Καλημερα Σαχαρα...

Καληνυχτα Ελλαδα,

Καλημερα Σαχαρα...


(η φωτο απο το www.johnwrightphotoart.co.uk/)

Ποτε μη λες τις επιθυμιες σου μεγαλοφωνα…

Γιατι καποιο μικρο μικρο διαβολακι εκει εξω μπορει να τις ακουσει, να κουνησει το ραβδακι του χαμογελωντας σαρδονια και να στις κανει ολες σαλατα.

Ετσι την επαθα κι εγω. Ειχα ένα μηνα αδεια φετος (wow) κι αφου θυσιασα τις 20 μερες σε εξοντωτικες –που δεν επαιρναν αναβολη- δουλειες, υπολογιζα να αξιοποιησω τις υπολοιπες 10 μερες, οποτε:


• Δηλωνα σε ολους ότι μετα τον Δεκαπενταυγουστο, επιτελους θα κααααθομαι!
• Δηλωνα σε ολους ότι μετα τον Δεκαπενταυγουστο, επιτελους θα παω θαλασσααααα!
• Δηλωνα σε ολους ότι μετα τον Δεκαπενταυγουστο, επιτελους θα κοιμαμαιιιιιιι!
• Δηλωνα σε ολους ότι μετα τον Δεκαπενταυγουστο, επιτελους θα ξεκουραστωωωωω!

Φυσικα, τιποτε από όλα αυτά δεν εγινε. Δεν εχει σημασια ν’ αναλυσω και να εξηγησω γιατι και πως. Και για να ειμαι ειλικρινης, εχω κουραστε να με ακουω να διηγουμαι όλα τα κουλα κι αναποδα που μου συμβαινουν απανωτα.


Γι αυτό κι αποψε, ξημερωματα Δευτερας και με υπολοιπο αδειας μολις 7 ημερων, το πηρα αποφαση και παρεδωσα τα οπλα. Que sera sera, εγραφα στο πρωτο ποστ του 2007… que sera, sera, επανελαβα αποψε, ανοιξα το ψυγειο, πηρα το κουτι με τη σοκολατενια τουρτα που ειχε μεινει από τον Δεκαπενταυγουστο και χαμογελωντας εφαγα το τελευταιο κομματι. Γεμισα κι ένα ποτηρι με δεκαδες παγακια και κοκακολα (zero παντα) και το ηπια στην υγεια οσων με θυμηθηκαν κι οσων δεν με θυμηθηκαν στη γιορτη μου:-ΡΡ

Υστερα αφεθηκα κι αραξα στον ένα και μοναδικο μου καναπε που βλεπετε στη φωτογραφια (ο δευτερος καναπες, αν και πληρωμενος, δεν μου παραδοθηκε ποτε, αναζητειται μεταξυ αποθηκων, υποκαταστηματος και κεντρικων γραφειων γνωστης εταιρειας επιπλων, «εγινε λογιστικο λαθος, μας συγχωρειτε» μου απολογηθηκε ο υπαλληλος μετα από χιλιαδες εξοργισμενα τηλεφωνηματα «τουλαχιστον μπορειτε να μου πειτε αν θα τον παραλαβω σ’ αυτόν τον αιωνα;» σιγη ιχθυος από την άλλη γραμμη….)



Δεν εχει νοημα, σας το ξαναλεω, ουτε σχεδια να κανεις ουτε καν να τα ανακοινωνεις γιατι….whatever will be, will be….οπως λεει και το τραγουδι.

Τωρα, αν τυχον περνατε παρομοιες καταστασεις και δεν εχετε ουτε τουρτα, τι να σας πω, ανοιξτε ένα blog για να ξεθυμανετε, γλυτωνετε και τις παραπανισιες θερμιδες ;-)

Smakiing at your door

Είναι ο τίτλος από το τραγύδι που ακούω τώρα. Σε κατάσταση (ήμι)μέθης. Σκέφτεται κανείς τον εαυτό του πεθαμένο; Θα μου πείτε γιατί. Δεν ξέρω γιατί, μόνο που με κυνηγάει συνέχεια μια τέτοια σκέψη. Σα να θέλω να είμαι σίγουρος ότι έχω καταφέρει κάτι πριν ψοφήσω. Αυτό βέβαια προϋποθέτει πίστη στη συνέχεια της ανθρωπότητας. Αν και δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι μετά, σίγουρα η σκέψη ότι "άφησα κάτι πίσω", βοηθάει φαντάζομαι τις τελευταίες στιγμές. Το ερώτημα είναι: Τι μπορεί να είναι αυτό το "κάτι", ώστε να θεωρήσω ότι αξίζει τον κόπο; Για τον καθένα είναι διαφορετικό φαντάζομαι. Επίσης, αξίζει να δώσει κανείς όλη του τη ζωή για να είναι ικανοποιητική η τελευταία του στιγμή; Έλα μου ντε. Για κάντε κανένα σχόλιο που να μην έχει το γνωστό αμυντικό-ειρωνικό στυλ αν γίνεται.

Μικρες Καλοκαιρινες Σκηνες

Θελω τοσα πολλα να γραψω για ολο αυτό το διαστημα που ελειψα αλλα ειμαι ηδη εδώ και μια ωρα μπροστα στην οθονη του υπολογιστη μου, χωρις να μπορω να πληκτρολογησω λεξη.
Από τη μια η κουραση που μου κλεινει τα ματια κι απ την άλλη οι συνεχεις εικονες που μου περνανε από το μυαλο, τα διαφορα μικρα και μεγαλα περιστατικα που συνεβησαν ολο αυτό το διαστημα.
Εδώ κι 1 μηνα που μενω στο νέο μου σπιτι μετα από πολυμηνες βασανιστικες εργασιες (μια γευση πηρατε στο περιβοητο ποστ «Ο γιος του εργολαβου») βιωνω και παλι τη χαρα του να ειμαι σε μονοκατοικια (κι ας εχω να πατησω 1 μηνα στη θαλασσα)


Εμπειρια 1η: Το Καλαθακι της Αμαλθειας.
Καταφθανει κάθε απογευμα από τον κηπο της γειτονισσας –μια τετραπερατη γιαγια, θα σας γραψω αναλυτικα καποια στιγμη γι αυτην- φορτωμενο με όλα τα καλουδια. Κορομηλα, βερυκοκα, ροδακινα, δαμασκηνα, αγγουρακια, πιπεριες και το κορυφαιο ολων, συκα! «Είναι βασιλικα» μου ειπε με καμαρι προχθες, οση ωρα ειχα μεινει αποσβολωμενη να τα κοιταζω. Και κάθε απογευμα καταφθανει νεα παρτιδα από ολοφρεσκα τεραστια συκα. Διαμαντια να μου χαριζαν, τετοια χαρα δεν θα εκανα.



Εμπειρια 2η: Ο Εθελοντης Γειτονας.
Εδώ κι ένα χρονο παρακαλουθει ενδελεχως τις εργασιες του σπιτιου, Εχει αποψη για τα παντα αλλα ταυτοχρονα προσφερεται να βοηθησει σε ότι χρειαστει. Προχθες το πρωι κοιμομουν αποκαμωμενη από τις δουλειες, κι ειχα ξεχασει ότι περιμενα τον μαστορα για να μου επισκευασει την αποθηκη. Δεν χρειαστηκε να ξυπνησω, μεσα στον υπνο μου ακουγα τον γειτονα που κανονιζε με τον τεχνιτη πως θα μπει η σκεπη, πως θα στερεωσουν τις σιδεριες, για αρκετη ωρα εφταναν στ’ αυτια μου σαν σε ονειρο, ηχοι από τρυπανια και τους δυο τους να δουλευουν μαζι. Όταν επιτελους εδεησα να σηκωθω, περασμενες δωδεκα, η αποθηκη ηταν ετοιμη, ο τεχνιτης ειχε φυγει κι ο εθελοντης γειτονας απολαμβανε το καφεδακι του στην αυλη του. Κανεις δεν μπηκε στον κοπο να με ξυπνησει, μαλλον μια γυναικεια παρουσια στα ποδια τους θα ηταν το λιγοτερο ενοχλητικη.





Εμπειρια 3η: Ησυχιαααα…..
Μα τι ησυχια είναι αυτή…στο δρομο που μενω δεν περνανε αυτοκινητα, παρα μονο αυτά των κατοικων. Ουτε φαναρια, ουτε ατυχηματα, ουτε βρισιδια από αγανακτισμενους οδηγους. Βεβαια, πολύ φοβαμαι ότι με τη δικη μας ελευση στη γειτονια, ολη αυτή η ησυχια θα παει περιπατο. Ηδη χθες, οι εντιμοτατοι φιλοι μου αποχωρησαν στις 6.30 το πρωι, αφου μεχρι εκεινη την ωρα επεμεναν να κατεβαζουν από το ιντερνετ τα πρωτα επεισοδια του «Ρετιρε», ξεσπωντας κάθε τρεις και λιγο σε ηχηρα γελια με τις ατακες και την ‘90’s αισθητικη του. Δεν ξερω κατά ποσο καταφεραν να κοιμηθουν οι γειτονες με τα ουρλιαχτα της Γιουλακη που τσακωνοταν με ολο το καστ του σηριαλ. Καλου κακου, εγω την επομενη μερα εμεινα εγκλειστη στο σπιτι, μη δινοντας κανενα σημειο ζωης, εστω κι αν αυτό μου κοστισε την απωλεια ενός ακομη καλαθιου με συκα.




Εμπειρια 4η: Δημιουργια…
Μετα από 6ετη πολυκατοικισια απραξια, ξαναθυμηθηκα το ταλεντο και την εφεση μου στις Καλες Τεχνες :-ΡΡ Το τι επισκευες, βαψιμο, μπογιατισμα, λουστραρισμα, συναρμολογηση, και μερεμετισμα εχω ριξει, δεν λεγεται. Χωρια που η καθημερινη ενασχοληση με τον κηπο και τα φυτα, είναι το μεγαλυτερο αγχολυτικο. Τερμα οι καταθλιψεις, η ανια, η βαρεμαρα (για την ωρα τουλαχιστον, αργοτερα δεν ξερω) Η τηλεοραση εχει πιασει αραχνες, το ιδιο και ο υπολογιστης μου. Κάθε βραδυ πεφτω κατακοπη, ουτε καν προλαβαινω να σκεφτω, να προβληματιστω, να αγχωθω, να με πιασουν οι εμμονες μου κι οι ανασφαλειες μου. Ερχεται αυτή η ευεργετικη κουραση και με στελνει κατευθειαν για υπνο.




Tip για τις γυναικες αναγνωστριες: Κοριτσια, αν αναρωτιεστε που πηγαν οι αντρες, σας εχω απαντηση. Καντε μια βολτα από το Praktiker και τ’ αλλα συναφη καταστηματα. Ειδικα στο τμημα των εργαλειων, διαδρομος κρουστικων δραπανοκατσαβιδων, θα συναντησετε ολες τις κατηγοριες των ανδρων. Διαλεξτε αυτόν που σας αρεσει, βεβαιωθειτε ότι δεν συνοδευεται απο συμβια και παιδακι κρεμασμενο στο καροτσι, παρτε το πιο αθωο και γλυκο σας υφος (aka Barbie) και ζητειστε του βοηθεια. Να ειστε σιγουρες ότι αμεσως θα σπευσει να σας μεταδωσει τις γνωσεις του και μη πτοηθειτε καθολου αν δειτε στα ματια του τη γνωστη εκφραση «Γυναικες….τι περιμενεις..». Αν δεν εχετε επιτυχια σ’ αυτόν τον διαδρομο, πηγαινετε στον διαδρομο με τις βιδες. Εκατομμυρια βιδες, αποκλειεται να βρειτε τη σωστη μονες σας. Ευτυχως κι εκει συχναζουν μονο αντρες (οι γυναικες πανε κατευθειαν στο τμημα με τις κουρτινες και τα κουζινικα), οποτε ισως φανειτε πιο τυχερες. Προσοχη, μην προσπαθησετε να κανετε αναφορα στο «Στριψιμο της Βιδας» του Χενρυ Τζαιημς, το πιθανοτερο είναι να σας παρατησουν συξυλη, παρεα με τους μεντεσεδες.

Αυτά για σημερα. Ηδη ξημερωσε κι αυριο περιμενω τον ηλεκτρολογο που για 308η φορα εχει βαλει αναποδα τις πριζες. Πλεον δεν «πριζωνομαι» με όλα αυτά, το εχω παρει αποφαση. Το μονο πια που με δαιμονιζει είναι ότι σε οσους αφηγουμαι τα βασανα που εχω υποστει ολο αυτό το διαστημα, ολοι μου απαντουν με τη γνωστη παροιμια: «αν δεν χτισεις κι αν δεν παντρεψεις, δεν καταλαβαινεις τι θα πει ζωη». Σας ικετευω, μη την ξανακουσω άλλη φορα αυτή τη παροιμια, γιατι θ’ αυτοκτονησω καταπινοντας ουπα των 8 χιλιοστων(κι όχι σουπα).