Viva la vida, viva victoria, Cleopatra...

ΜΕ άρεσε πάρα πολύ το μήνυμα τριών φίλων μου από τη Θεσσαλονίκη σήμερα το πρωί - το διάβασα όσο κατέβαζα ασπιρίνες για το hangover από δέκα διαφορετικά ποτά σε σεβαστές ποσότητες, στο παγκάκι του πεζοδρόμου του προαστίου όπου δουλεύω, περιτριγυρισμένη από πολύχρωμες τσάντες γεμάτες αποκλειστικά με ρούχα και αξεσουάρ που δεν χρειάζομαι απαραίτητα και δεν έχω τα χρήματα να αγοράζω σε εβδομαδιαία βάση - που τελευταία το κάνω.

Τους απάντησα την αλήθεια - δηλαδή πως ξύπνησα σήμερα το πρωί στο κρεβάτι του gay κολλητού μου με μια φίλη μου και ένα τρελό bi γκομενάκι που γνώρισα χτες για πρώτη φορά, και δεν ήμουν σίγουρη για το τι είχα κάνει ακριβώς πριν λιποθυμήσω από τα ξύδια. Τελικά με διαβεβαίωσαν πως τίποτε, απλώς "λιποθύμησα" μέσα στο χαμό - λες και δεν το έχω ξανακάνει; Γέλαγα όμως μόνη μου, και σιγανά να μην τους ξυπνήσω, με τον προβληματισμό μου και που αναρωτιόμουν τι λέω και τι αποκρύβω από το αγόρι μου, του οποίου φυσικά βρήκα αναπάντητη κλήση στο κινητό. Μεγάλο πράγμα να ξέρω πως κάποιος εκεί έξω έχει αναρωτηθεί τι μπορεί να έχω σκαρώσει το προηγούμενο βράδυ. Ακόμη μεγαλύτερο να μιλάω μαζί του με το πρώτο τσιγάρο της ημέρας - καλά αυτό στις 11, ας αφήσουμε αυτό το χαμογελαστό και γλυκά μοναχικό στις 6 με τον ουρανό αγριεμένο και τις ζεστές ψιχάλες να ξεπλένουν το πολύπαθο πεζοδρόμιο.

Η μέρα πέρασε με περισσότερα ψώνια πίσω στη βάση μου, και καπάκια καφέ στο πιο ντεκαντάνς café της πόλης, την "ελληνική αποικία", με όλη την ελληνική παρέα μου, και μετά εναγώνια αναζήτηση εστιατορίου το οποίο θα έδινε τραπέζι Σάββατο βράδυ δίχως κράτηση σε 7 άτομα. Από το Δημήτρη, την posh ελληνική ψησταριά, μέχρι το Hard Rock Café, κανένα. Και ποιος νοιάστηκε, υπάρχει πάντα το σπίτι του Ηλία, όπου δεν χωράμε ακριβώς αλλά δεν πειράζει, για πίτσες και βαθυστόχαστες συζητήσεις. Απόψε πιάσαμε τις άλλες χωροχρονικές διαστάσεις και το αναλύσαμε όσο μιλήσαμε διεξοδικά προχτές για τα βίτσια των παρτόλων του Μάντσεστερ.... Και επειδή είμαστε λίγα κοριτσάκια κι αυτοί πολλοί, και Έλληνες, και δηλώνουν άντρες, μας προσέχουν σαν μπιμπελό, αλλά το πείραγμα πάει σύννεφο.

Μιάμιση ώρα τηλέφωνο για καληνύχτα έκλεισε τη μέρα πανέμορφα, και τώρα άντε να κοιμηθώ για να είμαι φρέσκια στην πτήση για Ισπανία αύριο το μεσημέρι. Κρίμα που φτάνω στις 6 το απόγευμα - από την άλλη, το μετρό κλείνει στη 1:30 το πρωί. Ισπανοί αγάπη μου, τι, σαν τους ξενέρωτους τους Άγγλους; Θα πίνω cervezas τα μεσάνυχτα με το πάσο μου στη Plaza Mayor φάτσα στην Όπερα και θα γυρίσω στο Gran Hotel Colon με τα πολλά αστράκια ίσα για λίγο ύπνο, και τη Δευτέρα θα κατηφορίσω το ένα χιλιόμετρο μέχρι το γραφείο της εταιρείας στη Μαδρίτη για να επιβλέψω την ανάληψη των διαδικασιών για το πανευρωπαϊκό κέντρο τηλεφωνημάτων από τον γοητευτικότατο κοκκινομάλλη Rui (πώς λέμε Rui Costa; έεεετσι) ο οποίος είναι σπίρτο και έπιασε όλα τα κόλπα στις 3 μέρες που τον εκπαιδεύσαμε στο Μάντσεστερ. Δηλαδή θα μπορώ άνετα να χαζεύω την πόλη από το παράθυρο του 7ου ορόφου, και το μεσημέρι θα φάμε σε μια bocadillería στο μεγάλο πάρκο με την άνεσή μας, και μετά θα πιούμε καφεδάκι στη λιακάδα, και ύστερα πάλι πίσω στο - ελπίζω όχι πια γκρίζο - Μάντσεστερ το βραδάκι.

Κι έπονται τρία σαββατοκύριακα υπέροχα, που σκοπεύω να περάσω στην αγκαλιά του... Αλλά αυτά δεν επιδέχονται περιγραφής. Προς το παρόν, σας αγαπώ, να προσέχετε, και να ερωτεύεστε ό,τι έχει να κάνει με ζωή.