Σαν μια μέρα, κάθε μέρα.

Πηγαίνω στη δουλειά... ακούω μουσική, διαβάζω εφημερίδα, χαζεύω από το παράθυρο την ηλιόλουστη πόλη - τόσο σπάνιο -, σκέφτομαι διάφορα, σκέφτομαι τα χτεσινά και χαμογελάω, σκέφτομαι το post που θέλω να γράψω το απόγευμα...

Είμαι στη δουλειά... αντί να δουλεύω πυρετωδώς, ατενίζω το γνώριμο συνονθύλευμα κτηρίων στο κουκλίστικο προάστιο όπου στεγάζεται η εταιρεία μου, σχολιάζω περίεργες φάσεις στο δρόμο με τους συναδέλφους, τηλεφωνώ σε φίλους και συνεργάτες, δέχομαι τηλέφωνα, ενίοτε χαμογελάω σαν χαζό και κοκκινίζω, διαβάζω νέα, διαβάζω blog, σχολιάζω, γελάω πνιχτά κάτω από τη μάσκα, βουρκώνω, χαμογελάω, θυμώνω, σκέφτομαι το post που θέλω να γράψω όταν φύγουν όλοι, κλείνω τον ιστοσελιδοπροσπελαστή (:-P) και γυρνώ στα εξέλια μου που μάχονται για την προσοχή μου αραδιασμένα άτακτα στη μπάρα.

Φεύγω από τη δουλειά... περπατώ εις το δάσος, εμ, ψέματα, δεν είμαι στο πάρκο, άρα περπατώ στον έρημο πεζόδρομο προς τη στάση του τραμ, δεν υπάρχει ψυχή γύρω μου, όλοι σπίτια τους, τεμπελιάζω αποτινάζοντας τη δουλειά κάτω από τον απογευματινό ήλιο, αναρωτιέμαι αν θα πετύχω το απευθείας ή θα πρέπει να αλλάξω τραμ, αδημονώ να πάω σπίτι, ίσως να πάω βόλτα με το ποδήλατο στο πάρκο, σκέφτομαι το post που θέλω να γράψω το βράδυ, φτάνω στη στάση, έρχεται το τραμ, τι καλά, το απευθείας, σε μισή ωρίτσα θα χαλαρώνω σπιτάκι...

Κατεβαίνω στη στάση μου... άλλο τοπίο, τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά από την πόλη, η νέα μου γειτονιά, έχουν περάσει μήνες από τη μετακόμιση - την ουσιαστική αλλά και την τυπική - και ακόμη ανακαλύπτω μικρές λεπτομέρειες: ο πακιστανός μανάβης/μπακάλης/κρεοπώλης με τα τσουβάλια όσπρια και ρύζι και τα τεράστια καρπούζια-μέλι, οι κολώνες της ΒΤ που μεταφέρουν τα καλώδια σε κάθε σπίτι, οι Ινδές με τα πολύχρωμα σάρι κουτσομπολεύουν στις αυλές τριγυρισμένες από δεκάδες πιτσιρίκια που παίζουν και φωνάζουν, οι έφηβοι σοβαροί μιλάνε στις γωνίες ακούγοντας μουσική από τα αυτοκίνητά τους, μια πιτσιρίκα παίζει κουτσό με τα μικρά αδερφάκια της στην αυλή του αξιοπρεπούς ξενοδοχείου με την ξασπρισμένη ταμπέλα, τι όμορφες εικόνες-στιγμές, τι γαλήνη, πόσο μπορώ τώρα να τις εκτιμήσω μετά τη θαλασσοταραχή, σκέφτομαι πως θα τις βάλω στο post που θέλω να γράψω αργότερα...

Να και το βικτοριανό town house που αποκαλώ σπίτι μου πια. Το μπροστινό τριπλό παράθυρο αντανακλά τον απογευματινό ήλιο και δεν μπορώ να δω τις κουρτίνες, αχ, ας είναι τραβηγμένες! Βγάζω το ασημένιο κλειδάκι-καρδιά που μου χάρισε η κολλητή μου για τα νέα μου κλειδιά, ξεχωρίζω αυτό της κόκκινης βαριάς εξώπορτας, ανοίγω, δροσερό μισόφως στο διάδρομο, ξεχωρίζω τα γράμματα από των άλλων ενοίκων στο ραφάκι δίπλα στην πόρτα με το μπρούτζινο ρόπτρο, χαμογελάω που ανοίγει πριν βάλω το κλειδί, χαμογελάω ακόμη πιο πλατιά καθώς δυο γνώριμα χέρια με κλείνουν στην αγκαλιά του και αντικρύζω τα γελαστά μάτια που μου έλειψαν τρελά όλη μέρα, όσο κι αν (ή επειδή;) ξέρω πως θα τα ξαναδώ το απόγευμα.

- Βρήκες το δρόμο και σήμερα, ε; Δεν γλυτώνω από σένα τελικά...
- Γύρισα επιτέλους, μωρό μου. Τι λες να κάνουμε σήμερα;

Δεν σκέφτομαι πια το post, που δεν θα γράψω πάλι απόψε...