Διακο-πες το και τελειωνε!

Τα σουρτα-φερτα μου τη δινουν. Κάθε blogger που σεβεται τον εαυτο του θεωρει καθηκον του να μας ενημερωσει ποτε θα φυγει, ποσες βδομαδες,μερες, ωρες, λεπτα, δευτερολεπτα, νανοσεκοντ εχουν μεινει για να φυγει, που θα παει, με ποιους θα παει, τι θα παρει μαζι του, ποτε επιβιβαστηκε, ποτε αποβιβαστηκε, ποσες παραλιες ειδε ή θα δει, ποσες τσουχτρες τον τσιμπησαν, ποσα μποφωρ τον φυσηξαν, ποσα φεγγαρια ρεμβασε, ποσα τοπια φωτογραφισε, ποσους ορκους αγαπης ανταλλαξε. Κι όλα αυτά να εχουν ξεκινησει από τον Μαϊο, να συνεχιζουν ολο το καλοκαιρι και να προβλεπεται να τελειωσουν λιαν επιεικως μεσα Νοεμβριου, ισα για να ξαναρχισουμε το ιδιο βιολι με τις διακοπες των Χριστουγεννων.

Τωρα θα μου πειτε, ημερολογιο μας είναι κι ότι γουσταρουμε γραφουμε. Ναι αλλα κι εμενα, πειραζει που με συγχιζουν όλα αυτά; Τα διαβασα μια, τα διαβασα δυο, τα διαβασα χιλιες σαρανταδυο, εγκωσα πια. Ανετα ανοιγω ταξιδιωτικο γραφειο με τοσες γνωσεις που απεκτησα. Χωρια οι φωτογραφιες. Παραλιες από δω, παραλιες από κει, παραλιες παραπερα, με επιασε φταρνισμα με τοση αμμο γυρω μου.

Για να μη πω ότι μολις φτασει ο Σεπτεμβρης θα αρχισει η ομαδικη κλαψα για το καλοκαιρι που τελειωσε και που θα κανει τοσους μηνες να ξαναρθει και πως θα αντεξουμε ολο αυτό το διαστημα χωρις τα γαλανα νερα που μολις αποχωριστηκαμε και δος του αναστεναγμοι κι αχ βαχ.
Αμα σας λειπει η θαλασσα, να γινετε και χειμερινοι κολυμβητες.
Αμα θελετε αμμουδιες, γεματη είναι η Αττικη, πηγαινετε να τις ανακαλυψετε.
Αμα θελετε φεγγαραδα (μη ξερασω) εχει κάθε μηνα, στηθειτε στο μπαλκονι σας και χαζεψτε την.
Αμα δεν εχετε μπαλκονι, εχει ωραια μπαρ με ταρατσα στην Αθηνα, ανοιξτε μια εφημεριδα ή περιοδικο και βρειτε τα.
Και τα νησια στη θεση τους είναι, δεν μετακομιζουν τις άλλες εποχες. Αμα τ΄αποζητατε τοσο πολύ, παρτε τα πλοια τα Σαββατοκυριακα κι ωρα καλη. Ασε που τοτε θα φευγουν και στην ωρα τους.

ΕΓΩ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ;

Παντως, οσον αφορα στο δικο μου blog, δεν προκειται να γραψω λεξη για το που πηγα ή προκειται να παω. Ετσι, γιατι εχω στριντζιασει κι επιπλεον δεν θεωρω ότι εκανα κατι πρωτοτυπο ή μοναδικο ώστε να χρειαζεται να το κοινοποιησω. Και μην ακουσω κουβεντα ότι δε περασα καλα, γιατι και καλα περασα κ’ διασκεδασα και σκοπευω να το επαναλαβω συντομως. Και κυριως να ταλαιπωρησω μερικες ψυχες ακομα γιατι εχω την εντυπωση ότι δεν ταλαιπωρηθηκαν και πολύ (σαρδονιο χαμογελο).
Για τους υπολοιπους contributors δεν παιρνω ορκο, ετσι ερωτοχτυπημενοι και φεγγαροσαλεμενοι που είναι, ολο και καποιο ρομαντζοειδες ποστ θα σκαρωσουν ισα-ισα για να μου ανεβασουν τη πιεση στο Μιτσικελι.

Προς το παρον, για να ξεφυγουμε λιγο από το κλιμα των διακοπων που εχει αρχισει και γινεται αφορητα επαναλαμβανομενο, σας προτεινω να διαβασετε το ποστ του iblog «Η γλώσσα του αδελφού μου», ένα κειμενο που ειμαι σιγουρη ότι κάθε τρεντυ εφημεριδα και περιοδικο θα εκοβε φλεβες να το δημοσιευσει. Ο μικρος, 20ετης πλεον, τσογλανος, εγραψε παλι. Σιχαινομαι που το λεω αλλα ετσι είναι, μου εχουν μεινει κατι υπολοιπα μεγαθυμιας κι αναγκαζομαι να παραδεχτω δημοσιως ποσο πολύ μου αρεσε.

Βαριεμαι να κανω επιλογο.

UPDATE 13/8/2006: Επειδη γκρινιαζα πιο πανω οτι θελω να διαβασω κατι διαφορετικο, φαινεται οτι με ακουσε ο απο μπλογκοσφαιρας θεος και με ερριξε, ενω σερφαριζα στο monitor, πανω στο κειμενο "Η Γυναικα Θελει Ξυλο" που το διαβασα με μια ανασα. Αγαπητε EggGod, τα σεβη μου.