Περί προσωρινής τυφλότητας

Την περασμένη Παρασκευή, στο καθιερωμένο ποτάκι πριν το εβδομαδιαίο σινεμά, τα αγόρια πείραζαν και πάλι το αγαπημένο τους θύμα: εμένα. Ανάμεσα στα πειράγματα άκουσα και ένα "καλά, σίγουρα, όταν σταματήσει το Idάκι να είναι βαρετή" - το άκουσα δε στα αγγλικά, και το bor-ing! με χτύπησε κατακέφαλα.

Και τώρα που γράφω αυτή την πρόταση, συνειδητοποιώ πολλά πράγματα συγχρόνως: πρώτον, ότι που να χαλάσει ο κόσμος, η παρέα μου συνεχίζει να είναι αγόρια, όπως από τότε που θυμάμαι να έχω παρέες. Υπάρχουν κοπέλες που είναι φίλες μου αλλά η αγοροπαρέα είναι μόνιμο χαρακτηριστικό της κοινωνικής μου ζωής. Από τη μια πλευρά, είναι καθησυχαστικό - περίμενα κατά κάποιο τρόπο, και με μέγα τρόμο, να μετουσιωθούν σε ζευγαράκια ξαφνικά. Ευτυχώς απετεύχθη τέτοιο κακό - προς το παρόν.

Το κομμάτι που ενίοτε με κάνει να θέλω να σηκωθώ να ουρλιάξω, είναι πως συνεχίζουν να είναι αγόρια. Ακόμη και το ότι δύο τουλάχιστον από αυτούς είναι άντρες όταν είναι μόνοι τους (ή, όπως λεν οι Άγγλοι, they're men when they're at home, τρελαίνομαι γι'αυτή την έκφραση), δεν τους σώζει, εφόσον μόλις τους βάλεις όλους μαζί και ένα pint μπύρα μπροστά στον καθένα, είναι σαν να τους ποτίζεις το Φίλτρο της Νιότης, και ό,τι χρόνια χάνουν τα παίρνω εγώ bonus.

Θα μου πείτε, μα καλά τώρα το πήρες χαμπάρι αυτό κορίτσι μου; Δεν είναι έτσι παγκοσμίως; Γιατί λένε boys will be boys; Πόσα χρόνια παρέας μαζί τους χρειάζεσαι να το καταλάβεις; Θα σας πω, έχετε δίκιο, αλλά τα σκέφτομαι τις υπόλοιπες στιγμές και όχι όταν προσπαθώ να πιω το ποτάκι μου στο τέλος της εβδομάδας περιορίζοντας τις ευκαιρίες να εκραγώ.

Πάμε παρακάτω. Το ότι είμαι το μόνο θηλυκό, και μάλιστα δια παντός εκτός συναγωνισμού, μιας και στο μυαλό τους ανήκω στον ένα από τους προαναφερθέντες άντρες, είναι σίγουρο πως μου εξασφαλίζει αναρίθμητα πειράγματα. Συνήθως διαθέτω αρκετό χιούμορ και σίγουρα είμαι τόσο γλωσσού ώστε να αποκρούω τα περισσότερα και να προκαλώ γέλιο, στο οποίο και αποσκοπούν αποκλειστικά - όπως με διαβεβαιώνουν. Τα τελευταία Παρασκευιάτικα απογεύματα όμως, έχω ανακαλύψει ότι χάνω και τα δύο αυτά, θα τα πω, προτερήματα. Και με πιάνει ένας πανικός σαν κι αυτός που με έπιασε το Σάββατο, όταν τα χέρια μου αρνούνταν να κλείσουν κατά τη διάρκεια της αναρρίχησης - μόνο που τις Παρασκευές δεν υπάρχει ίχνος σκοινιού να με σώσει. Και μουτρώνω αντί να ανταποδώσω το πείραγμα, και χαλάει η παρέα, και πηγαινοέρχομαι στην τουαλέτα μέχρι να εκτονωθεί η ατμόσφαιρα και να ξεχαστεί.

Δεν μ'αρέσει, όμως. Δεν είμαι έτσι. Θέλω την ετοιμολογία μου, το χιούμορ μου, την ανάλαφρη ανώδυνη ατμόσφαιρα της Παρασκευής με φίλους πίσω. Εδώ που τα λέμε, θέλω και την ανοχή μου στα πειράγματα, την ολύμπια ηρεμία μου τα βράδυα, και το γέλιο μου στις σεάνς γαργαλήματος μέχρι να κοπεί η αναπνοή μου.

Είμαι σίγουρη πως όλα αυτά το έβαλαν στα πόδια μόλις τσέκαραν τα αποθέματα ευχαρίστησης στη δουλειά, και βρήκαν μια καχεκτική υπομονή στη θέση της, να πασχίζει να εξοστρακίσει την καθημερινή επιθυμία να θαφτώ κάτω από το πάπλωμα και να μείνω εκεί. Αυτή δε η τελευταία, αποθρασύνεται αντιστρόφως ανάλογα με τη συχνότητα βόλτας στις αγαπημένες μου ταξιδιωτικές ιστοσελίδες. Δεν προβλέπεται ταξιδάκι σύντομα για πολλούς λόγους οπότε γιατί να χαλάω την καρδιά μου βλέποντας πόσο πέφτουν οι τιμές στα city break...

Κάπως έτσι έφτασα να περιμένω ανυπόμονα και να προετοιμάζομαι μουσικά και audiobook-ικά για την πρώτη, κι ελπίζω τελευταία, βδομάδα της ζωής μου κατά την οποία δεν θα μπορώ να δω ταινίες (!), να σερφάρω στο internet (!!), ή να διαβάσω (!!!), παρόλο που θα βρίσκομαι εκτός δουλειάς... γιατί θα είμαι τυφλή!!!!

Προς αποφυγήν πανικού αγαπημένων ανθρώπων που δεν έχω ενημερώσει, απλά θα κάνω επέμβαση με Laser στα ματάκια μου να ξεφορτωθώ επιτέλους γυαλιά και φακούς. Τελευταίο Σάββατο του Απριλίου, αν περάσω το ρημάδι το credit check που να μην τους καταραστώ η Σαββατογεννημένη...