Καλοκαιρινές Δημιουργίες...

Κάνω αυτό το post με την ελπίδα ότι δεν είμαι ο μόνος που έχει ξεμείνει Αθήνα καλοκαιριάτικα (ρεαλιστική εσωτερική φωνή: "έχεις μείνει και πρέπει να κλαις τρώγοντας οικογενειακό παγωτό").
Ευτυχώς από ότι φαίνεται υπάρχει και άλλος κόσμος που δουλεύει κατακαλόκαιρο, και το αποτέλεσμα είναι το Spore.
Μια φανταστική ιδέα, που επιτρέπει στον καθένα μας να γίνει επιτέλους Θεός και να φτιάξει έναν κόσμο με τη μιζέρια που αυτός γουστάρει.
Διαλέγουμε το μικρό, αθώο και ανυπεράσπιστο πρωτόζωο, και με τη θέληση του μεγαλόζωου (δηλαδή του παίκτη), μεταμορφώνεται σε κανονικό πλάσμα που καθοδηγείται από τον μπόγια σε μια ύπαρξη γεμάτη περιπέτεια, δράση, αίμα και πολύ σεξ. (ντιν ντιν ντον, ντιν ντιν ντον ντιν ντον).
Ένα από τα παρελκόμενά του είναι το Creature Creator που μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν από εδώ και να έχετε στα χέρια σας την ελευθερία της δημιουργίας και να τη μοιραστείτε με τους άρρωστους εγωμανείς φίλους σας.
Παραθέτω μια δημιουργία που δείχνει τη δύναμη του editor:




Καλές εμπνεύσεις Σέρλοκ.

Γράμμα από τα ξένα

Αγαπημένα μου Β-Όργια,

αποφάσισα να σας γράψω μετά από τόσο καιρό για να σας ενημερώσω για την κατάσταση της υγείας μου. Όπως καλά γνωρίζετε.εδώ και πολύ καιρό νοσηλεύομαι σε δημόσια κλινική στο Περού προσπαθώντας να απαλλαχθώ από την εξάρτηση μου από τις τηγανητές πατάτες και τη βραστή γίδα.
Μέχρι σήμερα έχω σημειώσει μεγάλη πρόοδο. Έχω φτάσει στο σημείο να τρώω μόνο ένα κιούπι πατάτες ανά τέσσερις ώρες ενώ, απαγκιστρώθηκα παντελώς από τη γίδα. Η τελευταία επιτυχία μου οφείλεται σε crash therapy που περιλάμβανε πολλά πιάτα γίδας συνοδευόμενα από σκαμπρόζικες πόζες της Νατάσσας Θεοδωρίδου. Είμαι σε καλό δρόμο κι ελπίζω να βρίσκομα το συντομότερο κοντά σας, ανανεωμένος και πιο λαμπερός από ποτέ.


Εδώ χάμου τα περνάμε πολύ ωραία. Μόλις τελειώσουμε με τα πρωινά ηλεκτροσόκ, παρακολουθούμε ντοκυμαντέρ κομμωτικής από τον Περουβιανό Τέλη Κίκερη, τον Φερνάντο Σοκερέ. Μετά ταίζουμε τα γρούνια, τα τσιντσιλά και τις κόμπρες κι όπως βγει ζωντανός από το μαντρί το βράδυ κοιμάται στην απομόνωση που είναι μακράν καλύτερη από τους κοιτώνες.
Τις προάλλες είδα στα πεταχτά και τον Πιτσιρίκο που ήρθε για επείγουσα λοβοτομή. Τον πήγαν στα υπόγεια που τα ασβέστωναν προχτές και τα χρησιμοποιούν για έκτακτες και πολύ δύσκολες περιπτώσεις. Έχουν κι ένα διαστημόπλοιο εκεί αλλά δεν ξέρω να σας πω περισσότερα. Ο φίλος μου ο Παραπίου είχε κατέβει μια φορά γιατί του είχε γλιστρήσει τομπαλάκι του πινγκ πονγκ και δεν τον ξαναείδα ποτέ. Το δε μπαλάκι βρέθηκε την επόμενη μέρα αλλά είχε μεταλλαχτεί σε πεπόνι του χάντμπολ.
Αυτά είχα να σας πω. Πρέπει να πω για τη μεσημεριανή μου φάλαγγα. Προσοχή στην τρίλιζα γιατί έμαθα πως σέρνεται επιδημία.

Σας φιλώ,

Ο δικός σας Νανάκος!

6+1 λόγοι που δεν διαβαζω το blog σου

Ψαχνοντας καθημερινα αναμεσα σε χιλιαδες τιτλους posts να εντοπισω καποιο ενδιαφερον και μετα απο 3 χρονια συνεχους blogging, κατεληξα στον δικο μου "μηχανισμο επιβιωσης". Ετσι, αγαπητε αγνωστε blogger, δεν διαβαζω το blog σου (και σκασιλα σου μεγαλη βεβαια) εφοσον:

1) Γραφεις τεραστιους τιτλους 2 και 3 σειρων κι όταν ο ανυποπτος αναγνωστης πατησει το enter ανακαλυπτει ότι ολο το ποστ ηταν….ο τιτλος! Ε, ψιτ, φανταζεσαι να κυκλοφορουσαν εφημεριδες μονο με τιτλους;

2) Ξεκινας να βριζεις από τον τιτλο και συνεχιζεις ακαθεκτος και στο post. Πολύ κακογουστο κι αντιαισθητικο. Αλλωστε το βρισιμο είναι πιο "αποδοτικο" στον προφορικο λογο γιατι συνοδευεται με αναλογες χειρονομιες. Ενω το να γεμιζεις ένα κειμενο αποκλειστικα με βρισιες το μονο που καταφερνεις είναι να προκαλεις αντιστοιχες χειρονομιες από τους αναγνωστες. Προς εσενα. Αυτό θελεις;

3) Βαζεις παραπλανητικο τιτλο-κραχτη, αν και δεν είναι παντα κακο ειδικα όταν γινεται με εξυπνο τροπο και συνοδευεται από ένα ακομη πιο εξυπνο κειμενο…..όμως, ποσες φορες γινεται αυτό;….θυμησου την ιστορια του βοσκου με τον λυκο, σε πηραμε χαμπαρι!

4) Ο τιτλος του κειμενου σου μοιαζει με πολεμικο ανακοινωθεν. Γεματος ιαχες και ουρλιαχτα, ειτε γραφεις για τη Σασα Μπαστα ειτε για το σκανδαλο της Siemens. Σε σημειο που ο ερημος αναγνωστης ψαχνει να βρει πυρηνικο καταφυγιο γιατι νομιζει ότι κηρυχθηκε ο Γ’ Παγκοσμιος Πολεμος. Δεν με πειθεις. Και με ζαλιζεις κι από πανω.

5) Γραφεις ανορθογραφα κι αυτό με ταλαιπωρει (και δεν εννοω τα 1-2 λαθη που σε ολους μας ξεφευγουν). Ακου, υπαρχει κι ο ορθογραφικος ελεγχος, κανε το κοπο και πατα το ρημαδοκουμπακι, βαρεθηκα να διαβαζω ρηματα στο τριτο ενικο με καταληξη Ε αντι για ΑΙ. Χωρια που δηλωνει προχειροτητα. Μα καλα, ουτε μια δευτερη ματια δεν ριχνεις στο κειμενο σου, αντε το πεταμε ετσι στον αερα κι οποιου βγει το ματι;

6) Γραφεις στα greeklish…………ενταξει, εδώ αρνουμαι και να επιχειρηματολογησω. Λυπαμαι, δεν θα συναντηθουμε ποτε.

και τελος

7) Με κουρασαν οι εκατονταδες επιδοξοι δημοσιογραφοι που κατεκλυσαν το τελευταιο χρονο τη μπλογκοσφαιρα με παντιερα την "αληθεια στην ενημερωση". Εκτος απο λιγες εξαιρεσεις, οι υπολοιποι το μονο που καταφεραν είναι να δημιουργησουν απιστευτη βαβουρα και χλαπαταγη με αρκετη συγχιση. Αν πραγματικα σ' ενδιαφερει η δημοσιογραφια, κανε μια βολτα απο εδω, εδω κι εδω. Εχεις πολλα να μαθεις. Και σιγουρα θ' ανακαλυψεις κι αλλα εξισου καλα blogs. Αρκει να βγαλεις τη κορνα απο το πληκτρολογιο.

Η αβασταχτη ελαφροτητα του Ιουλιου

Κυριακη 13/7/2008: ωρα 8, παρκαρω σε μια αδεια και παραξενα ησυχη Αθηνα, κατηφοριζω για το ξενοδοχειο «Fresh», εχουμε ραντεβου με τα «ρεμαλια» για καφε και ηλιοβασιλεμα στη ταρατσα του. «Που εισαστε; Εχω ηδη φτασει» «Περιμενε μας απεξω». Στα 5 λεπτα που περιμενω (επι της οδου Σωκρατους) οι αλλοδαποι που περνανε από διπλα μου με κοιτανε με υφος «ποσο παει;»(ειναι τα vibes της περιοχης), ανεβαινω πανικοβλητη στη ταρατσα, «ρε τσογλανια, βρηκατε το μερος να με στησετε», αραζουμε στους λευκους καναπεδες «επρεπε να ντυθεις στα λευκα, να εισαι ασσορτι» «ντυθηκα βαριεστημενο Κυριακατικο απογευμα, πειραζει;» Χαζευουμε τη θεα –οση καταφερνουμε να δουμε αναμεσα από θεορατες μεταλλικες κεραιες- «μου αρεσει η μεταμοντερνα βιομηχανικη αισθητικη» «χεσε μας κι εσυ», νυχτωνει, η Ακροπολη αρχιζει να πρασινιζει με ένα περιεργο φωσφοριζε λαχανι φως, κοιταζομαστε εμβροντητοι, «ποιος εκανε την Ακροπολη σαν τον Κερμιτ;» αποφασιζουμε ότι πειναμε και οδευουμε προς Ομονοια για την επομενη ταρατσα, ψαχνοντας μια πολυδιαφημισμενη κουζινα. Κατά λαθος μπαινουμε στο «Fashion Hotel» , «α! κοιτα, το ποδηλατο της Chanel» κρεμεται στη ρεσεψιον, βγαινουμε, απεξω από την εισοδο, δυο ημιγυμνοι περιπτεραδες με θεορατη κοιλια (προφανως ειναι το dress code της ωρας) τακτοποιουν τις εφημεριδες παγερα αδιαφοροι για το μοδατο installation της Chanel.
Εντοπιζουμε τελικα τη ποθητη ταρατσα σε άλλο ξενοδοχειο, η θεα πανοραμικη με Λυκαβηττο κι Ακροπολη, παραγγελνουμε, ερχονται τα πιατα με αρκετη καθυστερηση, με τη πρωτη μπουκια ανταλλασσουμε ματιες, «μονο το δικο μου είναι τοσο χαλια;» μοιραζομαστε τις γευσεις, απογοητευση πλαναται στο τραπεζι, εκτονωνομαστε στη σαλατα (μεγεθους χουφτας εν μεσω δορυφορικης πιατελας) κι αποχωρουμε ξεροντας ότι αυτό το καλοκαιρι δεν θα μας ξαναδουν.

Τριτη: 15/7/2008: ωρα 11.00 μ.μ. σε ταρατσα κινηματογραφου για να δουμε (για δευτερη φορα) το Mamma mia. Ξεκινα η ταινια, συνειδητοποιουμε με τρομο ότι ο ηχος εχει χαμηλωσει τοσο πολύ που χρειαζομαστε ακουστικα, η εικονα χαλια, η οθονη πολύ μικρη για να χωρεσει το χρωμα και το φως του πασιγνωστου μιουζικαλ. Συμβουλη: δειτε τη ταινια σε χειμερινη αιθουσα, με καλο ηχο κι απολαυστε την, αλλιως θα χασετε ολη την αλμυρα των τραγουδιων και της Σκοπελου. Για τη ταινια εχουν γραψει πολλοι, εγω σας συνιστω ανεπιφυλακτα να προσπερασετε κάθε ξινισμενη κριτικη και να πατε να διασκεδασετε με τη καρδια σας! (απορια, καλα αφου εκεινη την εποχη ακουγα ανταρτικα μετα μανιας, πως γινεται και θυμαμαι κάθε τραγουδι των ABBA?)

Τετάρτη 16/7/2008: Μεσημερι ωρα 3, σχολωντας περναω και παιρνω τη κορη μου από τη δουλεια της, ανεβαινουμε τη Μεσογειων, καυσωνας, πηχτρα τα αυτοκινητα, κορναρισματα, εκνευρισμος. Συζητηση περι εκπτωσεων «Βαριεμαι ακομα και να κοιταξω βιτρινες» ομολογω, ξαφνικα μου ερχεται φαεινη ιδεα «παμε Κινεζικα;» η κορη μου με κοιτα βλοσυρα «εισαι τρελλη; εγω δε παταω εκει μεσα» εντοπιζουμε ένα καταστημα με τα γνωστα φαναρακια, παρκαρω, «ελα παμε να χαζεψουμε» την πειθω με πολύ κοπο, μπαινουμε υποτιθεται για λιγο, βγαινουμε μετα από 2 ωρες, φορτωμενες με σακκουλες. Παντελονια, σακκακια, μπλουζες, πουκαμισες, φορεματα, τσαντες, συνολον 90 ευρω. Στο δρομο, ξεκαρδιζομαστε στα γελια, θυμομαστε τον Κινεζο καταστηματαρχη να λεει μονιμα κάθε φορα που προβαραμε κατι: «ayto poly kalo, ayto poly wraio» λες και πατουσε το κουμπι της ιδιας κασετας.

Πέμπτη 17/7/2008: ωρα 9.00 μ.μ. μαζευουμε αργα και ραθυμα τα πραγματα μας από τη παραλια, εχοντας απολαυσει δροσερο απογευματινο μπανιο σε λιμανακι της Αγ. Μαρινας. Με το που βγαινουμε στο δρομο, πανικος, φτου, το ξεχασαμε, είναι το πανηγυρι αυριο, της Αγιας Μαρινας γαρ, εκατονταδες παγκοι παντου, κοσμος ατελειωτος, πως διαολο φευγουμε από δω τωρα; Οι δρομοι κλειστοι, ψαχνουμε για διεξοδο, ξαφνικα ένα τεραστιο φεγγαρι προβαλει από το βουνο, «αμαν, είναι Πανσεληνος αυριο», τσικνες από λουκανικα και σουβλακια ανεβαινουν μεχρι τον ουρανο, πλαισιωνουν τη σεληνη, παταμε γκαζι και αφηνουμε πισω μας τις fake Louis Vuitton τσαντες, να κρεμονται διπλα στους πλαστικες σαγιοναρες «ότι παρεις 5 ευρω».

Παρασκευη 18/7/2008: ωρα 2.45 μ.μ., ραντεβου με τον Β. για βιβλια στου Καστανιωτη. Χαζευουμε τα ραφια, τους παγκους, κατεβαινουμε στο υπογειο, «ψαχνω Αριστοτελη», με κοιταει λοξα, «καλα οκ, θα παρω Τζουμα» φευγουμε φορτωμενοι, «παμε κατι να τσιμπησουμε;» μπαινουμε σε παρακειμενο ρεστωραν, κοιταμε τον καταλογο, αστερισκος: «προϊον βαθειας καταψυξης» γελαμε συνομωτικα, τι εννοει, οσο πιο βαθεια, τοσο πιο καλα; Τσακιζουμε τις υπεροχες ομολογουμενως σαλατες, ανταλλασσουμε τις τιμες της χοληστερινης μας κι αποχωρουμε. Το απογευμα ανοιγω να διαβασω το βιβλιο του Τζουμα, σελ. 404, το τελειωνω στις 12 ακριβως το βραδυ εξοντωμενη. Παιρνω τλφ τον Β. κι αρχιζω τις φωνες «υπερτιμημενος ο Τζουμας, δεν ενθουσιαστηκα καθολου, κάθε δυο φρασεις, επαναλαμβανει τη λεξη «στυλ», λες κι είναι ο μονος που το ανακαλυψε, ΑΣΕ ΜΑΣ, νοιωθω ότι διαβασα μια τεραστια πομφολυγα»

Σαββατο 19/7/2008:ωρα 11 π.μ. ξεκινω τα τηλεφωνα σε νησι των Κυκλαδων για να κλεισω δωματια για καποιες μερες του Ιουλη. Ωρα 15.30, εχω ηδη κανει γυρω στα 50 τηλεφωνα, εχω ακουσει 50 τρανταχτα «ΟΧΙ» συνοδευομενα από γελια «α, παπαπα, τιποτα» και παροτρυνσεις τυπου «αμα θελετε μετα τις 28 Αυγουστου» «Καλα, αμα σας βολευει, ερχομαι και Φεβρουαριο, δε τιθεται θεμα». Πεπεισμενη ότι δεν μπορει νησακι της αγονης γραμμης να εχει 100% πληροτητα, συνεχιζω το ψαξιμο και βρισκω στο τελος μονο δυο επιλογες, η μια ακριβη με ολες τις παροχες κι η άλλη φτηνη (βλεπει σε αυλη, θαλασσα με το κυαλι κι ανεμιστηρας). Ζηταω παραταση χρονου να το σκεφτω.
«Πειτε μου τι να κανω» παρακαλαω τα «ρεμαλια» οσο τσακιζαν το παγωτο τους στη πλατεια αργα το απογευμα. «Εμενα δεν με απασχολει» λεει το μικρο ρεμαλι, «εγω σκεφτομαι ότι θελω να παραγγειλω και δευτερη μπαλα παγωτου και ντρεπομαι» «εσυ τι λες;» απευθυνομαι στο μεγαλο ρεμαλι «α, δε ξερω, μολις πηρα τον Θ. τηλεφωνο, δεν μπορει να ερθει λεει, εχει ενορχηστρωση".

«ΘΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΕΙΤΕ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ;» ουρλιαζω και τελικα παιρνω τηλεφωνο και κλεινω την ακριβη επιλογη.
«Με τα ιδια λεφτα, πηγαινες Μαροκο σε χλιδατο ξενοδοχειο» μου λεει αργα το βραδυ ο Γιαννης, οσο πιναμε ποτο στο γνωστο μας στεκι. «Εγω της τα ειπα» πεταγεται ο Β. «αλλα αυτή απτοητη, πληρωνε για να μαθεις τωρα» «Μα δε καταλαβαινετε» τους εξηγω «η ακριβη επιλογη ειχε μια διαφημιστικη κιτσατη καταχωρηση, με καλουσε να ζησω τον ερωτα μου στους αφρους του Αιγαιου, δεν μπορεσα να αντισταθω…με αντιλαμβανεστε….» και ξεσπαμε στα γελια. Ξεφυλλιζουμε το τελευταιο τευχος του Look που περιειχε 2 αρθρα του Γιαννη και η βραδια τελειωνει με αφηγησεις από καλοκαιρινα ταξιδια.

Κυριακή 20/7/2008: ωρα 8.00 π.μ. ο Sugar ηδη γαυγιζει και κοντευει να ριξει κατω τη πορτα απο τη πεινα του, του βαζω να φαει και φτιαχνω καφε. Χαζευω στο Look τον Γιαννη να καθαριζει αστακο και να γραφει για εσπαντριγιες (μα εισαι απιστευτος, που τις βρηκες παλι τοσες πληροφοριες;) Ειναι πρωι ακομα, ο Sugar συνεχιζει να γλυφει το πιατο του (μα ταινια εχει αυτο το σκυλι;) σημερα δεν παω για μπανιο (Ποτε τη Κυριακη), λεω ν' αφησω για λιγο τον Αριστοτελη, τον πληθωρισμο, την ακριβεια, τους λογαριασμους, το Κτηματολογιο, το Ασφαλιστικο, ετσι κι αλλιως θα με περιμενουν, δε τη γλυτωνω, ειναι Ιουλιος ρε γαμωτο...

(φωτο: Δημητρης Π.)

ΟΧΙ στο ρατσισμό από την κούνια!

Πριν λίγες μέρες είδα για πρώτη φορά την καμπάνια "ΟΧΙ στο ρατσισμό από την κούνια" και ομολογώ ότι με μεγάλη έκπληξη διάβασα τα παρακάτω.

Σύμφωνα με τον δικτυακό τόπο kounia.org η καμπάνια ξεκίνησε το χειμώνα του 2005 με πρωτοβουλία μεταναστευτικών και ελληνικών γυναικείων οργανώσεων, και ειδικά της Ένωσης Αφρικανών Γυναικών και του Πανελλαδικού Δικτύου Μεταναστριών για να αφυπνίσει την Ελληνική κοινωνία για το πρόβλημα της έκδοσης Πιστοποιητικών Γεννήσεως από τα αρμόδια Ληξιαρχεία Δήμων και Κοινοτήτων της Ελληνικής Επικράτειας.

Συγκεκριμένα σύμφωνα με τα όσα αναγράφονται στην ιστοσελίδα kounia.org τα Ληξιαρχεία ΔΕΝ εκδίδουν πιστοποιητικά σε παιδιά μεταναστών που έχουν γεννηθεί σε Ελληνικό έδαφος με αποτέλεσμα κατά την ενηλικίωση τους να μην μπορούν να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους μιας και για να συνεχίσουν τη διαμονή τους στην Ελλάδα θα πρέπει να αποκτήσουν Άδεια Παραμονής, η οποία χορηγείται μόνο σε όσους εργάζονται και υποβάλουν ένσημα από εργοδότη[σχετικά δείτε εδώ].

Το πρόβλημα δεν αφορά ένα ή δύο, αλλά χιλιάδες παιδιά.

Μάλιστα έχουν γίνει αναφορές στον Ελληνικό τύπο [σχετικά δείτε εδώ, εδώ κι εδώ] ενώ έχουν πραγματοποιηθεί και ψηφίσματα από διάφορους φορείς που καλούν την Ελληνική Κυβέρνηση να δώσει λύση στο πρόβλημα [σχετικά εδώ].

Σύμφωνα με το υπόμνημα που υπάρχει στη σελίδα kounia.org, η καμπάνια θεωρεί ότι το σημερινό νομικό καθεστώς δεν επαρκεί και "ο Ελληνικός νόμος συνδέει την κτήση Ελληνικής ιθαγένειας με την ελληνική καταγωγή, ακολουθώντας το δίκαιο του αίματος, και όχι το δίκαιο του τόπου γέννησης, που ακολουθούν τα περισσότερα από τα Ευρωπαϊκά δίκαια".

Στην προσπάθεια μου να βρω κάποιες απαντήσεις επικοινώνησα με τον E-lawyer o οποίος είχε την καλοσύνη να μου πει ότι ο Κώδικας Ελληνικής Ιθαγένειας αναφέρει στο Άρθρο 1 τα εξής:
-------------
ΚΤΗΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ

Ι. Με τη γέννηση.

1. Το τέκνο Έλληνα ή Ελληνίδας αποκτά από τη γέννηση του την Ελληνική Ιθαγένεια.

2. Την Ελληνική Ιθαγένεια αποκτά από τη γέννηση του και όποιος γεννιέται σε ελληνικό έδαφος, εφόσον δεν αποκτά με τη γέννηση του αλλοδαπή ιθαγένεια ή είναι άγνωστης ιθαγένειας.
-------------
Επιπλέον στον Δημοτικό και Κοινοτικό Κώδικα (N. 3463/2006) Άρθρο 15-παρ.3
-------------
Κτήση Δημοτικότητας

Το τέκνο που με τη γέννησή του δεν αποκτά αλλοδαπή ιθαγένεια ή είναι άγνωστης ιθαγένειας είναι δημότης του Δήμου ή της Κοινότητας όπου γεννήθηκε ή βρέθηκε.
-------------
Προφανώς υπάρχει κάποιο ζήτημα ερμηνείας των Νόμων της χώρας μας και ίσως -όπως επισήμανε ο E-lawyer - ο πιο αρμόδιος να αποφανθεί για το θέμα δεν είναι άλλος από τον Συνήγορο του Μετανάστη.

Μέχρι όμως να γίνει κάτι τέτοιο και να λυθεί το ζήτημα αυτό, το πρόβλημα της άρνησης χορήγησης Πιστοποιητικών Γεννήσεως στα παιδιά μεταναστών στην Ελλάδα θα παραμένει και κανένας από εμάς δεν θα έπρεπε να νιώθει ιδιαίτερα περήφανος γι'αυτό.

Αλήθεια εσείς πώς θα νιώθατε αν είχατε γεννηθεί σε μια "X" χώρα, είχατε ακολουθήσει το πρόγραμμα εκπαίδευσης που ορίζει το Υπουργείο Παιδείας της και τη στιγμή της ενηλικίωσης σας ανακαλύπτατε ότι δεν έχετε δικαίωμα να συνεχίσετε τις σπουδές σας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, γιατί πολύ απλά δεν έχετε δικαίωμα παραμονής στη χώρα αυτή αν δεν εργαστείτε;

Εγώ πάντως δεν θα ένιωθα καθόλου καλά.

Σημείωση.
Αν θέλετε να γράψετε για το θέμα αυτό στο blog σας νομίζω ότι θα ήταν χρήσιμο να το κάνετε.

ΤΡΕΙΣ ΑΝΤΡΕΣ, ΜΙΑ ΠΛΗΓΗ, ΤΡΕΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ

Το περιστατικο είναι περα για περα αληθινο και το διηγουμαι πολλες φορες στις φιλες μου όταν η κουβεντα ερχεται στους αντρες και τη συμπεριφορα τους αναλογα με την ηλικια τους (αν κι ειναι γνωστο οτι ουδεποτε ενηλικιωνονται).

Είναι καλοκαιρι, πριν λιγα χρονια, βρισκομαι σε μια βραχωδη και αποτομη παραλια της Αττικης, εχοντας μολις τελειωσει ένα ακομη μαθημα καταδυσης. Εχω βγαλει τον βαρυ εξοπλισμο και τη στολη και ξεκουραζομαι παρακολουθωντας τους υπολοιπους αυτοδυτες της ομαδας μας κι απολαμβανοντας το απεραντο γαλαζιο (των Windows).


Ξαφνικα, βλεπω από μακρια μια κοπελα να προσπαθει να βγει από τη θαλασσα, το κυμα όμως είναι πολύ δυνατο, τη χτυπα και τη ριχνει διαρκως στα βραχια. Κατεβαινω αμεσως να τη βοηθησω, μπαινω στη θαλασσα και τη κρατω από το χερι αλλα πανω στη προσπαθεια μου δεν προσεχω που πατω με αποτελεσμα ενας κοφτερος βραχος μεσα στο νερο να μου σχισει τη πατουσα περα ως περα. Γεγονος που το διαπιστωσα μολις βγηκα και ειδα τα αιματα να πλημμυριζουν το ποδι μου.

Απομακρυνομαι κουτσαινοντας, χωρς να πω τιποτα σε κανεναν και αραζω σε ένα απομακρυσμενο βραχακι κρατωντας τη πληγη σφιχτα κι ευελπιστωντας ότι καποια στιγμη το αιμα θα σταματησει (σημ. το ατυχημα θα μπορουσε να αποφευχθει αν φορουσα τα ειδικα μποτακια της στολης τα οποια επεμενε παντα να φοραμε ο εκπαιδευτης μας -αλλα εγω πανω στη βιασυνη μου ειχα ξεχασει να τα βαλω- γι αυτό και δεν εβγαλα αχνα).

Και καπου εδω αρχιζουν να περνουν οι αντρες:


Αντρας Πρωτος: Ο εκπαιδευτης μου, αντρας ετων 40+, καλογυμνασμενος και maniac με την ασφαλεια μας, εκεινη την ωρα βρισκοταν στην άλλη ακρη της παραλιας, δινοντας οδηγιες σε μια ομαδα δυτων. Το ματι του όμως, διαρκως σκανναριζε τον χωρο για να ελεγχει τη κατασταση, οποτε με εντοπιζει από μακρια, καταλαβαινει αμεσως τι εχει συμβει και σε 2 λεπτα βρισκεται κοντα μου. Κοιταζει το ποδι μου, μουρμουριζοντας «τι σας εχω πει για την ασφαλεια σας, εεε;; αλλα δεν με ακουτε, πως εισαι τωρα;» -«ε..ε.. καλα…ειμαι…». Σηκωνεται, στεκεται μπροστα μου, βαζει το χερι του στον ωμο μου και μου λεει με αποφασιστικο υφος, κοιταζοντας με βαθεια στα ματια : «θελω να μου υποσχεθεις κατι…ότι θα προσεχεις τον εαυτο σου!» «Θα… προσεχω…..» ψελλιζω κι εγω για ν’ αποφυγω τη κατσαδα, οποτε αυτος φευγει κι επιστρεφει στην ομαδα.
(σκεψη: ουφ, φτηνα τη γλιτωσα, αλλα η πληγη ακομα τρεχει…)


Αντρας Δευτερος: Στο παραδιπλα βραχακι καθοταν σε πληρη νιρβανα ένα ακομη μελος της ομαδας μας, περιμενοντας τη σειρα του για καταδυση. Ετων περιπου 30+, εμφανιση εναλλακτικου, μακρια μαλλια, πανταλονα από το Μοναστηρακι και μπαντανα στο κεφαλι, ένα ηρεμο και λιγομιλητο παιδι. Καποια στιγμη σηκωνεται αργα και νωχελικα, κι αρχιζει να κατηφοριζει το μονοπατι για τη θαλασσα. Περνωντας από μπροστα μου, κοντοστεκεται, κανει να συνεχισει, το ξανασκεφτεται, στρεφεται προς το μερος μου, με κοιταει, τον κοιταω, με ξανακοιταει, τον ξανακοιταω, κουναει το κεφαλι του, κουναω και το δικο μου. Στο τελος, ανασηκωνει τους ωμους του σε στυλ «shit happens, τι να κανουμε…» και συνεχιζει σιωπηλος τη πορεια του.
(σκεψη: μας υποχρεωσες…..)



Αντρας Τριτος: δεν περασαν λιγα λεπτα και διπλα μου περναει σαν σιφουνας ένα ακομη μελος της ομαδας. Γυρω στα 20+, σκετο ζαρκαδι που οργωνει τη παραλια τρεχοντας και μαζευοντας ο,τι εξοπλισμο ειχαμε παρατησει οι υπολοιποι βαριεστημενοι πανω στα βραχια. Με την ακρη του ματιου του με βλεπει, σταματα αποτομα το τρεχαλητο του λιγα μετρα πιο κατω, γυριζει πισω κι ερχεται κοντα μου. «Ασε με να δω το ποδι σου» μου λεει. Γονατιζει, παιρνει προσεκτικα το ποδι μου αναμεσα στα χερια του, εξεταζει με σοβαρο υφος τη πληγη, τη κοιταζει από δεξια, τη κοιταζει από αριστερα, ελεγχει το βαθυ κοψιμο, κουναει πανω κατω το πελμα μου να διαπιστωσει αν υπαρχει κανενα σπασιμο και στο τελος ανασηκωνει το κεφαλι του και με ματια γελαστα μου λεει: «Μη μου στενοχωριεσαι Λουκ μου, ΕΓΩ θα στο φιλησω να περασει!!!»
(σκεψη: τι ωραια γαλανα ματια που εχεις….)

Τρεις αντρες, τρεις ηλικιες, τρεις συμπεριφορες.
Τα συμπερασματα δικα σας.


Υ.Γ. kudos στον iBlog team για τη βοηθεια του στο οπτικο υλικο ;-)

Αν δεν παινεψουμε τον Οικο μας....

-"Αλεξανδρε, δευρο εξω σε παρακαλω!" ουρλιαξα ενα πρωι, απελπισμενη απο τη μακρινη απουσια του.
-"Δεν μπορω dearest, δουλευω ασταματητα" μου απαντησε αταραχος απο τα βαθη των υπογειων του Οικου μας.
-"Αχα, φανταζομαι οτι τελειωνεις το νεο template του blog μας" του λεω.
-".............................." (σιγη ιχθυος)

Αυτο με εβαλε σε υποψιες και εισεβαλα τρεχοντας στο ατελιε του. Παντου εργα (το template, πουθενα)

-"Ελπιζω να εχεις μια καλη δικαιολογια για ολα αυτα" του ειπα με παγερη φωνη.
-"Μα dearest, ειναι οι εικονογραφησεις μου για την εφημεριδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ!" απαντησε με εξουθενωμενο υφος.

Βλεπετε, ο Αλέξανδρος εδω και πολυ καιρο συνεργαζεται με την Καθημερινη και εικονογραφει αρθρα με πολυ μεγαλη επιτυχια, γεγονος αλλωστε που του απεφερε και το Βραβειο ΕΒΓΕ 2008 (Ελληνικα Βραβεια Γραφιστικής & Εικονογραφησης) και Επαινο ΕΒΓΕ 2008 στη κατηγορια "Εικονογραφηση Αρθρου".

Γι αυτο κι εγω του απεσπασα μερικα προσφατα εργα του για να τα ανεβασω στο blog μας και να διαπιστωσετε οτι συνεχιζουμε με επιτυχια τη παραδοση των Βοργιων στις Τεχνες:


1) απο την εικονογραφηση αρθρου για την ελληνικη μουσικη


2) απο την εικονογραφηση αρθρου για τον πολιτισμο


3) απο την εικονογραφηση αρθρου για παιδικα βιβλια


4) προσφατο εργο του με τιτλο "Νightmare" (ποσοι απο μας δεν εχουμε δει τετοια ονειρα,εε;)

Υ.Γ. φυσικα, κλικ πανω στις εικονες για να τις απολαυσετε καλυτερα.

Έλληνα "ποιοτικέ" blogger πες αλεύρι...

Η έρευνα της VPRC για το περιοδικό Monthly Review σε γυρεύει.
-----------------------
Πριν δείτε το πιο πάνω video βεβαιωθείτε ότι τα ηχεία σας είναι ανοικτά και ρυθμίστε την ένταση τους στη διαπασών!

Και για όσες/όσους δεν γνωρίζετε σε τι αναφέρομαι, δείτε σχετικά τα παρακάτω:
Σημ-ιώσεις: Δέκα Μικροι Γαλανόλευκοι "bloggers"
Vrypan: VPRC: σοβαρότης μηδέν
Αρκούδος: Τι ζητά να μάθει το Monthly Review και η VPRC
-----------------------
EDIT-BONUS VIDEO