο κ’ μονο για να διωχνω τη μυρωδια του τσιγαρου. Κραταω ένα κουτακι για μια βδομαδα, νορμαλ καταναλωση. Ξερω οτι οι ψυχολογοι εχασαν ενα καλο πελατη, αλλα ας μη φοβουνται, οι εμμονες δε τελειωνουν ποτε, ολο και καινουργιες γεννιουνται, τωρα ειμαι σε νεα -πιο αστεια- εμμονη (αλλη φορα θα μιλησω γι αυτη).

Προχθες στη δουλεια, ειχα τη φαεινη εμπνευση να ρωτησω: «εχει κανεις τσιχλα;»
«Περιμενε» μου λεει ενας συναδελφος «εχω εγω και μαλιστα τις καλυτερες».
Κι ερχεται προς το μερος μου κρατωντας …ναι, ναι, σωστα μαντεψατε, ένα κουτι μαστιχες Χιου!!
Το «οοοοοοοοοοοοοχχχχχιιιιιιι» μου ακουστηκε σε ολους τους οροφους. Εμεινε στηλη αλατος να με κοιτα.
Αντε να του εξηγησεις τωρα.
;-)

Y.Γ. το ποστ αυτο ανεβαινει για 2η φορα, το προηγουμενο χαθηκε, ο ευρων ας κρατησει τις τσιχλες....

Υ.Γ.2.αυτη ειναι η 3η προσπαθεια ν΄ανεβει το ποστ (ναι, ξερω, κατι λεγαμε για εμμονες)

Υ.Γ.3. κι οσοι θελατε να μαθετε για τις εμμονες και δεν τολμουσατε να ρωτησετε, καντε μια βολτα απο το blog "Ψυχογνωσια" εχει ενα πολυ ενδιαφερον κειμενο περι εμμονων

Με το Create το φτιαχνω, με το Publish τ' ανεβαζω, τι εχει το ερμο και ψοφα?

Για το post μου λεω, το χθεσινο. Τι ηθελα κι εγω να γραψω για τις εμμονες, οριστε τωρα απεκτησα κι αλλη: "κυνηγωντας-το-χαμενο-post"

Χθες τ' απογευμα τ' ανεβαζω ωραια-ωραια, μετα απο μια ωρα ενω το βλεπω απο το Monitor, στο blog ειναι αφαντο. Το κανει copy η Id απο το monitor και το ανεβαζει παλι. Μετα απο λιγο, ελεγχω το Dashboard, αφαντο το post. Μπαινω απο Explorer (ω, ναι) και το συναντω παλι. Απο Firefox, αφαντο. Τα σχολια δεν λειτουργουν.
Σημερα ουτε απο Firefox, ουτε απο Explorer το βλεπω στα αρχεια μου. Στο blog υπαρχει, οπως κ΄ στο monitor. Τα σχολια εξακολουθουν να μη δουλευουν.
Dear George Nonce, επαθα οτι κι εσυ!

Αν γνωριζει καποιος τι συμβαινει, ας μου στειλει μεηλ μπας και βρω μια ακρη. Αν και η υποθεση μου μοιαζει με την ADSL, τον πρωτο καιρο ολα λειτουργουσαν περιφημα, τωρα συμπεριφερεται χειροτερα κι απο dialup, κι οταν παιρνεις την υποστηριξη, η δικαιολογια ειναι "υπαρχουν πολλοι χρηστες"!!
Λετε να τα επαιξε ο Blogger τωρα που γιναμε πολλοι;; Λεω...

Υ.Γ. επισης χθες το βραδι, κανενα blog απο το Monitor δεν μου ανοιγε, παρατηρησα οτι ανοιγαν μονο blogs που δεν ησαν απο Blogger, καμια ιδεα κανεις για το τι συμβαινει;;