Loucretia's

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 29, 2005

ΠΕΟ-ΝΟΣΠΟΡΟΣ



Ρε σεις, τι θα γινει πια με τις πεο-φωτογραφιες σας;;;

Είναι κατασταση αυτή;;

Πρωι-μεσημερι-βραδυ, ότι ωρα και να μπω στο monitor, παντου κρεμονται ΠΕΗ, σα τσαμπια πανω από το κεφαλι μου.

Με κερια, με λαμπατερ, με λουλουδια, με μελισσες, αεροπλανατα, σιδηροδροματα, ΚΤΕΛατα, ορθατα, φευγατα, ορεξατα, μπουρδουκλατα, γεματα, μαυρισμενα, τελειωμενα, γυρισμενα, αναποδιασμενα, παραγουλιασμενα, τσουρομαδημενα, ε, μπαστα πια!!


Αυτό δεν είναι μπλογκοσφαιρα, πεο-αμπελωνας είναι!!!

Μη σας πω για τα ωραια αμυγδαλωτα ματακια μου (δε θελω σχολια) που εχουν παρει φαλλομορφο σχημα και πεο-περιστρεφουν.

Ακομη και το μπισκοτακι που συνοδευει τον πρωϊνο καφε μου, σημερα το εβλεπα πεοσχηματισμενο!!

Ειπαμε να πεοπεθυμησουμε, όχι να πεομπουχτισουμε.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 25, 2005

Αφου Πεφτουν σαν Βροχη....



...τα posts για τις βροχες, ιδου κι η αποψη της Λουκρητιας...

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 24, 2005

Μπλε!



Είπαμε να τα δούμε όλα μπλε...

Και μάλιστα δίχως τα ομόχρωμα χαπάκια!!!

Τι λέτε κι εσείς;

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 21, 2005

Ους το MONITΟR Συνεζευξε, BLOGGER μη Χωριζετω...


Οκ, ξερω οτι γραφω εν βρασμω πληκτρολογιου, αλλα δε γινεται να μη το πω.

Αναφερομαι στις παλαιοτερες, ενδιαμεσες και προσφατες αποχωρησεις (καλων κατ' εμενα) bloggers απο το monitor, το μονο (σχεδον) εργαλειο αυτη τη στιγμη που με βοηθα να τους βρισκω και να τους διαβαζω.

Και καλα θα μου πεις, αφου τους εχεις ή μπορεις να τους βαλεις στα links σου, τι ζορι τραβας;

Ε, τραβαω.

Γιατι ξεχναω.

Και νευριαζω, γιατι χανω τα καλα τους κειμενα.

Υπαρχουν πολλα και καλα blogs και καθημερινα μπαινουν και νεα στο monitor. Θελεις ενα 2ωρο τουλαχιστον καθε φορα για να μπορεις να διαβασεις ολα τα αρθρα που δημοσιευονται. Κι αναγκαστικα, θα περιοριζεις ολο και πιο πολυ, τα blogs που επισκεπτεσαι, γιατι ο χρονος δε φτανει και επιλεγεις να μπαινεις σ' αυτα που ξερεις ηδη κι εκτιμας τις αποψεις τους και το γραψιμο τους.
Οταν ομως δεν τα βλεπω στο monitor, παρασυρμενη διαβαζω ολα τα αλλα που δημοσιευονται και παραλειπω αυτα που δεν εμφανιζονται. Ενω ξερω οτι συνεχιζουν τη λειτουργια τους.

Δεν θα πω το χιλιοτετριμμενο "σεβομαι την αποφαση τους", γιατι ανεξαρτητα απο το αν θα δειξω σεβασμο ή οχι, η αποφαση ειναι δικη τους, το blog ειναι δικο τους κι εμενα λογος δε μου πεφτει.

Μου πεφτουν ομως πολλα νευρα.

Και την πληρωνει το πληκτρολογιο.

Κι εσεις.

(και μη μου συστησετε ξυδι για τα νευρα, εκτος αν ειναι μπαλσαμικο)

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 19, 2005

ΝΥΧΤΕΣ ΖΑΡΤΙΕΡΑΣ


Καλα πιστεψατε οτι ειναι ποτε δυνατον μια Βοργια να τρεχει σε Νυχτες Πρεμιερας;

Δεν ειμαστε καλα.

Δε φτανει που όλα τα εντυπα, θεωρουν απαραιτητο να μας βομβαρδιζουν βδομαδες πριν με αναλυτικα προγραμματα και ενδελεχεις αναφορες στις ταινιες που προκειται να προβληθουν, εχω και τους εντιμοτατους σινεφιλ φιλους μου.

Εξαφανιζονται ολο αυτό το διαστημα, ξεροσταλιαζουν με τις ωρες στις ουρες, ριχνουν μερικους ξεγυρισμενους υπνους στις αιθουσες , αναλωνονται σε ατελειωτες συζητησεις κι αναλυσεις για τον Ταδε Μαντζουριανο σκηνοθετη κι επιστρεφουν περιχαρεις και κεφατοι λες και ψωνισαν από του Βεροπουλου, κραδαινοντας ως τροπαιο τη καρτα διαπιστευσης και λοιπα αναμνηστικα.

(τωρα που το σκεφτομαι, καπου πρεπει να εχω βαλει κι εγω τα αναμνηστικα κορδονακια λαιμου και τα στυλο που μας μοιραζε περισυ γνωστη μαρκα τσιγαρων, η οποια ελπιζω και φετος να μοιραζει κουτες για να εχουμε αποθεμα για το χειμωνα, εκει που 'φτασε το πετρελαιο, ολα τα υπολογιζεις)

Κι αμα τους ρωτησεις «τι εγινε ρε παιδια, θα παμε για κανα ποτακι;» σου απαντουν «ααα δε μπορω, εχω να παραδωσω κειμενο, να γραψω κριτικη, να στειλω ανταποκριση» και σου αραδιαζουν ένα σωρο αγνωστα ονοματα (που κανουν τον Ομηρο Ευστρατιαδη να φανταζει Ορσον Ουελλες)

Φετος όμως το αποφασισα.

Δε πα να φωναζουν ολοι «μη το χασετε» «δειτε το οπωσδηποτε» εγω δε παω πουθενα.

Ακομα θυμαμαι με τρομο να μου περιγραφουν τις συνθηκες προβολης του «Καπνου» του Τζαρμους (στιβαγμενοι θεατες, αφορητη ζεστη, κλειστα αιρκοντισιον) την οποια προβολη γλυτωσα στο παραπεντε και δε πηγα.

Οποτε σκεφτομαι αυτό το διαστημα να οργανωσω για αντιπραξη τις Νυχτες Ζαρτιερας.

Το αφιερωμα θα περιλαμβανει:

1) ΠΡΕΜΙΕΡΑ :"Τσακισμένα Κρεβατια"

2) ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ: Εισηγησεις με τις ερωτικες επιδοσεις των προσφατως ερωτευμενων φιλεναδων και φιλων (θα ακολουθησει συζητηση για ενημερωση κι εμπεδωση νεων στασεων του σεξ)

3) MΟΥΣΙΚΗ & ΦΙΛΜ: ΤΕΝΤΩΣΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ: Επιδειξη εσωρουχων Victoria’s secret με τη συνοδεια ασματων π.χ. «ερωτα μου τοκογλυφε, το κορμι μου γλυφε»

4) NTOKIMANTEP:"Γεννημένες στα Spa" (μια περιηγηση στον κοσμο του φυκιου, της λασπης και του Ταϋλανδεζικου μασαζ)

5) ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ : «Πηνελοπη των Υδατων» του Β.Σωτηροπουλου

6) ANEΞAPTHTOI ΜΟΓΓΟΛΟΙ: Προβολη ερωτικων dvd (π.χ. Η Ιστορια της Καμηλας που Δακρυσε)

7) ΣΙΝΕΜΑ ΣΤΑ ΟΡΙΑ: "Τρυπα στη Αυτια"

8) ΠANOPAMA:
Εκθεση με γυμνες φωτο του Μπραντ Πιτ, του Πιτσιρίκου, του Estarian και των συντακτων του Cine.gr

9) MΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ (σεξ. τι άλλο;)

10) ΛΗΞΗ: Απονομη της «Χρυσης Ζαρτιερας»- η εκδηλωση θα κλεισει με δειπνο στου «Τελη» παρουσια του Ντανιελ Ντει Λιουις και του Ντανυ ντε Βιτο.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 16, 2005

Παραλήρημα των 38.3


Ο θεός του σουρεάλ Τομ Ρόμπινς είχε χαρίσει στην ηρωίδα τού Χορού των Επτά Πέπλων Έλεν μια όμορφη, περίεργη ιδιότητα. Η ίδια το ονόμαζε οπτικό παιχνίδι, κατά το οποίο μια εικόνα, στατική ή κινούμενη, περνούσε μέσα από το φίλτρο των μισόκλειστων βλεφάρων της και έφτανε στον εγκέφαλο εντελώς αλλοιωμένη, ή κατά την ίδια, βελτιωμένη. Το ανακάλυψε σε interstate ταξίδια μικρή και αργότερα έμαθε να ζωγραφίζει έτσι και να αφήνει το υποσυνείδητό της ελεύθερο να οργιάσει, να προσθέσει πινελιές δικές του, να αλλοιώσει την υπάρχουσα αδιάφορη εικόνα με σύμβολα που ο ξύπνιος νους αγνοεί.

Δεν έχω καμία σχέση με ζωγραφική - ανάθεμα κι αν μπορώ να τραβήξω μια ίσια γραμμή – αλλά η συγκεκριμένη ιδιότητα δεν περιορίζεται μόνο σε αυτή τη μορφή δημιουργίας, ευτυχώς. Υπάρχει και κάτι που ονομάζω επι/λεκτικό παιχνίδι και το ανακάλυψα πρώτη φορά με 39 πυρετό και παραισθήσεις... και το θυμάμαι κάθε φορά που έχω πυρετό στα 38άρια. Και μόνο γι’αυτό δηλαδή αξίζει να ανεβάσω πυρετό, όσο και αν το εξασκώ χωρίς αυτόν, δεν είναι το ίδιο.

Μπερδεύονται γλυκά αναμνήσεις, όνειρα, φόβοι, ελπίδες, παραισθήσεις. Μπαίνει το ένα πάνω στο άλλο και φτιάχνουν ένα κοκτέιλ αισθησιασμού και τρόμου που όσο κι αν πασχίζει κανείς να περιγράψει με λέξεις, ξεφεύγει κι ελίσσεται, τυραννά εξαίσια. Αλλά εκεί είναι το παιχνίδι – η προσπάθεια να περιγράψω τι βλέπω κι αισθάνομαι όσο πιο πιστά μπορώ, και το πείσμα να μην αφήσω καμιά εικόνα να ξεφύγει απερίγραπτη.

38άρι και βάλε σήμερα λοιπόν, και το επι/λεκτικό παιχνίδι ανάμεσα στους ζαλισμένους ύπνους στο φόρτε του. Το Multi-Moulinex του άρρωστου μυαλού μου (κυριολεκτικά και μεταφορικά...) πήρε υλικό μηνών κι έφτιαξε κοκτέιλ Μολότωφ – είχα και νεύρα το μεσημέρι, ήρθε κι έδεσε. Τρομοκράτες έβαζαν βόμβες στη ζούγκλα της Κένυας και τό ‘σκαγαν τρομαγμένες αντιλόπες και αιλουροειδή, μωρά (πολλά μωρά – χτες έβλεπα ότι όλες οι φίλες μου γέννησαν και ο ονειροκρίτης/μαμά είπε στεναχώριες) έπαιζαν με φάλαινες στον ωκεανό, το Manchester απέκτησε πρόσφατα το Museo Prado και μικρά Μηλιώτικα σπιτάκια με φόντο τη θάλασσα, τρένα πετούσαν και αεροπλάνα έτρεχαν σε ράγες, το γραφείο μου ήταν σκοτεινό και μύριζε Tim Burton – α και βουτηγμένο στη σοκολάτα – και ο manager είχε καρέ μαλλιά και καπέλο και ερχόταν απειλητικός να ρωτήσει γιατί είμαι άρρωστη και ποιος θα κάνει την αναφορά...

Δεν συνεχίζω, έπεσε ο πυρετός πριν λίγο βλέπετε. Μήπως να απέχω λίγο από τα λογής λογής πολύχρωμα χαπάκια μπας και πάω άλλον ένα γύρο στο λούνα πάρκ της (α)συνείδησής μου; Μπα, έχω ταξίδι αύριο, το αεροπλάνο φεύγει από το Manchester Picadilly για London Euston στις 11...

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 14, 2005

Λατρειαααααααααααα!!!



Μετα απο τοσους αποτριχωμενους αντρες που ειδαμε και φετος στις παραλιες (ασε κατω το κερι μου, ρε) επιτελους να θυμηθουμε κι εναν Πραγματικο Αντρα!! :-ΡΡΡΡ

(αμαν ρε λεβεντες, δε λεμε να γυρνατε και σαν ορθιες φλοκατες, αλλα νταξ' αφηστε και καμια τριχα πανω σας, ποιος σας ειπε οτι μας αρεσει να σας βλεπουμε σαν γυαλισμενα παρκε;;;)

Τη φωτο μου την εστειλε ο αδμινος hpstg και δεν αντεξα τον πειρασμο να τη δημοσιευσω.

Ειδικα αυτο το μαλλι-πιστολακι με τη φραντζα-πουλοβερ, ειναι ολα τα λεφτα!!

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 11, 2005

Viva la vida, viva victoria, Cleopatra...


ΜΕ άρεσε πάρα πολύ το μήνυμα τριών φίλων μου από τη Θεσσαλονίκη σήμερα το πρωί - το διάβασα όσο κατέβαζα ασπιρίνες για το hangover από δέκα διαφορετικά ποτά σε σεβαστές ποσότητες, στο παγκάκι του πεζοδρόμου του προαστίου όπου δουλεύω, περιτριγυρισμένη από πολύχρωμες τσάντες γεμάτες αποκλειστικά με ρούχα και αξεσουάρ που δεν χρειάζομαι απαραίτητα και δεν έχω τα χρήματα να αγοράζω σε εβδομαδιαία βάση - που τελευταία το κάνω.

Τους απάντησα την αλήθεια - δηλαδή πως ξύπνησα σήμερα το πρωί στο κρεβάτι του gay κολλητού μου με μια φίλη μου και ένα τρελό bi γκομενάκι που γνώρισα χτες για πρώτη φορά, και δεν ήμουν σίγουρη για το τι είχα κάνει ακριβώς πριν λιποθυμήσω από τα ξύδια. Τελικά με διαβεβαίωσαν πως τίποτε, απλώς "λιποθύμησα" μέσα στο χαμό - λες και δεν το έχω ξανακάνει; Γέλαγα όμως μόνη μου, και σιγανά να μην τους ξυπνήσω, με τον προβληματισμό μου και που αναρωτιόμουν τι λέω και τι αποκρύβω από το αγόρι μου, του οποίου φυσικά βρήκα αναπάντητη κλήση στο κινητό. Μεγάλο πράγμα να ξέρω πως κάποιος εκεί έξω έχει αναρωτηθεί τι μπορεί να έχω σκαρώσει το προηγούμενο βράδυ. Ακόμη μεγαλύτερο να μιλάω μαζί του με το πρώτο τσιγάρο της ημέρας - καλά αυτό στις 11, ας αφήσουμε αυτό το χαμογελαστό και γλυκά μοναχικό στις 6 με τον ουρανό αγριεμένο και τις ζεστές ψιχάλες να ξεπλένουν το πολύπαθο πεζοδρόμιο.

Η μέρα πέρασε με περισσότερα ψώνια πίσω στη βάση μου, και καπάκια καφέ στο πιο ντεκαντάνς café της πόλης, την "ελληνική αποικία", με όλη την ελληνική παρέα μου, και μετά εναγώνια αναζήτηση εστιατορίου το οποίο θα έδινε τραπέζι Σάββατο βράδυ δίχως κράτηση σε 7 άτομα. Από το Δημήτρη, την posh ελληνική ψησταριά, μέχρι το Hard Rock Café, κανένα. Και ποιος νοιάστηκε, υπάρχει πάντα το σπίτι του Ηλία, όπου δεν χωράμε ακριβώς αλλά δεν πειράζει, για πίτσες και βαθυστόχαστες συζητήσεις. Απόψε πιάσαμε τις άλλες χωροχρονικές διαστάσεις και το αναλύσαμε όσο μιλήσαμε διεξοδικά προχτές για τα βίτσια των παρτόλων του Μάντσεστερ.... Και επειδή είμαστε λίγα κοριτσάκια κι αυτοί πολλοί, και Έλληνες, και δηλώνουν άντρες, μας προσέχουν σαν μπιμπελό, αλλά το πείραγμα πάει σύννεφο.

Μιάμιση ώρα τηλέφωνο για καληνύχτα έκλεισε τη μέρα πανέμορφα, και τώρα άντε να κοιμηθώ για να είμαι φρέσκια στην πτήση για Ισπανία αύριο το μεσημέρι. Κρίμα που φτάνω στις 6 το απόγευμα - από την άλλη, το μετρό κλείνει στη 1:30 το πρωί. Ισπανοί αγάπη μου, τι, σαν τους ξενέρωτους τους Άγγλους; Θα πίνω cervezas τα μεσάνυχτα με το πάσο μου στη Plaza Mayor φάτσα στην Όπερα και θα γυρίσω στο Gran Hotel Colon με τα πολλά αστράκια ίσα για λίγο ύπνο, και τη Δευτέρα θα κατηφορίσω το ένα χιλιόμετρο μέχρι το γραφείο της εταιρείας στη Μαδρίτη για να επιβλέψω την ανάληψη των διαδικασιών για το πανευρωπαϊκό κέντρο τηλεφωνημάτων από τον γοητευτικότατο κοκκινομάλλη Rui (πώς λέμε Rui Costa; έεεετσι) ο οποίος είναι σπίρτο και έπιασε όλα τα κόλπα στις 3 μέρες που τον εκπαιδεύσαμε στο Μάντσεστερ. Δηλαδή θα μπορώ άνετα να χαζεύω την πόλη από το παράθυρο του 7ου ορόφου, και το μεσημέρι θα φάμε σε μια bocadillería στο μεγάλο πάρκο με την άνεσή μας, και μετά θα πιούμε καφεδάκι στη λιακάδα, και ύστερα πάλι πίσω στο - ελπίζω όχι πια γκρίζο - Μάντσεστερ το βραδάκι.

Κι έπονται τρία σαββατοκύριακα υπέροχα, που σκοπεύω να περάσω στην αγκαλιά του... Αλλά αυτά δεν επιδέχονται περιγραφής. Προς το παρόν, σας αγαπώ, να προσέχετε, και να ερωτεύεστε ό,τι έχει να κάνει με ζωή.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 09, 2005

Θεωρίες Συνομωσίας...

Ποια είναι η Loucretia; Ζει ανάμεσά μας; Υπάρχουν εξωγήινοι; Πετάει ο γάιδαρος; Μασάει η κατσίκα ταραμά;

Δεν έχουμε απαντήσεις στα συγκλονιστικά σας ερωτήματα, αλλά έχουμε κάτι που θα σας δημιουργήσει ερωτήσεις.

Σίγουρα πάντως, όσο ασυνείδητοι και να είστε, θα δώσετε μια ευκαιρία στα παιδιά σας.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 06, 2005

ΜΠΑΦΙΑΣΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ ΣΑΣ

Μα τι επιδημια είναι κι αυτή παλι;;;

Καλα ολοι τον Σεπτεμβριο περιμενατε για να ερωτευτειτε;
Χαθηκε ο Ιουνιος, ο Ιουλιος, ο Αυγουστος, μηνες που επιβαλλεται να φλερταρεις, να διασκεδασεις, να βρεις παρεα για τις διακοπες σου και να ξεστραβωθεις να δεις τη Πανσεληνο παρεα με το αμορε;

Τσαμπα εφυγε το καλοκαιρι δηλαδη; Τι στο καλο κανατε τοσο καιρο στις παραλιες; Προσεχατε τις "καρετα-καρετα" ή παριστανατε τις "μοναχους-μοναχους";

Αυτες τις μερες προχωρω με δυσκολια στο δρομο. Κολλαει ο τοπος παντου μελια. Τι διαολο, ερωτα εβρεξε; Αλλιως τα ηξερα εγω τα πρωτοβροχια, αλλιως μας ηρθαν.

Και για να καταλαβετε τι εννοω:

1)Παρασκευη βραδυ.

Παω σε γιορτη φιλων. Εμφανιζεται φιλη μου αλα μπρατσετα με τυπο διμετρο.
Κοιταζονταν συνεχεια στα ματια (πως βρηκαν το δρομο κι ηρθαν, μονο αυτοι ξερουν) και χαζογελουσαν διαρκως. Με πλευριζει η φιλενας και μου σκαει το παραμυθι :
-«Ειμαι φουλ ερωτευμενη»
-«Ε, περαστικα σου»
-«Δεν καταλαβες, αυτή τη φορα είναι ο αντρας της ζωης μου»
-«Ποτε προλαβες μαρη, τη περασμενη εβδομαδα που μιλησαμε μου εγκωμιαζες τη Κιρκη που μεταμορφωσε τους αντρες σε γουρουνια»
-«Κεραυνοβολος ερωτας, που να στα λεω»


(Όχι να μη μου πεις, να θυμηθω μονο να σου χαρισω στα γενεθλια σου ένα αλεξικεραυνο)

2)Σαββατο απογευμα.

Καταφτανει η ξαδερφη σπιτι μου με αινιγματικο χαμογελο, μετα από ολιγοημερες διακοπες σε νησι.
-«Φτιαξε καφε» μου λεει κι αναβει τσιγαρο.
-«Μονο φραππε εχω κι από ότι ξερω, κανεις δε λεει το ποτηρι»
-«Ότι ναναι φτιαξε, γιατι εχω νεα να σου πω» (νατα νατα τα μαντατα)
-«Μη μου πεις κι εσυ….»
-«Ναι….»
-«Ναι;;;;; μα 4 μερες ελειψες, τι στο καλο, στη προβλητα σε περιμενε με το που κατεβηκες από το πλοιο;;;»
-«Γνωριστηκαμε σε μια παραλια, τη δευτερα μερα, βρεθηκαμε σε παρεα κοινων φιλων κι από τοτε ειμαστε αχωριστοι»

(καλα, φροντιστε μη πιασετε κοριους μονο)

3)Κυριακη πρωι.

Εχω ξυπνησει μια λογικη ωρα (12), απολαμβανω το καφεδακι μου (διπλο παντα), κανω το πρωτο τσιγαρο κι ανοιγω τον υπολογιστη για μια γρηγορη (λεμε τωρα) ενημερωση. Περναω απο το blog και τι να δω:

Φατσα-καρτα ενας μπρατσωμενος να μου ποζαρει αγκαλια με ένα τιγρακι, ασορτι με το σωβρακο του!!!
(μπα, σε λαθος blog θα μπηκα)

Βγαινω και ξαναμπαινω.
Ο μπρατσωμενος, εκει, να με κοιταει.
Ριχνω μια ματια στο post.
-«Α, της Id τα καμωματα, το χρυσο μου, είναι ολοφανερο ότι αρχισε κιολας να της λειπει η Ελλαδα!»
Συνεχιζω το διαβασμα και μου ΄ρχεται μια ελαφρια σκοτοδινη.
Τι γαλλικα ταγκο, τι αφιερωσεις, τι βολτες με ξεσκεπα αμαξια, τι ο κοσμος μας ανηκει, τι γελια κι αστειακια….επηξε στη γλυκοζη το blog!!

(Εεεε όχι βρε αδμινα, ΚΙ ΕΣΥ ΒΡΟΥΤΕ;;;;;;;)

4)Κυριακη βραδυ αργα.

Χτυπαει το τηλεφωνο, ο κολλητος.
-«Ελα» του λεω «τι επαθες;»
-«Την αγαπω» μου λεει «δε μπορω, τη σκεφτομαι συνεχεια»

ΜΠΑΑΑΑΜ κοπαναω το ακουστικο στη συσκευη.
Με ξαναπαιρνει.

-«Ελα» μου λεει « τι εγινε, επεσε η γραμμη;;»
-«Δεν επεσε η γραμμη, ΕΠΕΣΑΝ ΚΑΝΤΗΛΙΑ» του απαντω.
-«Μα τι σ’ επιασε….»
-«ΒΡΕ ΑΕΙ ΠΑΡΑΤΑΤΕ ΜΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΠΙΑ!!»

(Υ.Γ. να ζησετε, να ευτυχησετε, να φαμε και κουφετα, με ολοκληρο αμυγδαλο παρακαλω, οχι μισιακα πραγματα, εγω παω να δειρω τον Καστρατο τωρα γιατι ολο αφηρημενο τον βλεπω τον τελευταιο καιρο και υποπτευομαι οτι κολλησε κι αυτος...)

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 04, 2005

Ακούω...


... Σφαίρα FM, ενίοτε και Ελληνικό FM, αυτές τις μέρες - ΔΕΝ θέλω σχόλια, καμιά φορά σου κολλάει, άνθρωποι είμαστε. Αλλά αυτό το τραγούδι που τριγυρνάει στο μυαλό και το τριβελίζει δεν έχει σχέση με τοιούτα άσματα. Δεν μπορώ να πω με τι ακριβώς έχει σχέση διότι σέβομαι τα θύματα της Κατρίνας και θρηνώ την αγαπημένη μου Νέα Ορλεάνη, καταλαβαίνετε.

Μπορώ όμως να αποκαλύψω την πρώτη ανάμνηση που φέρνει στο μυαλό: μιας μέρας με ντάλα ήλιο και ψυχρούλα βρετανική, βόλτα με αυτοκίνητο και ανοιχτή ηλιοροφή στην πόλη που αγάπησα περπατώντας, και κάτω από το beat πειράγματα και γέλια και επιφωνήματα επειδή το επόμενο φανάρι είναι πορτοκαλί και άρα μια έκπληξη - κόκκινο ή πράσινο; Και τα δύο μας βολεύουν, δεν βιαζόμαστε, όλος ο χρόνος, όλη η πόλη, όλος ο κόσμος, είναι δικός μας.

Και η InGrid μας παρασύρει στο Tango της...

Na na na
Donne-moi ton coeur
Na na na

Chaque fois je suis dans la rue
Et avec tout mes pleurs je resiste
Chaque fois je danse avec toi
Nos parfums ne se melangent pas
Chaque fois tu es dans ma memoire
Et j'appelle le plaisir de la nuit
Quand je deviendrai très douce
Tu chercheras ma bouche
C'est mieux pour moi

Refrain
Na na na
Un tango qui fait
Na na na
Mirages qui seront dans tes bras
Ton âme et passion sont pour moi
Donne-moi ton coeur
Na na na

Chaque fois je pense au passé
Déja tu appartient au dossier classés
Chaque fois je pense au present
Et je te deviens tout tout doucement
Chaque fois je pense au futur
Et tu disparais dans une très grande allure
Font j'en perd la raison
Je sens en moi la passion
C'est mieux pour moi

Refrain bis
Na na na
Un tango qui fait
Na na na
Mirages qui seront dans tes bras
Ton âme et passion sont pour moi
Donne-moi ton coeur
Na na na

Ce soir danse avec moi
Suis mes pas suis mes pas
Je te seduirai

Bis
Na na na
Na na na
Na na na
Na na na
Na na na
Donne-moi ton coeur...

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 03, 2005

Κατι Τετοιες Ωρες....



Κατι τετοιες ωρες, ωρες που ακολουθουν φυσικες καταστροφες κι ανθρωπινες τραγωδιες, σκεφτομαι τους ανωνυμους ηρωες.

Αυτους, που τις ωρες που μαινεται η καταστροφη κι η φρικη γυρω τους, που από όλα τα μηκη και τα πλατη της γης ξεχυλιζουν η οργη κι οι καταγγελιες, σκυβουν το κεφαλι κι αγωνιζονται να σωσουν ζωες.

Είναι οι γιατροι και το προσωπικο των νοσοκομειων που χωρις φως, νερο, φαρμακα, επικοινωνια, δινουν μαχη για να κρατησουν στη ζωη ότι αφησε πισω του ο φονικος τυφωνας κι ότι αποτελειωσε ο ανθρωπινος παραγοντας.

Είναι οι διασωστες, που κρεμονται από ελικοπτερα κι ανεβαζουν τους εγκλωβισμενους από τις στεγες, που πλεουν στα μολυσμενα νερα και μεταφερουν αρρωστους και ημιθανεις, είναι οι χιλιαδες εθελοντες που σπευδουν να βοηθησουν με κάθε τροπο.

Είναι ολοι αυτοι που ζουν ΜΕΣΑ στη κολαση και δινουν υπερανθρωπες μαχες λεπτο προς λεπτο, τη στιγμη που εμεις οι υπολοιποι καθισμενοι αναπαυτικα στο καναπε μας και στο γραφειο μας εκτοξευουμε με ασφαλεια, καταγγελιες προς πασα κατευθυνση.

Αυτοι που δεν εχουν τη πολυτελεια να σκεφτουν, να μιλησουν, να δωσουν συνεντευξεις μπροστα στις καμερες, να πουν ποιος και τι εφταιξε, γιατι πρεπει να δρασουν, γιατι πρεπει να σωσουν, γιατι πρεπει να περιθαλψουν, γιατι πρεπει παση θυσια να δωσουν μια γουλια νερο στα χιλιαδες βρεφη και παιδια που ξεψυχουν από τη διψα.
Περα και πανω από κάθε πολιτικη και κομματικη σκοπιμοτητα, παλευουν με το χρονο, παλευουν με το θανατο.

Είναι η άλλη εικονα του ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
Είναι η ΕΛΠΙΔΑ.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 02, 2005

Κλαιουσες Ιτιες



Τους ειδατε και τους τρεις;

Πατηρ κι υιος Μπους παρεα με τον "ωραιο" Μπιλ, στηθηκαν κι οι τρεις τους σαν κλαιουσες ιτιες μπροστα στις καμερες και με περιλυπο υφος ανακοινωσαν οτι ξεκινουν εκστρατεια για την ανακουφιση των πληγεντων της Νεας Ορλεανης.

Και τι εννοουν οταν λενε εκστρατεια;; Οτι θα βγαλουν το δισκο, θα περιφερονται σε ολες τις πολιτειες και θα καλουν τους Αμερικανους πολιτες να βαλουν βαθεια το χερι στη τσεπη να βοηθησουν τα θυματα της "Κατρινας", με αλλα λογια, αλλοι να πληρωσουν παλι τη δικη τους εγκληματικη αδιαφορια κι ασυδοσια. Γιατι ο κρατικος κορβανας- δλδ, οι φοροι σας, αγαπητοι πολιτες- εχει διατεθει για τον πολεμο του Ιρακ κι αλλες παρομοιες μελλοντικες επεμβασεις και δε περισσευει ντολαρ.

Εμ τετοια φιλανθρωπια την ξερουμε κι εμεις, τσαμπα μαγκες μου!

Γιατι οπως και να το κανεις, η "Κατρινα" υπηρξε "κυρια" σε σχεση με αυτους. Προειδοποιησε, εστειλε τα σημαδια της, τα σηματα της, το φωναξε με καθε τροπο, "ερχομαι να σας σαρωσω" κι αφησε και χρονο για να λαβουν τα μετρα τους.

Κι αυτοι τα ελαβαν.
Πηγαν διακοπες.
Στην Καλιφορνια.