Σεργιανι στο Blogoχωριο

Το κειμενο αυτο μου το θυμισε η Ιd σε μια απο τις συναντησεις μας στο συντομο -δυστυχως- περασμα της απο την Αθηνα. Γραφτηκε τον Αυγουστο του 2005, τοτε που οι bloggers μετριοντουσαν σε λιγες εκατονταδες - περισσοτερα στοιχεια ισως εχει να μας δωσει ο Vrypan - και το monitor πραγματικα θυμιζε χωριο. Τωρα που εχει γινει ολοκληρη πολη (1541 blogs!) το ανεβαζω (μαζι με τα comments που ειχαν γραφτει τοτε) μεσα απο μια νοσταλγικη διαθεση. Ισως καποια απο τα links που περιεχει να μην λειτουργουν πια, αλλα αυτα εχει ο χρονος που περναει...


Ένα βραδυ που’ καιγε, που ΄καιγε μονοτονα, βγηκα μια βολτα.
Περασα από τη πλατεια του χωριου, να δω τι κανουν οι γειτονες.
Οι περισσοτεροι ελειπαν. Ειχαν αφησει τα φωτα ανοιχτα, αλλα το σημειωμα στη πορτα, το ελεγε καθαρα: «Κλειστο λογω διακοπων ».

Καποιοι απο τους παραθεριστες, συνεχιζαν να μας στελνουν φιλια ολο νοστιμαδα από τις παραλιες και τα λιμανια.
Λιγοι εργαζονταν ακομα, επιστρατευοντας κάθε μεσο για δροσια.
Ο γειτονας στην αριστερη γωνια ειχε αρπαξει τις μπατανοβουρτσες κι εβαφε πυρετωδως.
Απο ψηλα ερχονταν ψιθυροι και σταγονες νερου. Οι ιδιοκτητες του 2ου ποτιζαν στο μπαλκονι τους και σιγοκουβεντιαζαν για τα φυτα τους.
Σταθηκα για λιγο από κατω να δροσιστω.
Μερικοι ειχαν επιστρεψει, ομως οι σκεψεις τους ηταν ακομα πισω. Οι οθονες τους ξεχυλιζαν νοσταλγια κι αλμυρα.
Συνεχισα τη βολτα, αλλα μια κορνα μ΄ εκανε ν΄ανεβω τρεχοντας στο πεζοδρομιο. Ηταν η Λιτσα που δοκιμαζε τη καινουργια βεσπα της.

Δυο σπιτια τραβηξαν τη προσοχη μου. Απο τα παραθυρα τους, ερχοταν φως χαμηλο και θαμπο, δειγμα οτι οι ιδιοκτητες τους ελειπαν καιρο. Διαβασα τις οθονες τους. Ειχαν μετακομισει αλλα δεν κλειδωσαν το σπιτι. Βιαστικη αναχωρηση, ποιος ξερει….

Από το βαθος του δρομου ακουγοταν μουσικη…ομοια σαν κι αυτή τη νυχτα.

Χαραξε και δε νυσταζω ακομα… ας παω για κανα καφε ...