Smakiing at your door
Είναι ο τίτλος από το τραγύδι που ακούω τώρα. Σε κατάσταση (ήμι)μέθης. Σκέφτεται κανείς τον εαυτό του πεθαμένο; Θα μου πείτε γιατί. Δεν ξέρω γιατί, μόνο που με κυνηγάει συνέχεια μια τέτοια σκέψη. Σα να θέλω να είμαι σίγουρος ότι έχω καταφέρει κάτι πριν ψοφήσω. Αυτό βέβαια προϋποθέτει πίστη στη συνέχεια της ανθρωπότητας. Αν και δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι μετά, σίγουρα η σκέψη ότι "άφησα κάτι πίσω", βοηθάει φαντάζομαι τις τελευταίες στιγμές. Το ερώτημα είναι: Τι μπορεί να είναι αυτό το "κάτι", ώστε να θεωρήσω ότι αξίζει τον κόπο; Για τον καθένα είναι διαφορετικό φαντάζομαι. Επίσης, αξίζει να δώσει κανείς όλη του τη ζωή για να είναι ικανοποιητική η τελευταία του στιγμή; Έλα μου ντε. Για κάντε κανένα σχόλιο που να μην έχει το γνωστό αμυντικό-ειρωνικό στυλ αν γίνεται.
posted by Michael Tsopeis | 3:48 μ.μ.
16 Comments:
Το μόνο που έχει να κάνει κανείς στη ζωή του, είναι να τη ζήσει για οσο περισοοερο καιρο ειναι ανθρωπινως δυνατον. Να μην το σξασει απο αυτην. Ολα τα υπολοιπα ερχονται μονα τους.
Δεν υπάρχει κάτι που θεωρείται πιο σημαντικό, γιατί καθε στιγμή εχει τη σημασία της.
Αλλοι αφηνουν πλουτη, αλλοι παρασημα, αλλοι παιδια...
Το θεμα ειναι: θεωρούν πως ό,τι εγινε ηταν καλώς καμωμενο, ναι η οχι;
Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
Και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
Γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι
Κι από ένα σημείο τής γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει
Πιο όμορφος από ποτέ, σαν στρογγυλό χρυσάφι
Θα λάμψει στο βλέμμα σου σα μεγάλο διαμάντι
Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι
Περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι
Γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο
Είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος
Ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας
Η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
Μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
Στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
Σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
Τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι
Να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι
Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου
Κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου
Κρατώντας το χέρι σου για πάντα
Στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες
Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου
Να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου
Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα
Όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα;
Κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει
Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
Χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες σου κι όλα τα πλαστικά όπλα
Μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
Στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
Σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
Τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
Και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
Ίσως βρούμε ένα σπίτι για να μείνουμε
Ένα τόπο να ζήσουμε και να πεθάνουμε
Μιλώντας σε κάποιον που έχει πεθάνει
Σε χιονισμένα τοπία, σε δέντρα από μελάνι
Ή σε ανθρώπους που ψάχνουν μια κατεύθυνση
Προς το θεό, μια άλλη χώρα, μια άγνωστη διεύθυνση
Στην οθόνη ενός κομπιούτερ, στα όνειρα του σκύλου
Στο ουράνιο τόξο, στην καρδιά ενός φίλου
Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις
Στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
Χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
Μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
Στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
Σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
Τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Το θέμα αγαπητέ passer by, είναι γιατί να έχουμε την αρρώστια.
Αυτό το ερώτημα δεν το έχεις μόνο εσύ αλλά αρκετός κόσμος. Και εγώ πολλές φορές σκέφτομαι τι έχω κάνει μέχρι στιγμής στην ζωή μου και αν πεθάνω τι θα αφήσω.
Εχω κάνει κάτι σημαντικό ή απλά πέρασα απο αυτόν τον κόσμο έτσι?
Σημασία έχει αυτό που κάνεις να σε κάνει ευτυχισμένο και πιστεύω ότι και εσυ κάποια πράγματα θα έχεις κάνει στην ζωή σου.
Για να κάνεις τέτοιες σκέψεις σημαίνει ότι είσαι άτομο σκεπτόμενο που ίσως να σκέφτεται παραπάνω απο όσο θα έπρεπε.
Καλό είναι αυτό, γιατί σε ένα σημείο μας κάνει να καταλάβαινουμε πολλά όμως μας γεμίζει και προβληματισμούς.
Θα συμφωνήσω με το Passer By ότι καθε στιγμή εχει τη σημασία της.
Τώρα το τι έχουμε κάνει,το τι θα έπρεπε να έχουμε κάνει και τι θα άφησουμε πίσω μας άστο.
Σημασία έχει τι θα κάνουμε και αν αυτό που θα κάνουμε μας γεμίζει σαν ανθρώπους!!!!
Να είσαι καλά.
Seastavros, συμφωνώ με όλα εκτός από το "που ίσως να σκέφτεται παραπάνω απο όσο θα έπρεπε". Πόσο πρέπει κανείς μας να σκέφτεται; Η απάντηση είναι γενικά, όσο δεν εμποδίζει τον εαυτό του να ζει, αλλά στ'αλήθεια, τα υπαρξιακά ερωτήματα που προκύπτουν από το πουθενά και σε τριβελίζουν μέχρι να τους δώσεις την απαραίτητη προσοχή, είναι παραπανίσια;
Αγαπητέ μου Σκιώδη,
Έχω σκεφτεί τον εαυτό μου νεκρό σε πάμπολλες περιπτώσεις κ διαθέσεις. Από βαθιά καταθλιψάρα "θέλω να πέσω στο ποτάμι όταν είναι φουσκωμένο να με βρουν μέρες αργότερα στη μέση του ωκεανού" μέχρι "τι τέλειο γαλάζιο ο ουρανός, πόσο σας αγαπώ όλους, μια τέτοια μέρα ας γίνει να πεθάνω". Δεν είναι καν σημάδι ενηλικίωσης όπως πίστευα ως ανόητη έφηβη - αποκλείεται να ενηλικιώθηκα στα 12.
Πιστεύω πλέον πως είναι σημάδι των καιρών και της (σωστής ή λανθασμένης) αίσθησης κοινωνικής ευημερίας. Δηλαδή, έχουμε την αίσθηση ότι δουλεύουμε για να βελτιώσουμε τη ζωή μας, ότι κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας, μας λένε ότι περνάμε καλύτερα από πριν... καταλαβαίνεις πού το πάω. Ο εσωτερικός μας κόσμος είναι ούτως ή άλλως εγωκεντρικός, και η τάση των δυτικών κοινωνιών και οικονομιών είναι η ενίσχυση αυτού του συναισθήματος (ναι, καταναλωτικά το εννοώ).
Όταν όμως έχεις την αίσθηση πως είσαι κύριος κάθε κίνησης, επιλογής και απόφασης, αρχίζεις να το σκέφτεσαι και αλλιώς το θέμα. Δηλαδή, είναι αρκετό να περνάς εσύ καλά μέχρι να πεθάνεις, και έκτοτε τη θέση σου σε όλα να πάρουν άλλοι άνθρωποι, συγγενείς σου ή όχι;
Ο άνθρωπος έχει εξαρχής την ανάγκη να αισθάνεται πως υπάρχει συνέχεια, κάποιοι έτρωγαν τους νεκρούς για να πάρουν τις δυνάμεις τους, κάποιοι τους έθαβαν και έβαζαν διακριτικά για να ξέρουν πού είναι ο νεκρός, κάποιοι τους έκαιγαν και φύλαγαν την τέφρα για αιώνες. Γιατί; Νοιάζει το νεκρό; Όχι, νοιάζει τους ζωντανούς: αν τα έθιμα κρατήσουν, θα ξέρουν πως και τους ίδιους θα θυμούνται κατά τον εκάστοτε παραδοσιακό τρόπο.
Υπήρξαν πάντα και οι άλλοι, όμως. Αυτοί που για τα κατορθώματά τους μαθαίνουμε στην ιστορία. Είχαν τη φιλοδοξία να τους θυμούνται και άλλοι άνθρωποι, και τη δύναμη να το καταφέρουν για χιλιάδες χρόνια. Πιάσε έναν έναν και πες μου, είχαν να σκεφτούν τι θα φάνε σήμερα, ή ποιος θα κουβαλήσει τις πέτρες για την πυραμίδα; Όχι βέβαια.
Είχαν μεγαλύτερο εγωισμό (ουδέτερα εννοούμενο) από το μέσο δυτικό άνθρωπο σήμερα, που κάθε πλευρά της ζωής του μπορεί να είναι φροντισμένη από service providers, αρκεί να τους πληρώνει;
Αμφιβάλλω ;)
Για να μην παρεξηγηθώ: δεν υποννοώ πως είναι κακό, γελοίο, ανούσιο να έχουμε τέτοιες σκέψεις και ερωτήματα. Απλά πιστεύω πως ο τρόπος που σκεφτόμαστε είναι ευθέως ανάλογος κάποιου μεγαλοκτηματία ευγενή το μεσαίωνα: λυμένα τα προβλήματα επιβίωσης, εργασία για τα προβλήματα ζωής και πρόνοια για όταν δεν θα είμαστε πια εδώ (πχ. φροντίδα για τους απόγονους πριν καν υπάρξουν). Λόγω πρόσφατης αναγνώρισης του δικαιώματος στη φαντασία, έχουμε τη δυνατότητα να αναρωτιόμαστε και πώς θα είναι η ζωή των άλλων χωρίς εμάς, αλλά και την επιθυμία να τους έχουμε επηρεάσει τόσο ώστε να υπάρχουμε μέσα από αυτούς.
Πιστεύω πως όσο είμαστε ευχαριστημένοι με τη δική μας ζωή, όσο διατηρούμε την ισορροπία μεταξύ του εγώ και του όλοι, αυτή η επιθυμία/ελπίδα θα παραμείνει αθώα - όσο ξεφεύγουμε είτε προς τη μία είτε προς την άλλη πλευρά, θα μετατραπεί σε καταστροφική παρακαταθήκη-επιρροή πάνω σε κάποιον πιο αδύνατο.
Πολύ θα ήθελα κ εγώ να μάθω τι σκέφτεστε, ειλικρινά.
Αγαπητή ID, έχεις βασικά δίκιο. Το θέμα είναι γιατί να είναι κάποιος έτσι αν ΔΕΝ έχει λυμένα τα προβλήματα που λες, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι δε τα έχω. Αν μπορείς να δεις τη ζωή σου κάποια χρόνια μπροστά (όχι σε λεπτομέρειες βέβαια), και θέλεις αυτό που περογράφω στο post. Τότε τι;
Βαθύτατοι προβληματισμοί.
Φιλαυτία, θεότυφλη μάλιστα.Ατομοτομαριστικό στυλ, στο γνωστό αδιέξοδο παραμυθάκι της νεας εποχής, με αναζητήσεις και προβληματισμούς τάχα.
Ωραία περέα είστε ρε παιδιά.
Δεν ειναι απαραιτητο να εχουμε λυμενα τα προβληματα επιβιωσης για να φανταζομαστε το μελλον. Σκεφτομαστε το μετα οταν συνειδητοποιουμε οτι η ζωη ειναι μικρή κι εμεις θελουμε να ζηουμε ενα σωρο πραγματα.
Αν ασχολουνταν με αυτα μονο οσοι εχουν λυσει τα καθημερινα τους προβλήματα, το βιβλίο της παγκοσμιας ιστοριας θα ηταν μονοσελιδο.
Με έχω φανταστεί πολλές φορές φευγάτη και κρυμμενη, αλλά πεθαμένη ποτέ. Εχω βλεπετε την περιεργεια να μαθαινω τις συνεπειες της καθε κουταμαρας που κανω :)
Η στεναχωρια μου ειναι που οταν πεθανω θα ειναι δυσκολο να μαθω τι εγινε με το που εφυγα απο το χωρο. :)
Το αν εχω κανει στη ζωη μου κατι που θεωρω αξιολογο, θα το μαθω την ωρα που θα πεθαινω. Ως τοτε, λεω να κανω πραγματα που μ ευχαριστουν και να δοκιμαζω πραγματα που φανταζομαι πως θα με ευχαριστησουν.
Πιστευω πως αυτο που θα ηθελα για το τελος ειναι να σεβομαι τον εαυτο μου, να μην εχω υποχωρησει σε περισσοτερα πραγματα απο οσα θα αντεχω να σκεφτομαι.
Θα ειχε πλακα να εχω ανακαλυψει το ταξι που σε περιμενει παντα αδειο ή τον τροπο να συρρικνωνεται ο χρονος στη δουλεια και να διπλασιαζεται στο σπιτι. Η να εχω μαθει τριανταοχτω γλωσσες και να εχω ζησει δεκαεφτα μηνες σε καθε ηπειρο.
Αλλα μαλλον θα μου αρκει να λειψω σε καποιους τοσο ωστε να ειναι προφανες οτι με συμπαθουσαν.
Ένα πράγμα μόνο μπορώ να σου πω δανειζόμενη μια στροφή από τραγούδι του Θηβαίου:
"Θα χαραμίζω τη ζωή μου περιμένοντας
να ναι πολύ αργά για τη διορθώσω
και στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας
τη μύτη του πριν ξεψυχήσω να ματώσω"
Μόνο μ' αυτόν τον τρόπο μπορώ να ζήσω χωρίς να νιώθω οτι πεθαίνω κάθε μέρα ή ζω τη ζωή που θέλησαν κάποιοι άλλοι για μένα.
Εγωιστικό;
Ανώριμο;
Σκασίλα μου!
Αγαπητέ ανώνυμε, είμαι σίγουρη πως αν η δική σου παρέα αρχίσει μια τέτοια συζήτηση, θα είσαι ο πρώτος που θα πάρει βαθυστόχαστο ύφος. Κατά τα άλλα, στον οίκο των Βοργίων μπήκες, αν σε ξεγέλασε το πορφυρό και περίμενες το Λένιν παρέα με το Μαρξ, λάθος σου - είμαστε περήφανοι για τη φιλαυτία μας εδώ μέσα :)
Σκιώδη μου, σκέψου το λίγο: δεν πεινάς, δεν κρυώνεις, δεν θα πεθάνεις από ασιτία ή κρύωμα αύριο. Αυτά είναι τα βασικά προβλήματα επιβίωσης και για να έχεις πέντε λεπτά να γράψεις ένα ποστ σε δικό σου μπλογκ, είμαι σίγουρη πως τα έχεις λύσει. Ασχολείσαι με τα προβλήματα ζωής και μετά-ζωής πλέον, και σ'αυτά ο καθένας αποφασίζει τι είναι καλύτερο για τον ίδιο, αναγκαστικά χρησιμοποιώντας τα εφόδια που του δόθηκαν. Βλέποντας τη ζωή σου σε 10 χρόνια μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου και γύρω σου ανθρώπους που θεωρείς δικούς σου, είτε εξ αίματος είτε επιλεγμένους; Ή μπορείς να τον δεις σαν μοναχικό, μίζερο, πικρόχολο, κρυμμένο πίσω από τείχη σκληρότητας και δήθεν άνεσης στη μοναξιά του; Για εμένα αυτό ήταν το δίλημμα και νομίζω το λύνω με κάθε επιλογή μου. Μπορεί να μη γίνω η σούπερ καριερίστα πχ, γιατί αυτή τη στιγμή δεν αφιερώνω περισσότερο χρόνο στη δουλειά μου από ό,τι στα σημαντικά πρόσωπα γύρω μου.
Υπάρχουν διαφορετικά διλήμματα για τον καθένα φυσικά, και η πρότασή μοπυ είναι η εξής: πιάσε την εικόνα που σε φοβίζει/αηδιάζει περισσότερο από κάθε άλλη κατάληξη, ανάστρεψέ την, ρετουσάρισε αυτό που θα βγει κατά βούληση, και σκέψου τί πρέπει να κάνεις για να φτάσεις εκεί.
Γλυκιά μου Passer-by, θα ήθελα να σου πω αυτά που είπα στον Σκιώδη παραπάνω, και επιπλέον, πως σύμφωνα με τη δική μου κοσμοθεωρία, θεωρώ πως έχεις βρει μια καλή ισορροπία στο πώς θα ζεις τη ζωή σου :)
v(l)aki, ακριβώς, σκασίλα σου. Μ'αρέσουν τα επαναστατικά τυπάκια.
Idάκι μου άρεσαν πολύ οι απαντήσεις σου και συμφωνώ σε όλα όσα είπες.
Απλά ήθελα να αναφέρω σε αυτό που είπα "ότι ισως να σκέφτεται παραπάνω απο όσο θα έπρεπε" ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σκέφτονται αρκετά και μάλιστα αναμοχλεύουν θέματα και καταστάσεις που κάποιες φορές τους γεμίζει με έντονους προβληματισμούς και τους οδηγεί σε καταστάσεις κατάθλιψης, την νόσο των διανοουμένων όπως την αποκαλούν!
Αυτό πρέπει να αποφεύγεται. Το να σκέφτομαστε και να προβληματιζόμαστε είναι πάρα πολύ καλό.
Οχι όμως σε προβληματισμούς που εμποδίζουν την ευτυχία και την γαλήνη μας και δυστυχώς υπάρχει κόσμος που προβληματίζεται και καταθλίυεται. Να είσαι καλά και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού.
Hpstg darling, βλεπεις οτι κρατιεμαι τοσες μερες και δε σου σχολιαζω, αντιλαμβανεσαι το γιατι... :-Ρ
μπορείς να αφήσεις κάτι σε αυτόν τον κόσμο πριν φύγεις hpstg και αυτό είναι τα ρημαδοβιβλία μου...! Ελπίζω να τα έχω πριν φύγεις απ' τον μάταιο τούτο κόσμο ή έστω πριν φύγω εγώ, γιατί (ως γνωστόν!) είμαι και καπνίστρια.
To κείμενο σου, αν και μικρό, με συγκίνησε, δεν ξέρω όμως τι να σχολιάσω σε έναν άνθρωπο που δεν ξέρω καμιά λεπτομέρεια της ζωής του.
Στα πιο πολλά συμφωνώ με το idaki, να συμπληρώσω μόνο ότι το συγκεκριμένο ερώτημα απαντιέται μόνο με τα νέα ερωτήματα που γεννάει. Το να "αγχωθώ" υπαρξιακά για ένα νόημα - ουσία στη ζωή μου, θα με κάνει ίσως να αγαπήσω/ σκεφτώ/ πονέσω/ χαρώ κτλ. βαθύτερα, με έναν τρόπο που θα αφήσει τελικά το ίχνος του. Στα τριάντα μου ελπίζω ότι αρκετά χρόνια αργότερα, αυτή η αγωνία και τα αποτελέσματά της θα είναι τότε μια δικαίωση, ή έστω θα μου δίνουν την ικανοποίηση ότι προσπάθησα. Όσοι άθεοι παππούδες - γιαγιάδες γνώρισα, έτσι κατάφερναν να νιώσουν δικαιώμένοι (χωρίς αναγκαστικά να το θέσουν έτσι). Μιλάω για άθεους, επειδή οι πιστοί συνήθως καταφεύγουν στην ουράνια δικαίωση στα τελευταία, οπότε όλα αυτά που γράφουμε είναι λεπτομέρειες.
Ελπίζω να μην απαντώ πολύ καθυστερημένα, να είσαι καλά.
καλά θα είναι, άλλωστε λένε "κακό σκυλί..." :-)
Δημοσίευση σχολίου
<< Κύρια Είσοδος