Οι τριανταφυλλιες ανθισαν και φετος...

Οταν το καλοκαιρι που μας περασε, ο κηπουρος κλαδεψε συριζα την τεραστια τριανταφυλλια με τα κατακοκκινα τριανταφυλλα που σκεπαζε ολο το φραχτη του σπιτιου, κοντεψα να τον λυντσαρω. Πρωτον γιατι το εκανε εν απουσια μου και δευτερον γιατι δεν ηταν η εποχη για κλαδεμα. Και επιπλεον, γιατι δεν ηξερα αν αυτος ο σκετος γυμνος κορμος που αφησε, θα μπορουσε παλι να φτασει ως τον ουρανο τα τριανταφυλλα του. "Μην ανησυχεις" μου ειπε "συντομα θα πεταξει κλαδια και θα γινει οπως πριν¨..." "ΣΕ ΠΟΣΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΩΡΑ;;;;" ουρλιαξα απελπισμενη και του βροντηξα τη πορτα!

Σημερα κοιτουσα παλι το φραχτη που τον σκεπαζαν δεκαδες πορφυρα τριανταφυλλα. Ειχε δικιο τελικα ο κηπουρος. Η τριανταφυλλια ξανανιωμενη, απλωσε παντου τα καινουργια της κλαδια και σε λιγους μηνες κατελαβε τον παλιο της χωρο, ακομα πιο λαμπερη.

Αναρωτιομουν, ποσο κουραγιο χρειαζεται, να "κλαδεψουμε" μεχρι τη ριζα οτι παλιο κουβαλαμε μεσα μας απο συνηθεια. Ποσο πονο προκαλει ο αποχωρισμος των "ξερών κλαδιων" που μας εκρυβαν τη θέα απο τη πραγματικοτητα. Ποση δυναμη θελει για να ξεριζωσουμε τα αγριοχορτα του φοβου, της αμφιβολιας, της μιζεριας, της ατολμιας. Και ποση υπομονη, φροντιδα κι αισιοδοξια χρειαζεται για να καλλιεργησουμε αυτο που εμεινε, ωστε να πεταξουν τα "νεα μας βλασταρια", πιο γερα και πιο δυναμωμενα, αυτα που στο τελος θα μας αποζημιωσουν με την ομορφια και τη δροσια του καινουργιου.

Και δε χρειαζεται παντα καμια τεραστια ψαλιδα για να κλαδεψεις...καμια φορα αρκουν λιγα πεταλα απο τριανταφυλλα που λουζονται στον ηλιο, απλα για να θυμηθεις...

Καλη Πρωτομαγια :-)

(αφιερωμενο)

Ζαβαρακατρανέμια

Ζαβαρακατρανέμια ζαβαρακατρανέμια
Αλληλούια αλληλούια

Ζαβαρακατρανέμια ίλεως ίλεως
λάμα λάμα νάμα νάμα νέμια
Αλληλούια αλληλούια

Ίλεως ίλεως ίλεως
ίλεως ίλεως νέμια
Ίλεως ίλεως ίλεως ίλεως
λάμα λάμα νάμα νάμα νέμια
Αλληλούια αλληλούια

Ζαβαρακατρανέμια ζαβαρακατρανέμια
Αλληλούια αλληλούια

Ζαβαρακατρανέμια ίλεως ίλεως
λάμα λάμα νάμα νάμα νέμια
Αλληλούια αλληλούια
Αλληλούια αλληλούια

Όχι, δεν είναι υπονοούμενο για τη Δικτατορία που είχε γενέθλια προχθές. Βγάζει όμως το ρημάδι μια παρανοϊκή απελπισία. Είμαι στη δουλειά και σήμερα η ώρα δεν περνάει με τίποτα. Είναι τρεις και δέκα περίπου, και η απορία μου είναι πότε θα πάει επιτέλους τρεις και τέταρτο.
Είμαι σίγουρος ότι κάποιος ψυχολόγος, φίλος της εκπομπής μας, θα μπορούσε να εξηγήσει την παγκόσμια συνομωσία που θέλει τις καλές στιγμές να περνάνε σα σφαίρες, και όλες τι μαλακίες να μένουν με τα χρόνια (ή ότι καταλαβαίνουμε σα χρόνια).

Μια και λέγαμε για μαλακίες, πάρτε και την ερμηνεία των στίχων από χρήστη του forum του Esoterica (φαντάσου κάψιμο σήμερα):

"Βεβαια αν καποιος παρει το λεξικο και κοιταξει μια μια τις λεξεις μπορει να βρει πολλα κρυφα μυνηματα και ιδιως μεταφυσικης βασισμενα ομως σε αυστηρες αρχες της αλχημειας.
Ο Μαρκοπουλος ειχε ολη την καλη διαθεση να μεταδωσει την "γνωση" που ανακαλυψε ( εξου και το Αλληλουια! Το εκφωνησε οταν ειδε το ΦΩΣ!) αλλα μαλλον ειχε προβλημα στην μεταδοτικοτητα του και εκει δικαιολογητε το υφος των στοιχων!!!"

Αφού έτσι δικαιολογητε το υφος των στοιχων λοιπόν, μπορούμε να ρωτήσουμε και το Λιακόπουλο αν το τραγούδι έχει να κάνει με την πρόσφατη ανακάλυψη κοιτασμάτων κλανίου στη Μόσχα, τα οποία ακούραστοι εργάτες είχαν συνδέσει πριν διακόσια χρόνια με τον καμπινέ του Αλή Πασά.

Β α ρ ι έ μ α ι

Πού είναι οι κίνδυνοι του Διαδικτύου; Πού είναι οι τρομοκράτες; Οι έμποροι ναρκωτικών; Οι ανώμαλοι; Πού πήγε όλος ο καλός κόσμος του IRC; Πλέον ούτε ακόμα και αν το παίξεις παιδούλα στο #pese_sta_tessera_ki_as_eisai_dekatessera, μπας και σαν καλός Χριστιανός κοροϊδέψεις κανένα κακομοίρη πενηντάρη λογιστή, δε θα γίνει τίποτα. Το πολύ πολύ να στην πέσει η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.

Υπερβάλλω βέβαια, αλλά τελικά όλη αυτή η σαπίλα (της βαρεμάρας πάντα), είναι μέσα μας. Δε μπορώ να το εξηγήσω πώς γίνεται να θέλω να κάνω κάτι άλλο και να κάθομαι σπίτι σκεφτόμενος τι καλά που θα ήταν να κάνω κάτι. Μαλακία μου βέβαια, αλλά δεν αλλάζει ότι συμβαίνει, και δε ξέρω γιατί.

Χθες περπάτησα από το Μεταξουργείο μέχρι την πλατεία Βικτωρίας και το καταφχαριστήθηκα. Όχι ότι έκανα κάτι ιδιαίτερο ή ότι είδα κάτι αξιοπερίεργο, αλλά μόνο και μόνο οι διαφορετικές εικόνες βοήθησαν. Έχουμε κλειστεί όλοι, από όλες τις πάντες (το όλοι είναι υπερβολή -σημείωση για τους παρεξηγησιάρηδες). Βάζουμε σε κατηγορίες τα πάντα, από τη συμπεριφορά μας σε μια κατάσταση ή έναν άνθρωπο (ακόμα εγκληματικότερο), μέχρι και το πώς θα κάτσουμε στον καναπέ. Έχει χαθεί η γοητεία του αναπάντεχου, γιατί νομίζουμε ότι τα έχουμε δει όλα, ή ότι τα πράγματα, οι καταστάσεις και οι άνθρωποι πέφτουν σε "κατηγορίες".
Εύκολο παράδειγμα (λέω ότι έρχεται στο μυαλό μου):
α) Γιώργος Παπανδρέου --> Καλοπροαίρετος βλάκας
β) Κώστας Καραμανλής --> Ανίκανος μπουνταλάς
γ) Αλέξης Τσίπρας --> Επιφανειακός πιτσιρίκος
δ) Αλέκα Παπαρήγα --> Ξύλινη
κλπ κλπ...

Τα ίδια που κάνουμε με αυτούς, κάνουμε και με όλους τους άλλους, απλώς για όσους είναι πιο κοντά ξέρουμε περισσότερες λεπτομέρειες, και είναι πιο περιγραφικές οι κατηγορίες.

Κατά συνέπεια, μέσα από αυτό τον ευλογημενοκαταραμένο οίκο ξεκινάω το Κ.Κ.Ε. (Κίνηση Κατά Επιθέτων).

Παπ.

Αχ, της αγαπης δαγκωνια.....

Επειδη στο προηγουμενο ποστ, ο hpstg εγραφε για την αγαπη που ανεχεται και υπομενει τα παντα, που δεν συμπεριφερεται απρεπα και δεν εξαπτεται, καιρος να σας μιλησω και για την δικη μου αγαπη:

Που γδερνει τα παντα,
Που χαραζει τα παντα,
Που δαγκωνει τα παντα,
Που διαλυει τα παντα,
Που απαιτει τα παντα,
Που διεκδικει τα παντα,
Που ανυπομονει για τα παντα,
Που πεισμωνει για τα παντα,
Που ουρλιαζει για τα παντα,

….αλλα αρκει ένα βλεμμα….για να ξεχασεις τα παντα……δεν συμφωνειτε;


Ο Sugar baby, το νεο μελος της οικογενειας!

Η αγάπη

Η αγάπη είναι μακρόθυμη και δείχνει καλοσύνη. Η αγάπη δε ζηλεύει, δεν κομπάζει, δε φουσκώνει από υπερηφάνεια, δε συμπεριφέρεται άπρεπα, δε ζητάει τα δικά της συμφέροντα, δεν εξάπτεται. Δεν κρατάει λογαρισμό για το κακό. Δεν χαίρεται με την αδικία, αλλά χαίρεται με την αλήθεια. Ανέχεται τα πάντα, πιστεύει τα πάντα, ελπίζει τα πάντα, υπομένει τα πάντα. Η αγάπη ποτέ δεν χάνεται.

Αναποφασιστικότητα

Όποιος από εδώ λέει ότι είναι αποφασιστικός τύπος να σηκώσει το χέρι και να πει "είπα μαλακία". Τώρα, έτσι για να μου φύγουν τα νεύρα. Γιατί δε γίνεται κύριοι και κυρίες να λέτε πράγματα και να τα εννοείτε κιόλας! Χαλάτε την πιάτσα! Πάρτο Λίζα και κάντο κορνίζα. Αλήθεια, έχετε προσέξει ότι η πολλή δουλειά έχει την ίδια επιρροή με τους μπάφους; Είναι προφανώς μέσα στην παγκόσμια συνομωσία του Σιωνισμού, προκειμένου να μας κάνει έτοιμους να αλλάξουμε το αρχαιοελληνικό πρατροπαράδοτο χόρτο, με κάτι που θα εξυπηρετεί την καπιταλιστική μηχανή που μόνος της σκοπός είναι η ανάκτηση της Ιερουσαλήμ και της Χρυσής Κλανιάς του Σολομώντα.
Συνεχίζοντας τη συζήτησή μας με τα κεφτεδάκια, παρατηρούμε ότι συχνά συζητάμε λιγότερο με εκείνα που είναι μείγμα χοιρινού και μοσχαρίσιου κιμά, καθότι είναι κατά κανόνα νοστιμότερα, κάτι που συντομεύει τη συζήτηση με παμφάγα ζώα.
Επιστημονικές έρευνες δε, έχουν αποδείξει ότι όσο πιο παμφάγο είναι το ζώο, τόσο πιο έξυπνο είναι, προφανώς για να βρει τρόπο να φάει όσο μπορεί περισσότερα. Τα δε φυτά είναι φυτά, γιατί σε εκείνα είχε έρθει πρώτος ο Βούδας πριν ογδονταπέντε εκατομμύρια χρόνια, και αν βάλεις το αυτί στο χώμα (αλίγδωτο όμως, μη μαζέψεις και μυρμήγκια), μπορείς να ακούσεις το υπόκωφο ζεν που εκπέμπουν.
Μεγάλη είναι η αλήθεια και της αναστάσεως που θα ξαναζήσουμε, βλέποντας τους άγιους πατέρες της εκκλησίας μας να αναπαριστούν τον θάνατο ενός ξυλουργού φορώντας τριακόσια κιλά χρυσάφια, τα οποία κατά κανόνα ισορροπούν άξια με το βάρος της κοιλιάς τους, αποδεικνύοντας ότι δικαίως οι εκκλησιαστικές σχολές πρέπει να είναι ανώτατες. Μέχρι και ένας Εβραίος (σας μυρίζει σαπούνι; ), το είχε πιάσει καλύτερα σε μια ταινία του (Indiana Jones, βρείτε μόνοι σας ποια από όλες). Αυτός που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο Τσίπρας. Είναι τόσο μέτριος που σε λίγο που θα τον πάρουν χαμπάρι περισσότεροι, θα ξαναγυρίσουν στον ΓιωργοΚωστάκη (ή και ΚωστοΓιωργάκη, ανάλογα το μαγαζί που ρωτάτε), μόνο και μόνο γιατί είναι λιγότερο βαρετοί. Ο Συνασπισμός θα διασπαστεί σε δύο μεγάλα μέρη που θα πολεμούν αιώνια εξαντλώντας τους πόρους του Γαλαξία, για το αν είναι πιο σωστό να πίνεις καφέ στο Μπουρνάζι ή τα Εξάρχεια.
Στη Νέα Δημοκρατία προβλέπεται μεγαλειώδης επιστροφή του Μιλτιάδη Έβερτ, ο οποίος έχει συντονίσει τα εγκεφαλικά του με αυτά του Κακαουνάκη και θα απειλήσουν τον πλανήτη σαν μια γιγαντιαία οντότητα που θα πετάει μακαρονάδες και ντάκους, πρώτα καταστρέφοντας τους εχθρούς κάθε ζωής, τους Αμερικάνους.
Το ρόλο της αντιπυραυλικής ασπίδας θα κάνει ο Ζουράρης με το νέο μοντέλο εκτοξευτή μαλακίας "Skopje-Skopje-Mi-Skop 300M", κραυγάζοντας ταυτόχρονα για την ηδονή της αυτοπάρακτης παπαριάς σε έξτρα παρθένο ελαιόλαδο.
Κοίτα με στα μάτια χωρίς να κλάσεις. Νιώσε τον πόνο και την οργή, ξέχνα την περιτομή, πάρε τα λάδια και κάντα γελάδια. Ο ουρανός σε ακούει, αλλά τώρα στενγώνει το μαλλί με το πιστολάκι. Μη τολμήσεις να του βγάλεις την πρίζα, θα την βάλει πάλι ο Αθανασόπουλος με το ζόρι. Αφουγκράσου τα λουλουδάκια, μύρισε την κάπνα από τα φορτηγά, κλείσου στο διαμερισματάκι σου, πέρνα καλά πηδώντας ότι βλέπεις μπροστά σου. Που ξέρεις, μπορεί να γίνεις κι εσύ ζώο μια μέρα.

One Man... One Desire!

Με αυτή τη φράση με υποδέχτηκε ο Γιώργος Ξάνθος
γνωστός και ως Weirdink, το Σάββατο 12 Απριλίου 2008
κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής των
Βραβείων ΕΒΓΕ 2008, για να μου δώσει το ΕΒΓΕ
και τον Έπαινο Εικονογράφησης Άρθρου!

Διπλή βράβευση και διπλή χαρά για
τον Mr One Drawing Per Day!

Ομολογώ ότι ακόμα δεν το έχω συνειδητοποίησει!
Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν είδα κάποιες
από τις δουλειές των υπόλοιπων εικονογράφων
που συμμετείχαν μαζί μου στην κατηγορία αυτή.
Ειλικρινά μπράβο τους γιατί οι δουλειές που είδα
αξίζουν πραγματικά!

Στη διοργάνωση συμμετείχα με εικονογραφήσεις
που δημιούργησα ειδικά για το ένθετο Τέχνες και
Γράμματα της εφημερίδας Καθημερινή.

Συγκεκριμένα η Ανατομία Μιας Μετέωρης Γενιάς
απέσπασε το Βραβείο.
Ενώ η εικονογράφηση Το Ασχημόπαπο Που Έγινε Κύκνος
πήρε τον Έπαινο.
Θέλω και διαδικτυακά να ευχαριστήσω, όπως έκανα και
από σκηνής, τον Νίκο Ξυδάκη και τη Γιούλη Επτακοίλη
από την Καθημερινή, για μια τέλεια συνεργασία!

Αλλά και όλους εσάς, που με παρακολουθούσατε
στο One Drawing Per Day και πιστέψατε στη
δουλειά μου! Βέβαια τον τελευταίο καιρό το blog
είναι ανενεργό, όμως αυτό θα αλλάξει άμεσα!
Περισσότερα τις επόμενες μέρες!

Κλείνοντας θέλω να σημειώσω δύο πράγματα.

Το video που βλέπετε στην αρχή του ποστ είναι
ο μοναδικός stand-up comedian Pablo Francisco,
που σατυρίζει το γνωστό και ως Η Φωνή Του Θεού
ηθοποιό Don LaFontaine διάσημο στους σινεφίλ από
τα χιλιάδες τρέηλερ ταινιών του Hollywood στα
οποία έχει δανείσει τη φωνή του!

Ενώ το video που ακολουθεί είναι ένα από τα πολλά
που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια της τελετής
απονομής των Βραβείων ΕΒΓΕ και το μοναδικό που
βρήκα στο internet, έτσι για να πάρετε μια γεύση
της βραδιάς όσοι δεν βρεθήκατε εκεί!

Σοβαρότητα

Άλλοι βλέπουν τη σοβαρότητα ως κάτι καλό, ως ένα δικό τους στόχο, ενώ άλλοι τη βλέπουν ως κάτι κουραστικό, ως κάτι που δε θα ήθελαν να έχουν. Κατά κάποιο τρόπο έχουν δίκιο και οι δύο: Υπάρχει μια καλή, υγιής σοβαρότητα, αλλά υπάρχει επίσης και μια σοβαρότητα παρεξηγημένη, άρρωστη, περιττή.

Η καλή σοβαρότητα είναι όταν είμαστε σε θέση να κυριαρχούμε στον εαυτό μας, εκεί που χρειάζεται, ώστε να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στις μεγαλύτερες προκλήσεις της ζωής. Υπό αυτή την έννοια, ο σοβαρός άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να παραμερίσει – αν χρειαστεί – τις επιθυμίες του ώστε να αγαπήσει, να εργαστεί, να δημιουργήσει. Αποκτούμε αυτή τη σοβαρότητα όταν μαθαίνουμε να αξιολογούμε και να ιεραρχούμε αυτά που μας προσφέρονται κάθε ημέρα: Δεν έχουν όλα την ίδια αξία, ούτε μπορούν όλα να γίνουν ταυτόχρονα. Αν αφήσουμε τον “εγωισμό” να μας κυριεύσει, τότε δε θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε. Δεν είναι δυνατό, την ίδια στιγμή, και να τρέχουμε πίσω από τις επιθυμίες μας και να αγαπάμε με πνεύμα θυσίας. Το να έχουμε επίγνωση αυτού του είδους, ώστε να μπορούμε να κάνουμε επιλογές μεταξύ του καλύτερου και του χειρότερου, συνιστά τη γνήσια σοβαρότητα.

Η παρεξηγημένη σοβαρότητα είναι όταν είμαστε άνθρωποι που δεν ξέρουν να γελούν, ή άνθρωποι που γίνονται αυστηροί με τους άλλους – δήθεν εν ονόματι της σοβαρότητας – για μηδαμινές αιτίες. Παρεξηγημένη σοβαρότητα, επίσης, είναι όταν είμαστε μεν επιμελείς και συνεπείς όσον αφορά τους ατομικούς μας στόχους, τις σπουδές μας, την καριέρα μας, είμαστε όμως ψυχροί και αδιάφοροι στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους.

Αν πάσχουμε από “παρεξηγημένη σοβαρότητα”, τότε χρειάζεται πάνω απ’ όλα να “χαλαρώσουμε” λίγο: Ας αφήσουμε για λίγο ελεύθερο τον εαυτό μας ώστε να γελάσει, ώστε να συναναστραφεί με άνεση τους άλλους, και έπειτα θα είμαστε σε θέση να κινηθούμε πιο αρμονικά και πιο ολοκληρωμένα στη ζωή μας.

Υ.Γ.#1: Η πηγή του κειμένου είναι στο link του τίτλου.
Υ.Γ.#2: Η Δούκισσα Λουκρητία ζήτησε σοβαρότητα.
Υ.Γ.#3: Πάρτε και μερικές έξτρα διαφημήσεις (βλέπω το Σουφλιά νεούδι και τον Έβερτ χωρίς τα εγκεφαλικά και ένα δάκρυ κυλά...)

Βαρύς σαν τον πονόδοντο ο πόνος της αγάπης...

...μα είναι πιο επώδυνο...

Προσοχή Οικωλογική Διαφήμιση!

Ελεύθερο Θραύσμα

Τρέξε τρέξε Χαρούλη, γίνε άντρας Χαρούλη!

Χαρούλη, το αυγουλάκι σου!

Την εικόνα από την καταπληκτικότατη ταινία Rambo 4 που βλέπετε στ' αριστερά σας, τη βρήκα wallpaper στον υπολογιστή σήμερα που γύρισα από τη δουλειά.

Τραγικό δεδομένο αριθμός ένα:
Κατάλαβα γιατί ήταν wallpaper.

Τραγικό δεδομένο αριθμός δύο:
Οι περισσότεροι "φυσιολογικοί" 'ανθρωποι που ξέρω, δε θα το καταλάβαιναν.

Τραγικό δεδομένο αριθμός τρια:
Σε μερικούς μπορεί να άρεσε πραγματικά αυτή η ταινία.

Τραγικό δεδομένο αριθμός τέσσερα:
Το αφεντικό της FIA, ο 67χρονος Max Mosley, συμμετέχει σε όργια που του αρέσει να προσποιείται Εβραίο κρατούμενο σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, μιλώντας αγγλικά με γερμανική προφορά (άσχετο, αλλά μου θύμισε τα παληκάρια του τραγικού δεδομένου τρία).

Η ταινία αυτή ξεχωρίζει τους άντρες από τα αντράκια. Είναι γνωστό ότι σκοπός του αρσενικού στο δικό μας είδος διπόδων (ωραίο ακούστηκε αυτό), είναι να είναι (αυτό να δεις τι ωραίο που ακούγεται) οι κυνηγοί.

Τι σημαίνει κυνηγός;
Κυνηγός, σημαίνει αίμα και ξύλο.

Και τα δύο προσφέρονται απλοχέρως στην οικογένεια (στη γυναίκα της οικογένειας), με αντάλλαγμα βασικά σεξ. Αν κάπου εκεί είναι και η δική σας κοσμοθεωρία, μπορείτε να απολαύσετε αυτή την υπέροχη ταινία.

Από την άλλη όμως, η εποχή μας έχει μια τάση ανδρικής "αδελφοποίησης".

Τι θες να 'ναι οι ορμόνες, τι να 'ναι οι τάσεις, η έλλειψη επικοινωνίας, όπως κι αν έχει οι άντρες μοιάζουν με γυναίκες περισσότερο από ποτέ. Κάτι αναμενόμενο βέβαια, μιας και η καθιστική ζωή (όχι το τρέξιμο αριστερά-δεξιά) ήταν πάντα το βασίλειο της γυναίκας. Το σινεμά και σπιτάκι μετά που λέει και ο Λοΐσιος ο Διαβασμένος.

Κατά συνέπεια, θα γινόμαστε όλο και πιο γυναίκες όσο περνάει ο καιρός, και αίσχη σαν αυτή την ταινία ή α) θα μας αρέσουν γιατί είμαστε ακομπλεξάριστοι και μπορούμε να ταυτιστούμε με την ορμονική βαρβατίλα του μουγκού πρωταγωνιστή, ή β) δε θα μας αρέσουν, γιατί κατά βάθος ξέρουμε ότι μας αρέσουν αλλά το παίζουμε πολύ έξυπνοι για να το παραδεχτούμε, όπως ο ταπεινός σας συγγραφεύς.

Κλείνουμε με το καλύτερο διαφημιστικό του περασμένου αιώνα:

Yellow Rose

She came in my dreams last night,
She left a yellow rose and a love note on pillow next to me,
As always the inscription read,
"we are friends for ever and in the eternity".

Since a rose is a rose,
why the red rose shines in the glory of love?
why the white roses remind us of our departed souls?
and why the yellow rose shines the rays of friendship in all of us?

Like sunshine bursting through grey clouds,
The aura of friendship emanates from its golden petals,
The frozen dew drops on its soft satin petals,
glorifies tears on my cheeks in the times of sadness,
Its mere presence and the fragrance,
fills my heart with the scent of warmth and affection.

Yellow rose you are perfection in creation,
I wonder why you have to wither away in time,
With every falling petal, a heart is broken,
with every withered yellow rose, a token of eternal friendship is lost.

Υ.Γ.: Αφιερώνεται στη Louc και τον Δ.