Μικρες Καλοκαιρινες Σκηνες

Θελω τοσα πολλα να γραψω για ολο αυτό το διαστημα που ελειψα αλλα ειμαι ηδη εδώ και μια ωρα μπροστα στην οθονη του υπολογιστη μου, χωρις να μπορω να πληκτρολογησω λεξη.
Από τη μια η κουραση που μου κλεινει τα ματια κι απ την άλλη οι συνεχεις εικονες που μου περνανε από το μυαλο, τα διαφορα μικρα και μεγαλα περιστατικα που συνεβησαν ολο αυτό το διαστημα.
Εδώ κι 1 μηνα που μενω στο νέο μου σπιτι μετα από πολυμηνες βασανιστικες εργασιες (μια γευση πηρατε στο περιβοητο ποστ «Ο γιος του εργολαβου») βιωνω και παλι τη χαρα του να ειμαι σε μονοκατοικια (κι ας εχω να πατησω 1 μηνα στη θαλασσα)


Εμπειρια 1η: Το Καλαθακι της Αμαλθειας.
Καταφθανει κάθε απογευμα από τον κηπο της γειτονισσας –μια τετραπερατη γιαγια, θα σας γραψω αναλυτικα καποια στιγμη γι αυτην- φορτωμενο με όλα τα καλουδια. Κορομηλα, βερυκοκα, ροδακινα, δαμασκηνα, αγγουρακια, πιπεριες και το κορυφαιο ολων, συκα! «Είναι βασιλικα» μου ειπε με καμαρι προχθες, οση ωρα ειχα μεινει αποσβολωμενη να τα κοιταζω. Και κάθε απογευμα καταφθανει νεα παρτιδα από ολοφρεσκα τεραστια συκα. Διαμαντια να μου χαριζαν, τετοια χαρα δεν θα εκανα.



Εμπειρια 2η: Ο Εθελοντης Γειτονας.
Εδώ κι ένα χρονο παρακαλουθει ενδελεχως τις εργασιες του σπιτιου, Εχει αποψη για τα παντα αλλα ταυτοχρονα προσφερεται να βοηθησει σε ότι χρειαστει. Προχθες το πρωι κοιμομουν αποκαμωμενη από τις δουλειες, κι ειχα ξεχασει ότι περιμενα τον μαστορα για να μου επισκευασει την αποθηκη. Δεν χρειαστηκε να ξυπνησω, μεσα στον υπνο μου ακουγα τον γειτονα που κανονιζε με τον τεχνιτη πως θα μπει η σκεπη, πως θα στερεωσουν τις σιδεριες, για αρκετη ωρα εφταναν στ’ αυτια μου σαν σε ονειρο, ηχοι από τρυπανια και τους δυο τους να δουλευουν μαζι. Όταν επιτελους εδεησα να σηκωθω, περασμενες δωδεκα, η αποθηκη ηταν ετοιμη, ο τεχνιτης ειχε φυγει κι ο εθελοντης γειτονας απολαμβανε το καφεδακι του στην αυλη του. Κανεις δεν μπηκε στον κοπο να με ξυπνησει, μαλλον μια γυναικεια παρουσια στα ποδια τους θα ηταν το λιγοτερο ενοχλητικη.





Εμπειρια 3η: Ησυχιαααα…..
Μα τι ησυχια είναι αυτή…στο δρομο που μενω δεν περνανε αυτοκινητα, παρα μονο αυτά των κατοικων. Ουτε φαναρια, ουτε ατυχηματα, ουτε βρισιδια από αγανακτισμενους οδηγους. Βεβαια, πολύ φοβαμαι ότι με τη δικη μας ελευση στη γειτονια, ολη αυτή η ησυχια θα παει περιπατο. Ηδη χθες, οι εντιμοτατοι φιλοι μου αποχωρησαν στις 6.30 το πρωι, αφου μεχρι εκεινη την ωρα επεμεναν να κατεβαζουν από το ιντερνετ τα πρωτα επεισοδια του «Ρετιρε», ξεσπωντας κάθε τρεις και λιγο σε ηχηρα γελια με τις ατακες και την ‘90’s αισθητικη του. Δεν ξερω κατά ποσο καταφεραν να κοιμηθουν οι γειτονες με τα ουρλιαχτα της Γιουλακη που τσακωνοταν με ολο το καστ του σηριαλ. Καλου κακου, εγω την επομενη μερα εμεινα εγκλειστη στο σπιτι, μη δινοντας κανενα σημειο ζωης, εστω κι αν αυτό μου κοστισε την απωλεια ενός ακομη καλαθιου με συκα.




Εμπειρια 4η: Δημιουργια…
Μετα από 6ετη πολυκατοικισια απραξια, ξαναθυμηθηκα το ταλεντο και την εφεση μου στις Καλες Τεχνες :-ΡΡ Το τι επισκευες, βαψιμο, μπογιατισμα, λουστραρισμα, συναρμολογηση, και μερεμετισμα εχω ριξει, δεν λεγεται. Χωρια που η καθημερινη ενασχοληση με τον κηπο και τα φυτα, είναι το μεγαλυτερο αγχολυτικο. Τερμα οι καταθλιψεις, η ανια, η βαρεμαρα (για την ωρα τουλαχιστον, αργοτερα δεν ξερω) Η τηλεοραση εχει πιασει αραχνες, το ιδιο και ο υπολογιστης μου. Κάθε βραδυ πεφτω κατακοπη, ουτε καν προλαβαινω να σκεφτω, να προβληματιστω, να αγχωθω, να με πιασουν οι εμμονες μου κι οι ανασφαλειες μου. Ερχεται αυτή η ευεργετικη κουραση και με στελνει κατευθειαν για υπνο.




Tip για τις γυναικες αναγνωστριες: Κοριτσια, αν αναρωτιεστε που πηγαν οι αντρες, σας εχω απαντηση. Καντε μια βολτα από το Praktiker και τ’ αλλα συναφη καταστηματα. Ειδικα στο τμημα των εργαλειων, διαδρομος κρουστικων δραπανοκατσαβιδων, θα συναντησετε ολες τις κατηγοριες των ανδρων. Διαλεξτε αυτόν που σας αρεσει, βεβαιωθειτε ότι δεν συνοδευεται απο συμβια και παιδακι κρεμασμενο στο καροτσι, παρτε το πιο αθωο και γλυκο σας υφος (aka Barbie) και ζητειστε του βοηθεια. Να ειστε σιγουρες ότι αμεσως θα σπευσει να σας μεταδωσει τις γνωσεις του και μη πτοηθειτε καθολου αν δειτε στα ματια του τη γνωστη εκφραση «Γυναικες….τι περιμενεις..». Αν δεν εχετε επιτυχια σ’ αυτόν τον διαδρομο, πηγαινετε στον διαδρομο με τις βιδες. Εκατομμυρια βιδες, αποκλειεται να βρειτε τη σωστη μονες σας. Ευτυχως κι εκει συχναζουν μονο αντρες (οι γυναικες πανε κατευθειαν στο τμημα με τις κουρτινες και τα κουζινικα), οποτε ισως φανειτε πιο τυχερες. Προσοχη, μην προσπαθησετε να κανετε αναφορα στο «Στριψιμο της Βιδας» του Χενρυ Τζαιημς, το πιθανοτερο είναι να σας παρατησουν συξυλη, παρεα με τους μεντεσεδες.

Αυτά για σημερα. Ηδη ξημερωσε κι αυριο περιμενω τον ηλεκτρολογο που για 308η φορα εχει βαλει αναποδα τις πριζες. Πλεον δεν «πριζωνομαι» με όλα αυτά, το εχω παρει αποφαση. Το μονο πια που με δαιμονιζει είναι ότι σε οσους αφηγουμαι τα βασανα που εχω υποστει ολο αυτό το διαστημα, ολοι μου απαντουν με τη γνωστη παροιμια: «αν δεν χτισεις κι αν δεν παντρεψεις, δεν καταλαβαινεις τι θα πει ζωη». Σας ικετευω, μη την ξανακουσω άλλη φορα αυτή τη παροιμια, γιατι θ’ αυτοκτονησω καταπινοντας ουπα των 8 χιλιοστων(κι όχι σουπα).