À la manière de Νανάκος

Ημερολόγια Χωρισμένων

Ιανουάριος 2001. Καθημερινά τετράωρα μαθήματα computers, απαραίτητο μάθημα για το πτυχίο αλλά τρομακτικά βαρετό καθώς προσπαθεί να με εξοικειώσει με ήδη υπάρχουσες βασικές γνώσεις Word, Excel και IE (ρίγος). Καταφύγιο, η καφετέρια παρέα με όλο το τσούρμο συμφοιτητών, ώρες κοπάνας με καφέδες και χαχανιστές συζητήσεις.



Γοητευτικός, σκοτεινός και υπέροχα μελαχρινός συμφοιτητής τραβά την προσοχή πολλών κορασίδων. Έχω ήδη αποφασίσει ότι παρόλο που μιλάμε καθημερινά, ενδιαφέρεται να αντιγράφει εργασίες και μόνο, αλλά συνεχίζω να τον παρακολουθώ να μιλάει κάθε μέρα και λίγο πιο πολύ. Γενικά δεν γελάει τόσο και είναι ώρες-ώρες μελαγχολικός. Έχει αποκαλύψει πως σπουδάζει computer science και ότι έχει λίγες ακόμη ώρες πτήσης μέχρι το δίπλωμα ερασιτεχνικού πιλότου, αλλά ανάθεμα κι αν ξέρω περισσότερα για το άτομό του.



Τα μαθήματα κοντεύουν να τελειώσουν όταν με ξαφνιάζει ζητώντας μου να βγούμε το επόμενο βράδυ. Συναντιόμαστε στο Θησείο και πηγαίνουμε για φαγητό σε ένα τρελά διακοσμημένο εστιατόριο.



Στη διάρκεια του δείπνου μιλάει, μιλάει πολύ. Για τη σχέση με τους δικούς του, για τις περιπέτειες με την ψυχική του υγεία, για τις σπουδές που διέκοψε στην Αγγλία εξαιτίας και των δύο.

- Θέλω να ξέρεις τι είδους άτομο είμαι πριν αποφασίσεις να μπλεχτείς μαζί μου.



Η γοητεία του υπερκαλύπτει τις αποκαλύψεις, και η βραδιά τελειώνει σε ένα παγκάκι κάπου ψηλά φάτσα στην Ακρόπολη και την πανσέληνο. Κάνει κρύο και ζεσταινόμαστε από την επαφή και τα ατέλειωτα φιλιά. Ξαφνιάζεται όταν παραδέχομαι ότι δεν περίμενα να υπάρχει έλξη - τόσον καιρό σκεφτόταν τα ίδια, αλλά από την ανάποδη.



Με ακολουθεί στην πόλη όπου σπουδάζει ο καλύτερος φίλος μου και με κλέβει για ένα διήμερο στο εξοχικό του εκεί κοντά. Περνάμε μαζί την χαζογιορτή των "ερωτευμένων", έγκλειστοι στο εξοχικό με τα κινητά κλειστά. Παρακολουθούμε σε ένα μεσημεριανό διάλειμμα έναν πρώην μου να τραγουδάει στην τηλεόραση και γελάμε μέχρι δακρύων. Στην Αθήνα, έρχεται στα γενέθλιά μου στο αγαπημένο μου club. Κανονίζει τις ώρες των μαθημάτων του για το καινούριο εξάμηνο ανάλογα με τις δικές μου. Ίδια διαλείμματα, μέχρι και ίδιες εξωσχολικές δραστηριότητες. Γνωρίζει τις παρέες μου. Μού γνωρίζει την δική του σε ένα ξέπνοο τριήμερο στην πόλη του Καρναβαλιού.



Μετά από πειράγματα εξομολογείται πως δεν θυμάται πολλά από τη σεξουαλική δραστηριότητά μας λόγω των ψυχοφαρμάκων.

- Θα τα κόψω γιατί ούτως ή άλλως αισθάνομαι καλύτερα από τότε που είμαστε μαζί.
- Μήπως να συμβουλευόσουν και τον ψυχίατρο; Λέω εγώ τώρα...
- Μα δεν θα με αφήσει, και δεν μπορώ να τα παίρνω άλλο. Με αρρωσταίνουν.
- ...



Στη συνέχεια, γίνομαι απορημένη συνεργός διαφόρων σχεδίων ανακατάταξης. Σε μια μέρα μέσα επαναδιακοσμεί το δωμάτιό του χωρίς να με αφήσει να κουνήσω δαχτυλάκι. Δεν αντιδρώ, δεν υποψιάζομαι. Έχω διατηρήσει τον εαυτό μου μια δισδιάστατη φιγούρα στους 2+ μήνες που είμαστε μαζί. Δεν έχει ρωτήσει τίποτε σχετικά με άλλες διαστάσεις. Οι άλλες διαστάσεις έχουν κλαπεί πολύ πρόσφατα και δεν θα είχε πρόσβαση ούτως ή άλλως.



Τον καλώ στο δικό μου σπίτι, οι δικοί μου λείπουν. Η αδελφή μου αποσύρεται διακριτικά, αλλά έχω ξεχάσει πως δεν μπορεί να... λειτουργήσει σε ανοίκειο περιβάλλον. Είμαι άνετη αλλά το παίρνει πατριωτικά. Βγαίνουμε για τσιγάρο στο μπαλκόνι και αποφασίζει να με εντυπωσιάσει με ακροβατικά. Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι πάει να κάνει, κρέμεται ήδη από την εξωτερική πλευρά του μπαλκονιού, όσο δυνατός κι αν είναι, δεν φτάνει να υπερνικήσει την βαρύτητα. Η αδελφή μου κι εγώ τον τραβάμε από τα μανίκια, τον εμψυχώνουμε, αλλά απελπίζεται, αποφασίζει να αφεθεί - το πλατύσκαλο ακριβώς από κάτω δεν φαίνεται και τόσο μακριά.

Πέφτει.



Αποφεύγει τις σκάλες με το πέλμα του και ξαπλώνεται φαρδύς πλατύς στο πλατύσκαλο.



Δύο κεφάλια τον κοιτούν από ψηλά, κοιτάζονται μεταξύ τους με τρόμο.
- Είναι ζωντανός;
- Δεν κουνιέται!!
- Ελάτε να με σηκώσετε ρε κορίτσιααααααα...
Αφού τσιρίζει έτσι, είναι σίγουρα ζωντανός. Ανάσα ανακούφισης. Πονάει ο αστράγαλός του, είναι καταγρατζουνισμένος, αλλά κατά τα άλλα προσπαθεί να χαμογελάσει. Ζητάει πάγο αλλά έχει ντροπιαστεί πολύ για να παραμείνει στη φροντίδα μας και φεύγει με τη μηχανή του μόλις αισθανθεί ότι μπορεί. Το βράδυ μαθαίνω πως είναι στο νοσοκομείο με θρυμματισμένο αστράγαλο.



Παραμένει εκεί για πάνω από ένα μήνα. Το δωμάτιό του είναι πάντα γεμάτο κόσμο. Οι κωμικές καταστάσεις δίνουν και παίρνουν, γελάει, πειράζει, τον αγαπάνε όλοι. Μέχρι που επιστρέφει στο σπίτι του, και ο δρόμος πίσω στην κατάθλιψη είναι κατηφόρα. Είμαι συνεχώς κοντά του, οι γονείς του με λατρεύουν, μου μιλάνε όσο δεν μπορούν να μιλήσουν στο γιό τους. Όταν αφαιρείται ο γύψος και επιστρέφει στα μαθήματα και στις εξόδους, καταφέρνει να απομακρύνει τους φίλους μου σε μια σειρά καβγάδων αλλά συνεχίζω να είμαι δίπλα του. Όσο κι αν φαντάζει πια ένα Αδώνειο άδειο κέλυφος.

Όταν έρχεται το τέλος, το συνοδεύει μόνο η ανακούφιση και των δύο μας. Δεν μπορεί να προσποιείται πια πως ενδιαφέρεται. Δεν μπορώ να προσποιούμαι πια πως ενδιαφέρομαι.



Ένα χρόνο αργότερα, έμαθα πως χάρη στις διασυνδέσεις των δικών του είναι πλέον πιλότος σε ελληνική αεροπορική εταιρεία. Στην τελευταία μου πτήση με την εταιρεία αυτή, τον είδα να βγαίνει από το πιλοτήριο όταν ήμουν στη έξοδο. Πανέμορφος όπως πάντα, ανεξιχνίαστος όπως πάντα. Μού χαμογέλασε ευγενικά. Δεν με θυμόταν. Τού χαμογέλασα ευγενικά. Δεν ξέρω αν θέλω να τον θυμάμαι.