Η "Επετειος" του 16χρονου

Αναρωτιομουν αυτές τις μερες με αφορμη τα 40 (σαρανταααα;;) χρονια που περασαν από το απριλιανο πραξικοπημα, τι να σκεφτεται η πιτσιρικαρια γι αυτό το γεγονος. Τι γνωριζει για την εφταχρονη δικτατορια και πως αντιλαμβανεται η γενια των 80’ς και των 90’ς τη χουντα μιας και τα εμβατηρια, τα ασπρομαυρα επικαιρα με το μυστρι του Παττακου, η λογοκρισια, η ΥΕΝΕΔ των συνταγματαρχων, οι διωξεις, τα βασανιστηρια, η Μακρονησος, η εξεγερση του Πολυτεχνειου, φανταζουν γι αυτά τα παιδια τοσο μακρινα κι αγνωστα.

Μαλλον κατι αναλογο μ’ αυτό που αισθανομαστε εμεις όταν ακουγαμε τους γονεις μας να μιλουν για τον πολεμο του 40, τη πεινα και τη Κατοχη. Σαν ένα κακο παραμυθι που αναβιωνε μεσα από τις ανεκδιηγητες ταινιες του Τζειμς Παρις και την «Υπολοχαγο Νατασσα» της Βουγιουκλακη στις οποιες μας εστελνε αγεληδον η χουντα.

Ωσπου σημερα το πρωι, σερφαροντας αφηρημενα στα μπλογκς μεχρι να τελειωσω τον καφε μου, επεσα πανω σ’ αυτό το ποστ του Βαρεμενου. Μεσα σε δυο προτασεις, ενας 16χρονος, τα ειπε όλα. Με αφοπλιστικη ειλικρινεια που μ΄εκανε να ξεκαρδιστω στα γελια (αλλα και με προβληματισε). Διαβαστε τον!

Υ.Γ. δειτε και το ποστ του ιδιου με τιτλο «Μαμαδες», μπορει να σας θυμισει κατι, ειτε ειστε παιδια ειτε μαμαδες ;-)