Παραλήρημα των 38.3

Ο θεός του σουρεάλ Τομ Ρόμπινς είχε χαρίσει στην ηρωίδα τού Χορού των Επτά Πέπλων Έλεν μια όμορφη, περίεργη ιδιότητα. Η ίδια το ονόμαζε οπτικό παιχνίδι, κατά το οποίο μια εικόνα, στατική ή κινούμενη, περνούσε μέσα από το φίλτρο των μισόκλειστων βλεφάρων της και έφτανε στον εγκέφαλο εντελώς αλλοιωμένη, ή κατά την ίδια, βελτιωμένη. Το ανακάλυψε σε interstate ταξίδια μικρή και αργότερα έμαθε να ζωγραφίζει έτσι και να αφήνει το υποσυνείδητό της ελεύθερο να οργιάσει, να προσθέσει πινελιές δικές του, να αλλοιώσει την υπάρχουσα αδιάφορη εικόνα με σύμβολα που ο ξύπνιος νους αγνοεί.

Δεν έχω καμία σχέση με ζωγραφική - ανάθεμα κι αν μπορώ να τραβήξω μια ίσια γραμμή – αλλά η συγκεκριμένη ιδιότητα δεν περιορίζεται μόνο σε αυτή τη μορφή δημιουργίας, ευτυχώς. Υπάρχει και κάτι που ονομάζω επι/λεκτικό παιχνίδι και το ανακάλυψα πρώτη φορά με 39 πυρετό και παραισθήσεις... και το θυμάμαι κάθε φορά που έχω πυρετό στα 38άρια. Και μόνο γι’αυτό δηλαδή αξίζει να ανεβάσω πυρετό, όσο και αν το εξασκώ χωρίς αυτόν, δεν είναι το ίδιο.

Μπερδεύονται γλυκά αναμνήσεις, όνειρα, φόβοι, ελπίδες, παραισθήσεις. Μπαίνει το ένα πάνω στο άλλο και φτιάχνουν ένα κοκτέιλ αισθησιασμού και τρόμου που όσο κι αν πασχίζει κανείς να περιγράψει με λέξεις, ξεφεύγει κι ελίσσεται, τυραννά εξαίσια. Αλλά εκεί είναι το παιχνίδι – η προσπάθεια να περιγράψω τι βλέπω κι αισθάνομαι όσο πιο πιστά μπορώ, και το πείσμα να μην αφήσω καμιά εικόνα να ξεφύγει απερίγραπτη.

38άρι και βάλε σήμερα λοιπόν, και το επι/λεκτικό παιχνίδι ανάμεσα στους ζαλισμένους ύπνους στο φόρτε του. Το Multi-Moulinex του άρρωστου μυαλού μου (κυριολεκτικά και μεταφορικά...) πήρε υλικό μηνών κι έφτιαξε κοκτέιλ Μολότωφ – είχα και νεύρα το μεσημέρι, ήρθε κι έδεσε. Τρομοκράτες έβαζαν βόμβες στη ζούγκλα της Κένυας και τό ‘σκαγαν τρομαγμένες αντιλόπες και αιλουροειδή, μωρά (πολλά μωρά – χτες έβλεπα ότι όλες οι φίλες μου γέννησαν και ο ονειροκρίτης/μαμά είπε στεναχώριες) έπαιζαν με φάλαινες στον ωκεανό, το Manchester απέκτησε πρόσφατα το Museo Prado και μικρά Μηλιώτικα σπιτάκια με φόντο τη θάλασσα, τρένα πετούσαν και αεροπλάνα έτρεχαν σε ράγες, το γραφείο μου ήταν σκοτεινό και μύριζε Tim Burton – α και βουτηγμένο στη σοκολάτα – και ο manager είχε καρέ μαλλιά και καπέλο και ερχόταν απειλητικός να ρωτήσει γιατί είμαι άρρωστη και ποιος θα κάνει την αναφορά...

Δεν συνεχίζω, έπεσε ο πυρετός πριν λίγο βλέπετε. Μήπως να απέχω λίγο από τα λογής λογής πολύχρωμα χαπάκια μπας και πάω άλλον ένα γύρο στο λούνα πάρκ της (α)συνείδησής μου; Μπα, έχω ταξίδι αύριο, το αεροπλάνο φεύγει από το Manchester Picadilly για London Euston στις 11...