I'm BACK baby!!!

Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφτασε η στιγμή να κάνω αυτό το ποστ!

Λοιπόν έπειτα από δύο μήνες απίστευτης ταλαιπωρίας με το σουρεαλιστικά απαράδεκτο ΟΤΕ και το γελοίο λογισμικό συστημά του, που δεν δεχόταν την αίτηση μου για ADSL, επιτέλους άφησα πίσω μου τη dial-up σύνδεση και επέστρεψα στον πολιτισμό!!!

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά το φίλο μου Παναγιώτη που δουλεύοντας χθες μέχρι αργά το βράδυ, διόρθωσε τις ρυθμίσεις "της πυρκαϊάς", που είχε κάνει ο προηγούμενος provider στο modem μου και το συγχρόνισε!!

Όπως καταλαβαίνετε πλέον θα με βλέπετε εδώ, αλλά και στο άλλο μου blog πιο συχνά!

Χεχε! I' m back indeed! Κι αυτό είναι απειλή! :-P

Και για να το γιορτάσω για πρώτη φορά στον Οίκο των Β-Οργίων θα κάνω διαδικτυακό πάρτυ! ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ! Λεπτομέρειες σύντομα!

Εξάλλου έχω ήδη πεί σε μια ψυχή ότι θα του κάνω αφιέρωμα και ξέρετε τι γίνεται στα αφιερώματα μου! Χοχοχο! Απλά να κοιτάτε το email σας σε τακτά χρονικά διαστήματα τις επόμενες μέρες! Μόνο αυτό έχω να σας πω!

Υ.Γ. Dearest και Idάκι για αρχίστε να μαζεύετε γαρύφαλα!!! ;-)

With "Lifo" and happiness…

-«Τι θα παρετε;» ρωτα η ευγενικη οικοδεσποινα τον Λαλακη (ξεκαρδιστικη φιγουρα του Γιωργου Βογιατζη σε παλια ελληνικη κωμωδια) εννοωντας καφε, ποτο ή γλυκο.

-«Αυτόν εκει τον πινακα» απαντα με φυσικοτητα εκεινος, δειχνοντας με το δαχτυλο του τον τοιχο με τις ελαιογραφιες και παραλιγο να βγαλει το ματι της εμβροντητης οικοδεσποινας.

Αυτόν τον διαλογο θυμηθηκα όταν φευγαμε από το χθεσινο παρτυ, κρατωντας αγκαλια το κουβαδακι με το λογοτυπο ως αναμνηστικο (το οποιο κουβαδακι περιφεροταν για 2 ωρες μετα στη Πλακα, στους Αερηδες, στο Μοναστηρακι, επειδη καποιες ψυχες πεινουσαν κι εκανε φανερη τη παρουσια του από τον χαρακτηριστικο ηχο «γκλιν-γκλον» των κερματων που καποια άλλη ψυχη του πεταξε μεσα, θεωρωντας ότι κανω επαιτεια!)

Ευχαριστουμε τον M.Hulot για την ευγενικη του προσφορα (ελπιζω να μη σε κυνηγαει το boss) και τον Chesire Cat για τη φωτο. Για το παρτυ δεν εχω να πω πολλα, φτασαμε αργοπορημενοι γιατι προηγηθηκε η παρουσιαση του βιβλιου του e-lawyer στη Στοα του Βιβλιου (ναι, εχουμε και νομικες ανησυχιες οσο περιεργο κι αν σας φαινεται ) και δεν προλαβαμε την εμφανιση του Θανου Σαμαρα ως Αντυ Γουορχολ. Κρινοντας όμως από τον κοσμο που ειδαμε και τα οσα μας μετεφεραν καθως τον κοσμο που μαθαμε ότι ηταν εκει (πολλες χαρουμενες φατσουλες που αποτυπωσε ο φακος του Γατου), πρεπει να ηταν μια πολύ ενδιαφερουσα βραδια.

Υ.Γ. όχι, δεν ξηλωσαμε και τα πλακακια του τοιχου για αναμνηστικο! :-Ρ

Λυσσάξατε με τα 5

Μόλις σήμερα είπα να κάνω μια βολτούλα να δω τι έχουν γράψει οι γνωστοί-άγνωστοι, μιας και το σ/κ ήταν ασφυκτικά γεμάτο γέλια, μεταμφιέσεις, αγαπημένους φίλους από μακριά, και δράση για να ανοίξω laptop (μόνο για το καινούριο μου παιχνίδι, ένα κουκλίστικο iPod Nano 8GB που έπρεπε να γεμίσει μουσική το άνοιξα... ε δεν μπορούσα να αφήσω στην άκρη τέτοιο δώρο!)

Ανακάλυψα λοιπόν ότι το πολυαγαπημένο μου κακό αγόρι με ψάχνει και μου έκανε και πάσα για τα 5, όπως επίσης και η passer-by, ενώ οι περισσότεροι που έκαναν tag τις Βοργίες ενδιαφερόντουσαν για τη Λουκρητία (δικαίως, είπαμε εγώ κάνω διάλειμμα από την ακολασία επ’ αόριστον)!

Give you 5 πολυλογάδικα ξωθιοfacts:

I. Με διακατέχει μια παράλογη περηφάνεια όταν καταφέρνω να αποδώσω καλά σε δουλειές/ προσπάθειες/ συζητήσεις/ πράγματα για τα οποία μέχρι πριν μισό λεπτό δεν είχα ιδέα. Γενικώς η περηφάνεια είναι το θανάσιμο αμάρτημα της προσωπικότητάς μου. Παραδόξως το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή ζω στην Αγγλία πραγματοποιώντας μισή ντουζίνα εφηβικά και μετέπειτα όνειρα ταυτόχρονα οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε αυτό.

II. Όταν φοβάμαι, νιώθω μόνη ή στριμώχνομαι συναισθηματικά, ανοίγω ένα βιβλίο... και μετά δεύτερο... και μετά εικοστό έβδομο. Μπορεί να κάνω μήνα και πάνω να ξανασκεφτώ ό,τι με ενοχλεί και συνήθως μέχρι τότε το ξεχνάω. Υποψιάζομαι πως το Amazon το έχει ανακαλύψει και το εκμεταλλεύεται δεόντως. Φράση-κλειδί από τα παιδικά μου χρόνια: «Κλείσε παιδί μου το βιβλίο θα χαζέψεις» (ανεξήγητο causal relationship μέχρι σήμερα). Πάντως τόσο διάβασμα έχει αποδώσει στο Trivial!

ΙΙI. Από την ιππασία, την τοξοβολία και την ξιφασκία που με τρέλαιναν ως ιδέες για σπορ, τελικά μπόρεσα να ασχοληθώ μόνο με την ξιφασκία για 4 χρόνια. Αρνούμαι να μετρήσω τη βόλτα στο δάσος της Montendre-les-Pins πάνω σε υπέργηρη φοράδα που κρατούσε ο ιπποκόμος με το χαλινάρι ως εμπειρία ιππασίας. Το τελευταίο πάθος είναι με το indoor climbing από την αρχή του έτους.

ΙV. Μικρή, ήμουν λίιιιγο πυρομανής. Λατρεύω ακόμη τα σπίρτα και τη μυρωδιά τους, αλλά σταμάτησα να τα ανάβω for the fun of it όταν παραλίγο να βάλω φωτιά στο δωμάτιό μου – αν και υποψιάζομαι ότι απλά με έτσουξε που κάηκαν τα δάχτυλά μου προσπαθώντας να βγάλω το μεταλλικό σκουπιδοντενεκέ με τη φωτιά στο μπαλκόνι. Η κανάτα με το νερό ήταν δίπλα μου...

V. Το nickname μου είναι παραφθορά 2ης γενιάς του ονόματος Idril [Idrilaki/Id > Idάκι]. Τούτη είναι η αγαπημένη μου ξωθιά ηρωίδα του Tolkien που αψήφησε τα πάντα για να πάρει μαζί της στο νησί των θεών τον λατρεμένο της Tuor. Με ενέπνευσε ιδιαίτερα και την υιοθέτησα, μιας και η αγάπη άργησε κι εδώ μερικά χρόνια και σούφρωσε τη μυτούλα της σε... χμμμ... πολλούς υποψήφιους, αλλά φαίνεται να είναι ερωτευμένη σφόδρα με τον νυν. Να θυμηθώ να την ξεμαλλιάσω μόλις την πετύχω (την αγάπη).

Σας φιλώ, και κάνω πάσα στα 5 favouritest Arxedia-Media: Elefanta, Chaca-Khan, Ariel, Psarra και SaLaMi-EdAfOuS.
__________________________________________________________________
Artwork is “Pixie Dust” Copyright 2006 Howard David Johnson - Republished with non-commercial use permission

ΠΕΝΤΕ BLOGGERS ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Αντι να γραψω πεντε πραγματα για μενα, καλεσα πεντε ομορφους, ταλαντουχους και ξεχωριστους bloggers για five o’clock tea και την ωρα που ετρωγαν ανυποπτοι τα cookies τους, τους εθεσα (με το πιστολι στο κροταφο) το εξης ερωτημα:

-«Τι ημουνα για σε-να-νε; τι ησουνα για με-να-νε; καιρος λοιπον για να λογαριαστουμε!»

-«Λουκρητια, παλι τα υπαρξιακα σου σ’ επιασαν;»
-«Κυριοι, εχετε 5 λεπτα να γραψετε τον πενταλογο μου»
-«Δε πας καλυτερα να χορεψεις πεντοζαλη;»
-«Ή γραφετε ή πυροβολω!»

Και μετα απ’ αυτο τον πολιτισμενο κι ακρως πειστικο διαλογο, ιδου τι εγραψαν οι Πεντε συμφωνα με την ειδικευση τους:

1)-Nonsense Madrigals (music):” Αν η Λουκρητία ήταν μουσικό έργο θα ήταν το "Allegro Barbaro" του Bartok, τόσο για το allegro, όσο -κυρίως- για το barbaro."

2)-E-Lawyer (law) : «Aν η Λουκρητία ήταν νόμος θα ήταν το άρθρο 353 του Ποινικού Κώδικα: "Πρόκληση σκανδάλου με ακόλαστες πράξεις" διότι πλέον τραβάει τόσο έντονα τα φώτα της δημοσιότητας που καταντάει σκάνδαλο.»

3)-Movies For The Masses (cinema) : "Αν ήταν ταινία, θα ήταν στο φουαγιε."

4)-One Drawing per Day (arts) : «Αν η Λουκρητία ήταν πίνακας αυτός θα ήταν η «Μικρή Φόνισσα» της Paula Rego!


Η πρωταγωνίστρια του έργου πλησιάζει χαμογελώντας ένα -αθέατο σε εμάς- θύμα το οποίο σκοπεύει να στραγγαλίσει με μια κορδέλα! Το κλαδάκι γκυ στα μαλλιά της πρωταγωνίστριας είναι ένα σύμβολο της γονιμότητας και της μητρότητας. Ο πελεκάνος πάνω στην κόκκινη διακοσμημένη με λουλούδια καρέκλα συμβολίζει την προσφορά και την αυτοθυσία ενός γονιού προς τα παιδιά του. Ενώ το καρότσι με το βόδι υποδηλώνει τα δεσμά και τα βάρη της ζωής. Η «Μικρή Φόνισσα» της Paula Rego θέλει να απολαύσει μια νέα ζωή φέρνοντας το θάνατο (μεταφορικά εννοείται) σε όποιον την εμποδίζει!"

5)-i-Blog (advertising) : « Αν η Λουκρητία ήταν slogan, αυτό θα ήταν "Loucretia: Fun Fatale" γιατί πραγματικά, το χιούμορ της και ο πληθωρικός της χαρακτήρας σκοτώνουν. Αν πάλι θα θέλατε κάτι πιο ελληνικό, θα επέλεγα το "Loucretia's: Δουκίσσης Αμαρτίας" γιατί συνδυάζει το μύθο που σέρνει το όνομά της με ένα αστικό λογοπαίγνιο.


Αυτό είναι το brand template της Λουκρητίας (καντε κλικ στην εικονα για να το διαβασετε αναλυτικα). Στις τέσσερις γωνίες του βλέπετε τις αξίες που συνθέτουν το brand κι από κάτω τα χαρακτηριστικά που στηρίζουν τις αξίες αυτές. Για κάθε αξία, υπάρχει κι ένα συσχετιζόμενο brand."

Ευχαριστω τους πεντε φιλους μου για την "αυθορμητη" κι "αμεση" ανταποκριση τους στο καλεσμα μου, ευχαριστω την Αδερφήκαι τον certain plume για την προσκληση που μου εστειλαν και καλω να συνεχισουν τη πεντοζαλη o Moses, η Λεσπριτια, o EggGod, ο Behemoth και η Ελενη απο τη Mermaid's Tavern ;-)

Ολο το καυτο παρασκηνιο απο το Erotica!

Τι νομιζατε, ότι θα σας αφηνα ετσι, χωρις ενημερωση; Γιατι τρεχουμε και ξημεροβραδιαζομαστε σε κάθε εκθεση και happening, γιατι δινουμε μαχες για φρεσκο και καυτο παρασκηνιο αν δεν ηταν να το μοιραστουμε μαζι σας;

Και το χθεσινο παρασκηνιο στην ομαδικη εκθεση Erotica(που σας ειχαμε προαναγγειλει) παραηταν καυτοοοο!!! Αλλωστε που αλλου θα μπορουσαν να γιορτασουν οι Βοργιες την ημερα του Αγιου Βαλεντινου;;

Μπαινοντας στο αιθριο του Bacaro οπου ειχαν στηθει τα εργα της εκθεσης που διοργανωνε η γκαλερι Spilioti Projects, αντικρυσαμε παντου αναψοκοκκινισμενα προσωπα, ιδρωμενα κορμια, ηφαιστιωδεις διαθεσεις, αναβραζοντα βλεμματα, πυρακτωμενες ανασες!

Να ηταν τα ακρως διεγερτικα εκθεματα;
Να ηταν το αφροδισιακο μενου του Bacaro;
Να ηταν το παρτυ που γινοταν με θεμα : “Masters & Slaves”;

Ναι και αυτά, αλλα κυριως ηταν οι θερμαστρες που ειχαν τοποθετηθει στην οροφη του αιθριου και ως άλλες «ψησταριες Λεωνιδας» πυρπολουσαν το ηδη hot κοινο που ειχε κατακλυσει το χωρο μετατρεποντας το σε λαβα. Διασχιζοντας το πληθος των φιλοτεχνων, μερικοι από τους οποιους εφεραν μαστιγια στα χερια, λουκετα στο λαιμο, φτερα στο κεφαλι, γουνες στους ωμους κι αλλα συναφη αξεσσουαρ, κατορθωσαμε να εντοπισουμε τα εργα και ν’ αφοσιωθουμε στη μελετη τους (το ότι δεχομουν διαρκως σκουντιες κι αγκωνιες που συνοδευονταν από το αγωνιωδες ερωτημα «ειδες το ασημενιο ομοιωμα φαλλου;» ηταν εντελως συμπτωματικο κι ασχετο από τις εικαστικες μας αναζητησεις)

Κι αφου καμαρωσαμε τα εργα του Αλεξανδρου, επισημου καλλιτεχνη του Οικου μας (που φυσικα ηταν από τα καλυτερα) και τη θαυμασια δουλεια του Lolita που προβαλοταν σε βιντεο, επιδοθηκαμε στο βαρυ, επιπονο αλλα συναμα και θεαρεστο εργο μας, δλδ εντοπισμος και καταγραφη προσωπων και καταστασεων της βραδιας. Βεβαια με τοσους bloggers γυρω μας, ηταν αδυνατον να μη δημιουργηθουν απροβλεπτες και τρελες καταστασεις…οπως:

1) το αυτοσχεδιο παρτυ που στησαμε επι τοπου μολις ο Lolita τολμησε να σιγοψιθυρισει ότι ειχε τα γενεθλια του (αυθεντικο Valentine’s child) και μεις σπευσαμε να το ανακοινωσουμε σε ολη την αιθουσα αναγκαζοντας τον να σβυσει κερακι πανω σε ροζ γλυκο με σχημα καρδιας, ενω ταυτοχρονα ουρλιαζαμε το «Να ενας σοφοςςςςς» με τις γνωστες καλλικελαδες φωνες μας ώστε να μη μεινει σε κανεναν απορια για το ποιος γιορταζε! Φανταστειτε τι μαρτυριο ηταν για τον Lolita με το γνωστο low-profile του να υποστει τετοιο σκηνικο!

2) ο καυγας της βραδιας –θεσμος πλεον- μεταξυ εμου και του γνωστου Ακατανομαστου aka Κοκοβιου που ξεσπασε με αφορμη τις αφιερωσεις που μου ειχαν κανει ο Αλεξανδρος κι ο Lolita πανω στις προσκλησεις της εκθεσης (και τις δηλωσεις μου ότι σκοπευω να τις πουλησω ακριβα αφου ετσι κι αλλιως θα γινουν διασημοι). Τι ηταν να τ’ακουσει ο ακατανομαστος, ξυπνησε το πρασινο τερας της ζηλειας μεσα του (αναρωτιεμαι αν κοιμηθηκε και ποτε), απαιτησε κι αυτος αφιερωση, εγω εβαλα βετο να μη του υπογραψουν, αρχισε να με καταδιωκει στην αιθουσα να μου παρει τη MontBlanc πενα μου, προκληθηκε συρραξη, μαδησαμε μερικα πουπουλα και φτερα από τους παρευρισκομενους μεταμφιεσμενους και στο τελος –αφου μαθευτηκε η αιτια του τσουρομαδηματος- η μιση αιθουσα βρεθηκε να κρατα στα χερια της αυτογραφα των εν λογω καλλιτεχνων και να τ’ανεμιζει περηφανα!

3) Highlights και διαλογοι της βραδιας:

- το μαυρο “ShortBus” μπλουζακι του e-lawyer («Μα που εισαι, μια ωρα σε ψαχνω» «Ε, ειχα μια λιγουριτσα και πεταχτηκα μεχρι το Meatme» «Σα δε ντρεπεσαι, μερα που ‘ναι » «Πειραζει που γιορτασα τον Βαλεντινο με μπριζολα;»)

- τα ασημι sneackers του Lolita που ανετρεπαν το σοβαρο black pinstripe σακκακι του («και τα ποσα κλεινεις, στο περιπου;» «τι θα πει περιπου;»)

- το total σοκολατι (“δαγκωσε με”) ντυσιμο του Moses που κατεληγε σε ασσορτι παπουτσια του Alessantro de …Langua, Lingue, Linux, θα σας γελασω («δε μου λες, τι είναι αυτή κοκκαλα πεταμενη στο πεζοδρομιο;» «θα ξεφυγε από τη κρεαταγορα» «λες να είναι από την εκθεση;» «ναι βρε, θα είναι installation!!»)

- η αλα Ζυλιετ Γκρεκο εμφανιση της Alinas, γνωστης δημοσιογραφου της AthensVoice και προστατιδας των bloggers («θα συνεχισουμε στο Soul» «ε, μια ψυχη που είναι να βγει, ας βγει»)

- η πορφυρη Valentine γραβατα του Northaura που συνοδευε την ανερυθριαστη συζητηση μας περι δηλητηριων («εχω ειδικοτητα στη Τοξικολογια» «τι είναι αυτό;» “Toxicology παιδι μου» «Α, ετσι πες μου να καταλαβω»)

-το μαυρο παλτο του Ιουδα («καλε βγαλτο, δεν εσκασες;» «αποκλειεται εχω μεσα τα κλειδια της Porche μου»)

-το μαυρο σκουφακι του NonPrivateLife («από πού σε ξερω;» «Εισαι από τη Κρητη;» «Όχι.» «Σπουδαζαμε μαζι;» «Όχι.» «Ααα, τοτε μηπως εισαι Πασοκ;» «…….» -εκει λιποθυμησε-)

-η μεριδα -μια σκετη από γιουβετσι- που ετρωγε ο Ακατανομαστος παρεα μ’ έναν συναδελφο του κι επεμενε να την αποκαλει «ριζοτο»!!! («Παλι τρως χρυσε μου;» «ναι, τρωω που να φας τα λυσσακα σου» «καλε ημαρτον, σε εκθεση ηρθες, όχι σε βαφτισια!»)

-ο σιφουνας Tifoeus («τι είναι όλα αυτά τα αινιγματικα στο μπλογκ σου που δεν καταλαβαινω;» «Γιατι, τι είναι αυτό που δεν καταλαβαινεις;» «Εεε….παντως αυτό που καταλαβα σιγουρα ηταν η μαγιονεζα στα θεσπεσια σαντουϊτσακια σου»)

-Το εντυπωσιακο μαλλι της Αφροδιτης και το αυθορμητο γελιο του Mickey αμφοτεροι bloggers και αρθρογραφοι στο blog “Doncat” του Νικου Δημου («μα καλα, πως αντεχει ο Δημου να διαβαζει κάθε μερα 600 comments;» «αυτό δεν είναι τιποτα, μια βραδια τα ειχαμε φτασει στα 850!» «Αυτό δεν είναι blog, είναι σκετο monitor») Παιδια, χαρηκα πραγματικα που σας γνωρισα εστω και στο τελος της βραδιας!

Update: απορω πως μου διεφυγε ο κορυφαιος διαλογος της βραδιας: "Ι had a farm in Africa" μου λεει ενας μαυροντυμενος νεαρος και μου δινει το χερι του (καλα κι εγω εχω ενα πατρικο κατω απο τη Ζαχαρω αλλα δε το κανω θεμα) "Εεε;;" "IhadafarminAfrica, ειναι η φραση με την οποια ξεκινα η Μερυλ Στρηπτ στη ταινια "Περα Απο Την Αφρικη" "Ααααα...ναι..."(εξακολουθω να μη καταλαβαινω που το παει) "...κι ειναι κι ο τιτλος του blog μου!" "ααα, ετσι πες μου κι ειχα αρχισει να σκιαζομαι!" (Αβρααμ σορρυ που δεν προλαβα να δω τα εργα σου..)

Τις θερμες μας ευχαριστιες στον φιλο μας Μιχαλη για τη φωτογραφια του ποστ, εργο της κας Καραμπελλα στην εκθεση Erotica το οποιο για έναν εντελως ανεξηγητο και περιεργο λογο, μας θυμισε το blog μας….γιατι αραγε….
Το εργο φωτογραφηθηκε κατοπιν αδειας της κας Σπηλιωτη, ιδιοκτητριας της γκαλερι εφοσον σταθηκε αδυνατον να εντοπισουμε τη δημιουργο του μεσα στο πληθος.

Υ.Γ.1 εκκληση προς Idακι και Αλεξανδρο, παιδια αν μπορειτε, βαλτε τα αντιστοιχα links, εχω πελαγωσει!! --- Idάκι εποίησε όπως διατάξατε (αν και ξεχάσατε τα γενέθλιά της...)

Y.Γ.2 (ιχχχχχχχχ, αλλοι ειναι ερωτευμενοι, εμεις ξεχαστηκαμε, HAPPY BIRTHDAY IDAKIIII, HAPPY BIRTHDAY TO YOUUUU! σμααατς! Αλεξανδρε να φιλοτεχνησεις παραυτα μια καρτα γενεθλιων για τη μικρη μας Βοργια που θα συνοδευεται με αναλογο τραγουδι!!)

Erotica!

Η γκαλερί Spilioti Projects, Σοφοκλέους 1 (Bacaro), διοργανώνει για δεύτερη χρονιά την ομαδική έκθεση με τίτλο Erotica. Συμμετέχουν 50 καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων θα βρίσκομαι κι εγώ!

Το Erotica φέτος διερευνά μία ευρεία γκάμα συμπεριφορών και εκφράσεων του ερωτισμού που ξεκινούν από την σκοτεινή πλευρά του σεξ και καταλήγουν σε διαφορετικό επίπεδο έρωτα.

Ζωγραφική, φωτογραφία, πολυμέσα, κατασκευές, videoart installation, κόσμημα, performance, blogging και special αφροδισιακό μενού από το Bacaro.

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 23 Μαρτίου
Ωρες λειτουργίας γκαλερί: 12:00-15:00 & 19:00 μέχρι αργά (Κυριακές κλειστά)

Το opening party θα γίνει την Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου από τις 20:30 μέχρι αργά!

Dress Code: Masters & Slaves

Ετοιμαστείτε για την απόλυτη Β-οργιώδη βραδιά!

«ΚΑΚΟ» ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΡΗΚΕ!! (Cult Film Festival, η επομενη μερα)

«Ανεστησες τον πεθαμενο» επαιζαν τα μεγαφωνα χτες το βραδυ στο Gagarin κι αυτό επρεπε να με βαλει σε υποψιες, αλλα συνεπαρμενη από το κλιμα του Cult Festival (παλιες αγαπες βλεπετε) δεν προχωρησα σε ερωτησεις.

Ο Ιωσηφ ηταν κατηγορηματικος: «τελευταια σου ευκαιρια να δεις «Το Κακο» σε μεγαλη οθονη γιατι από βδομαδα κυκλοφορει σε dvd» Κι όταν σε παροτρυνει ο εγκριτος κριτικος των Movies For The Masses του οποιου την αποψη παντοτε ασπαζομαι, ε, δε μπορει, κατι καλο θα είναι.
Καλο;; εχμ …Πολύ αργα θυμηθηκα ότι ο Ιωσηφ, fun του splatter, δεν σηκωνεται από το κρεβατι του να δει ταινια αν αυτή δεν περιεχει τουλαχιστον τρεις δεξαμενες αιμα και αμετρητους αποκεφαλισμους. Ηταν όμως ηδη αργα…

Ο Γιωργος Νουσιας, σκηνοθετης ταινιας μας καλωσορισε κι ειπε δυο λογια γι αυτό που εμελλε να δουμε, συμπαθεστατος μου φανηκε, πολύ low profile, με τιποτα δεν μου εδινε την εντυπωση γι αυτό που θα επακολουθουσε. Αχ αυτά τα αγγελικα προσωπα, πως σε ξεγελουν!

Τι ειδαμε;; τι να σας πω, το γνωστο διδυμο των αδελφων Αλαφουζων, των πλεον επιτυχημενων στο χωρο των ειδικων εφε στην Ελλαδα, οργιασε κανονικα. Ότι στοκ ειχαν στα εργαστηρια τους, από αποκεφαλισμενους, λυντσαρισμενους, ξεντεριασμενους, ξεκοιλιασμενους,καμμενους, πετσοκομμενους, κατακρεουργημενους, το εριξαν στη ταινια. Ένα διωρο καταιγισμου αιματος, με τους 5 πρωταγωνιστες να τρεχουν αλλοφρονες σε μια αδεια (αδειααα;;; θαυμα, θαυμα) Αθηνα και ξοπισω τους να τους κυνηγουν χιλιαδες ζομπι μουγκριζοντας για ανθρωπινη σαρκα.

Εγω παντως λυπηθηκα τους πρωταγωνιστες με τοσο τρεξιμο, προφανως ο σκηνοθετης τους διαλεξε από την εθνικη ομαδα σκυταλοδρομιας, δεν εξηγειται ότι ξεφευγαν με τοση ευκολια ενώ στο σβερκο τους σφυριζαν και κροταλιζαν ματωμενες μασελες.
Αυτό φυσικα ουδολως πτοησε το ενημερωμενο κοινο του Festival, το οποιο σ’ ολη τη διαρκεια της ταινιας, ξεσπουσε σε χειροκροτηματα, επιφωνηματα, γελια και μοναδικες ατακες. Εννοειται ότι τη προβολη τη γλεντησαμε δεοντως, βοηθησαν σ’ αυτό και καποιοι απιθανοι διαλογοι της ταινιας «τι δουλεια κανεις;» «λογιστρια» «με λογιστρια δεν εχω παει ακομα» καθως κι η φιγουρα του πρωταγωνιστη-ταξιτζη που μες το γενικο χαμο της σπλατεριας, η μονη του εννοια ηταν να γλυψει τις πατουσες της νεαρης πρωταγωνιστριας…(!)

Αν νομιζετε ότι η βραδια τρομου τελειωσε με τη παραπανω ταινια, ειστε γελασμενοι….το παρτυ που ακολουθησε με τιτλο «ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΤΡΟΜΟΣ ΣΤΟ CULT ΦΕΣΤΙΒΑΛ» ηταν υπερανω πασης περιγραφης! Την εναρξη εκανε ο αυτοπαρουσιαζομενος «Σακης Ρουβας του Πειραια», γνωστη cult φιγουρα, απορω πως ξεφυγε της Αννιτα Πανιας, που επιδοθηκε σε χορευτικες ακροβασιες υπο τους ηχους του «Moonwalker» και του «Τορνερο» της περσινης Eurovision. Συσσωμο το κοινο τον αποθεωσε και γιναμε ολοι μια κερκιδα ουρλιαζοντας «Σα-κη Ρου-βα του Πει-ραι-αααα»!! Επεμενε βεβαια να μας πει κι ανεκδοτα, που εφεραν νεα κυμματα ψυχους στην αιθουσα, εκτος από της οροφης που εμπαζε διαρκως.

Αλλα οι εκπληξεις δεν τελειωναν εδώ….στη σκηνη αμεσως μετα εμφανιστηκε ευτραφης χεβιμεταλας με μαυρη καπα δεμενη με σχοινια για να μας παρουσιασει το ξακουστο συγκροτημα «Ανωρινοι», «Ανωνυμοι»…θα σας γελασω. Αφου απολογηθηκε για τη κρεπαλη της Τσικνοπεμπτης (πραγμα που ηταν αλλωστε εμφανες πανω του) μας παρουσιασε το συγκροτημα που εγινε δεκτο με ουρλιαχτα ενθουσιασμου. (μα καλα, ολοι τους ηξεραν εκτος από μενα;; ) Μαλιστα καποιοι φανατικοι πλαισιωσαν τη σκηνη για να τους αποθεωσουν κουνωντας ρυθμικα τη χαιτη τους, την ωρα που ερμηνευαν τα συγκλονιστικα τραγουδια τους με τιτλους όπως «Ο Παππους ειχε Aids και ψο-ψο-ψο-φησεεεε» «Παρε τη πετσετα κι αμα σταξει μαζεψε τα» «Ο Τεραστιος Μεγιστανας των Νιντζα»

Εκει φυσικα τα ορια αντοχης μου αρχισαν να εξαντλουνται….αποχωρησαμε διακριτικα και πηγαμε για φαγητο (μια λιγουριτσα μας ειχε πιασει μετα από τοσα εντοσθια και δωδεκαδαχτυλους που ειδαμε στη ταινια) και συνεχισαμε αναλυοντας τη σκηνοθεσια με τον δεοντα σεβασμο και προβληματισμο, τυπου «ποσοι πιδακες αιματος πεταγονται όταν σου κοβουν το κεφαλι;» «εγω μονο 2 σωληνακια ειδα» «κακως, ξεχασε την αορτη» κι αλλα τετοια επιστημονικα που εκαναν τη σερβιτορα να τρεμει κάθε φορα που επαιρνε παραγγελια από το τραπεζι μας.

Αντε και του χρονου κι άλλο κακο μη μας ευρει!! :-ΡΡΡ

Υ.Γ. Οσοι πατε αποψε στη παρουσιαση της Τσιτσιολινας, καλα να περασετε!

Γιατι μονο "ζωντοχηρες" κι οχι "ζωντοχηροι";

Διαβασα προσφατα το ποστ του Athanassiou για τις ζωντοχηρες (με το οποιο διασκεδασα κι ουδολως θυμωσα, γιατι απλουστατα ηταν μια αντρικη ματια στο συγκεκριμενο θεμα) και την αμεση απαντηση της Composition Doll (η οποια αποκατεστησε τη «χαμενη μας τιμη» και φωτισε μια άλλη πραγματικοτητα) καθως και τον σχετικο διαλογο που αναπτυχθηκε στα comments. Μου δημιουργηθηκαν ομως καποιες αποριες τις οποιες θα προσπαθησω ν’ απαντησω:

1) Γιατι αποκαλουν τις χωρισμενες «ζωντοχηρες»;

Μα είναι προφανες, για να μας υπενθυμισουν το ποσο τυχερες ειμαστε που μας αφηνουν να ζουμε και δεν μας αποτεφρωνουν όπως Ινδια.

2) Γιατι τους αντιστοιχους αντρες δεν τους αποκαλουν «ζωντοχηρους»;

Γιατι απλουστατα αφ’ ενός μεν δεν αντιμετωπιζουν το διλημμα της αποτεφρωσης αφ’ ετερου δεν θεωρουνται αντρες χωρισμενοι, αλλα «αντρες-προσωρινα-ελευθεροι» (το γιατι, θα το δειτε παρακατω)

3) Γιατι βλεπουμε μονο "ζωντοχηρες" κι όχι "ζωντοχηρους";

Που κυκλοφορουν οι χωρισμενοι αντρες, που συχναζουν, γιατι δεν τους συναντουμε ποτε; Αφου είναι μαθηματικως βεβαιον, ότι σε κάθε χωρισμενη γυναικα αντιστοιχει κι ενας χωρισμενος αντρας, πως γινεται κι είναι παντα λιγοτεροι και παντα εξαφανισμενοι; Τι στο καλο, σε λαγουμια κρυβονται; Από προσωπικη μου εμπειρια, εχω να πω ότι όλα αυτά τα χρονια που ειμαι διαζευγμενη, ελαχιστους συναντησα, ενώ αντιθετα εχω γνωρισει παρα πολλες χωρισμενες γυναικες σε ολους τους χωρους και σε ολες τις δραστηριοτητες. Ας επιχειρησω να δωσω καποιες απαντησεις σε ένα υποθετικο γκαλοπ που εγινε μεταξυ των ενδιαφερομενων μερων:

Απάντηση Χωρισμενων Γυναικων: «Λοιπον φιλεναδα, αν θες να συναντησεις ζωντοχήρους, στησου εξω από τις εκκλησιες. Θα τους δεις ν’ ανεβαινουν τα σκαλια περιχαρεις, εχοντας διπλα τους ένα καινουργιο ταιρι (στη πλειοψηφια κατά πολύ νεοτερο τους). Δεν αντεχουν παιδι μου τη μοναξια, τα απλυτα πιατα, τα ασιδερωτα πουκαμισα και το αργοτερο μεσα σε 2 χρονια ξαναπαντρευονται. Είναι και ησυχοι γιατι εχουν παρκαρει τα παιδια κι όλα τους τα προβληματα σε μας, δινουν που κ’ που καμια διατροφη (αν τη δινουν κι αυτή) οποτε ποιος ο λογος να μη φτιαξουν νεα οικογενεια; Και μη νομιζεις ότι μεχρι να ξαναπαντρευτουν μενουν τελειως μονοι τους, ολο και καποια φιλευσπλαχνη θα βρεθει για να συζησει μαζι τους και να τους παρηγορησει «για οσα περασαν διπλα στη μεγαιρα». Αλλωστε οι αντρες είναι σαν το parking. Μολις τους ξεπαρκαρει μια γυναικα, αμεσως καταλαμβανει τη θεση της καποια άλλη. Οποτε αδικως ψαχνεις!»

Απαντηση Χωρισμενων Αντρων: «Που να μας δεις κυρα μου; με αφηνει «η άλλη» με τις διατροφες της και τις απαιτησεις της να παρω ανασα; Ολο λεφτα, λεφτα, λεφτα, μου ζηταει. Ολημερις κι ολονυχτις δουλευω για να τα βγαλω περα κι ένα Σαββατοκυριακο που εχω ελευθερο πρεπει να παω τα παιδια στα Goody’s και στα σινεμα. Ασε με τωρα, με φωναζει ο διευθυντης, οριστε πηγε 9 το βραδυ κι ακομα να τελειωσω την εκθεση που μου ζητησε, και μετα μου λες εσυ για κοινωνικη ζωη, εγω την ελευθερια μου ηθελα κι εχω γινει χειροτερος κι από σκλαβος! Το πολύ-πολύ να παω στο γηπεδο ή να πιω ένα κρασι με τα φιλαρακια απο το στρατο, ενώ η κυρια, ολο εκδρομες και ταξιδακια!»

Απαντηση Μαμαδων: «Εδώ το εχω το αγορακι μου, γυρισε παλι στο σπιτακι του γιατι σα τη μανα καμια δε σε ποναει, αχ στα ΄λεγα εγω αλλα δεν με ακουγες, σε τυλιξε η αχαίρευτη, την εκανες κυρια και τωρα τη πληρωνεις κι από πανω, τι να σου φτιαξω κανακαρη μου για μεσημερι, φρικασε ή στιφαδο, δε πιστευω το βραδυ ν΄αργησεις, εδώ θα σε περιμενω να δουμε παρεα τη Νικολουλη, ασε τα ρεμαλια τους φιλους σου, ολο στα μπαρ σε παρασερνουν και θα σε τυλιξει παλι καμια, φυσαει σημερα, να βαλεις τη ζακετουλα σου μη κρυωσεις, και μη ξεχνας, μονο η μανουλα σ’ αγαπαει, ακους;»

Απαντηση Πεθερων: «Τον συμμαζεψα στο σπιτι, σωγαμπρο τον εχω, τον πλενω τον ταίζω μπας και φιλοτιμηθει να ξαναγυρισει στη κορη μου, ντροπης πραγματα πια, ρεζιλι γιναμε στη γειτονια, τι να πω και στους συγγενεις, αυτή η θεια η Μελπομενη ολο μπηχτες μου ριχνει «σηκωσε μπαϊρακι η προκομμενη σου και θελει ελευθεριες, εμεις στα χρονια μας κορωνα στο κεφαλι μας τον ειχαμε τον αντρα» αλλα κι αυτή η δικια μου, αγυριστο κεφαλι, βαλε μαρη λιγο νερο στο κρασι σου, κανε και τα στραβα ματια, τιποτα αυτή, θελει λεει να ξαναβρει τον εαυτο της, ασε με παιδακι μου, ασε με στον καϋμο μου…»

Εννοειται πως οι παραπανω απαντησεις αφορουν αποκλειστικα την ελληνικη πραγματικοτητα (που οσο ναναι, εναν σχετικο ρατσισμο τον εχει ακομα απεναντι στις χωρισμενες), δεν είναι απολυτα αντιπροσωπευτικες γιατι το θεμα «διαζυγιο» εχει τοσες παραμετρους και τοσες διαφορετικες καταστασεις, οσοι και οι κοκκοι της αμμου και μοναδικο σκοπο εχουν να διασκεδασουν τα οσα συμβαινουν μετα από ένα χωρισμο. Παρ’ όλα αυτά, αντρες και γυναικες, πυροβολειστε αφοβα!

Υ.Γ. το ποστ αυτό ξεκινησε να γραφεται πριν λιγες μερες, διακοπηκε πολλες φορες από παρεμβασεις του στυλ «ρε μανα, επλυνες κανενα σωβρακο;», «τι μαγειρεψες για σημερα;» «σου υπενθυμιζουμε ότι στο ψυγειο κατοικουν μονο παγακια», «θα σηκωθεις καμια φορα από το pc να δουμε τα μεηλς μας;» «πηρες τον υδραυλικο ή προτιμας τους καταρρακτες της Βικτωρια σε αποκλειστικη εμφανιση στο μπανιο μας;»

Ποιος ειπε ότι είναι ευκολο να εισαι μανα, διαζευγμενη και blogger;

ΤΟ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΜΟΥ ΕΠΕΣΕ ΑΠ’ ΤΑ ΧΕΡΙΑ….

Ένα πρωινο, αρχες Γεναρη, χτυπα το τηλεφωνο μου.

Φιλεναδα περιχαρης μου ανακοινωνει ότι εχει μια καταπληκτικη προταση για Λονδινο στο τελος του μηνα, φοβερη προσφορα σε πολύ γνωστο ξενοδοχειο κλπ κλπ και δε πρεπει να τη χασουμε με τιποτα.
Μου ακουγεται καλη ευκαιρια (θα εκανα κι εκπληξη στo Ιdaki και στον i-blog) συναινω αμεσως και τρωμε ένα διωρο στο τηλεφωνο σχεδιαζοντας ολο ενθουσιασμο τις εξορμησεις μας στο Harrods (εχετε ακουσει φυσικα για τις Λονδρεζικες εκπτωσεις) καθως και στα μιουζικαλς που θελουμε να δουμε, μονο εισιτηρια που δεν κλεισαμε στα θεατρα την ιδια στιγμη.

Την ωρα που αποχαιρετιομαστε στο τηλεφωνο, θυμηθηκαμε μια πολύ μικρη κι ασημαντη λεπτομερεια….καμια από τις δυο δεν ειχε νέο διαβατηριο ουτε καν καινουργια ταυτοτητα!!! Επικρατει σχετικος πανικος δεδομενου ότι σε 2 βδομαδες πετουσαμε και ξεκιναμε εντρομες νέο γυρο συνομιλιων για τα χαρτια που επρεπε να μαζεψουμε, εχοντας σχετικη εμπειρια απο τα παθη φιλων κ΄γνωστων οταν εβγαζαν τα δικα τους διαβατηρια.

Ευτυχως μπηκα στο internet, ενημερωθηκα επαρκως για τα δικαιολογητικα, τα οποια μαζεψα σε χρονο ρεκορ (συμπεριλαμβανομενης και της 3ωρης λιποθυμιας μου όταν αντικρυσα τις φωτο που μου ειχαν τραβηξει για το διαβατηριο, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΑΥΤΗ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩΩΩ) και πανοπλη και πανετοιμη εφτασα στο τμημα της περιοχης μου για να τα καταθεσω.

-«Καντε πιο κει κυριε» λεω σε έναν μελαχροινο σκυμμενο πανω στο τραπεζακι «θελουμε κι εμεις να γραψουμε τη δηλωση μας»
Ο μελαχροινος σηκωνει το κεφαλι του και….
-«Αλεξανδρε, εσυ εδώ;;» «Λου, κι εσυ εδώ;»
Αναπαντεχη συναντηση Βοργιων κι ευκαιρια για οσους ταλαιπωρους περιμεναν, να διασκεδασουν την αναμονη τους στην ουρα ακουγοντας τις ατακες και τα γλαφυρα σχολια μας για την Αγγλια.
Καποια στιγμη φτανει η σειρα μας, μπαινουμε κι οι δυο στην αιθουσα και μοιραζομαστε στα διπλανα γραφεια ανταλασσοντας συνομωτικες ματιες και γελακια.

Με υποδεχεται νεαρος κι ευγενεστατος αστυνομικος, κοιταζει γρηγορα τα χαρτια μου και φτανει στην ερωτηση που ετρεμα:
-«Μου δινετε τις φωτογραφιες για το διαβατηριο;»
-«Ξερετε, εγω να σας τις δωσω, αλλα εσεις μη τις κοιταξετε, θα πετρωσετε…»
-«Μα σας παρακαλω, δωστε τις, μη φοβαστε»
-«Να σας δωσω καλυτερα μια φωτο της κορης μου να βαλετε που είναι και κουκλα…»
-«Μα ελατε τωρα" -κοιταει τις φωτο μου χαμογελωντας- «μια χαρα ειστε, εχω δει και χειροτερα» (ωραια παρηγορια, δε λεω..)

Κι αφου περασε επιτυχως το crash-photo-test, ο ευχαρης και προσηνης αστυνομικος με διαβεβαιει ότι όλα τα χαρτια είναι ενταξει και στρεφεται στον υπολογιστη του για να δει τη καρτελα μου με τα στοιχεια της ταυτοτητας μου. Και ξαφνικα το χαμογελο παγωνει στα χειλη του, τα ματια του γουρλωνουν….. (Παναγια μου σκεφτομαι πανικοβλητη, τι να βλεπει αραγε στη καρτελα μου, καμια φωτο από τη βαφτιση μου;)
Φωναζει γρηγορα μια συναδελφο του, βλεπει κι αυτή τη καρτελα μου, αρχιζουν και κοιταζονται μεταξυ τους, κουνανε τα κεφαλια τους κι η αγωνια μου κορυφωνεται…..

-«Πειτε μου κι εμενα σας παρακαλω» τους εκλιπαρω ξεψυχισμενα και ταυτοχρονα σκεφτομαι τι μπορει να περιεχει ο φακελλος μου, το πολύ πολύ τις παλαι ποτε κομματικες μου δραστηριοτητες, τιποτε αφισσοκολησεις, τα γνωστα….

-«Δειτε και μονη σας» μου λεει ο αστυνομικος και στρεφει την οθονη προς το μερος μου «το ονομα του πατερα σας, ενώ στην ταυτοτητα αναγραφεται το σωστο, εχει καταχωρηθει λαθος στον υπολογιστη»

(η αληθεια είναι ότι το ονομα του πατερα μου δεν είναι από τα πλεον ευκολοπροφερτα, αλλα αυτό δε σημαινει ότι επρεπε να γραφτει στον Η/Υ με γαλλικη προφορα!)

-«Μα δεν εχω Γαλλο πατερα!» αναφωνω.
-«Εγω το ξερω» μου απαντα «αλλα το λαθος πρεπει να διορθωθει»
-«Ε, ωραια, διορθωστε το τωρα, εχω όλα τα σχετικα πιστοποιητικα»
-«Δεν επιτρεπεται να το κανω εγω, η διορθωση πρεπει να γινει από το αρμοδιο γραφειο ταυτοτητων»
-«Ωραια τοτε παρτε τα υπολοιπα χαρτια κι εγω να παω τωρα για την διορθωση»
-«Τωρα είναι κλειστο το γραφειο, πρεπει να ερθετε αυριο πρωι»
-«Τουλαχιστον παρτε την αιτηση να τη πρωτοκολλησετε, ξερετε δεν εχω πολύ χρονο, πεταω σε 2 βδομαδες κι ισα ισα προλαβαινω»
-«Λυπαμαι, δε μπορω να σας πρωτοκολλησω την αιτηση γιατι θα απορριφθει αμεσως αν δεν γινει πρωτα η διορθωση»
-«ΕΝΝΟΕΙΤΕ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΡΘΩ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΗΘΩ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ;;»
-«Ναι, πρεπει να ξαναρθετε, αλλα μην ανησυχειτε, δεν θα περιμενετε, θα σας εξυπηρετησω αμεσως επειδη γνωριζω τη περιπτωση σας»

Οφειλω να ομολογησω ότι η κατανοηση κι η ευγενεια του αστυνομικου με ηρεμισε καπως κι ο Αλεξανδρος που ειχε φυσικα προ πολλου τελειωσει χωρις κανενα προβλημα, ανελαβε να διασκεδασει την αγωνια μου πηγαινοντας με για καφε. Ολο το βραδυ αναλυαμε τα του Λονδινου, τις εκδρομες, τα ψωνια, τις γκαλερι κι εκανα σχεδια ανυποπτη για το τι με περιμενε.

Την άλλη μερα, Σαββατο πρωι πρωι καταφθανω παλι στο τμημα κι ανεβαινω τρεχοντας στο γραφειο ταυτοτητων. Εξηγω το προβλημα, πιστευοντας ότι θα λυθει επιτοπου, αλλα ο αρμοδιος υπαλληλος με ενημερωνει ότι αυτές οι διορθωσεις γινονται μονο από τα κεντρικα γραφεια κι αναλαμβανει να τους στειλει αμεσως ένα fax με τα στοιχεια μου για ν’ αλλαξουν το ονομα.
-«Ωραια» λεω «να ερθω τοτε αυριο να μαθω αν εγινε η διορθωση;»
-«Αυριο είναι Κυριακη, το fax θα το παραλαβουν Δευτερα κι διορθωση θελει μια εβδομαδα τουλαχιστον λογω φορτου εργασιας» μου απαντα.

Αρχιζει να με λουζει κρυος ιδρωτας, εξηγω εν περιληψει το επειγον του θεματος, με προτρεπει να παω παλι Δευτερα απογευμα μηπως εχει καποιο νεωτερο.

Τη Δευτερα λοιπον, παλι στα γνωστα στεκια, ευγενεστατος κι ο αρμοδιος των ταυτοτητων, ψαχνει στο κομπιουτερ, αλλα φευ ουδεν νεωτερο από το κεντρικον μετωπον.
Τις επομενες μερες, συνεχιζω το ιδιο δρομολογιο, με εχουν μαθει οι παντες στο τμημα, αλλα η διορθωση δεν ερχεται. Και κάθε βραδυ, δινω λεπτομερη αναφορα για τα συμβαντα της ημερας στην αγωνιουσα φιλεναδα, η οποια εξακολουθει να είναι αισιοδοξη ότι μπορουμε να εχουμε το διαβατηριο και μια μερα πριν το ταξιδι! (Κριος, τι περιμενεις, παντελης αγνοια κινδυνου).

Ολη αυτή η διαδικασια όμως με ειχε κουρασει και με ειχε νευριασει. Κυριως γιατι το λαθος δεν οφειλοταν σε μενα. Προφανως ο υπαλληλος που καταχωρουσε τοτε τα στοιχεια μου στον υπολογιστη ή ακουγε τον Jordy να τραγουδα ή παρακολουθουσε τον Μισελ Πλατινι να σκοραρει, δεν εξηγειται αλλιως.

Δεν ειχε πλεον νοημα να επιμενω, ουτως ή αλλως 2 βδομαδες ειχα περιθωριο για την εκδοση διαβατηριου κι η μια ειχε ηδη αναλωθει για τη διορθωση του ονοματος. Δεδομενου ότι ουτε εισιτηρια ειχα τολμησει να κλεισω με όλα αυτά τα απροβλεπτα γεγονοτα, εγκαταλειπω την ιδεα του ταξιδιου κι ανακοινωνω στη φιλεναδα ( η οποια ειχε ηδη βγαλει το δικο της διαβατηριο) να ψαξει για άλλη συνταξιδιωτισσα γιατι εγω εξακολουθουσα να ειχα Γαλλο πατερα!!

Μηπως να σχεδιασω το επομενο ταξιδι μου για Παρισι; Ποιος ξερει, μπορει και βρω κανεναν συγγενη του πατερα μου!!