Ακόμα ένας Βοργίας αναμεσά μας!

Τούτον το χρυσόβουλον πάπυρον συνέγγραψε ο μεγαλοναΐτης σκευοφύλαξ του Ναού της Αμαρτίας, ταβουλάριος και αποκλειστικός νομικός εκπρόσωπος του Αιωνίου Οίκου της Αμώμου και Ενδόξου Δυναστείας των Βοργίων, E-lawyer.

Η μουσική υπόκρουση κατά τη διάρκεια της τελετής εισόδου του Αλεξάνδρου στον Οίκο των Βοργίων, είναι το Capriccio Numero 14 του Nicolo Paganini σε εκτέλεση Itzhak Perlman.

ΦΤΥΑΡΙΑ ΚΑΙ ΒΕΛΟΥΔΑ

Το τηλεγραφημα ηταν συντομο και περιεκτικο.
Για την ακριβεια ειχε μονο μια λεξη : «ερχομαι»
Το εστελνε ο Αλεξανδρος, εξεχων εικαστικος, συγγενης μας κ’ συνωνοματος του ιδρυτη της περιβοητης οικογενειας μας, που χρονια τωρα ζουσε στο χωριο (εμεις στην οικογενεια μας όταν λεμε χωριο εννοουμε τη Φλωρεντια)

Εν οψει της αφιξεως του, ειπαμε να βαλουμε ένα χερακι, να περασουμε ένα ντουκοχρωμα το οικημα, να συμμαζεψουμε λιγο, μη μας βρει κι ανω κατω.

Κι όταν λεω χερακι, εννοω το δικο μου φυσικα, γιατι τα αλλα επιλεκτα μελη του blog περι αλλων τυρβαζουν. Εγκατελειψα λοιπον αρον αρον τις παραλιες που λιαζομουν σα τη καλη χαρα κι ετρεχα με μαστορους κ’ μπογιατζηδες να συνεφερω το αχουρι.

Φτανοντας ο Αλεξανδρος, μετα τις αγκαλιες και τα φιλια, τα κερασματα, το νερατζακι, το λουκουμακι, το γλυκο υποβρυχιο (μη τον βλεπετε ετσι αδυνατο, δε μπορειτε να φανταστειτε τι κατεβαζει) αρχισαμε τα νεα μας. Οσο μιλουσα εγω, το βλεμμα του Αλεξανδρου γυρνουσε γυρω-γυρω, σκοτεινο κ’ ανταριασμενο. Δεν εδωσα σημασια, είναι ιδιον του σογιου μας σκεφτηκα.

-«Δε μου λες» μου λεει με υφος κοφτο «πως ζειτε ετσι εδώ μεσα;»
-«Τι εννοεις πως ζουμε;» απορησα εγω.
-«Μα είναι χωρος αυτος για Βοργιες;» σφυριξε μεσα από τα δοντια του
-«Γιατι, τι εχει;; και φρεσκοβαμμενος είναι κ’ καναπεδες από το ΙΚΕΑ εχει…τι του λειπει;;»
-«Δε μου λες Λουκρητια, ΕΣΥ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΠΟΥ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ TEMPLATE;”
-«Ναι, δεν αντιλεγω, αλλα τελικα μ’ ένα σουλουπωμα εγινε καπως υποφερτο»
-«ΘΑ ΤΟ ΑΛΛΑΞΩ ΟΛΟ» φωναξε με τονο που δεν επαιρνε αντιρρηση.
-«Ακου να σου πω ξαδερφε» του απαντησα «κανε ότι θες, επισκευαστικο δανειο μονο μη μας ζητησεις να παρουμε γιατι εγω κερατιατικα δε πληρωνω!»

Χωρις δευτερη κουβεντα, μας ξεκουβαλησε κακην κακως, εγω πηγα στης ξαδερφης της Ποπης κ’ κοιμομουν σ’ ένα ραντζο στο σαλονι, η Id φιλοξενηθηκε (άλλο που δεν ηθελε) σ’ έναν μελαχροινο φιλο της που φλερταριζε από καιρο κι ο hpstg εθεαθη σε αντισκηνο στο Σχοινια.
Ο ιδιος εγκατασταθηκε στο οικημα και να οι ταπετσερηδες, να οι μαρμαραδες, να οι λουστραδοροι, μου τα καρφωνε μια γειτονισσα που τον παρακολουθουσε πισω από τις γριλιες.
-«ΔΕΝ ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΤΕ ΑΝ ΔΕ ΣΑΣ ΠΩ!!» μας μηνυσε ο ξαδερφος.

Αστειευσαι που θα γυρισουμε, άλλο που δε θελαμε κι εμεις, χωρια που δε τα βαζεις κι ευκολα μ’ έναν καλλιτεχνη και δη Βοργια!!

Κυριακη βραδυ, μας εστειλε sms «μαζεψτε τα υπαρχοντα σας κι επιστρεψτε ΤΩΡΑ!»
Πηραμε κι οι τρεις ένα ταξι, ψαχναμε, ψαχναμε, πουθενα το blog. Λες να το βομβαρδισε από τα νευρα του; αναρωτηθηκαμε. Στη τεταρτη γυρα του τετραγωνου ακουσαμε κατι σαλπιγγες.
-«Τι εγινε ρε μαγκες» , λεει ο ταριφας, «στην Ιεριχω φτασαμε;;» Πλησιαζουμε και τι να δουμε;;;
Τι λιονταρια με φτερα, τι ξυλινες κουπαστες, τι μαρμαρα, τι βελουδα, τι πολυελαιοι!!
Μονο ο Μακιαβελλι ελειπε, να μας τραταρει στην εισοδο με σοκολατακια!!!

Δακρυα συγκινησης ανεβλυσαν από τα ματια της Id κ’ του Hpstg, αρχισαν ν’ αγκαλιαζονται και ν’ αναφωνουν «πηραμε την εξουσια παλι, πηραμε την εξουσια παλι»
(εγω μεταξυ μας, χεστηκα για την εξουσια, με τρεις συζυγους την ειχα πληρωσει, το μονο που μ’ ενοιαζε ηταν που δε περασα από τη Κικιτσα τη κομμωτρια να φρεσκαρω λιγο τη φραντζα και πως θα εμφανιζομουν ετσι στους καλεσμενους)
Γιατι βεβαια, εγκαινια χωρις καλεσμενους δεν γινονται.
Ομως η δεξιωση δε σταματα εδώ. Ειστε καλεσμενοι και στην επομενη που θα δωσουμε προς τιμην του νεου μελους της οικογενειας μας, του Αλεξανδρου Βοργι-art-ζοντος , χαρη στον οποιον επιτελους βαλαμε κ’ λιγο βελουδο πανω μας!!

Καλως ηρθατε λοιπον στο νέο μας Βοργιαστικα ανακαινισμενο blog, κοπιαστε και μη φοβαστε, δε κερναμε σφηνακια-δηλητηριο, ε, κι αν μας ξεφυγει καμια κουβεντουλα φαρμακερη, ξερετε εσεις…απλως μη στεκεστε κατω από το φτυαρι μας!!!

Αληθεια…πως το ειχε πει ο Orson Welles ;

“Στην Ιταλία τριάντα χρόνια κάτω από τους Βοργίες είχαν πόλεμο, τρομοκρατία, αιματοχυσίες αλλά παρήγαγαν τον Μιχαήλ Αγγελο, τον Λεονάρντο ντα Βίντσι και την Αναγέννηση. Στην Ελβετία υπήρχε αδερφική αγάπη, πεντακόσια χρόνια δημοκρατίας και ειρήνης. Και τι παρήγαγαν; Το ρολόι με τον κούκο."

Καλη διαμονη και καλη διασκεδαση!!

Οταν ο Manara συναντα τους Βοργιες

Ποιος αλλος θα μπορουσε ν' αποτυπωσει καλυτερα τις σκοτεινες ιστοριες των Borgia απο τον Milo Manara; Σε κειμενα του Alexandro Jodorowsky, αναβιωνονται τα παθη κι οι ιντριγκες της αγαπημενης μας οικογενειας κι ηδη κυκλοφορουν τα δυο πρωτα αλμπουμ στη Γαλλια κι Ιταλια.


Αναμενεται και το τριτο αλμπουμ στο τελος του 2006, οπως διαβασαμε στο περιοδικο "9" της Ελευθεροτυπιας σε αρθρο του Μακη Μαλαφεκα. Αντε με το καλο και στην Ελλαδα!!

ΛΟΥΚΕΤΟ ΣΤΑ BLOGS

Στο κυνηγι των bloggers μπηκε απο χτες κι η Ινδια. Διαβαστε τη σχετικη ειδηση οπως τη μεταφερει το blog 2 Ellines stin India και θαυμαστε!!

Μπορει οπως εγραψα στο προηγουμενο ποστ, να μη παιρνω στα σοβαρα το δικο μου blog, ομως θεωρω πολυ σοβαρο τον ρολο των blogs στην ενημερωση, στη διακινηση πληροφοριων, στην ασκηση κριτικης και στην διατηρηση της ελευθεριας του λογου.

ΔΕΝ ΣΕ ΠΗΡΑ ΠΟΤΕ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ

Νομιζα πως ειχαν περασει χρονια, αλλα ηταν μολις περυσι.

Νομιζα πως θα ημουν μονη μου, αλλα αισιως ειμαστε τρεις.

Νομιζα πως ειχαμε γραψει χιλιαδες, αλλα είναι μονο 125 ποστ.

Νομιζα πως δεν θα εγραφα ποτε για επετειους, αλλα το κανω μολις τωρα.

Ναι για σενα μιλω, αγαπητο μου blog, κι ηρθε η ωρα να σου αποκαλυψω τα:

Α: -Πεντε Πραγματα που Απεχθανομαι σε Σενα:

1) Το Φρικτο σου Τemplate. Δεν εχω χειροτερο, αυτή είναι η αληθεια. Το διαλεξα μονο και μονο γιατι εκεινη την εποχη το χρησιμοποιουσαν ελαχιστοι (και με το δικιο τους) Απεγνωσμενες μου εκκλησεις σε φιλους μου για αλλαγη του, επεσαν στο κενο με αποτελεσμα αυτό το αθλιο ροζουλι να καταντησει cult.

2) Τα Κειμενα ΜΟΥ. Εξισου, δεν εχω χειροτερα. Κάθε φορα που εβλεπα ν’ ανεβαινουν τα ποστ μου στο monitor, παρακαλουσα να πεσει ο σερβερ, να πεσει καταχνια κ’ πουσι, να πεσει κοκκινη βροχη, καταιγιδα κι ανταρα, να πεσει ο Παναθηναϊκος στη Γ’ Εθνικη. Εψαχνα καταφυγιο να κρυφτω, μαυρα γυαλια, μαυρο μαντηλι κ’ μαυρη καπαρντινα. Ευτυχως τωρα γιναμε πολλοι κ’ το μαρτυριο μου κρατα μονο 3 λεπτα (οσο μενει ένα ποστ στη πρωτη σελιδα του monitor)

3)Οι Φωτογραφιες των ποστ ΜΟΥ. Μπορει ένα κειμενο να μου επαιρνε μια ωρα να το γραψω, αλλα ο εφιαλτης της ανευρευσης φωτο, διαρκουσε για ωρες. Εξοπλισμενη με ξηρα τροφη, μισο περιπτερο τσιγαρα, χαπακια για την αϋπνια κ’ δραμαμινες, ορμουσα στις στεππες του google και στο τελος αποκαμωμενη, αφου ειχα λουστει ολες τις φωτο από τα οικογενειακα αλμπουμ της υφηλιου, ανεβαζα τη χειροτερη με τη πλεον αθλια δυνατη αναλυση.

4)Η Απληστια ΣΟΥ. Το να θελεις ποστ κάθε μερα. Στην αρχη ειχα ενδωσει, εγραφα ότι γκουμουτσια μου κατεβαινε μονο και μονο για να διατηρεισαι ζωντανο, φρεσκο κι επικαιρο (γελασε κανεις;) Το μονο που καταφερα, ηταν να χασω τη δικη μου ζωντανια κ’ φρεσκαδα (ξαναγελασε κανεις;) και τα ματια μου να γινουν 2 τεραστιες οθονες με το μπλε χρωμα της ανεπανορθωτης βλαβης. Ευτυχως που υπαρχουν οι 2 contri, και μπορω πλεον ν’ αραξω με την ησυχια μου στη παραλια, προσποιουμενη writer’s block.

5)Τα links ΣΟΥ. Ξερω ότι εχουν μεινει στη πλειστοκαινο περιοδο. Τοτε που ηξερες ολους τους bloggers με το μικρο τους ονομα. Ξερω ότι θελουν ανανεωση. Ξερω ότι θελουν ταξινομηση. Εσυ ξερεις όμως ΠΟΣΗ ΩΡΑ μου παιρνει κάθε φορα να προσθεσω ένα νέο;; Για να μη μιλησω για τη νεα μοδα, να μεταφερονται ολοι στο WordPress κι αντε φτου κι απ’ την αρχη!!


Β: -Πεντε Πραγματα που μου Αρεσουν σε Σενα:

1)Η Id. Ηρθε για να με βοηθησει να κολυμπησω στη θαλασσα της html κι εμεινε. Μαζι της εφερε τη δροσια και το κεφι της, την αισιοδοξια κ’ τον ενθουσιασμο της, τα ατελειωτα ταξιδια της και τις εικονες της ζωης της από την Αγγλια (οκ, εφερε και τους ερωτες της, αλλα ας μη συγχιστω σε επετειακο ποστ :-ΡΡΡ) Επισης εφερε και τους θαυμαστες της (σας πληροφορω ότι είναι παρα πολλοι) γιατι το Idακι, καιτοι Junior Borgia, εχει τον δικο της τροπο να επικοινωνει, να συμπαραστεκεται, να χαμογελα και να συμπασχει με τους αλλους (ναι, όλα αυτά τα απεχθη που δεν κανω εγω). Παρ’όλα τα παραπανω της κουσουρια, την αγαπω πολύ κ’ μου είναι αδυνατον να φανταστω το blog χωρις αυτην.


2)Ο Σκιωδης, κατά internet, hpstg. Μπορει να μη γραφει συχνα, αλλα όταν το κανει, με φερνει στα προθυρα εγκεφαλικου (αλλα ειπαμε, δεν θα συγχιστω σε επετειακο ποστ ) Όταν δεν γραφει, φροντιζει για την καλη κατασταση , όχι τη δικη μου φυσικα αλλα του υπολογιστη μου, κι εκει παιρνω εγω την εκδικηση μου όταν του τον παραδιδω γεματο ιους, σκονη κι αχρηστα αρχεια για να τον αναστηλωσει, χοχοχοχο! (σκεφτομαι την εκφραση του όταν δει το desktop μου με τα εκατομμυρια εικονιδια και γελαω από τωρα).Οσο κι αν σε πειραζω μικρε μου Σκιωδη, να ξερεις ότι εχεις χρηστει μελος των B-οργιων ανεπανορθωτα ;-)

3)Οι Σχολιαστες. Για ένα περιεργο λογο, οσοι αφηνουν σχολια σ’ αυτό το blog, είναι στη πλειοψηφια τους ενθουσιωδεις, ευγενικοι, απιστευτα χιουμοριστες κι ενθαρρυντικοι (ν’ ανησυχω γιατρε μου;;) Με εξαιρεση τα σχολια του γνωστου ακατανομαστου Κοκοσαλεμενου, οσοι μας γραφουν, εχουν παντα μια καλη κουβεντα να μας πουν (ξεχασα επιτηδες ν’ αναφερω τα σχολια των εντιμοτατων φιλων μου, αλλα ειπαμε, δεν θα συγχιστω σε επετειακο ποστ)

4)Οι Επισκεπτες. Παντα ειχα την απορια τι ψαχνει να βρει στο blog μας αυτος/η που μπαινει από τη Γεωργια της πρωην ΕΣΣΔ, σταθερος επισκεπτης από τις πρωτες μερες. Τωρα πια δεν κοιταζω τα στατιστικα (ειπαμε, όχι συγχισεις σε επετειακο ποστ) μετα από ένα χρονο υπαρξης μας στη μπλογκοσφαιρα το κεντρο βαρους πεφτει αλλου, σημασια εχει το τι σου γραφουν, οσοι σου γραφουν και κάθε σχολιο που σου αφηνουν εχει την ιδια αξια, ειτε είναι ένα ειτε πολλα σε κάθε ποστ. Ακομα κι αν καποιος επισκεπτης μπαινει γιατι ψαχνει την Αλινα (ακομα να σε βρει ωρε;) ή «ελευθερο σεξ στην Αθηνα» εχει κι αυτό τη πλακα του.

5)Η Επικοινωνια. Οκ, θα το ομολογησω, εχω περασει ατελειωτες ωρες γελιου κ’ διασκεδασης χαρις στο blog. Δε θα μπορουσε να ηταν αλλιως, αφου ειμαι χρονια internet-freak, όμως ετουτη η μορφη ηταν από τις καλυτερες. Ξαναβρηκαμε παλιους φιλους, γνωρισαμε νεους, χορεψαμε με αρκετους στο Παρτυ, θαυμασα τα κειμενα ακομη περισσοτερων. Δεν μπηκα στο tripακι να συγκριθω μαζι τους, γιατι τοτε θα επρεπε να μεταναστευσω στη Νεα Καληδονια να καλλιεργω γλυκοπατατες. Δε ξεχνω τη Κουρούνα, τον Πιτσιρίκο, την Avanti, τη digital-era, από τους πρωτους bloggers που διαβαζα ανελλιπως και θα συνεχιζω να διαβαζω οσο συνεχιζουν να γραφουν.

Για μενα όμως, πανω απ όλα το blogging ηταν και θα είναι διασκεδαση, γι αυτό αγαπημενο μου blog στο φωναζω δυνατα:


ΔΕΝ ΣΕ ΠΗΡΑ ΠΟΤΕ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ!!

Σαν μια μέρα, κάθε μέρα.

Πηγαίνω στη δουλειά... ακούω μουσική, διαβάζω εφημερίδα, χαζεύω από το παράθυρο την ηλιόλουστη πόλη - τόσο σπάνιο -, σκέφτομαι διάφορα, σκέφτομαι τα χτεσινά και χαμογελάω, σκέφτομαι το post που θέλω να γράψω το απόγευμα...

Είμαι στη δουλειά... αντί να δουλεύω πυρετωδώς, ατενίζω το γνώριμο συνονθύλευμα κτηρίων στο κουκλίστικο προάστιο όπου στεγάζεται η εταιρεία μου, σχολιάζω περίεργες φάσεις στο δρόμο με τους συναδέλφους, τηλεφωνώ σε φίλους και συνεργάτες, δέχομαι τηλέφωνα, ενίοτε χαμογελάω σαν χαζό και κοκκινίζω, διαβάζω νέα, διαβάζω blog, σχολιάζω, γελάω πνιχτά κάτω από τη μάσκα, βουρκώνω, χαμογελάω, θυμώνω, σκέφτομαι το post που θέλω να γράψω όταν φύγουν όλοι, κλείνω τον ιστοσελιδοπροσπελαστή (:-P) και γυρνώ στα εξέλια μου που μάχονται για την προσοχή μου αραδιασμένα άτακτα στη μπάρα.

Φεύγω από τη δουλειά... περπατώ εις το δάσος, εμ, ψέματα, δεν είμαι στο πάρκο, άρα περπατώ στον έρημο πεζόδρομο προς τη στάση του τραμ, δεν υπάρχει ψυχή γύρω μου, όλοι σπίτια τους, τεμπελιάζω αποτινάζοντας τη δουλειά κάτω από τον απογευματινό ήλιο, αναρωτιέμαι αν θα πετύχω το απευθείας ή θα πρέπει να αλλάξω τραμ, αδημονώ να πάω σπίτι, ίσως να πάω βόλτα με το ποδήλατο στο πάρκο, σκέφτομαι το post που θέλω να γράψω το βράδυ, φτάνω στη στάση, έρχεται το τραμ, τι καλά, το απευθείας, σε μισή ωρίτσα θα χαλαρώνω σπιτάκι...

Κατεβαίνω στη στάση μου... άλλο τοπίο, τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά από την πόλη, η νέα μου γειτονιά, έχουν περάσει μήνες από τη μετακόμιση - την ουσιαστική αλλά και την τυπική - και ακόμη ανακαλύπτω μικρές λεπτομέρειες: ο πακιστανός μανάβης/μπακάλης/κρεοπώλης με τα τσουβάλια όσπρια και ρύζι και τα τεράστια καρπούζια-μέλι, οι κολώνες της ΒΤ που μεταφέρουν τα καλώδια σε κάθε σπίτι, οι Ινδές με τα πολύχρωμα σάρι κουτσομπολεύουν στις αυλές τριγυρισμένες από δεκάδες πιτσιρίκια που παίζουν και φωνάζουν, οι έφηβοι σοβαροί μιλάνε στις γωνίες ακούγοντας μουσική από τα αυτοκίνητά τους, μια πιτσιρίκα παίζει κουτσό με τα μικρά αδερφάκια της στην αυλή του αξιοπρεπούς ξενοδοχείου με την ξασπρισμένη ταμπέλα, τι όμορφες εικόνες-στιγμές, τι γαλήνη, πόσο μπορώ τώρα να τις εκτιμήσω μετά τη θαλασσοταραχή, σκέφτομαι πως θα τις βάλω στο post που θέλω να γράψω αργότερα...

Να και το βικτοριανό town house που αποκαλώ σπίτι μου πια. Το μπροστινό τριπλό παράθυρο αντανακλά τον απογευματινό ήλιο και δεν μπορώ να δω τις κουρτίνες, αχ, ας είναι τραβηγμένες! Βγάζω το ασημένιο κλειδάκι-καρδιά που μου χάρισε η κολλητή μου για τα νέα μου κλειδιά, ξεχωρίζω αυτό της κόκκινης βαριάς εξώπορτας, ανοίγω, δροσερό μισόφως στο διάδρομο, ξεχωρίζω τα γράμματα από των άλλων ενοίκων στο ραφάκι δίπλα στην πόρτα με το μπρούτζινο ρόπτρο, χαμογελάω που ανοίγει πριν βάλω το κλειδί, χαμογελάω ακόμη πιο πλατιά καθώς δυο γνώριμα χέρια με κλείνουν στην αγκαλιά του και αντικρύζω τα γελαστά μάτια που μου έλειψαν τρελά όλη μέρα, όσο κι αν (ή επειδή;) ξέρω πως θα τα ξαναδώ το απόγευμα.

- Βρήκες το δρόμο και σήμερα, ε; Δεν γλυτώνω από σένα τελικά...
- Γύρισα επιτέλους, μωρό μου. Τι λες να κάνουμε σήμερα;

Δεν σκέφτομαι πια το post, που δεν θα γράψω πάλι απόψε...

Μεθύσια

Όποιος ξενέρωτος (και ας έχει το blog) δεν έχει μεθύσει ποτέ, να σηκώσει το χέρι! Οι κουλοί ας σηκώσουν ότι έχουν :-P

Όσο περιμένω το άλλο μανάρι, θα πρέπει να σας αναλύσω γιατί το να έχεις πιεί τα κέρατά σου είναι καλό:

1. Because they want to fit in.
No one wants to be the only one not participating. No one wants to be left out. So sometimes they make bad decisions, like taking drugs, to cover-up their insecurities. They don't think about how drugs can isolate you from your friends and family. They forget to look past that one party to see how things could turn out. Or maybe they just don't see the people around them who aren't using drugs. Need to know how to say no??? Go here. Need a little support? Go to the message boards.

2. Because they want to escape or relax.
You'll hear a lot of people saying things like "I'm so stressed, I need to get messed up!" or "Drugs help me relax" or whatever. What they're really saying is "Drinking or doing drugs is just easier than dealing with my problems or reaching out for help." The thing is, the problems are still there when they come down--and not only do they still have to deal with it, they have to deal with it when they're not 100% and feeling guilty or even worse when they're not thinking straight.

3. Because they're bored.
Lots of people turn to drugs for a little excitement because they say there's nothing else to do but watch the same Simpsons' rerun for the tenth time or hang out at the Burger King. But people who make these kinds of decisions usually find out that drugs are ultimately really a waste and painful. Drugs don't change the situation, and they just might make it worse.

4. Because the media says it's cool.
Even though there's an antidrug ad on every minutes and more rock stars and ball players than you can shake a stick at tell you to stay away from drugs, the truth is the entertainment world still manages to make drugs appear very attractive. Kind of like how they encourage people to be really skinny even when they say anorexia is bad. Or when they say you should be super muscular but steroids are bad. But if you're wise, you'll understand that the entertainment world is not the real world, and basing your life on these messages is superficial.

5. Because they think it makes them seem grown-up.
This is one of the weirdest reasons. Think about it…Why would an adult want to use drugs? Probably for many of the same reasons you would consider. The reality is that the most grown-up people out there aren't users. They're too busy living their lives to bother with stuff, like drugs, that will interfere.

Do you have a parent or adult family member who uses drugs? How has it affected you? Share here.

6. Because they want to rebel.
Sometimes people turn to drugs not so much for themselves, but to make a statement against someone else, such as their families or society in general. Somehow taking drugs makes them outlaws or more individual. The problem is taking drugs, ultimately, robs these people of their ability to be independent, because it makes them dependent--on drugs and their drug connections.

7. Because they want to experiment.
It's human nature to want to experiment. Trying things out helps you decide if they're right for you. But it's also human nature to avoid things that are obviously bad for you. You wouldn't experiment with jumping off the Brooklyn Bridge.. The point is, there are a zillion better things to experiment with sports, music, dying your hair, seeing bad movies, eating spicy food...
back to top

Όλα αυτά είναι αγγλικά που μόνο ένα-δύο κορόιδα (εσύ, ναι ναι εσύ!) θα διάβασαν!
Το θέμα είναι το λιώσιμο καλά μου τέκν(ά). Το λιώσιμο. Να πέφτεις στα πατώματα και να έχεις ξεφύγει. Αν δε, έχεις συνειδητοποίσει ότι μπορεί να σε εκθέσει κιόλας, χρειάζεσαι και κάτι @@ να! Και πού @@ (Α Ρ Χ Ι Δ Ι Α , για τους αναλφάβητους, οι οποίοι μπορούν και να τα πάρουν κιόλας) τη σήμερον ημέρα αγαπητοί... Τσκ τσκ τσκ...

Μεθύστε λοιπόν, πηγαίνετε και έτσι στη δουλειά, να δούμε τι απίδια βάζει ο σάκος. (Μαλακία αυτό, αλλά ξεμένω από ιδέες)

Υ.Γ.#1: Ποιος την ακούει τώρα

Υ.Γ.#2: Κανονίστε και κανένα ποτό/καφέ (ποτό! ποτό! ποτό!) να λιώσει όλος ο κόσμος!