Action... and... CUT!!!

Σκέφτομαι μέρες τώρα πως θέλω να γράψω ένα post, και το στριφογυρνάω. Τίποτε συγκεκριμένο, απλά αισθάνομαι πως έχω παραμελήσει τις Βοργίες, πως έπεσε η αναγνωσιμότης μας, πως χάνουμε τα μιλιούνια των φανατικών αναγνωστών μας, πως απογοητεύουμε τον κόσμο μας, πως ο λαός μας πεινάει κι εγώ το παίζω Αντουανέτα... εχμ... καλά παρεσύρθην, με συγχωρείτε.

Το πρόβλημα είναι όμως πως δεν έχω τίποτε για το οποίο να παραπονεθώ, τίποτε να στηλιτεύσω, τίποτε να σαρκάσω... και από την άλλη, δεν μπορώ να ανεβάσω ύμνο στο γυμνόκωλο αλητάκι με τα βέλη εδώ μέσα, ας είμαστε σοβαροί. Πού να τρέχουμε άλλωστε τη Λουκρητία στο Αλλεργιολογικό του Λαϊκού νυχτιάτικα;

Κι ενώ παραπονιόμουν σε φίλο και συνάδελφο blogger, ο οποίος ζήτησε να παραμείνει ανώνυμος στην παρούσα περίσταση (και δεν γουστάρω να μου τραβήξει καμιά μήνυση για παραβίαση προσωπικών δεδομένων γιατί θα χάσω τα μαλλιοκέφαλά μου), συνειδητοποίησα πως θα έπρεπε να γράψω γι'αυτό ακριβώς που με τριβελίζει. Και εξηγούμαι:

Δεν πάνε πολλοί μήνες που άρχισα να φλερτάρω την ιδέα ενός blog όπου θα έβγαζα τα σώψυχά μου, για αποσυμπίεση βρε αδελφέ. Μόλις έβγαινα από τον χειρότερο ίσως βούρκο της ενήλικης ζωής μου, στον πάτο του οποίου είχα αρχίσει να αμφιβάλλω σοβαρά για όλες σχεδόν τις πρόσφατες αποφάσεις και πράξεις μου - αυτές που νόμιζα πως με είχαν οδηγήσει εκεί εξ' αρχής, δηλαδή. Το θέμα είναι, πως για να βγεις από το βούρκο, έχεις απηυδήσει ούτως ή άλλως, έχεις συνειδητοποιήσει πως δεν ωφελεί η κλάψα, αλλά οι δυναμικές αλλαγές, και σου έχει δοθεί η ευκαιρία να δεις και πάνω από την επιφάνεια της λάσπης - ακόμη και τα βατράχια κάνουν κοντράστ με την ακινησία, ας το θέσω έτσι. Κατά συνέπεια, κάπου εκεί άρχισα τα δειλά βήματα ("στράτα, στρατούλα") προς τον απώτερο σκοπό, αυτόν της ζωής που σκόπευα να διάγω αυτό το χρόνο, και μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν άπιαστο όνειρο και συνεχής υπενθύμιση της αποτυχίας.

Μέσα σε ένα, ενάμιση μήνα κατάφερα από τα λιμνασμένα νερά να περάσω στον χείμαρρο - α, ναι, δεν μπορώ τις μέσες λύσεις εγώ. Από τα δεκατετράωρα ύπνου και μούχλας τα Σαββατοκύριακα, στις μαραθώνιες εξόδους και τα αδιάκοπα ταξιδάκια εκτός έδρας. Από τα ατέλειωτα, μελαγχολικά βράδια στο σπίτι μετά τη δουλειά, στο να μην πατάω αν δεν πήγαινε μεσάνυχτα (και αν). Από τα μετρημένα στα δάχτυλα άτομα με τα οποία έβγαινα, στις διαφορετικές δεκαμελείς παρέες/συνοδείες όπου κι αν πήγαινα. Από τους μίζερους συνεχείς συμβιβασμούς με ό,τι με χαλάει, στην αδιαφορία για ό,τι δεν με φτιάχνει, συμπεριλαμβανομένων και των σπιτικών μου υποχρεώσεων. Από το μαζεμένο, αγέλαστο κοριτσάκι σε ένα αγέρωχο, ακατάδεκτο θηλυκό - κανένα από τα δύο δεν είμαι εγώ όμως. Κι εκεί κάπου είπα στον εαυτό μου "basta, bambina mia".

Γιατί ξάφνου συνειδητοποίησα πως δεν είναι ισορροπία ούτε η μετέπειτα κατάσταση. Όταν, μέσα στην ανάγκη μας για αλλαγή, μετατρεπόμαστε σε έναν ανυπόφορο, αδηφάγο (απ)άνθρωπο που δεν σέβεται σχεδόν τίποτε, και πολύ περισσότερο εαυτόν, δεν έχουμε βελτιώσει την κατάσταση, αντιθέτως. Αναφέρω χαρακτηριστικά πως το τραγούδι-σημαία μου ήταν το άκρως ειρωνικό Take Take Take των White Stripes, με τη διαφορά πως μου διέφευγε η ειρωνεία του σε προσωπικό επίπεδο εκείνη την περίοδο. Απλά με ανέβαζε, με δικαιολογούσε, δεν με κατέκρινε.

Ευτυχώς, περιέργως, δεν μου πήρε πολύ να καταλάβω πως δεν με γουστάρω εγώ η ίδια. Σίγουρα όχι όσο μου πήρε να αντιπαθήσω τον προηγούμενο μίζερο εαυτό μου. Ακόμη καλύτερα, θα έφευγα για διακοπές σύντομα, και θα τις περνούσα με άτομα στα οποία δεν μπορώ να κρυφτώ, και τα οποία δεν σηκώνουν θέατρο, αλλά ούτε και τσαμπουκαλίδικη ψευδο-Id. Αυτό μάλλον με έσωσε, τελικά: αν δεν ήμουν εγώ όπως με ξέρω και με ξέρουν, θα με ξεσκέπαζαν αμέσως, οπότε προτίμησα να με ξεσκεπάσω μόνη μου και να "ντυθώ" ανάλογα με τις περιστάσεις μου πριν με διαπομπεύσουν γυμνή στους δρόμους. Γυμνή: ανίδεη, ξαφνιασμένη, χωρίς ιδέα για το πόσο έχω ξεφύγει από τον αληθινό χαρακτήρα μου.

Και ω, θαύμα εγένετο. Ηρέμησα. Γαλήνεψα. Κάθησα (επιτέλους) να σκεφτώ. Με έφερα ενώπιος ενωπίω με τα μισητά πλέον προσωπεία, και μ'αυτή την αληθινή εμένα που είχα χάσει κάπου στο δρόμο και απλά θυμόμουν αμυδρά πώς ήταν. Σας έχει χτυπήσει ποτέ κεραμίδα στο δόξα πατρί; Εμένα ναι, όταν κατάλαβα πως ήμουν τόσο κοντά της, και έκλεισα εκούσια τα μάτια για να εκτοξευθώ σε εντελώς άλλη κατεύθυνση.

Κοιτώντας σήμερα πίσω, δεν είμαι σίγουρη πώς τα ξανάνοιξα και πήρα το σωστό δρόμο. Κοιτώντας πίσω όμως, βλέπω αγαπημένα πρόσωπα που με ένα απειροελάχιστο νεύμα τους μού έδωσαν να καταλάβω πού μπορεί να βρίσκεται ο δρόμος αυτός. Λοξοδρόμησα πολλές φορές, αλλά πάντα λίγο έξω από το μονοπάτι βρισκόταν κάποιος να κουνήσει το κεφάλι και να μου γνέψει χαμογελαστά ή συνοφρυωμένα να γυρίσω. Κι ακόμη βρίσκεται - όχι ένας, πολλοί. Σας ευχαριστώ.

Δεν ετεροπροσδιορίζομαι - αντιθέτως, διαθέτω ένα εξαιρετικά ξερό κεφάλι και δεν ακολουθώ συμβουλές παρά μόνο συμπτωματικά, αν συμπίπτουν απόλυτα δηλαδή με την ήδη ληφθείσα απόφασή μου. Έμαθα παλιότερα όμως πως το να έχεις ανθρώπους γύρω σου οι οποίοι είναι πρόθυμοι να δώσουν τις συμβουλές, ειδικά όταν γνωρίζουν την δική μου τακτική ανακολουθίας, είναι ένα εξαιρετικό προνόμιο, άπειρα εκτιμητέο. Και για πρώτη ίσως φορά χρησιμοποίησα σωστά την έξωθεν καθοδήγηση σε συνδυασμό με την εσωτερική ανάγκη για αλλαγή - και πιστεύω πως, δεδομένων των περιστάσεων, δεν θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερη χρήση και των δύο ταυτόχρονα. Για να συνεχίσω την προηγούμενη μεταφορά, ο χείμαρρος μ' έβγαλε στη λίμνη ενός καταρράχτη, με πολλές, πάμπολλες σπηλιές να εξερευνήσω.

Δεν θεωρώ πως τελείωσε κανένα ταξίδι προς την αυτογνωσία και την βελτίωση - αντιθέτως, μην παρεξηγηθώ. Άρχισα κάτι πολύ δύσκολο, που είχα αφήσει μετέωρο για πολύ καιρό, με την διάτρητη δικαιολογία της έλλειψης χρόνου. Είναι τόσο όμορφο όμως, και αισθάνομαι ήδη πως αποκομίζω τα οφέλη τού να είμαι στο δρόμο που είχα χαράξει κάποτε για τον εαυτό μου με πέντε μολυβιές, και να τον βλέπω καθαρά μπροστά μου. Θα έχει πολλές στάσεις και αλλαξοδρομήσεις, δεν τις φοβάμαι, τις ελπίζω. Το ξέρω, γιατί μετά από χρόνια κατάφερα να ξαναδιαβάσω ένα ποίημα που αγαπούσα μικρή, και που δεν άντεχα πάνω από ένα στίχο του τα τελευταία χρόνια - θά' πρεπε να με είχε προειδοποιήσει το γεγονός αυτό, ίσως; Βρέθηκα πρόσφατα αντιμέτωπη με την αγαπημένη μου στροφή, και τούτη τη φορά χαμογέλασα:

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Ναι. Είμαι σε καλό δρόμο, τελικά.

(στγ. Στην απίθανη περίπτωση που δεν αναγνωρίσατε το ποίημα από τον πρώτο στίχο της παράθεσης, είναι - φυσικά - η Ιθάκη του Κ.Π. Καβάφη. Ήμαρτον!!)