ΦΤΥΑΡΙΑ ΚΑΙ ΒΕΛΟΥΔΑ

Το τηλεγραφημα ηταν συντομο και περιεκτικο.
Για την ακριβεια ειχε μονο μια λεξη : «ερχομαι»
Το εστελνε ο Αλεξανδρος, εξεχων εικαστικος, συγγενης μας κ’ συνωνοματος του ιδρυτη της περιβοητης οικογενειας μας, που χρονια τωρα ζουσε στο χωριο (εμεις στην οικογενεια μας όταν λεμε χωριο εννοουμε τη Φλωρεντια)

Εν οψει της αφιξεως του, ειπαμε να βαλουμε ένα χερακι, να περασουμε ένα ντουκοχρωμα το οικημα, να συμμαζεψουμε λιγο, μη μας βρει κι ανω κατω.

Κι όταν λεω χερακι, εννοω το δικο μου φυσικα, γιατι τα αλλα επιλεκτα μελη του blog περι αλλων τυρβαζουν. Εγκατελειψα λοιπον αρον αρον τις παραλιες που λιαζομουν σα τη καλη χαρα κι ετρεχα με μαστορους κ’ μπογιατζηδες να συνεφερω το αχουρι.

Φτανοντας ο Αλεξανδρος, μετα τις αγκαλιες και τα φιλια, τα κερασματα, το νερατζακι, το λουκουμακι, το γλυκο υποβρυχιο (μη τον βλεπετε ετσι αδυνατο, δε μπορειτε να φανταστειτε τι κατεβαζει) αρχισαμε τα νεα μας. Οσο μιλουσα εγω, το βλεμμα του Αλεξανδρου γυρνουσε γυρω-γυρω, σκοτεινο κ’ ανταριασμενο. Δεν εδωσα σημασια, είναι ιδιον του σογιου μας σκεφτηκα.

-«Δε μου λες» μου λεει με υφος κοφτο «πως ζειτε ετσι εδώ μεσα;»
-«Τι εννοεις πως ζουμε;» απορησα εγω.
-«Μα είναι χωρος αυτος για Βοργιες;» σφυριξε μεσα από τα δοντια του
-«Γιατι, τι εχει;; και φρεσκοβαμμενος είναι κ’ καναπεδες από το ΙΚΕΑ εχει…τι του λειπει;;»
-«Δε μου λες Λουκρητια, ΕΣΥ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΠΟΥ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ TEMPLATE;”
-«Ναι, δεν αντιλεγω, αλλα τελικα μ’ ένα σουλουπωμα εγινε καπως υποφερτο»
-«ΘΑ ΤΟ ΑΛΛΑΞΩ ΟΛΟ» φωναξε με τονο που δεν επαιρνε αντιρρηση.
-«Ακου να σου πω ξαδερφε» του απαντησα «κανε ότι θες, επισκευαστικο δανειο μονο μη μας ζητησεις να παρουμε γιατι εγω κερατιατικα δε πληρωνω!»

Χωρις δευτερη κουβεντα, μας ξεκουβαλησε κακην κακως, εγω πηγα στης ξαδερφης της Ποπης κ’ κοιμομουν σ’ ένα ραντζο στο σαλονι, η Id φιλοξενηθηκε (άλλο που δεν ηθελε) σ’ έναν μελαχροινο φιλο της που φλερταριζε από καιρο κι ο hpstg εθεαθη σε αντισκηνο στο Σχοινια.
Ο ιδιος εγκατασταθηκε στο οικημα και να οι ταπετσερηδες, να οι μαρμαραδες, να οι λουστραδοροι, μου τα καρφωνε μια γειτονισσα που τον παρακολουθουσε πισω από τις γριλιες.
-«ΔΕΝ ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΤΕ ΑΝ ΔΕ ΣΑΣ ΠΩ!!» μας μηνυσε ο ξαδερφος.

Αστειευσαι που θα γυρισουμε, άλλο που δε θελαμε κι εμεις, χωρια που δε τα βαζεις κι ευκολα μ’ έναν καλλιτεχνη και δη Βοργια!!

Κυριακη βραδυ, μας εστειλε sms «μαζεψτε τα υπαρχοντα σας κι επιστρεψτε ΤΩΡΑ!»
Πηραμε κι οι τρεις ένα ταξι, ψαχναμε, ψαχναμε, πουθενα το blog. Λες να το βομβαρδισε από τα νευρα του; αναρωτηθηκαμε. Στη τεταρτη γυρα του τετραγωνου ακουσαμε κατι σαλπιγγες.
-«Τι εγινε ρε μαγκες» , λεει ο ταριφας, «στην Ιεριχω φτασαμε;;» Πλησιαζουμε και τι να δουμε;;;
Τι λιονταρια με φτερα, τι ξυλινες κουπαστες, τι μαρμαρα, τι βελουδα, τι πολυελαιοι!!
Μονο ο Μακιαβελλι ελειπε, να μας τραταρει στην εισοδο με σοκολατακια!!!

Δακρυα συγκινησης ανεβλυσαν από τα ματια της Id κ’ του Hpstg, αρχισαν ν’ αγκαλιαζονται και ν’ αναφωνουν «πηραμε την εξουσια παλι, πηραμε την εξουσια παλι»
(εγω μεταξυ μας, χεστηκα για την εξουσια, με τρεις συζυγους την ειχα πληρωσει, το μονο που μ’ ενοιαζε ηταν που δε περασα από τη Κικιτσα τη κομμωτρια να φρεσκαρω λιγο τη φραντζα και πως θα εμφανιζομουν ετσι στους καλεσμενους)
Γιατι βεβαια, εγκαινια χωρις καλεσμενους δεν γινονται.
Ομως η δεξιωση δε σταματα εδώ. Ειστε καλεσμενοι και στην επομενη που θα δωσουμε προς τιμην του νεου μελους της οικογενειας μας, του Αλεξανδρου Βοργι-art-ζοντος , χαρη στον οποιον επιτελους βαλαμε κ’ λιγο βελουδο πανω μας!!

Καλως ηρθατε λοιπον στο νέο μας Βοργιαστικα ανακαινισμενο blog, κοπιαστε και μη φοβαστε, δε κερναμε σφηνακια-δηλητηριο, ε, κι αν μας ξεφυγει καμια κουβεντουλα φαρμακερη, ξερετε εσεις…απλως μη στεκεστε κατω από το φτυαρι μας!!!

Αληθεια…πως το ειχε πει ο Orson Welles ;

“Στην Ιταλία τριάντα χρόνια κάτω από τους Βοργίες είχαν πόλεμο, τρομοκρατία, αιματοχυσίες αλλά παρήγαγαν τον Μιχαήλ Αγγελο, τον Λεονάρντο ντα Βίντσι και την Αναγέννηση. Στην Ελβετία υπήρχε αδερφική αγάπη, πεντακόσια χρόνια δημοκρατίας και ειρήνης. Και τι παρήγαγαν; Το ρολόι με τον κούκο."

Καλη διαμονη και καλη διασκεδαση!!