Η γυναίκα Ταύρος...

... ή αλλιώς, λίγα λόγια για την Λουκρητία...

Καλλίγραμμη στα νιάτα της, μπορεί όμως να παχύνει με τα χρόνια. Μια και ο πλανήτης που κυβερνά τον Ταύρο είναι η Αφροδίτη, είναι σίγουρα όμορφη – και πάντα γοητεύει το αντίθετο φύλο. Η γυναίκα Ταύρος είναι αισθησιακή, της αρέσει να κάνει έρωτα και η αισθησιακή ικανοποίηση είναι γι' αυτήν βασικό στοιχείο ενός πετυχημένου γάμου. Αυτό που θα την στενοχωρήσει πιο πολύ απ’ όλα είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος από τη μεριά του άνδρα της. Αν μια γυναίκα Ταύρος στραφεί αλλού για παρηγοριά, να είστε σίγουροι ότι δεν θα φταίει αυτή. Είναι από τη φύση της πιστή, αλλά ταυτόχρονα, δεν ανέχεται να μην εκτιμά ο άνδρας της τα σωματικά της προσόντα – σε μια τέτοια περίπτωση, φροντίζει να του δείχνει πόσο τα εκτιμάνε οι άλλοι.

Η γυναίκα Ταύρος σαν νοικοκυρά βαριέται συχνά. Συνήθως, αναβάλλει τις μονότονες, κουραστικές δουλειές. Είναι όμως καλή οικοδέσποινα και προσφέρει γενναιόδωρα φιλοξενία στους καλεσμένους της.

Όποτε δεν είναι στα κέφια της, φτάνει λίγη μουσική για να αποκτήσει πάλι την συνηθισμένη καλή της διάθεση. Το ίδιο αποτέλεσμα θα έχουν και μια δυο γουλιές από το κατάλληλο ποτό. Ξέρει κι αυτή να εκτιμά την ευεργετική δράση ενός ποτού και της αρέσει, συνήθως, ένα απεριτίφ πριν από το δείπνο. Γι' αυτό, αν ζείτε με μια γυναίκα Ταύρο, πιείτε ένα ποτό μαζί της γυρίζοντας από τη δουλειά σας κάθε βράδυ. Διαθέστε της όμως πολύ χρόνο να ετοιμαστεί, αν σκοπεύετε να βγείτε μαζί της έξω: της είναι αδύνατο να ετοιμαστεί βιαστικά. Μην στενοχωριέστε όμως: το αποτέλεσμα θα σας ανταμείψει για τις ώρες που περιμένατε.

Η ειλικρίνεια είναι ο καλύτερος τρόπος για να πλησιάσει κανείς και μια γυναίκα Ταύρο. Καθώς δεν είναι πονηρή ή υστερόβουλη, δεν θα καταλάβει ποτέ το νόημα των περιποιήσεων σας, αν δεν της δείξετε καθαρά το ερωτικό σας ενδιαφέρον.

Μόλις της κάνετε την ερωτική σας εξομολόγηση, δώστε της τον καιρό να σκεφτεί. Δεν είναι αργόστροφη. Αντίθετα, είναι ένας σοβαρός άνθρωπος, που δεν παίρνει βιαστικές αποφάσεις. Αν ανταποκριθεί θετικά, τόσο το καλύτερο. Αν όχι, τότε δεν υπάρχει περίπτωση ν' αλλάξει γνώμη. Μην ξεχνάτε το πείσμα των Ταύρων. Οποιαδήποτε προσπάθεια να της αλλάξετε μυαλά θα αποτύχει.

Αν σας ενδιαφέρει μια γυναίκα Ταύρος, δείξτε της αμέσως τις καλλιτεχνικές σας ικανότητες. Αν δείτε πως είναι περισσότερο ενήμερη από σας στα καλλιτεχνικά θέματα, μην προσπαθήσετε να της κάνετε τον έξυπνο, αλλά αφήστε τη να σας διδάξει. Η γυναίκα Ταύρος δεν ανέχεται τους επιπόλαιους ανθρώπους.

Στη συνέχεια, αν δείτε πως εξακολουθεί να θέλει την παρέα σας, καλέστε τη για φαγητό. Ένα καλό εστιατόριο, ένα προσεκτικά διαλεγμένο μενού, μια αρμονική ατμόσφαιρα και ένα εκλεκτό κρασί, μπορούν να κάνουν θαύματα. Αν δεν έχετε ιδιαίτερες γνώσεις στα θέματα της μαγειρικής, συμβουλευτείτε κάποιο φίλο σας, αλλά αν δεν μπορείτε, μην κάνετε τον έξυπνο. Είναι καλύτερα να της ζητήσετε να αναλάβει την πρωτοβουλία, είτε διαλέγοντας το κατάλληλο εστιατόριο είτε μαγειρεύοντας η ίδια. Δώστε της την ευκαιρία να σας δείξει την αγάπη της για τα όμορφα πράγματα της ζωή; και προσπαθήστε να διδαχθείτε από την πείρα της.


Μα δεν είναι αστέρι; :-)

Αφιερωμένο

Για σένα... το έχεις ξαναδεί βέβαια... αλλά σημαίνει περισσότερα.

Κορμιά εραστών
έμπλεκαν στ' όνειρό μας
είμαστε ένα.

:))

Ο Αντρας, Αγορι Μου, Πρεπει Να Ειναι....

Sorry, φιλτατοι αντρες, αλλα η τιμη του πετρελαιου δεν μου αφηνει αλλα περιθωρια...

Xωρίς λόγια...

- Βρε Μάικ, θυμάσαι που μας λέγαν στο στρατό να βάζουμε καπότες μην κολλήσουμε καμιά άτιμη αρρώστια;
- Μωρέ εδώ που φτάσαμε και η γρίππη από τις γκόμενες κολλάει!!

Θελω να σε βλεπω να κοβεις το ψωμι

Ομορφες ωρες, οι ωρες του Κυριακατικου πρωϊνου, ξυπνας χωρις το αγχος της δουλειας, απολαμβανεις το καφεδακι σου, το τσιγαρακι σου, τις κυριακατικες εφημεριδες, κανεις καμια βολτα στο ιντερνετ, ετοιμαζεις χαλαρα το μεσημεριανο φαγητο.

Χαζευοντας στα sites για να βρω καμια πρωτοτυπη συνταγη, σκεφτηκα τη μανα μου, που σηκωνοταν τις Κυριακες από το αξημερωτο, για να προλαβει δουλειες και φαγητο (γιατι δουλευε και Σαββατα). Ορμουσε στα δωματια μας, ανοιγε διαπλατα τα παραθυρα, ξεσηκωνε τα σκεπασματα για να αεριστουν, ανεθετε σε ολους μας από μια δουλεια, αγνοωντας τη γκρινια μας να κοιμηθουμε μια ωρα παραπανω, και μετετρεπε το σπιτι σε βαπορι μεχρι να ρθει το μεσημερι και να λαμπει από καθαριοτητα.
Ταυτοχρονα, ερχονταν από τη κουζινα οι μυρωδιες του Κυριακατικου γευματος (γιατι ναι, ειχε προλαβει να ετοιμασει κι όλα τα καλουδια)

Ετσι, ηρθαν στο μυαλο μου μνημες από το Κυριακατικο Ψητο των παιδικων μου χρονων.
Τοτε που εστελναν οι νοικοκυρες στο φουρνο της γειτονιας το ταψι με το κρεας και τις πατατες και το εφερνε ο πατερας γυρνωντας στο σπιτι κρατωντας το με τυλιγμενες εφημεριδες στα πλαγια για να μη καιγεται.

Στην επαρχια που μεγαλωσα, ηταν συνηθισμενη αυτή η εικονα της Κυριακης με τα ψητα να πηγαινοερχονται από τον φουρνο στο σπιτι. Κλασσικο αγαπημενο ψητο κρεας με πατατες. Που ψηνοταν παρεα με όλα τα ταψια της γειτονιας, επαιρνε και τις δικες τους μυρωδιες και γινοταν πανδαισια γευσης.

Η δικη μου οικογενεια απεκτησε νωρις ηλεκτρικη κουζινα κι ετσι αμυδρα θυμαμαι το πηγαινε-ελα με τα ταψια στο χερι, μονο κανενα Πασχα στελναμε τα κουλουρακια να ψηθουν γιατι η μανα μου εφτιαχνε τεραστιες ποσοτητες και δε προλαβαινε να τα ψησει όλα.

Η ιεροτελεστια του Κυριακατικου Γευματος ξεκινουσε στις 1.30 το μεσημερι, αυστηρα παντα.
Ο πατερας καθοταν στην κεφαλη του τραπεζιου κι επεβλεπε το σερβιρισμα. Η μητερα μου εστρωνε παντα το καλο λευκο τραπεζομαντηλο και γεμιζε το τραπεζι με λιχουδιες που ειχαν την αιγλη του Κυριακατικου Καλου Φαγητου. Εγω, ως η μοναδικη κορη της οικογενειας αναγκαστικα βοηθουσα στο σερβιρισμα. Τ’ αδερφια μου, εκαναν διαφορες αποπειρες να τσιμπολογησουν αλλα κάθε φορα απεβαιναν ακαρπες γιατι το αυστηρο ματι του πατερα μου δεν επετρεπε σε κανεναν να ξεκινησει να τρωει, πριν ολοκληρωθει το σερβιρισμα και πριν κατσουν ολοι στο τραπεζι.

Θυμαμαι ακομα τη φωνη του να μας λεει «αν δεν καθισει η μανα σας στο τραπεζι, δεν τρωει κανεις σας» δειγμα σεβασμου προς τη γυναικα του και σεβασμου στο οικογενειακο γευμα.

(Αυτή η προτροπη μου εμεινε από τοτε κι ακομα και σημερα γινομαι θηριο αν δω καποιον να ξεκινα να τρωει ενώ η οικοδεσποινα σερβιρει ακομη, το θεωρω υψιστη αγενεια και γυφτια)

Όταν λοιπον καποια στιγμη τελειωνε το σερβιρισμα (και η υπομονη μας), η μητερα μας εδινε το μαχαιρι στον πατερα μας για να κοψει το ψωμι και να μας το μοιρασει (κινηση σεβασμου προς τον αρχηγο της φαμιλιας).
Αυτό ηταν και το εναυσμα για να αρχισουμε να τρωμε. Αν πεφταμε με τα μουτρα στο φαγητο (που παντα πεφταμε γιατι η μανα μας ηταν καταπληκτικη μαγειρισσα) ο πατερας μας, μας επανεφερε ηρεμα και με χιουμορ στη ταξη, κανοντας μας να κοκκινιζουμε από ντροπη για τη λαιμαργια μας.

Ειχε βρει έναν καταπληκτικο τροπο να μας διορθωνει, δεν φωναζε ουτε θυμωνε, απλα μας εκανε μιμησεις κι αναπαριστουσε τον τροπο που τρωγαμε. Εκει επεφτε τρελο γελιο και δεν ξεραμε από πού να κρυφτουμε.

Ηταν ομορφα τα Κυριακατικα γευματα, με πολύ συζητηση και γελιο. Δε χωρουσε καμια δυσαρεστη κουβεντα, αυτές τις αφηναμε για τις καθημερινες. Ηταν ωρα χαλαρωσης κι απολαυσης, με τον πατερα να μας διηγειται αστειες ιστοριες κι εμεις να κρεμομαστε από τα χειλη του (τοτε πιστευαμε, πως ολη η ζωη μας θα ειχε την ομορφια, την ηρεμια και την ασφαλεια του κυριακατικου γευματος)

Κι όταν εφτανε η ωρα του φρουτου, αρχιζε άλλο μαθημα, «πώς να καθαριζετε το φρουτο σας με μαχαιρι και πηρουνι». Νεος γυρος γελιου από τα πορτοκαλια και τα μηλα που εκσφεδονιζονταν σε ολες τις γωνιες του σπιτου στη προσπαθεια μας να τα καθαρισουμε.
Αλλα ο πατερας μας, εκει, απτοητος, επεμενε να μαθει στα αγριμια του «καλους τροπους», η μανα μου συγχιζοταν, «ασε να τα καθαρισω εγω να τελειωνουμε» ελεγε, «όχι, τα παιδια πρεπει να μαθουν» απαντουσε ο πατερας μας και το γευμα τελικα τελειωνε με μισα καθαρισμενα φρουτα και μισα να τα τρωμε με το χερι.

Η ιεροτελεστια επαιρνε τελος, όταν σηκωνοταν ο πατερας από το τραπεζι. Μεχρι εκεινη τη στιγμη, απαγορευοταν να φυγουμε, ακομα κι αν ειχαμε τελειωσει. «Οικογενεια ειμαστε, όχι σκορποχωρι» ελεγε και θυμαμαι παντα αυτή τη φραση όταν πολλες φορες τρωμε μονοι μας με ένα πιατο μπροστα στη τηλεοραση.

Όταν παντρευτηκα, μαθημενη σε αυτές τις εικονες, κάθε φορα που καθομαστε στο τραπεζι εδινα το μαχαιρι στον αντρα μου να κοψει το ψωμι.
Ο ιδιος όμως, μεγαλωμενος διαφορετικα, με κοιτουσε με απορια: «μα καλα, χερια δεν εχεις να το κοψεις, γιατι περιμενεις από μενα;» προσπαθησα κανα δυο φορες να εξηγησω, αλλα δε μπορουσε να καταλαβει τι σημαινε για μενα αυτή η κινηση, στο τελος ειδα κι αποειδα, το εκοβα μονη μου και το σερβιριζα από πριν.

Στα οικογενειακα γευματα δε, η πεθερα μου καραδοκουσε από πανω μας, μολις εβλεπε να τελειωνουμε σιγα σιγα το πιατο μας, το βουτουσε από μπροστα μας και ορμουσε στη κουζινα να το πλυνει.

Ματαια προσπαθουσα να της δωσω να καταλαβει ότι η ωρα αυτή που σιγοτρωμε και σιγοπινουμε κουβεντιαζοντας είναι η πεμπτουσια του γευματος και καλα θα κανει να μας αφηνει τα ρημαδοπιατα και τα ρημαδοποτηρια στη θεση τους. Τιποτα αυτή. Σπανιως καθοταν μαζι μας, διαρκως πηγαινοερχοταν αγχωμενη, ξινο μας το εβγαζε το φαγητο.

Αργοτερα εμαθα, ότι στα μερη που μεγαλωσε, όταν ηταν μικρη, απαγορευοταν οι γυναικες να καθονται με τους αντρες μαζι στο τραπεζι, επρεπε να στεκονται ορθιες πισω τους για να προλαβαινουν κάθε επιθυμια τους κι όταν τελειωναν οι αφεντες, τοτε μονο μπορουσαν να κατσουν να φανε (από τα ψιχουλα που ειχαν μεινει). Άλλες εποχες, αλλα ηθη, αλλα εθιμα.

Από τοτε δε της ξαναπα κουβεντα.

(Αμαν θα μου καει το ψητο με τη πολυλογια!!)

Δεν μιλας ποτε για τον εαυτο σου

...μου λενε συνεχεια οι φιλοι μου, αναφερομενοι στο blog αλλα και στις μεταξυ μας συζητησεις.

Όχι, δε μιλαω, ή τουλαχιστον μιλαω για μενα εμμεσως γιατι είναι επιλογη μου.
Αυτό σε ότι αφορα στο blog.

Σε ότι αφορα στις προσωπικες σχεσεις, επειδη δεν μου αρεσουν οι μονολογοι, προτρεπω παντα οποιον θελει να μαθει κατι παραπανω ή κατι ουσιαστικοτερο για μενα, απλως να με ρωτησει.

Κι αν πραγματικα θελεις να γνωρισεις καποιον, μαθε να κανεις τις καταλληλες ερωτησεις (χωρις να εχεις αναμμενη τη λαμπα της ανακρισης)

Και μαθε να διαβαζεις το προσωπο του όταν απαντα, ν’ ακους τον ηχο της φωνης του, να παρατηρεις τη σταση του σωματος του, την εκφραση των ματιων του.

Κι εκει θα βρεις τις περισσοτερες απαντησεις.

(και στα γραπτα του, αν τα διαβασεις προσεκτικα)

(και για να πω και την αμαρτια μου, μου αρεσει ν’ ακουω τους αλλους να μιλανε γιατι εχω ολο το χρονο να παρατηρω με την ανεση μου όλα οσα ανεφερα πιο πανω, είναι απιστευτο το ποσα πραγματα μαθαινεις)

ΓΙΩΡΓΟ, ΣΥΓΓΝΩΜΗ....

Ο George is your man ειχε τα γενεθλια του τη προηγουμενη εβδομαδα (πολυχρονος, πολυχρονος) και σαν ευγενικος, γαλαντομος και αθεραπευτα γοητευτικος (γκουχ, γκουχ) Ζυγος, ειχε τη καλοσυνη να με καλεσει στο παρτυ του, πλην ομως εγω, ο αιωνια αφηρημενος Ταυρος, αργησα να δω τη προσκληση του με αποτελεσμα να χασω το γλεντι (και κυριως τις χορευτικες φιγουρες του σταρ-εορταζοντος).

Γι αυτο αποφασισα να του ζητησω συγγνωμη και να επανορθωσω στελνοντας τις ευχες μου με το καλυτερο κουριερ που βρηκα ;-)))))

Action... and... CUT!!!

Σκέφτομαι μέρες τώρα πως θέλω να γράψω ένα post, και το στριφογυρνάω. Τίποτε συγκεκριμένο, απλά αισθάνομαι πως έχω παραμελήσει τις Βοργίες, πως έπεσε η αναγνωσιμότης μας, πως χάνουμε τα μιλιούνια των φανατικών αναγνωστών μας, πως απογοητεύουμε τον κόσμο μας, πως ο λαός μας πεινάει κι εγώ το παίζω Αντουανέτα... εχμ... καλά παρεσύρθην, με συγχωρείτε.

Το πρόβλημα είναι όμως πως δεν έχω τίποτε για το οποίο να παραπονεθώ, τίποτε να στηλιτεύσω, τίποτε να σαρκάσω... και από την άλλη, δεν μπορώ να ανεβάσω ύμνο στο γυμνόκωλο αλητάκι με τα βέλη εδώ μέσα, ας είμαστε σοβαροί. Πού να τρέχουμε άλλωστε τη Λουκρητία στο Αλλεργιολογικό του Λαϊκού νυχτιάτικα;

Κι ενώ παραπονιόμουν σε φίλο και συνάδελφο blogger, ο οποίος ζήτησε να παραμείνει ανώνυμος στην παρούσα περίσταση (και δεν γουστάρω να μου τραβήξει καμιά μήνυση για παραβίαση προσωπικών δεδομένων γιατί θα χάσω τα μαλλιοκέφαλά μου), συνειδητοποίησα πως θα έπρεπε να γράψω γι'αυτό ακριβώς που με τριβελίζει. Και εξηγούμαι:

Δεν πάνε πολλοί μήνες που άρχισα να φλερτάρω την ιδέα ενός blog όπου θα έβγαζα τα σώψυχά μου, για αποσυμπίεση βρε αδελφέ. Μόλις έβγαινα από τον χειρότερο ίσως βούρκο της ενήλικης ζωής μου, στον πάτο του οποίου είχα αρχίσει να αμφιβάλλω σοβαρά για όλες σχεδόν τις πρόσφατες αποφάσεις και πράξεις μου - αυτές που νόμιζα πως με είχαν οδηγήσει εκεί εξ' αρχής, δηλαδή. Το θέμα είναι, πως για να βγεις από το βούρκο, έχεις απηυδήσει ούτως ή άλλως, έχεις συνειδητοποιήσει πως δεν ωφελεί η κλάψα, αλλά οι δυναμικές αλλαγές, και σου έχει δοθεί η ευκαιρία να δεις και πάνω από την επιφάνεια της λάσπης - ακόμη και τα βατράχια κάνουν κοντράστ με την ακινησία, ας το θέσω έτσι. Κατά συνέπεια, κάπου εκεί άρχισα τα δειλά βήματα ("στράτα, στρατούλα") προς τον απώτερο σκοπό, αυτόν της ζωής που σκόπευα να διάγω αυτό το χρόνο, και μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν άπιαστο όνειρο και συνεχής υπενθύμιση της αποτυχίας.

Μέσα σε ένα, ενάμιση μήνα κατάφερα από τα λιμνασμένα νερά να περάσω στον χείμαρρο - α, ναι, δεν μπορώ τις μέσες λύσεις εγώ. Από τα δεκατετράωρα ύπνου και μούχλας τα Σαββατοκύριακα, στις μαραθώνιες εξόδους και τα αδιάκοπα ταξιδάκια εκτός έδρας. Από τα ατέλειωτα, μελαγχολικά βράδια στο σπίτι μετά τη δουλειά, στο να μην πατάω αν δεν πήγαινε μεσάνυχτα (και αν). Από τα μετρημένα στα δάχτυλα άτομα με τα οποία έβγαινα, στις διαφορετικές δεκαμελείς παρέες/συνοδείες όπου κι αν πήγαινα. Από τους μίζερους συνεχείς συμβιβασμούς με ό,τι με χαλάει, στην αδιαφορία για ό,τι δεν με φτιάχνει, συμπεριλαμβανομένων και των σπιτικών μου υποχρεώσεων. Από το μαζεμένο, αγέλαστο κοριτσάκι σε ένα αγέρωχο, ακατάδεκτο θηλυκό - κανένα από τα δύο δεν είμαι εγώ όμως. Κι εκεί κάπου είπα στον εαυτό μου "basta, bambina mia".

Γιατί ξάφνου συνειδητοποίησα πως δεν είναι ισορροπία ούτε η μετέπειτα κατάσταση. Όταν, μέσα στην ανάγκη μας για αλλαγή, μετατρεπόμαστε σε έναν ανυπόφορο, αδηφάγο (απ)άνθρωπο που δεν σέβεται σχεδόν τίποτε, και πολύ περισσότερο εαυτόν, δεν έχουμε βελτιώσει την κατάσταση, αντιθέτως. Αναφέρω χαρακτηριστικά πως το τραγούδι-σημαία μου ήταν το άκρως ειρωνικό Take Take Take των White Stripes, με τη διαφορά πως μου διέφευγε η ειρωνεία του σε προσωπικό επίπεδο εκείνη την περίοδο. Απλά με ανέβαζε, με δικαιολογούσε, δεν με κατέκρινε.

Ευτυχώς, περιέργως, δεν μου πήρε πολύ να καταλάβω πως δεν με γουστάρω εγώ η ίδια. Σίγουρα όχι όσο μου πήρε να αντιπαθήσω τον προηγούμενο μίζερο εαυτό μου. Ακόμη καλύτερα, θα έφευγα για διακοπές σύντομα, και θα τις περνούσα με άτομα στα οποία δεν μπορώ να κρυφτώ, και τα οποία δεν σηκώνουν θέατρο, αλλά ούτε και τσαμπουκαλίδικη ψευδο-Id. Αυτό μάλλον με έσωσε, τελικά: αν δεν ήμουν εγώ όπως με ξέρω και με ξέρουν, θα με ξεσκέπαζαν αμέσως, οπότε προτίμησα να με ξεσκεπάσω μόνη μου και να "ντυθώ" ανάλογα με τις περιστάσεις μου πριν με διαπομπεύσουν γυμνή στους δρόμους. Γυμνή: ανίδεη, ξαφνιασμένη, χωρίς ιδέα για το πόσο έχω ξεφύγει από τον αληθινό χαρακτήρα μου.

Και ω, θαύμα εγένετο. Ηρέμησα. Γαλήνεψα. Κάθησα (επιτέλους) να σκεφτώ. Με έφερα ενώπιος ενωπίω με τα μισητά πλέον προσωπεία, και μ'αυτή την αληθινή εμένα που είχα χάσει κάπου στο δρόμο και απλά θυμόμουν αμυδρά πώς ήταν. Σας έχει χτυπήσει ποτέ κεραμίδα στο δόξα πατρί; Εμένα ναι, όταν κατάλαβα πως ήμουν τόσο κοντά της, και έκλεισα εκούσια τα μάτια για να εκτοξευθώ σε εντελώς άλλη κατεύθυνση.

Κοιτώντας σήμερα πίσω, δεν είμαι σίγουρη πώς τα ξανάνοιξα και πήρα το σωστό δρόμο. Κοιτώντας πίσω όμως, βλέπω αγαπημένα πρόσωπα που με ένα απειροελάχιστο νεύμα τους μού έδωσαν να καταλάβω πού μπορεί να βρίσκεται ο δρόμος αυτός. Λοξοδρόμησα πολλές φορές, αλλά πάντα λίγο έξω από το μονοπάτι βρισκόταν κάποιος να κουνήσει το κεφάλι και να μου γνέψει χαμογελαστά ή συνοφρυωμένα να γυρίσω. Κι ακόμη βρίσκεται - όχι ένας, πολλοί. Σας ευχαριστώ.

Δεν ετεροπροσδιορίζομαι - αντιθέτως, διαθέτω ένα εξαιρετικά ξερό κεφάλι και δεν ακολουθώ συμβουλές παρά μόνο συμπτωματικά, αν συμπίπτουν απόλυτα δηλαδή με την ήδη ληφθείσα απόφασή μου. Έμαθα παλιότερα όμως πως το να έχεις ανθρώπους γύρω σου οι οποίοι είναι πρόθυμοι να δώσουν τις συμβουλές, ειδικά όταν γνωρίζουν την δική μου τακτική ανακολουθίας, είναι ένα εξαιρετικό προνόμιο, άπειρα εκτιμητέο. Και για πρώτη ίσως φορά χρησιμοποίησα σωστά την έξωθεν καθοδήγηση σε συνδυασμό με την εσωτερική ανάγκη για αλλαγή - και πιστεύω πως, δεδομένων των περιστάσεων, δεν θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερη χρήση και των δύο ταυτόχρονα. Για να συνεχίσω την προηγούμενη μεταφορά, ο χείμαρρος μ' έβγαλε στη λίμνη ενός καταρράχτη, με πολλές, πάμπολλες σπηλιές να εξερευνήσω.

Δεν θεωρώ πως τελείωσε κανένα ταξίδι προς την αυτογνωσία και την βελτίωση - αντιθέτως, μην παρεξηγηθώ. Άρχισα κάτι πολύ δύσκολο, που είχα αφήσει μετέωρο για πολύ καιρό, με την διάτρητη δικαιολογία της έλλειψης χρόνου. Είναι τόσο όμορφο όμως, και αισθάνομαι ήδη πως αποκομίζω τα οφέλη τού να είμαι στο δρόμο που είχα χαράξει κάποτε για τον εαυτό μου με πέντε μολυβιές, και να τον βλέπω καθαρά μπροστά μου. Θα έχει πολλές στάσεις και αλλαξοδρομήσεις, δεν τις φοβάμαι, τις ελπίζω. Το ξέρω, γιατί μετά από χρόνια κατάφερα να ξαναδιαβάσω ένα ποίημα που αγαπούσα μικρή, και που δεν άντεχα πάνω από ένα στίχο του τα τελευταία χρόνια - θά' πρεπε να με είχε προειδοποιήσει το γεγονός αυτό, ίσως; Βρέθηκα πρόσφατα αντιμέτωπη με την αγαπημένη μου στροφή, και τούτη τη φορά χαμογέλασα:

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Ναι. Είμαι σε καλό δρόμο, τελικά.

(στγ. Στην απίθανη περίπτωση που δεν αναγνωρίσατε το ποίημα από τον πρώτο στίχο της παράθεσης, είναι - φυσικά - η Ιθάκη του Κ.Π. Καβάφη. Ήμαρτον!!)

Τα Παιχνιδια του Monitor

Δε μπορω να μη το σχολιασω γιατι το ειδα και μ'επιασαν τα γελια.

Ετσι οπως δημοσιευονται απανωτα στο monitor οι τιτλοι των αρθρων απο τα blogs, δημιουργουνται διαφοροι αστειοι συσχετισμοι, δειτε λοιπον τι συνεβη σημερα στη σελιδα της 3ης Οκτωβριου 2005:

Γραφει ο fade:

16:32 Είμαι ο Παύλος και (δεν) είμαι καλά!» Diaries of a Lazyman

για να δωσει- αθελα του- την εξηγηση αμεσως μετα ο Tero:

16:41 Μετακομίζω και τρελαίνομαι!» Ανεμομαζώματα



Ποσταρει στη συνεχεια ο Old Boy:

16:47 Το βοϊδίσιο βλέμμα σου.» Old Boy

για να απαντησει εντρομος σε 2 λεπτα ο L'aventura:

16:49 θεέ μου, πόσο άσχημος είμαι» L'aventura


Λιγο πιο κατω συνανταμε την Giramondo να ζητα:

13:40 Λύσε μου αυτήν την απορία...» Dreams and the city

για να παρει κοφτη απαντηση απο τον/την clown:

13:44 Μη Τα Συζητάς» Do you think me a clown?



Κι ενα τελευταιο:

12:56 Ακόμα δεν πάτησα πόδι, ζητάω χάρες!!!» Νοοτροπία

γραφουν στη Νοοτροπια και καπακι ο Χοιροβοσκος τους απονεμει τον τιτλο:

12:58 O Ειρηνιστής Καλοπερασάκιας» ΧΟΙΡΟΒΟΣΚΟΣ

Θελω πισω τον Σεπτεμβρη μου!!!

….που εφυγε χθες και καταλαβα ότι υπηρξε μονο ημερολογιακα.

Όχι, δεν ηταν Σεπτεμβρης μηνας αυτος που εφυγε, γεματος βροχες, καταιγιδες, αστραποβοντα, πλημμυρες, με μια αρρωστη νοτισμενη ατμοσφαιρα, δεν ηταν ο Σεπτεμβρης που ξεραμε παντα.

Εγω θελω πισω τον Σεπτεμβρη που ξερω, αυτον που εχει:

-Τον ηλιο που σου επιτρεπει να κανεις ηλιοθεραπεια χωρις να καιγεσαι πια

-Τις παραλιες που τις απολαμβανεις σχεδον ολομοναχος χωρις τσιριχτα και ποδοπατηματα

-Τη ζεστη ακομα θαλασσα να βουτας και να χανεσαι στη κρυσταλλινη καθαροτητα της

-Τις γλυκειες νυχτες, που αναπολεις με τη παρεα σου και γελας με τα επεισοδια των καλοκαιρινων διακοπων εχοντας στους ωμους ριγμενο ένα νηματινο πουλοβερακι

-Τις μικρες εξορμησεις τα Σαββατοκυριακα στα κοντινα νησια για ένα τελευταιο αντιο στο καλοκαιρι

-Τις χαλαρες συζητησεις μετα από ένα θερινο σινεμα για τα πλανα των επομενων μηνων

-Την ηρεμη προσμονη και την ομαλη μεταβαση σ’έναν ακομα δυσκολο χειμωνα

Τα γραφω όλα αυτά γιατι σημερα 1 Οκτωβριου (καλο μηνα) ξυπνησα από τον ηχο της βροχης και τον αερα που χτυπαγε τις τεντες κι αναγκαστηκα να φορεσω για πρωτη φορα ζακετα, πρωι-πρωι.

Ας ελπισουμε σ’ έναν καλυτερο Οκτωβρη.

(Y.Γ. κι οχι, δεν ειμαι εγω στη φωτο)