ΤΟ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΜΟΥ ΕΠΕΣΕ ΑΠ’ ΤΑ ΧΕΡΙΑ….

Ένα πρωινο, αρχες Γεναρη, χτυπα το τηλεφωνο μου.

Φιλεναδα περιχαρης μου ανακοινωνει ότι εχει μια καταπληκτικη προταση για Λονδινο στο τελος του μηνα, φοβερη προσφορα σε πολύ γνωστο ξενοδοχειο κλπ κλπ και δε πρεπει να τη χασουμε με τιποτα.
Μου ακουγεται καλη ευκαιρια (θα εκανα κι εκπληξη στo Ιdaki και στον i-blog) συναινω αμεσως και τρωμε ένα διωρο στο τηλεφωνο σχεδιαζοντας ολο ενθουσιασμο τις εξορμησεις μας στο Harrods (εχετε ακουσει φυσικα για τις Λονδρεζικες εκπτωσεις) καθως και στα μιουζικαλς που θελουμε να δουμε, μονο εισιτηρια που δεν κλεισαμε στα θεατρα την ιδια στιγμη.

Την ωρα που αποχαιρετιομαστε στο τηλεφωνο, θυμηθηκαμε μια πολύ μικρη κι ασημαντη λεπτομερεια….καμια από τις δυο δεν ειχε νέο διαβατηριο ουτε καν καινουργια ταυτοτητα!!! Επικρατει σχετικος πανικος δεδομενου ότι σε 2 βδομαδες πετουσαμε και ξεκιναμε εντρομες νέο γυρο συνομιλιων για τα χαρτια που επρεπε να μαζεψουμε, εχοντας σχετικη εμπειρια απο τα παθη φιλων κ΄γνωστων οταν εβγαζαν τα δικα τους διαβατηρια.

Ευτυχως μπηκα στο internet, ενημερωθηκα επαρκως για τα δικαιολογητικα, τα οποια μαζεψα σε χρονο ρεκορ (συμπεριλαμβανομενης και της 3ωρης λιποθυμιας μου όταν αντικρυσα τις φωτο που μου ειχαν τραβηξει για το διαβατηριο, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΑΥΤΗ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩΩΩ) και πανοπλη και πανετοιμη εφτασα στο τμημα της περιοχης μου για να τα καταθεσω.

-«Καντε πιο κει κυριε» λεω σε έναν μελαχροινο σκυμμενο πανω στο τραπεζακι «θελουμε κι εμεις να γραψουμε τη δηλωση μας»
Ο μελαχροινος σηκωνει το κεφαλι του και….
-«Αλεξανδρε, εσυ εδώ;;» «Λου, κι εσυ εδώ;»
Αναπαντεχη συναντηση Βοργιων κι ευκαιρια για οσους ταλαιπωρους περιμεναν, να διασκεδασουν την αναμονη τους στην ουρα ακουγοντας τις ατακες και τα γλαφυρα σχολια μας για την Αγγλια.
Καποια στιγμη φτανει η σειρα μας, μπαινουμε κι οι δυο στην αιθουσα και μοιραζομαστε στα διπλανα γραφεια ανταλασσοντας συνομωτικες ματιες και γελακια.

Με υποδεχεται νεαρος κι ευγενεστατος αστυνομικος, κοιταζει γρηγορα τα χαρτια μου και φτανει στην ερωτηση που ετρεμα:
-«Μου δινετε τις φωτογραφιες για το διαβατηριο;»
-«Ξερετε, εγω να σας τις δωσω, αλλα εσεις μη τις κοιταξετε, θα πετρωσετε…»
-«Μα σας παρακαλω, δωστε τις, μη φοβαστε»
-«Να σας δωσω καλυτερα μια φωτο της κορης μου να βαλετε που είναι και κουκλα…»
-«Μα ελατε τωρα" -κοιταει τις φωτο μου χαμογελωντας- «μια χαρα ειστε, εχω δει και χειροτερα» (ωραια παρηγορια, δε λεω..)

Κι αφου περασε επιτυχως το crash-photo-test, ο ευχαρης και προσηνης αστυνομικος με διαβεβαιει ότι όλα τα χαρτια είναι ενταξει και στρεφεται στον υπολογιστη του για να δει τη καρτελα μου με τα στοιχεια της ταυτοτητας μου. Και ξαφνικα το χαμογελο παγωνει στα χειλη του, τα ματια του γουρλωνουν….. (Παναγια μου σκεφτομαι πανικοβλητη, τι να βλεπει αραγε στη καρτελα μου, καμια φωτο από τη βαφτιση μου;)
Φωναζει γρηγορα μια συναδελφο του, βλεπει κι αυτή τη καρτελα μου, αρχιζουν και κοιταζονται μεταξυ τους, κουνανε τα κεφαλια τους κι η αγωνια μου κορυφωνεται…..

-«Πειτε μου κι εμενα σας παρακαλω» τους εκλιπαρω ξεψυχισμενα και ταυτοχρονα σκεφτομαι τι μπορει να περιεχει ο φακελλος μου, το πολύ πολύ τις παλαι ποτε κομματικες μου δραστηριοτητες, τιποτε αφισσοκολησεις, τα γνωστα….

-«Δειτε και μονη σας» μου λεει ο αστυνομικος και στρεφει την οθονη προς το μερος μου «το ονομα του πατερα σας, ενώ στην ταυτοτητα αναγραφεται το σωστο, εχει καταχωρηθει λαθος στον υπολογιστη»

(η αληθεια είναι ότι το ονομα του πατερα μου δεν είναι από τα πλεον ευκολοπροφερτα, αλλα αυτό δε σημαινει ότι επρεπε να γραφτει στον Η/Υ με γαλλικη προφορα!)

-«Μα δεν εχω Γαλλο πατερα!» αναφωνω.
-«Εγω το ξερω» μου απαντα «αλλα το λαθος πρεπει να διορθωθει»
-«Ε, ωραια, διορθωστε το τωρα, εχω όλα τα σχετικα πιστοποιητικα»
-«Δεν επιτρεπεται να το κανω εγω, η διορθωση πρεπει να γινει από το αρμοδιο γραφειο ταυτοτητων»
-«Ωραια τοτε παρτε τα υπολοιπα χαρτια κι εγω να παω τωρα για την διορθωση»
-«Τωρα είναι κλειστο το γραφειο, πρεπει να ερθετε αυριο πρωι»
-«Τουλαχιστον παρτε την αιτηση να τη πρωτοκολλησετε, ξερετε δεν εχω πολύ χρονο, πεταω σε 2 βδομαδες κι ισα ισα προλαβαινω»
-«Λυπαμαι, δε μπορω να σας πρωτοκολλησω την αιτηση γιατι θα απορριφθει αμεσως αν δεν γινει πρωτα η διορθωση»
-«ΕΝΝΟΕΙΤΕ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΡΘΩ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΗΘΩ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ;;»
-«Ναι, πρεπει να ξαναρθετε, αλλα μην ανησυχειτε, δεν θα περιμενετε, θα σας εξυπηρετησω αμεσως επειδη γνωριζω τη περιπτωση σας»

Οφειλω να ομολογησω ότι η κατανοηση κι η ευγενεια του αστυνομικου με ηρεμισε καπως κι ο Αλεξανδρος που ειχε φυσικα προ πολλου τελειωσει χωρις κανενα προβλημα, ανελαβε να διασκεδασει την αγωνια μου πηγαινοντας με για καφε. Ολο το βραδυ αναλυαμε τα του Λονδινου, τις εκδρομες, τα ψωνια, τις γκαλερι κι εκανα σχεδια ανυποπτη για το τι με περιμενε.

Την άλλη μερα, Σαββατο πρωι πρωι καταφθανω παλι στο τμημα κι ανεβαινω τρεχοντας στο γραφειο ταυτοτητων. Εξηγω το προβλημα, πιστευοντας ότι θα λυθει επιτοπου, αλλα ο αρμοδιος υπαλληλος με ενημερωνει ότι αυτές οι διορθωσεις γινονται μονο από τα κεντρικα γραφεια κι αναλαμβανει να τους στειλει αμεσως ένα fax με τα στοιχεια μου για ν’ αλλαξουν το ονομα.
-«Ωραια» λεω «να ερθω τοτε αυριο να μαθω αν εγινε η διορθωση;»
-«Αυριο είναι Κυριακη, το fax θα το παραλαβουν Δευτερα κι διορθωση θελει μια εβδομαδα τουλαχιστον λογω φορτου εργασιας» μου απαντα.

Αρχιζει να με λουζει κρυος ιδρωτας, εξηγω εν περιληψει το επειγον του θεματος, με προτρεπει να παω παλι Δευτερα απογευμα μηπως εχει καποιο νεωτερο.

Τη Δευτερα λοιπον, παλι στα γνωστα στεκια, ευγενεστατος κι ο αρμοδιος των ταυτοτητων, ψαχνει στο κομπιουτερ, αλλα φευ ουδεν νεωτερο από το κεντρικον μετωπον.
Τις επομενες μερες, συνεχιζω το ιδιο δρομολογιο, με εχουν μαθει οι παντες στο τμημα, αλλα η διορθωση δεν ερχεται. Και κάθε βραδυ, δινω λεπτομερη αναφορα για τα συμβαντα της ημερας στην αγωνιουσα φιλεναδα, η οποια εξακολουθει να είναι αισιοδοξη ότι μπορουμε να εχουμε το διαβατηριο και μια μερα πριν το ταξιδι! (Κριος, τι περιμενεις, παντελης αγνοια κινδυνου).

Ολη αυτή η διαδικασια όμως με ειχε κουρασει και με ειχε νευριασει. Κυριως γιατι το λαθος δεν οφειλοταν σε μενα. Προφανως ο υπαλληλος που καταχωρουσε τοτε τα στοιχεια μου στον υπολογιστη ή ακουγε τον Jordy να τραγουδα ή παρακολουθουσε τον Μισελ Πλατινι να σκοραρει, δεν εξηγειται αλλιως.

Δεν ειχε πλεον νοημα να επιμενω, ουτως ή αλλως 2 βδομαδες ειχα περιθωριο για την εκδοση διαβατηριου κι η μια ειχε ηδη αναλωθει για τη διορθωση του ονοματος. Δεδομενου ότι ουτε εισιτηρια ειχα τολμησει να κλεισω με όλα αυτά τα απροβλεπτα γεγονοτα, εγκαταλειπω την ιδεα του ταξιδιου κι ανακοινωνω στη φιλεναδα ( η οποια ειχε ηδη βγαλει το δικο της διαβατηριο) να ψαξει για άλλη συνταξιδιωτισσα γιατι εγω εξακολουθουσα να ειχα Γαλλο πατερα!!

Μηπως να σχεδιασω το επομενο ταξιδι μου για Παρισι; Ποιος ξερει, μπορει και βρω κανεναν συγγενη του πατερα μου!!