Κατι Τετοιες Ωρες....

Κατι τετοιες ωρες, ωρες που ακολουθουν φυσικες καταστροφες κι ανθρωπινες τραγωδιες, σκεφτομαι τους ανωνυμους ηρωες.

Αυτους, που τις ωρες που μαινεται η καταστροφη κι η φρικη γυρω τους, που από όλα τα μηκη και τα πλατη της γης ξεχυλιζουν η οργη κι οι καταγγελιες, σκυβουν το κεφαλι κι αγωνιζονται να σωσουν ζωες.

Είναι οι γιατροι και το προσωπικο των νοσοκομειων που χωρις φως, νερο, φαρμακα, επικοινωνια, δινουν μαχη για να κρατησουν στη ζωη ότι αφησε πισω του ο φονικος τυφωνας κι ότι αποτελειωσε ο ανθρωπινος παραγοντας.

Είναι οι διασωστες, που κρεμονται από ελικοπτερα κι ανεβαζουν τους εγκλωβισμενους από τις στεγες, που πλεουν στα μολυσμενα νερα και μεταφερουν αρρωστους και ημιθανεις, είναι οι χιλιαδες εθελοντες που σπευδουν να βοηθησουν με κάθε τροπο.

Είναι ολοι αυτοι που ζουν ΜΕΣΑ στη κολαση και δινουν υπερανθρωπες μαχες λεπτο προς λεπτο, τη στιγμη που εμεις οι υπολοιποι καθισμενοι αναπαυτικα στο καναπε μας και στο γραφειο μας εκτοξευουμε με ασφαλεια, καταγγελιες προς πασα κατευθυνση.

Αυτοι που δεν εχουν τη πολυτελεια να σκεφτουν, να μιλησουν, να δωσουν συνεντευξεις μπροστα στις καμερες, να πουν ποιος και τι εφταιξε, γιατι πρεπει να δρασουν, γιατι πρεπει να σωσουν, γιατι πρεπει να περιθαλψουν, γιατι πρεπει παση θυσια να δωσουν μια γουλια νερο στα χιλιαδες βρεφη και παιδια που ξεψυχουν από τη διψα.
Περα και πανω από κάθε πολιτικη και κομματικη σκοπιμοτητα, παλευουν με το χρονο, παλευουν με το θανατο.

Είναι η άλλη εικονα του ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
Είναι η ΕΛΠΙΔΑ.