Η "Επετειος" του 16χρονου

Αναρωτιομουν αυτές τις μερες με αφορμη τα 40 (σαρανταααα;;) χρονια που περασαν από το απριλιανο πραξικοπημα, τι να σκεφτεται η πιτσιρικαρια γι αυτό το γεγονος. Τι γνωριζει για την εφταχρονη δικτατορια και πως αντιλαμβανεται η γενια των 80’ς και των 90’ς τη χουντα μιας και τα εμβατηρια, τα ασπρομαυρα επικαιρα με το μυστρι του Παττακου, η λογοκρισια, η ΥΕΝΕΔ των συνταγματαρχων, οι διωξεις, τα βασανιστηρια, η Μακρονησος, η εξεγερση του Πολυτεχνειου, φανταζουν γι αυτά τα παιδια τοσο μακρινα κι αγνωστα.

Μαλλον κατι αναλογο μ’ αυτό που αισθανομαστε εμεις όταν ακουγαμε τους γονεις μας να μιλουν για τον πολεμο του 40, τη πεινα και τη Κατοχη. Σαν ένα κακο παραμυθι που αναβιωνε μεσα από τις ανεκδιηγητες ταινιες του Τζειμς Παρις και την «Υπολοχαγο Νατασσα» της Βουγιουκλακη στις οποιες μας εστελνε αγεληδον η χουντα.

Ωσπου σημερα το πρωι, σερφαροντας αφηρημενα στα μπλογκς μεχρι να τελειωσω τον καφε μου, επεσα πανω σ’ αυτό το ποστ του Βαρεμενου. Μεσα σε δυο προτασεις, ενας 16χρονος, τα ειπε όλα. Με αφοπλιστικη ειλικρινεια που μ΄εκανε να ξεκαρδιστω στα γελια (αλλα και με προβληματισε). Διαβαστε τον!

Υ.Γ. δειτε και το ποστ του ιδιου με τιτλο «Μαμαδες», μπορει να σας θυμισει κατι, ειτε ειστε παιδια ειτε μαμαδες ;-)

Περί προσωρινής τυφλότητας

Την περασμένη Παρασκευή, στο καθιερωμένο ποτάκι πριν το εβδομαδιαίο σινεμά, τα αγόρια πείραζαν και πάλι το αγαπημένο τους θύμα: εμένα. Ανάμεσα στα πειράγματα άκουσα και ένα "καλά, σίγουρα, όταν σταματήσει το Idάκι να είναι βαρετή" - το άκουσα δε στα αγγλικά, και το bor-ing! με χτύπησε κατακέφαλα.

Και τώρα που γράφω αυτή την πρόταση, συνειδητοποιώ πολλά πράγματα συγχρόνως: πρώτον, ότι που να χαλάσει ο κόσμος, η παρέα μου συνεχίζει να είναι αγόρια, όπως από τότε που θυμάμαι να έχω παρέες. Υπάρχουν κοπέλες που είναι φίλες μου αλλά η αγοροπαρέα είναι μόνιμο χαρακτηριστικό της κοινωνικής μου ζωής. Από τη μια πλευρά, είναι καθησυχαστικό - περίμενα κατά κάποιο τρόπο, και με μέγα τρόμο, να μετουσιωθούν σε ζευγαράκια ξαφνικά. Ευτυχώς απετεύχθη τέτοιο κακό - προς το παρόν.

Το κομμάτι που ενίοτε με κάνει να θέλω να σηκωθώ να ουρλιάξω, είναι πως συνεχίζουν να είναι αγόρια. Ακόμη και το ότι δύο τουλάχιστον από αυτούς είναι άντρες όταν είναι μόνοι τους (ή, όπως λεν οι Άγγλοι, they're men when they're at home, τρελαίνομαι γι'αυτή την έκφραση), δεν τους σώζει, εφόσον μόλις τους βάλεις όλους μαζί και ένα pint μπύρα μπροστά στον καθένα, είναι σαν να τους ποτίζεις το Φίλτρο της Νιότης, και ό,τι χρόνια χάνουν τα παίρνω εγώ bonus.

Θα μου πείτε, μα καλά τώρα το πήρες χαμπάρι αυτό κορίτσι μου; Δεν είναι έτσι παγκοσμίως; Γιατί λένε boys will be boys; Πόσα χρόνια παρέας μαζί τους χρειάζεσαι να το καταλάβεις; Θα σας πω, έχετε δίκιο, αλλά τα σκέφτομαι τις υπόλοιπες στιγμές και όχι όταν προσπαθώ να πιω το ποτάκι μου στο τέλος της εβδομάδας περιορίζοντας τις ευκαιρίες να εκραγώ.

Πάμε παρακάτω. Το ότι είμαι το μόνο θηλυκό, και μάλιστα δια παντός εκτός συναγωνισμού, μιας και στο μυαλό τους ανήκω στον ένα από τους προαναφερθέντες άντρες, είναι σίγουρο πως μου εξασφαλίζει αναρίθμητα πειράγματα. Συνήθως διαθέτω αρκετό χιούμορ και σίγουρα είμαι τόσο γλωσσού ώστε να αποκρούω τα περισσότερα και να προκαλώ γέλιο, στο οποίο και αποσκοπούν αποκλειστικά - όπως με διαβεβαιώνουν. Τα τελευταία Παρασκευιάτικα απογεύματα όμως, έχω ανακαλύψει ότι χάνω και τα δύο αυτά, θα τα πω, προτερήματα. Και με πιάνει ένας πανικός σαν κι αυτός που με έπιασε το Σάββατο, όταν τα χέρια μου αρνούνταν να κλείσουν κατά τη διάρκεια της αναρρίχησης - μόνο που τις Παρασκευές δεν υπάρχει ίχνος σκοινιού να με σώσει. Και μουτρώνω αντί να ανταποδώσω το πείραγμα, και χαλάει η παρέα, και πηγαινοέρχομαι στην τουαλέτα μέχρι να εκτονωθεί η ατμόσφαιρα και να ξεχαστεί.

Δεν μ'αρέσει, όμως. Δεν είμαι έτσι. Θέλω την ετοιμολογία μου, το χιούμορ μου, την ανάλαφρη ανώδυνη ατμόσφαιρα της Παρασκευής με φίλους πίσω. Εδώ που τα λέμε, θέλω και την ανοχή μου στα πειράγματα, την ολύμπια ηρεμία μου τα βράδυα, και το γέλιο μου στις σεάνς γαργαλήματος μέχρι να κοπεί η αναπνοή μου.

Είμαι σίγουρη πως όλα αυτά το έβαλαν στα πόδια μόλις τσέκαραν τα αποθέματα ευχαρίστησης στη δουλειά, και βρήκαν μια καχεκτική υπομονή στη θέση της, να πασχίζει να εξοστρακίσει την καθημερινή επιθυμία να θαφτώ κάτω από το πάπλωμα και να μείνω εκεί. Αυτή δε η τελευταία, αποθρασύνεται αντιστρόφως ανάλογα με τη συχνότητα βόλτας στις αγαπημένες μου ταξιδιωτικές ιστοσελίδες. Δεν προβλέπεται ταξιδάκι σύντομα για πολλούς λόγους οπότε γιατί να χαλάω την καρδιά μου βλέποντας πόσο πέφτουν οι τιμές στα city break...

Κάπως έτσι έφτασα να περιμένω ανυπόμονα και να προετοιμάζομαι μουσικά και audiobook-ικά για την πρώτη, κι ελπίζω τελευταία, βδομάδα της ζωής μου κατά την οποία δεν θα μπορώ να δω ταινίες (!), να σερφάρω στο internet (!!), ή να διαβάσω (!!!), παρόλο που θα βρίσκομαι εκτός δουλειάς... γιατί θα είμαι τυφλή!!!!

Προς αποφυγήν πανικού αγαπημένων ανθρώπων που δεν έχω ενημερώσει, απλά θα κάνω επέμβαση με Laser στα ματάκια μου να ξεφορτωθώ επιτέλους γυαλιά και φακούς. Τελευταίο Σάββατο του Απριλίου, αν περάσω το ρημάδι το credit check που να μην τους καταραστώ η Σαββατογεννημένη...

Κανενα nick δεν ειναι τυχαιο!

Παντα πιστευα ότι κανενα nick δεν είναι τυχαιο, οσο κι αν πολλοι φιλοι στο ιντερνετ υποστηριζαν το αντιθετο.
«Τυχαια το διαλεξα» «ετσι μου ‘ρθε» «δε σημαινει τιποτα» ηταν καποιες από τις απαντησεις που μου εδιναν όταν τους ρωτουσα τη πηγη εμπνευσης τους.
Ακομα και στο τυχαιο όμως, παντα κατι δικο μας κρυβεται από πισω που αργα ή γρηγορα επιβεβαιωνεται.
Φυσικα το δικο μου nick το διαλεξα επισταμενως, δεν υπηρχε περιπτωση να βαλω ένα ονομα που να μην με εκφραζει ή να μη δινει καποια στοιχεια του ανιδιοτελους, ευαισθητου και ρομαντικου χαρακτηρα μου (εδώ λυσσαξτε ελευθερα).

Να όμως που κι ένα προσφατο περιστατικο ηρθε να επικυρωσει την αποψη μου.

Πριν λιγες μερες βρεθηκα μαζι με τη κορη μου σε ένα μαγαζι να διαλεξουμε πλακακια για τη κουζινα. Ο τυπος που το ειχε, εκανε εισαγωγες από Ιταλια και μας εδειχνε διαφορα σχεδια, εκθειαζοντας τη ποιοτητα τους (η ιλιγγιωδης τιμη τους αποσιωπηθηκε διακριτικα στην αρχικη παρουσιαση)

Κι αφου τον αναγκασα να κατεβασει ότι δειγματα ειχε από ιδρυσεως της εταιρειας, να τα στησει όλα γυρω-γυρω για να τα συγκρινω, να επαναλαβει 100 φορες τις προδιαγραφες και τη τιμη τους, φτανοντας τον στο σημειο να σκεπτεται σοβαρα να γινει μοναχος στο Αγιον Ορος, κατεληξα τελικα σε ένα σχεδιο. Επειδη όμως μεσολαβουσε το Πασχα, θα εκανα τη παραγγελια αμεσως μετα κι ετσι του ζητησα τον κωδικο τους για να το σημειωσω.

-«Δεν εχουν κωδικο μανδαμ»
-«Και πως θα θυμαμαι το συγκεκριμενο σχεδιο;»
-«Εχουν ονομασια σειρας»
-«Ωραια, και πως ονομαζεται η συγκεκριμενη σειρα;»
-«Βοργια!!»

(το πλακακι πηγε να μου φυγει από τα χερια, λες ο μαγαζατωρ να διαβαζε το μπλογκ μου;)
-«Δεν ακουσα καλα, τι ειπατε;;;;;»
-«Σας ειπα μανδαμ, Βοργια λεγεται το πλακακι!»

(δε μπορει, καποιος μου κανει πλακα)

«Β-ο-ρ-γ-ι-α….» ψελλισα σαστισμενη αποφευγοντας το ειρωνικο βλεμμα της κορης μου που καταλαβε το λογο της εκπληξης μου, σε αντιθεση με το απηυδισμενο βλεμμα του εισαγωγεα που ηδη ονειρευοταν τη σκητη του στο Αθως.

Αρνουμενη να πιστεψω τετοια συμπτωση, κοιταξα προσεκτικοτερα τη καρτελα με το δειγμα, οντως η λεξη Borgia αναγραφοταν πανω και τοτε θυμηθηκα ότι τα πλακακια ηταν ιταλικα.

-«Ναι, εχετε δικιο» ειπα, προσπαθωντας να τα μπαλωσω «αφου είναι από την Ιταλια αλλωστε….»
-«Μα σας το ειπα μανδαμ, εξαρχης, δεν θα το σημειωσετε;»
-«Α, όχι, δε χρειαζεται, να ειστε σιγουρος ότι δε προκειται να το ξεχασω ΠΟΤΕ!»

(κατι στο βλεμμα του μου ελεγε ότι αυτος θα ηθελε να με ξεχασει για παντα….)

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ Μπλογκοσφαιρα!

Η Idaki



o hpstg




o Αλεξανδρος




κι η Loucretia



Ευχονται σε ολους τους φιλους τους, σε ολους τους bloggers και σε ολους τους ανωνυμους που το Googloψαχτηρι τους εφερε μεχρι το blog μας, ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ (στα μυαλα μας)!


(οι φωτο απο το site της Anne Geddes)

Σα γλυκο απο νερατζι

Εχω τα νευρα μου.
Εδώ και ωρα γυρνω σα την αδικη καταρα, ψαχνοντας να παρκαρω σε μια γειτονια στη Νεα Σμυρνη.
Γυρω μου αυτοκινητα στιβαγμενα, σε πεζοδρομια, σε γωνιες, μονο από τα δεντρα δε κρεμονται.
Δρομοι μονοδρομοι, δρομοι τραμπολινο, απαγορευτικα παντου, καδοι ξεχειλοι, σπασμενα πεζοδρομια.
Βριζω και ορκιζομαι να μη ξαναπατησω εδώ κατω, ας οψεται η φιλεναδα που προσφατα μετακομισε και με καλεσε στο νεο της σπιτι.

Κι επεμενε στο τηλεφωνο:
- «είναι πανευκολο να το βρεις, στη γωνια που υπαρχει η ταδε Τραπεζα, στριβεις κι εφτασες»
(το στριβεις είναι σχετικο, ο δρομος είναι μονοδρομος και ναι, σωστα μαντεψατε, δεν επιτρεπεται η καθοδος παρα μονο μετα από 5-6 στενα)

(τη παιρνω στο κινητο)
-«εστριψα αλλα τελευταια στιγμη ειδα το απαγορευτικο, λιγα δευτερολεπτα πριν τρακαρω με έναν παπου που οδηγουσε ένα Lada εποχης Μπρεζνιεφ"

-«αχ ναι;; ουτε που ειχα προσεξει ότι είναι μονοδρομος»(!!!)

(μετα από μιση ωρα, νεος διαλογος στο κινητο)
-«μα που εισαι, δεν σε βρισκω»

-«σου ειπα, ειμαι στην ταδε οδο, αριθμο 6»

-«κι εγω εφτασα στην ιδια οδο, στο ιδιο νουμερο, αλλα δεν ειδα το ονομα σου στο κουδουνι κι εχω ψαξει ολες τις πολυκατοικιες που το νουμερο τους τελειωνει σε 6, εχεις καμια καλυτερη ιδεα πριν επικαλεστω το 666 ή πριν επιβιβαστω στο 166; »

-«αχ ναι μωρε, ξεχασα να σου πω ότι δεν εχω αλλαξει το ονομα του προηγουμενου ιδιοκτητη» (!!!)

Ετοιμαζω τον δεκαλογο που θα της απαγγειλω, δεκα λογοι, δεκα οροι, δεκα αφορμες για να μη ξαναοδηγησω στο σπιτι της, από δω και περα μονο ραντεβου στο κεντρο και απαραιτητως διπλα σε σταση μετρο. Διοτι η φιλεναδα, καθοτι δεν οδηγει, αγνοει παντελως όλα τα μαρτυρια που υφισταται ενας νομοταγης (με την ευρεια εννοια του ορου φυσικα) οδηγος ΙΧ στην αθλια τουτη πολη.



Κι αφου ρημαδοπαρκαρισα σε ένα ρημαδοπεζοδρομιο, δεκα ρημαδοστενα πιο κατω, θρηνωντας το ρημαδοσασι του αυτοκινητου, ανεβηκα με υφος Μωυση που κρατα τις 10 εντολες, ετοιμη να τη κατακεραυνωσω για οσα τραβηξα για χαρη της.

Αλλα οσο εκανα ζικ-ζακ αναμεσα σε αυτοκινητα και καδους, ψαχνοντας μια υποψια ελευθερου πεζοδρομιου για να περπατησω, μια γνωριμη μυρωδια αρχισε να με τυλιγει. Κι όχι, δεν ηταν τα σκουπιδια. Ουτε το καυσαεριο. Μια μυρωδια απ τα παλια ηρθε να μου θυμισει ότι σ’ αυτή τη πολη ακομη οι νερατζιες ανθιζουν. Αντιστεκονται κι επιμενουν να μοσχοβολουν μεσα απ τα μικρα λευκα τους πεταλα, αυτά που μαζευαμε όταν ειμαστε πιτσιρικια κι ονειρευομαστε μια ζωη με το δικο τους αρωμα.

Α, ρε φιλεναδα, γλυτωσες το κατσαδιασμα μονο και μονο γιατι ο δρομος σου ηταν γεματος νερατζιες που ξεχυλιζαν από μπουμπουκια κι ανθη. Κι αν δε σου φορεσα καπελο τις 10 μου εντολες, ηταν γιατι για λιγα λεπτα ξεχαστηκα και νομιζα ότι περπατουσα στο κηπο των παιδικων μου χρονων, περιμενοντας τη μανα μου να βγει από τη πορτα με το γλυκο νερατζι στο χερι. Κι ας μη το εφαγα ποτε.

The Neverending Story IV

Συνέχεια από τον Ιούδα.

Το καροτσάκι με τα ποτά ταλαντεύτηκε επικίνδυνα. Η αεροσυνοδός, εκνευρισμένη, έσκυψε στο πλάι να δει ποιο ήταν το εμπόδιο. Αυτή η πτήση δεν είχε ξεκινήσει καλά – η ξαφνική ομίχλη είχε εμποδίσει την απογείωση στο Aerfort Bhaile Átha Cliath και ήταν ήδη καθυστερημένοι κατά δύο ώρες. Οι επιβάτες, φορτωμένοι στο Airbus πριν την αναγγελία της καθυστέρησης, ήταν ανυπόμονοι και δύστροποι, και κάποιος είχε ήδη κάνει παράπονα με εξαιρετικά προσβλητικό τρόπο. H Rowan τον είχε ηρεμήσει με μεγάλη προσπάθεια,αλλά προφανώς την είχε επηρεάσει τόσο, ώστε αναγκάστηκε τώρα να πάρει βαθιά αναπνοή για να μην αποπάρει τον κοιμισμένο επιβάτη του οποίου το χέρι κρεμόταν στο διάδρομο. Θα προτιμούσε να βάλει το χέρι του μέσα στο κάθισμα και μην τον ξυπνήσει καν, αλλά ο νέος κανονισμός της εταιρείας δεν επέτρεπε το άγγιγμα των επιβατών εν αγνοία τους.

Ο George Beckham ξύπνησε αλαφιασμένος μόλις του μίλησε η αεροσυνοδός. Είχε πολύ καιρό να κοιμηθεί σε αεροπλάνο – συνήθως η ησυχία μιας Ευρωπαϊκής πτήσης ήταν ό,τι έπρεπε για να ξαναδιαβάσει τις αναφορές και να κρατήσει σημειώσεις με φρέσκο μυαλό για την υπόθεση που τον αφορούσε. Αυτή τη φορά, τα οικεία ονόματα των θυμάτων στροβιλίζονταν στο μυαλό του όσο διάβαζε τις αναφορές των διαφόρων ιατροδικαστών που είχαν ασχοληθεί με τους φόνους, και αναγκάστηκε να κλείσει το φάκελο ταραγμένος όταν έφτασε στην αναφορά για την Delphine Tiquet. Για να ηρεμήσει, έκλεισε τα μάτια του, επέβαλε σιωπή στις άτακτες σκέψεις του, κι κάπου εκεί προφανώς τον πήρε ο ύπνος. Ούτε που κατάλαβε πότε απογειώθηκαν...

Κοίταξε τη νόστιμη κοκκινομάλλα αεροσυνοδό που τώρα τον ρωτούσε αν ήθελε κάτι να πιει, και συνειδητοποίησε ότι ήταν ταραγμένη και χαμογελούσε με το ζόρι. Ζήτησε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, και όταν του το έδωσε τη ρώτησε χαμηλόφωνα αν όλα ήταν εντάξει. Δάκρυα ανέβηκαν στα καστανά μάτια της Rowan - αυτή τη στιγμή δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει την καλοσύνη – αλλά ένευσε καταφατικά. Είδε πάντως πως ο επιβάτης δεν πείστηκε ούτε στο ελάχιστο, και συνέχισε να την ακολουθεί με τα μάτια καθώς επαναλάμβανε τις μηχανικές κινήσεις: τράβα, χαμογέλα, ρώτα - μπουκάλι, ποτήρι, χαρτοπετσέτα.

«Τι ζωή κι αυτή», σκέφτηκε ο George. Τόσα χρόνια που ταξίδευε είχε δει εκατοντάδες αεροσυνοδούς, και όλες έκρυβαν απερίγραπτη κούραση και άγχος πίσω από το εγκάρδιο χαμόγελο. Ο ίδιος έπαιρνε πάντα εισιτήριο οικονομικής θέσης ώστε να μπορεί να παρατηρεί τον κόσμο όταν δεν ασχολούνταν με την υπόθεση. Η φορτισμένη ατμόσφαιρα της συγκεκριμένης πτήσης τον είχε τυλίξει μόλις άνοιξε τα μάτια του, και τώρα μπορούσε να καταλάβει τι είχε αναστατώσει την κοπέλα: ήταν λες και κάποιος έβαλε στην πρίζα κάθε συνεπιβάτη του, παντού παράπονα, κατσουφιασμένες φάτσες, δυο πιτσιρίκια έκλαιγαν σπαραχτικά. Ο George αναστέναξε, πήρε απόφαση ότι με τόση αναταραχή γύρω του δεν μπορούσε να δουλέψει πάνω στην υπόθεση, φόρεσε τα ακουστικά του και τα γύρισε στη μαγνητοσκοπημένη εκπομπή του BBC News που προβαλλόταν στην οθόνη μπροστά του.

«...δεν μπορέσαμε να πάρουμε άλλες πληροφορίες από τον εκπρόσωπο της Scotland Yard. Όπως ακούσατε όμως, δεν υπάρχει ακόμη κανείς ύποπτος και η τοπική αστυνομία του Wiltshire χτενίζει τη γειτονιά του Salisbury όπου έμενε το θύμα, ο Σικελός μετανάστης Gino Rossellini, 36 ετών, με τη γυναίκα του Laura.»

Ο George τινάχτηκε μόλις άκουσε τα ονόματα. Μια Laura Rossellini, née Sciapogli, ήταν έντονη φιγούρα στο παρελθόν ενός από τα θύματα στην υπόθεσή του. Άπλωσε αυτόματα το χέρι του στο φάκελο αλλά ακινητοποιήθηκε ξανά για να ακούσει τη συνέχεια.

«Το ζευγάρι ήταν άτεκνο. Ο φόνος φαίνεται πως αποτέλειωσε τη διμελή οικογένεια, αφού λίγες μέρες πριν ο Gino είχε αναφέρει την εξαφάνιση της γυναίκας του στην αστυνομία. Οι έρευνες για την ανεύρεση της 32χρονης δεν έχουν αποδώσει καρπούς, αλλά οι πληροφορίες μας από τοπικές πηγές λένε πως η εξαφάνισή της δεν ήταν ούτε ακούσια ούτε τυχαία. Οι γείτονες...»

«Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση! Πόσες γυναίκες με το ίδιο όνομα να έχουν ταλέντο στις εξαφανίσεις;» O George περίμενε μέχρι να εμφανιστεί στην οθόνη η φωτογραφία της Laura για να βεβαιωθεί, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ, μιας και η οθόνη ξαφνικά γκριζάρισε και η φωνή του πιλότου ανήγγειλε πως άρχιζε η κάθοδος στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Η κοκκινομάλλα αεροσυνοδός συνάντησε έναν πολύ διαφορετικό επιθεωρητή Beckham όταν πλησίασε να του υπενθυμίσει να κλείσει το τραπεζάκι του. Ο γοητευτικός, καλοσυνάτος πενηντάρης είχε αντικατασταθεί από έναν ξαναμμένο ομορφάντρα με λαμπερά γκριζογάλανα μάτια, που έμοιαζε να έχει ξεφορτωθεί δεκαπέντε χρόνια καθώς οσμιζόταν τα πρώτα ίχνη ενός ακόμη ανθρωποκυνηγητού.

_____________________________________________

Ζητώ συγνώμη για την αργοπορία, αλλά όταν κατάφερα να το τελειώσω, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να το ανεβάσω από το σπίτι χάρη στο αγαπημένο μου laptop που φαίνεται να τα τίναξε (κλαψ). Παραδίδω τη σκυτάλη στον μάστορη Μπαμπάκη γιατί με ενδιαφέρει πολύ πώς θα το συνεχίσει!