Σεργιανι στο Blogoχωριο

Το κειμενο αυτο μου το θυμισε η Ιd σε μια απο τις συναντησεις μας στο συντομο -δυστυχως- περασμα της απο την Αθηνα. Γραφτηκε τον Αυγουστο του 2005, τοτε που οι bloggers μετριοντουσαν σε λιγες εκατονταδες - περισσοτερα στοιχεια ισως εχει να μας δωσει ο Vrypan - και το monitor πραγματικα θυμιζε χωριο. Τωρα που εχει γινει ολοκληρη πολη (1541 blogs!) το ανεβαζω (μαζι με τα comments που ειχαν γραφτει τοτε) μεσα απο μια νοσταλγικη διαθεση. Ισως καποια απο τα links που περιεχει να μην λειτουργουν πια, αλλα αυτα εχει ο χρονος που περναει...


Ένα βραδυ που’ καιγε, που ΄καιγε μονοτονα, βγηκα μια βολτα.
Περασα από τη πλατεια του χωριου, να δω τι κανουν οι γειτονες.
Οι περισσοτεροι ελειπαν. Ειχαν αφησει τα φωτα ανοιχτα, αλλα το σημειωμα στη πορτα, το ελεγε καθαρα: «Κλειστο λογω διακοπων ».

Καποιοι απο τους παραθεριστες, συνεχιζαν να μας στελνουν φιλια ολο νοστιμαδα από τις παραλιες και τα λιμανια.
Λιγοι εργαζονταν ακομα, επιστρατευοντας κάθε μεσο για δροσια.
Ο γειτονας στην αριστερη γωνια ειχε αρπαξει τις μπατανοβουρτσες κι εβαφε πυρετωδως.
Απο ψηλα ερχονταν ψιθυροι και σταγονες νερου. Οι ιδιοκτητες του 2ου ποτιζαν στο μπαλκονι τους και σιγοκουβεντιαζαν για τα φυτα τους.
Σταθηκα για λιγο από κατω να δροσιστω.
Μερικοι ειχαν επιστρεψει, ομως οι σκεψεις τους ηταν ακομα πισω. Οι οθονες τους ξεχυλιζαν νοσταλγια κι αλμυρα.
Συνεχισα τη βολτα, αλλα μια κορνα μ΄ εκανε ν΄ανεβω τρεχοντας στο πεζοδρομιο. Ηταν η Λιτσα που δοκιμαζε τη καινουργια βεσπα της.

Δυο σπιτια τραβηξαν τη προσοχη μου. Απο τα παραθυρα τους, ερχοταν φως χαμηλο και θαμπο, δειγμα οτι οι ιδιοκτητες τους ελειπαν καιρο. Διαβασα τις οθονες τους. Ειχαν μετακομισει αλλα δεν κλειδωσαν το σπιτι. Βιαστικη αναχωρηση, ποιος ξερει….

Από το βαθος του δρομου ακουγοταν μουσικη…ομοια σαν κι αυτή τη νυχτα.

Χαραξε και δε νυσταζω ακομα… ας παω για κανα καφε ...

Σαλαμάκι κανείς;

Μ' άφησες μόνο, ο διάολος να πάρει την μοίρα μου
θα σ' είχα σφάξει αν ήταν του χαρακτήρα μου.
Μ' ένα σαλάμι αφημένο καιρό στο ψυγείο
είπα λοιπόν κι εγώ να σου κάνω ένα αστείο.

Και πήρα στο τμήμα αμέσως και τους τηλεφώνησα
και παγωμένα τους είπα πως σε δολοφόνησα
στην μηχανή του κιμά είπα σ' είχα λιανίσει
και ένα σαλάμι με σένα πως είχα γεμίσει.

Και ήρθαν στο σπίτι αμέσως για να με πιάσουνε
και στα μπαλκόνια βγήκανε για να μη χάσουνε.
Πω πω μωρό μου το αίμα του πλήθους παγώνει
μ' ένα σαλάμι που παίρνανε σ' ένα σεντόνι.

Και την άλλη μέρα να γράφει ο τύπος διάφορα
και ν' απορώ "κοιτά ρε πως τα κατάφερα
για να σε κάνω κοντά μου ξανά να γυρίσεις
στ' αλλαντικά να κοπούν εντελώς οι πωλήσεις".

Και πλάκες επίσης γίνηκαν στην αναπαράσταση
που μου τη βαράει κι αρχίζω κι εγώ την παράσταση
τους δείχνω να κόβω φέτες απ'το σαλαμάκι
και τους ρωτάω αν έχει κανένα ουζάκι.

Που λες τους την δίνει να θέλουνε να με λιντσάρουνε
και για μια πλάκα την κεφαλή να μου πάρουνε
Κάπου εδώ μωρό μου τα αστεία τελειώνουν
προφυλακιστέο με βγάζουν και μέσα με χώνουν.

Και λέω την αλήθεια και τώρα πια δεν με πιστεύουνε
τρελοί και γιατροί μεσ' το Δαφνί μ' αποφεύγουνε
και περιμένω μωρό μου να' ρθείς να τους πείς
πως είσαι καλά ...δεν είσαι σαλάμι ....και ζείς.

Οι στίχοι είναι από το τραγούδι
του Βασίλη Νικολαϊδη "Το αστείο".

Αφιερωμένο!

Ποιος φταίει μη ρωτάς

Κάποια λόγια γίναν τύψεις
μείναν δίχως απαντήσεις
κάποια λόγια που χαθήκαν
και στο χρόνο βυθιστήκαν

Τις στιγμές μας που μας λένε
για τα λάθη που μας καίνε
τις αφήσαμε στη μέση
δεν τις είχαμε πιστέψει

Ποιός φταίει μη ρωτάς
στο χτες μας μη γυρνάς
παλιές πληγές ανοίγεις
Ποιός φταίει μη ρωτάς
πες μου πως μ' αγαπάς
και φίλα με πριν φύγεις

Κάποιες νύχτες είναι αστέρια
που μας πέσαν απ' τα χέρια
κάποιες νύχτες προσπερνάνε
και στον ώμο μας σκουντάνε


Αφιερωμένο

Προς Δουκισσης Πλακεντιας

Γι αυτο το ταξιδι δεν χρειαζεται Βαλιτσα, οι μονες αποσκευες ειναι ενα εισιτηριο των 0,80 λεπτων, ενα ζευγαρι μαυρα γυαλια κι οι σκεψεις σου.
Το κανω δυο φορες τη μερα λογω της δουλειας μου. Καμια φορα και τρεις κ’ τεσσερις, οταν παρεμβαλλονται συναντησεις με φιλους, για καφε, συζητησεις, βολτες ή σινεμα.

Δεν ειναι λιγες οι φορες που εχω γυρισει με το τελευταιο δρομολογιο των 12.00, οντας απο το πρωι στο ποδι. Εκεινες τις ωρες, οταν κατεβαινω στις αποβαθρες, αντικρυζω παντα αυτη την εικονα. Ησυχια, φωτα δυνατα που αντανακλουν πιο εντονα την ερημια, λιγοι ανθρωποι σε αναμονη, ολα ερχονται κι ανακατευονται με τις σκεψεις και τα συναισθηματα. Στα λιγα λεπτα που περιμενω μεχρι να ελθει το τραινο, ανακεφαλαιωνω τα προσωπα, τις εικονες, τους ηχους, τις λεξεις της ημερας. Στη διαδρομη συναρμολογω το καθημερινο μου παζλ, πολλες φορες κρυμμενη πισω απο τα μαυρα μου γυαλια. Κι οταν αποβιβαζομαι, κοιταζω τ’ αποτελεσμα. Παλι λειπει ενα κομματι ρε γαμωτο. Στο αυριανο ταξιδι θα το ψαξω.

Οταν ο φιλος μου ο Δημητρης μου εστειλε αυτη τη φωτογραφια απο το μετρο, εμεινα να τη κοιταω για πολυ ωρα. Νομιζα πως ειχε φωτογραφησει το μυαλο μου. Τη φυλαξα για να την ανεβασω καποια στιγμη στο μπλογκ. Ωσπου ο Averel μου εστειλε τη προσκληση για το valitsa.blogspot.com. Κι αποφασισα να την ανεβασω κι εδώ

Διακο-πες το και τελειωνε!

Τα σουρτα-φερτα μου τη δινουν. Κάθε blogger που σεβεται τον εαυτο του θεωρει καθηκον του να μας ενημερωσει ποτε θα φυγει, ποσες βδομαδες,μερες, ωρες, λεπτα, δευτερολεπτα, νανοσεκοντ εχουν μεινει για να φυγει, που θα παει, με ποιους θα παει, τι θα παρει μαζι του, ποτε επιβιβαστηκε, ποτε αποβιβαστηκε, ποσες παραλιες ειδε ή θα δει, ποσες τσουχτρες τον τσιμπησαν, ποσα μποφωρ τον φυσηξαν, ποσα φεγγαρια ρεμβασε, ποσα τοπια φωτογραφισε, ποσους ορκους αγαπης ανταλλαξε. Κι όλα αυτά να εχουν ξεκινησει από τον Μαϊο, να συνεχιζουν ολο το καλοκαιρι και να προβλεπεται να τελειωσουν λιαν επιεικως μεσα Νοεμβριου, ισα για να ξαναρχισουμε το ιδιο βιολι με τις διακοπες των Χριστουγεννων.

Τωρα θα μου πειτε, ημερολογιο μας είναι κι ότι γουσταρουμε γραφουμε. Ναι αλλα κι εμενα, πειραζει που με συγχιζουν όλα αυτά; Τα διαβασα μια, τα διαβασα δυο, τα διαβασα χιλιες σαρανταδυο, εγκωσα πια. Ανετα ανοιγω ταξιδιωτικο γραφειο με τοσες γνωσεις που απεκτησα. Χωρια οι φωτογραφιες. Παραλιες από δω, παραλιες από κει, παραλιες παραπερα, με επιασε φταρνισμα με τοση αμμο γυρω μου.

Για να μη πω ότι μολις φτασει ο Σεπτεμβρης θα αρχισει η ομαδικη κλαψα για το καλοκαιρι που τελειωσε και που θα κανει τοσους μηνες να ξαναρθει και πως θα αντεξουμε ολο αυτό το διαστημα χωρις τα γαλανα νερα που μολις αποχωριστηκαμε και δος του αναστεναγμοι κι αχ βαχ.
Αμα σας λειπει η θαλασσα, να γινετε και χειμερινοι κολυμβητες.
Αμα θελετε αμμουδιες, γεματη είναι η Αττικη, πηγαινετε να τις ανακαλυψετε.
Αμα θελετε φεγγαραδα (μη ξερασω) εχει κάθε μηνα, στηθειτε στο μπαλκονι σας και χαζεψτε την.
Αμα δεν εχετε μπαλκονι, εχει ωραια μπαρ με ταρατσα στην Αθηνα, ανοιξτε μια εφημεριδα ή περιοδικο και βρειτε τα.
Και τα νησια στη θεση τους είναι, δεν μετακομιζουν τις άλλες εποχες. Αμα τ΄αποζητατε τοσο πολύ, παρτε τα πλοια τα Σαββατοκυριακα κι ωρα καλη. Ασε που τοτε θα φευγουν και στην ωρα τους.

ΕΓΩ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ;

Παντως, οσον αφορα στο δικο μου blog, δεν προκειται να γραψω λεξη για το που πηγα ή προκειται να παω. Ετσι, γιατι εχω στριντζιασει κι επιπλεον δεν θεωρω ότι εκανα κατι πρωτοτυπο ή μοναδικο ώστε να χρειαζεται να το κοινοποιησω. Και μην ακουσω κουβεντα ότι δε περασα καλα, γιατι και καλα περασα κ’ διασκεδασα και σκοπευω να το επαναλαβω συντομως. Και κυριως να ταλαιπωρησω μερικες ψυχες ακομα γιατι εχω την εντυπωση ότι δεν ταλαιπωρηθηκαν και πολύ (σαρδονιο χαμογελο).
Για τους υπολοιπους contributors δεν παιρνω ορκο, ετσι ερωτοχτυπημενοι και φεγγαροσαλεμενοι που είναι, ολο και καποιο ρομαντζοειδες ποστ θα σκαρωσουν ισα-ισα για να μου ανεβασουν τη πιεση στο Μιτσικελι.

Προς το παρον, για να ξεφυγουμε λιγο από το κλιμα των διακοπων που εχει αρχισει και γινεται αφορητα επαναλαμβανομενο, σας προτεινω να διαβασετε το ποστ του iblog «Η γλώσσα του αδελφού μου», ένα κειμενο που ειμαι σιγουρη ότι κάθε τρεντυ εφημεριδα και περιοδικο θα εκοβε φλεβες να το δημοσιευσει. Ο μικρος, 20ετης πλεον, τσογλανος, εγραψε παλι. Σιχαινομαι που το λεω αλλα ετσι είναι, μου εχουν μεινει κατι υπολοιπα μεγαθυμιας κι αναγκαζομαι να παραδεχτω δημοσιως ποσο πολύ μου αρεσε.

Βαριεμαι να κανω επιλογο.

UPDATE 13/8/2006: Επειδη γκρινιαζα πιο πανω οτι θελω να διαβασω κατι διαφορετικο, φαινεται οτι με ακουσε ο απο μπλογκοσφαιρας θεος και με ερριξε, ενω σερφαριζα στο monitor, πανω στο κειμενο "Η Γυναικα Θελει Ξυλο" που το διαβασα με μια ανασα. Αγαπητε EggGod, τα σεβη μου.