Προς Δουκισσης Πλακεντιας

Γι αυτο το ταξιδι δεν χρειαζεται Βαλιτσα, οι μονες αποσκευες ειναι ενα εισιτηριο των 0,80 λεπτων, ενα ζευγαρι μαυρα γυαλια κι οι σκεψεις σου.
Το κανω δυο φορες τη μερα λογω της δουλειας μου. Καμια φορα και τρεις κ’ τεσσερις, οταν παρεμβαλλονται συναντησεις με φιλους, για καφε, συζητησεις, βολτες ή σινεμα.

Δεν ειναι λιγες οι φορες που εχω γυρισει με το τελευταιο δρομολογιο των 12.00, οντας απο το πρωι στο ποδι. Εκεινες τις ωρες, οταν κατεβαινω στις αποβαθρες, αντικρυζω παντα αυτη την εικονα. Ησυχια, φωτα δυνατα που αντανακλουν πιο εντονα την ερημια, λιγοι ανθρωποι σε αναμονη, ολα ερχονται κι ανακατευονται με τις σκεψεις και τα συναισθηματα. Στα λιγα λεπτα που περιμενω μεχρι να ελθει το τραινο, ανακεφαλαιωνω τα προσωπα, τις εικονες, τους ηχους, τις λεξεις της ημερας. Στη διαδρομη συναρμολογω το καθημερινο μου παζλ, πολλες φορες κρυμμενη πισω απο τα μαυρα μου γυαλια. Κι οταν αποβιβαζομαι, κοιταζω τ’ αποτελεσμα. Παλι λειπει ενα κομματι ρε γαμωτο. Στο αυριανο ταξιδι θα το ψαξω.

Οταν ο φιλος μου ο Δημητρης μου εστειλε αυτη τη φωτογραφια απο το μετρο, εμεινα να τη κοιταω για πολυ ωρα. Νομιζα πως ειχε φωτογραφησει το μυαλο μου. Τη φυλαξα για να την ανεβασω καποια στιγμη στο μπλογκ. Ωσπου ο Averel μου εστειλε τη προσκληση για το valitsa.blogspot.com. Κι αποφασισα να την ανεβασω κι εδώ