Οι τριανταφυλλιες ανθισαν και φετος...

Οταν το καλοκαιρι που μας περασε, ο κηπουρος κλαδεψε συριζα την τεραστια τριανταφυλλια με τα κατακοκκινα τριανταφυλλα που σκεπαζε ολο το φραχτη του σπιτιου, κοντεψα να τον λυντσαρω. Πρωτον γιατι το εκανε εν απουσια μου και δευτερον γιατι δεν ηταν η εποχη για κλαδεμα. Και επιπλεον, γιατι δεν ηξερα αν αυτος ο σκετος γυμνος κορμος που αφησε, θα μπορουσε παλι να φτασει ως τον ουρανο τα τριανταφυλλα του. "Μην ανησυχεις" μου ειπε "συντομα θα πεταξει κλαδια και θα γινει οπως πριν¨..." "ΣΕ ΠΟΣΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΩΡΑ;;;;" ουρλιαξα απελπισμενη και του βροντηξα τη πορτα!

Σημερα κοιτουσα παλι το φραχτη που τον σκεπαζαν δεκαδες πορφυρα τριανταφυλλα. Ειχε δικιο τελικα ο κηπουρος. Η τριανταφυλλια ξανανιωμενη, απλωσε παντου τα καινουργια της κλαδια και σε λιγους μηνες κατελαβε τον παλιο της χωρο, ακομα πιο λαμπερη.

Αναρωτιομουν, ποσο κουραγιο χρειαζεται, να "κλαδεψουμε" μεχρι τη ριζα οτι παλιο κουβαλαμε μεσα μας απο συνηθεια. Ποσο πονο προκαλει ο αποχωρισμος των "ξερών κλαδιων" που μας εκρυβαν τη θέα απο τη πραγματικοτητα. Ποση δυναμη θελει για να ξεριζωσουμε τα αγριοχορτα του φοβου, της αμφιβολιας, της μιζεριας, της ατολμιας. Και ποση υπομονη, φροντιδα κι αισιοδοξια χρειαζεται για να καλλιεργησουμε αυτο που εμεινε, ωστε να πεταξουν τα "νεα μας βλασταρια", πιο γερα και πιο δυναμωμενα, αυτα που στο τελος θα μας αποζημιωσουν με την ομορφια και τη δροσια του καινουργιου.

Και δε χρειαζεται παντα καμια τεραστια ψαλιδα για να κλαδεψεις...καμια φορα αρκουν λιγα πεταλα απο τριανταφυλλα που λουζονται στον ηλιο, απλα για να θυμηθεις...

Καλη Πρωτομαγια :-)

(αφιερωμενο)